ΠΑΟ-ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ 2-1

ΠΑΟ-ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ 2-1.
44' Νίνης
63' Κατσουράνης
93 Κουμορτζί

Τα συναισθήματα που άφησε το ματς είναι κάπως επαμφοτερίζοντα. Σε κάποιες περιόδους τα πήγαμε καλά, κάπου φάνηκε να μας παίρνει από κάτω και τελικά μάλλον σώσαμε τις εντυπώσεις.

Δεχθήκαμε το πρώτο γκολ σε άσχημο χρονικό σημείο, ένα λεπτό πριν το τέλος του ημιχρόνου και ενώ φαινόταν να πηγαίνουμε καλά ανασταλτικά. Έτσι έγινε εύκολη η ζωή του Παναθηναϊκού. Το δεύτερο γκολ ήταν και κάπως τυχερό καθώς η μπάλα κτυπάει 2-3 μέτρα μπροστά από το Μάχο και προφανώς ο Κατσουράνης δεν το έκανε το μακρινό σουτ εσκεμμένα έτσι. Από κει και πέρα κάναμε  τουλάχιστον 3 σχετικά καλές στιγμές με μάλλον κορυφαία του Ριέρα αλλά σαν ανάπτυξη ως τη στιγμή της αλλαγής Βαρό με Χίκα, μόνον ο Μανιάτης είχε την ικανότητα να δημιουργεί κυρίως από τον άξονα. Είναι φανερό ότι έχουμε χάσει την επιθετική αρωγή από τα ακραία μπακ που είχαμε πέρυσι. Εντυπωσιακό ήταν το τέλος με προώθηση και τροφοδοσία του Κούμο από ... το Λάτκα και γκολ, που κράτησε την παράδοση των 2-1 σκορ με ΠΑΟ. Η εμφάνιση δεν ήταν κακή, δεν ήταν αρκετή και άφησε μάλλον κατώτερη εικόνα από πέρυσι, αλλά πέτυχε να αναδείξει και πάλι τον καλό δρόμο, που βρίσκεται η ομάδα ως προς τη συνοχή, την ομαδικότητα και την κυκλοφορία της μπάλας.

Κορυφαίος ο Μανιάτης, δραστήριος ο Βαζ Τε (ίσως πρέπει να βγαίνει κάπως νωρίτερα γιατί γίνεται έκδηλη η κόπωσή του), λίγος μπροστά αλλά όχι κακός ο Ριέρα (λίγος γιατί δεν είναι φορ κύριε Κιντή και δεν μπορεί να μετουσιώσει τις ευκαιρίες σε γκολ και σεις αφήσατε την ομάδα χωρίς σέντερ φορ.. Να 'στε καλά!), ο Μάχο με καλές επεμβάσεις και κατά τη γνώμη χωρίς ευθύνη στο 2ο γκολ, ικανοποιητική η άμυνα αλλά αυτό δεν έφθασε. Μου άρεσε ο φιλότιμος όπως πάντα Κοντοές, που σα να μου μοιάζει καλύτερος τεχνικά φέτος. Κορυφαίος ο Λάτκα πάνω στο Σισέ και όχι μόνο (το Μάρτιν κάποιοι ειδήμονες θέλανε να διώξουν πέρυσι σαν παλτό ... Για να θυμόμαστε και τα περυσινά και όχι μόνον τα φετινά). Ανώτερος των προσφάτων εμφανίσεών του ο Κουμορτζί αλλά και αυτός και ο Τσότσαλιτς φάνηκε να έχουν νεκρά σημεία μέσα στο ματς. Το πρόβλημα του Πανιωνίου για μένα βρίσκεται στο ότι διαβάζεται εύκολα η μονομερής προσπάθεια ανάπτυξής του. Επίσης στα αριστερά δεν υπάρχει αλληλοκάλυψη. Ο Κοντοές φαινόταν αναγκασμένος να πρέπει να καλύψει τεράστιο χώρο και να μένει εκτεθειμένος εύκολα. Τελευταίο αλλά όχι πιο επουσιώδες ... δεν έχουμε σέντερ φορ να βάλλει το τόπι στο πλεκτό...
Τέλος να αναφερθούμε στην πολύ καλή διαιτησία Μήτσιου, γιατί συνήθως γκρίνιες έχουμε για τους άρχοντες των αγώνων, ας ακούσουν και κανένα μπράβο.

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ: Τζόρβας, Βύντρα, Σαριέγκι, Μπουμσόνγκ, Καντέ (74΄ Σιμάο), Ζιλμπέρτο, Κατσουράνης (85΄ Καραγκούνης), Νίνης, Γκαρσία (67΄ Μαρίνος), Λέτο, Σισέ
ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ: Μάχο, Μανιάτης, Λάτκα, Κοντοές, Βαρό (72΄ Χίκα), Σιόβας, Τσότσαλιτς, Κουμόρτζι, Βαζ Τε (86΄ Κούκετς), Ριέρα (85΄ Σαλαλί), Μπάλαμπαν

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΡΕ:
«Συγχαρητήρια στον Παναθηναϊκό. Στα 90 λεπτά ήταν καλύτερη ομάδα, αλλά πιστεύω ότι και εμείς παίξαμε πολύ καλά. Προσπαθήσαμε να παίξουμε ποδόσφαιρο, δεν ήρθαμε εδώ για να καταστρέψουμε το παιχνίδι. Προσπαθήσαμε να είμαστε δημιουργικοί. Μια κακή στιγμή στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου έφερε το γκολ. Ηταν ένα λάθος αλλά και μια καλή στιγμή για τον Παναθηναϊκό. Δεχθήκαμε ένα εύκολο γκολ στο δεύτερο ημίχρονο. Είχαμε ευκαιρίες αλλά πρέπει να παραδεχθούμε ότι και ο Παναθηναϊκός είχε ευκαιρίες. Ο Μάχο μας έσωσε αρκετές φορές. Ηταν ένα άσχημο αποτέλεσμα σε ένα καλό παιχνίδι».


ΥΓ: Στο ποδόσφαιρο λίγες φορές τα στατιστικά εκφράζουν πρακτικές αλήθειες. Για κάθε ενδεχόμενο είναι χρήσιμο να τους ρίχνουμε μια ματιά. Στο Galanis Sports Data παίρνουμε μια εικόνα απ' αυτά. 14 σουτ 3 κεφαλιές για τον ΠΑΟ και 10 σουτ για τον Πανιώνιο. Όχι άσχημα για εκτός έδρας και ένδειξη διεκδίκησης του αγώνα, που φάνηκε στο γήπεδο να κρίνεται πιο εύκολα απ' ότι λένε τα στατιστικά ... κυρίως λόγω των χρονικών στιγμών που ήρθαν τα πράσινα γκολ.
Εντύπωση μου κάνει το στατιστικό των φάουλς. 21 ο ΠΑΟ και μόνο 8 κάναμε εμείς. Από τη μια, μεγάλο το ποσό των φάουλς για γηπεδούχο, από την άλλη πολύ καθαρό παιχνίδι από μέρους μας, υπερβολικά καθαρό θα έλεγε κανείς και σε πλήρη αντιδιαστολή με το προηγούμενο εκτός έδρας με Ξάνθη. Τα λάθη, 43 για ΠΑΟ και 40 για μας αλλά τα λάθη του ΠΑΟ, τα πιο καίρια εμείς δεν έχουμε άνθρωπο μπροστά να τα κάνει γκολ. 

Είναι ο πολιτικός χώρος, που ανήκουν οι τοπικοί άρχοντες, το βασικό κριτήριο για την επιλογή τους και το βασικό πρόβλημα για την κακή εικόνα πόλεων όπως η Αθήνα;

Διόδωρος Κυψελιώτης, BΗΜΑ της Κυριακής, 12-9-2010:

"Για την Αθήνα που την ξέρω, ένα τέταρτο αιώνα, 24 χρόνια για την ακρίβεια, δεξιών δημάρχων (Έβερτ, Τρίτσης, Αβραμόπουλος, Μπακογιάννη, Κακλαμάνης) έχουν εξαθλιώσει την πόλη - και οι κάτοικοί έχουν ξεχάσει τι θα πει πια πόλη, όπως οι συνδικαλιστές του ΟΣΕ έχουν ξεχάσει τι είναι τρένο".

Θα μου πει κάποιος, "ε και τι μας το αναφέρεις τώρα αυτό, μια μικροπολιτική στήλη είναι...".
Ίσως γιατί θα ήθελα να βλέπω τη μικροπολιτική δημοσιογραφία όχι υπό το πρίσμα της "ελαφράς" πολιτικής σχολίασης μεταξύ σοβαρού και αστείου αλλά κάτι σαν "εκλαϊκευμένη" πολιτική ανάλυση, αντίστοιχη της εκλαϊκευμένης επιστήμης  στον τομέα της επιστήμης.
Και σίγουρα κανείς δεν αμφισβητεί την αναγνωσιμότητα των μικροπολιτικών στηλών και την επίδρασή τους στον κόσμο.

Για το συγκεκριμένο απόσπασμα θα ήθελα αρχικά να διορθώσω μια ακραία ανακρίβεια. Πως είναι δυνατόν ο φανατικά αντιδεξιός συντάκτης της στήλης (μάλλον ολόκληρης σελίδας της εφημερίδας αλλά ουκ εν τω πολλώ το ευ) να δωρίζει στη μισητή του Δεξιά τον μνημειακό Υπουργό Χωροταξίας του ΠΑΣΟΚ, Αντώνη Τρίτση, απλά και μόνο επέιδή εξελέγη δήμαρχος έχοντας την υποστήριξή της;

Το κύριο ερώτημα όμως είναι αν όντως οι πληγές της τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης έγκεινται πράγματι στον πολιτικό χώρο στον οποίο κινούνται αυτοί που αναλαμβάνουν τοπικοί άρχοντες ή σε άλλους λόγους, πχ στα πρόσωπα πέραν πολιτικών χώρων, στην δυνατότητα πλαισίωσης πιθανώς αξίων δημάρχων από άξια στελέχη, στο διαβρωμένο και γραφειοκρατικό κεντρικό σύστημα διοίκησης, στην έλλειψη πόρων κλπ.
Στο επιχείρημα για 24 χρόνια δεξιάς Αθήνας, κάποιος εύκολα μπορεί να αντιπαραθέσει το αντεπιχείρημα των προηγούμενων 13 χρόνων κεντροαριστεράς Αθήνας και το τι έγινε ή καλύτερα δεν έγινε τότε. Επίσης σε άλλες πόλεις μπορεί να ισχυριστούν ακριβώς το αντίθετο εύκολα, καλή ώρα η Νέα Σμύρνη. Πρόσφατο δε παράδειγμα του κατά πόσο φταίνε οι πολιτικοί χώροι ή άλλα αίτια είναι ο Δήμος του Πειραιά, που παρά τις καλές προθέσεις του απερχομένου του Δημάρχου, Φασούλα,  δεν φαίνεται να έκανε εμφανή βήματα μπροστά, μόνο και μόνο από την εναλλαγή πολιτικής τοποθέτησης του Δημάρχου του.
Η τοπική και περιφερειακή αυτοδιοίκηση αποτελεί μάλλον ένα χώρο με τα ίδια πάθη και ελαττώματα όπως και αυτός της κεντρικής διοίκησης, ίσως και πιο αυξημένα. Εύκολες λύσεις που στηρίζονται απλά στην εκλογική τοποθέτηση των τοπικών αρχόντων δεν είναι στα πλαίσια της λογικής. Ο Καλλικράτης θα δώσει μεγαλύτερες εξουσίες και μεγαλύτερες ευθύνες, σοβιετοποιώντας, μάλλον καθ' υπερβολή, τη μικρή Ελλάδα. Σαφώς η εκλογή τοπικών αρχόντων δεν θα πρέπει να στηριχτεί σε γενική προτίμηση πολιτικού χώρου αλλά κυρίως σε ειδικά και τοπικά κριτήρια και εμπεριστατωμένη θεώρηση των προσώπων αυτών καθ' εαυτών.

Από την άλλη σε μια χώρα που υποφέρει από οικονομική κρίση, που πληρώνουν οι αδύναμοι κρίκοι της κοινωνίας πολύ περισσότερο απ' ότι τους αναλογεί, θα πρέπει όλοι να είναι προσεκτικοί και στο τι θα στοιχίσουν και στο τι θ' αποφέρουν αυτές οι περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, για να μην καταστούν στην ουσία απλό θέαμα σε μια κοινωνία με ουσιαστικά και βασικά προβλήματα, στα οποία οι τοπικοί άρχοντες δεν είναι αυτοί που μπορούν να δώσουν λύσεις. Μην ανάγουμε τις εκλογές αυτές σε μείζον ζήτημα για λόγους αποπροσανατολισμού γιατί είναι σαφές ότι τα ζόρια είναι αλλού.

Δεύτερες σκέψεις περί Κατάρ και Ελληνικού. Ουδέν κακό αμιγές καλού. Η "σχιζοφρενής" κυβερνητική συνταγή σε σχέση με την προ ολίγου χρόνου αντιπολιτευτική ρητορία των ιδίων ανθρώπων

Σίγουρα δεν μπορεί κανείς να μην διαρρηγνύει ιμάτια μπροστά σε μια κυβέρνηση που πράττει όσα κατηγορούσε και πολλές φορές μάλιστα σφόδρα, σαν αντιπολίτευση. Και στην περίπτωση Ελληνικού, πολλοί θα θυμούνται τις επικρίσεις προς Σουφλιά για μη οικολογικούς σχεδιασμούς της χρήσης του χώρου του τέως αεροδρομίου. Και στη χθεσινή μου ανάρτηση τόνισα ότι δουλειά μιας σωστής κυβέρνησης δεν είναι να βρίσκει τις εύκολες λύσεις, που θα μπορούσε ο καθένας να σκεφτεί, αλλά τις λύσεις τις πιο επωφελείς για την κοινωνία. Στην περίπτωση όμως της οικονομικής κρίσης, η κυβέρνηση πιεζόμενη από το χρόνο και τους δανειστές προτιμά τις εύκολες λύσεις, όπως μπορούμε να συμπεράνουμε και από την περίπτωση Ελληνικού αλλά και απ' αυτή της περαίωσης. Βέβαια το "πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι" έχει και τα όρια του και ας ελπίσουμε να μην τα ξεπεράσουν εκεί στην κυβέρνηση.

Από την άλλη αναλογιζόμουν ότι όπως είμαστε, αυτή την ανάπλαση του χώρου του τέως αεροδρομίου δεν θα την βλέπαμε ποτέ. Με τι λεφτά; Αρκετή έκταση είναι εγκαταλελειμμένη στην τύχη της και τείνει να γίνει σα μάντρα και σκουπιδαριό. Υπάρχουν βέβαια και τα Ολυμπιακά Ακίνητα αλλά και αυτά  είναι μάλλον δυσκολοσυντήρητα. Ο Πανιώνιος έφυγε πέρυσι από το Ελληνικό στο μπάσκετ και τον διαδέχθηκε η χιλιοπροβληματική ΑΕΚ. Στο ποδόσφαιρο υπάρχει μεν ο Εθνικός, αλλά δύσκολα οι αθλητικοί αυτοί χώροι μπορούν να συντηρηθούν από τους αθλητικούς συλλόγους, που και αυτοί αντιμετωπίζουν οικονομική ένδεια.
Ας πούμε όμως ότι γινόταν το τεράστιο πάρκο. Μπορούμε να το συντηρήσουμε με μόνο κρατικά έξοδα; Να πάρουμε το παράδειγμα του πάρκου Τρίτση και της εγκατάλειψης και έλλειψης συντήρησης που αντιμετωπίζει; Παρόμοια εικόνα θα περιμέναμε και για το Ελληνικό.

Ίσως αν έρθουν οι Άραβες και δεν γίνει καμιά κερδοσκοπική συμφωνία (όχι από τους Άραβες επενδυτές προφανώς, που έρχονται όχι βέβαια για να χάσουν χρήματα ... αλλά κερδοσκοπική από μέρους ντόπιων καλοθελητών, που θα σπεύσουν να επωφεληθούν από την κατάσταση) αλλά συμφωνία με δικλείδες ασφαλείας και γνώμονα την ωφέλεια κοινωνίας και περιβάλλοντος. τότε μπορούμε να διαπραγματευτούμε τη συμβολή των επενδυτών και για τον περιβάλλοντα χώρο πέριξ των εγκαταστάσεων τους με το επιχείρημα ότι η σχετική ανάπλαση είναι αναγκαία για την αναβάθμιση και των δικών τους εγκαταστάσεων.
Προφανώς είναι καλύτερα να γίνονται κινήσεις αναθέρμανσης της οικονομίας, έστω και με τα σχετικά ρίσκα, παρά να ... φωνασκούμε για να μην χαλάσουμε τη μάντρα με τα προς απόσυρση, όπως έχει μετατραπεί το παλιό αεροδρόμιο. Και πιθανόν με τους Άραβες να δούμε και λίγο πράσινο στο χώρο τελικά, όσο είμαστε ακόμα εν ζωή.

Παρόμοια κατάσταση θαρρώ συνέβη και στον αγωγό φυσικού αερίου Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης. Ο πρωθυπουργός αμφισβητούσε το έργο για περιβαλλοντικούς λόγους προεκλογικά και ανέφερε περί σταματήματος του και επαναδιαπραγμάτευσης. Ένα έργο 2000 θέσεων εργασίας κατά την έναρξη εκτέλεσής του και γύρω στους 200 μετά.

Τελικώς μας έβγαλαν από τη δύσκολη θέση προσωρινά οι Βούλγαροι, σταματώντας το έργο προσωρινά για περιβαλλοντικούς και άλλους "υπερατλαντικούς" λόγους. Πρόσφατα όμως οι Αμερικανοί μάλλον άλλαξαν σχέδια, έτσι και η Βουλγαρία αναθέρμανε το ενδιαφέρον της και η κινητικότητα έφτασε στ' αυτιά μας και ξεχάσαμε και εμείς τα προεκλογικά τερτίπια περί αναθεώρησης της συμφωνίας. Ίσως σε λίγο παρακαλάμε κιόλας να επιταχυνθεί η έναρξη του έργου...

Θεωρώ και σ' αυτή την περίπτωση ορθό, να πάρουμε τα ρίσκα μας και να προχωρήσουμε στο έργο.Στο τέλμα είναι σίγουρο ότι αν πέσεις μέσα, θα πνιγείς. Και επειδή και το ποτάμι ρέει γρήγορα και έχει και αυτό τις δυσκολίες του, δεν αποφεύγουμε να το διασχίσουμε αλλά το κάνουμε με σύνεση και προσοχή να μην γλιστρήσουμε.
Ας μην προχωρήσουμε λοιπόν σε  άνευ όρων λευκές επιταγές στους τυχόν επενδυτές αλλά με σύνεση να εξασφαλίζουμε την σε όφελος της κοινωνίας δράση των.

Αποστολή Πανιωνίου για τον αγώνα με ΠΑΟ

O κ. Στόρε ανακοίνωσε την αποστολή της ομάδας, η οποία είναι: 


Μάχο, Μπέλιτς, Γουνδουλάκης, Κούκετς, Χίκα, Σαλαλί, Κούρντι, Όμο, Φουγκουάγιο, Ρισγκαρντ, Μπαλαμπάν, Βαζ Τε, Ριέρα, Κουμορτζί, Μανιάτης, Τσότσαλιτς, Κοντοές, Σιόβας, Λάτκα, Βαρό.


Η αποστολή δείχνει πλήρης και το ηθικό καλό. Πιθανότατα σύμφωνα με τις πρωινές πληροφορίες να ακολουθηθεί σχήμα αντίστοιχο του ματς με την Ξάνθη (με το Μανιάτη στα μπακ, επάνοδο στα χαφ του Τσότσαλιτς, Βαρό στο αριστερό αμυντικό άκρο και Ριέρα στην κορυφή, πλαισιωμένο με Φανούρη και Βαζ Τε και πίσω του τον Μπάλαμπαν).


Από την άλλη πλευρά στον ΠΑΟ, ο Σιμάο παρά το διάστρεμμα του υπολογίζεται, όπως και ο Γκοβού που μάλλον θα είναι στον πάγκο. Αναφορές γίνονται γαι χρησιμοποίηση Κατσουράνη σα στόπερ. Αντίθετα, στο ΟΑΚΑ δεν θα είναι ο Νίκος Σπυρόπουλος (που κρίθηκε προτιμότερο να προφυλαχθεί ενόψει Κοπεγχάγης), ο τραυματίας Σεϊταρίδης και οι Πετρόπουλος, Χριστοδουλόπουλος, Φερνάντες και Μαυρίας, που επίσης αποκλείστηκαν από την αποστολή. 

Στόρε για ΠΑΟ-Πανιώνιος

«Είμαστε πολύ χαρούμενοι μετά το παιχνίδι με τον Άρη, παίξαμε καλό ποδόσφαιρο. Τώρα όμως έχουμε ένα νέο παιχνίδι αλλά βέβαια όταν μία ομάδα παίζει καλό ποδόσφαιρο, έχει αυτοπεποίθηση.

Πρέπει ωστόσο να είμαστε ταπεινοί. Παίζουμε εναντίον των πρωταθλητών και πρέπει να είμαστε οργανωμένοι αλλά και να παίξουμε ποδόσφαιρο».


Λιτός ο Στόρε, κήρυξε την αναγκαία για τη συγκέντρωση της ομάδας μετριοπάθεια. Βέβαια σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις αγώνων, όπως ο αυριανός, πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να την πάθεις επειδή σέβεσαι περισσότερο του δέοντος τον αντίπαλο.
Η σοβαρότητα και οι χαμηλές προσδοκίες και οι χαμηλοί τόνοι, καλό είναι να διέπουν εν όψει αυτού του αγώνα και τους οπαδούς της ομάδας. Σε κάθε περίπτωση δεν χάνεται τίποτα, ενώ σε περίπτωση ενός θετικού αποτελέσματος, η ψυχική ώθηση στο ηθικό της ομάδας θα είναι σημαντική.
Το πλέον ουσιαστικό που περιμένουμε είναι να μπορέσουμε να έχουμε ανάλογη απόδοση σαν αυτή στο ματς με τον Άρη, αποδεικνύοντας έτσι ότι υπάρχει συνέχεια και δεν ήταν απλά συμπτωματική η βελτίωση της προηγούμενης βδομάδας. Ναι, το σημαντικό είναι να παίξουμε ποδόσφαιρο, όπως λέει και ο Στόρε...


ΥΓ: Εκτενέστερα τη συνέντευξη μπορείτε να τη διαβάσετε στον ΠΑΝΙΩΝΙΟ ΚΟΣΜΟ on line. Απ' όσα περαιτέρω διάβασα, σημασία σημαντική για το αυριανό ματς είναι το σημείο κλειδί που τονίζει ο Στόρε, δηλαδή η κατοχή μπάλας από πλευράς Πανιωνίου.
Είναι αδύνατον να ανταπεξέλθεις σε τέτοιο παιχνίδι, παίζοντας παθητικά στην άμυνα και δεν χρειάζεται να παίξουμε έτσι, υπερεκτιμώντας τον αντίπαλο. Εϊναι ισχυρός μεν ο αντίπαλος αλλά και η δική μας ομάδα έχει δείξει ότι φέτος μπορεί να κυκλοφορεί τη μπάλα και να παίζει παιχνίδι. Ίσως έχουμε πρόβλημα να μετουσιώσουμε την κυκλοφορία αυτή σε φάσεις, ευκαιρίες και κυρίως γκολ αλλά έχω την αίσθηση ότι έχουμε βελτιωθεί σε αυτό τον τομέα και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις έχουμε καλή κυκλοφορία με τη μία, χωρίς πλεονασμούς.
Το κυριότερο είναι, άσχετα με το αποτέλεσμα να παίξουμε καλό ποδόσφαιρο και έξυπνο. Και πέρυσι χάσαμε μεν αλλά οι νικητές ήσαν αυτοί (...και για άλλους λόγους βέβαια...), που έφυγαν στο τέλος με το κεφάλι σκυμμένο. 


Και κάτι τελευταίο αλλά όχι επουσιώδες. ΠΡΟΣΟΧΗ στους βουτηχτές και στους καταδύτες του ΠΑΟ! Έχουν μεγάλη τεχνογνωσία σε αυτό τον τομέα, ε και απ' ότι φαίνεται οι καλοί μας διαιτητές δεν είναι και δύσκολο να κάνουν ανθρώπινα λάθη...

Πράσινη ανάπτυξη στην πράξη (..ίσως λόγω του πράσινου χρώματος των πετροδολλαρίων...).

"Σύμφωνα με δημοσιεύματα, στο μνημόνιο που θα υπογράψει γύρω στις 11:00 μ.μ. ώρα Ελλάδος ο κ. Παπανδρέου δεν θα κατονομάζεται η περιοχή του Ελληνικού, αλλά το fund του Κατάρ ενδιαφέρεται πολύ για την αξιοποίηση της συγκεκριμένης έκτασης.

Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες υπάρχουν σκέψεις για σειρά έργων, όπως αξιοποίηση μέρους της παραλίας στο ύψος του πρώην αεροδρομίου, κατασκευή μαρίνας ελλιμενισμού πολυτελών θαλαμηγών, ξενοδοχείου, συνεδριακών κέντρων, πλωτού καζίνου και μικρού αεροδρομίου που θα χρησιμοποιείται από lear jet και ιδιωτικά αεροσκάφη".

Πολύ προσωρινή φαίνεται ότι θ' αποβεί η χαρά των κατοίκων του Ελληνικού και των γύρω περιοχών, που ήσαν ευτυχείς μετά τη μεταφορά του αεροδρομίου στα Σπάτα. Έστω και σε μικρότερο βαθμό, η κρίση θα τους ξαναφέρει την κηροζίνη στα σπίτια και στα πνευμόνια τους.

Για μια ακόμα φορά αντί οι πολιτικοί να βρουν βέλτιστες λύσεις, πιάνονται σαν τον πνιγμένο από τα μαλλιά τους. Το Ελληνικό και ο βοηθός μπακάλη της γειτονιάς ήξερε να το δώσει για να πάρει ρευστό. Το ζητούμενο από τον πολιτικό είναι να στύψει το μυαλό του και να βρει τις λύσεις με τις λιγότερες επιπτώσεις και όχι τις εύκολες. Ναι δεν θα μπορούσαμε να συντηρούμε το πάρκο, αν γινόταν στο Ελληνικό, λόγω της κρίσης, οπότε δεν το κάνουμε τσιμέντο να βγάλουμε και μερικά λεφτουδάκια. Άλλωστε η Αττική έχει οξυγόνο από τη θάλασσα και στο νερό θα βρείτε ανοικτούς χώρους, τι τα θέλουμε τώρα τα πάρκα και τα δάση. Πιάνουν και Μαρκαλένα (αυτό το λευκό κολλώδες πράγμα) και άντε να τα ραντίσεις και να τα περιποιηθείς τώρα;

Τι να πούμε τώρα για πράσινη ανάπτυξη και άλλα κουραφέξαλα, που τα πέταγαν προεκλογικά και αποδείχτηκαν πράσινα πυροτεχνήματα. Να ελπίσουμε ότι οι του Κατάρ θα φτιάξουν εγκαταστάσεις σαν το grass-house της φωτογραφίας...
Να ευχηθούμε και ότι ο κος Λοβέρδος θα πετύχει στο Υπουργείο Υγείας γιατί οι απαιτήσεις περίθαλψης, με τέτοια πολιτική επενδύσεων, θα πολλαπλασιασθούν σύντομα.

Όχι μόνο κατηγορίες. Προσπαθούμε να λέμε ότι γίνεται σωστά. Το προβλημα δεν είναι η κατεύθυνση αλλά η ποσότητα και η ποιότητα.

Από αυτό το ταπεινό blog, έχω κατά καιρούς ασκήσει οξεία κριτική σε ενέργειες και συμπεριφορές του Προέδρου του Πανιωνίου, κυρίου Κιντή. Αλλά δεν πρέπει αξιωματικά ν' απορρίπτουμε τις απόψεις του κυρίως λόγω των συμπεριφορών και του προφίλ που βγάζει προε τον κόσμο του Πανιωνίου.
Παράλληλα εδώ και καιρό ακούμε και διαβάζουμε τα περί αφελληνισμού της ομάδας του Πανιωνίου και Αφρικανοποίησης.  Όλα αυτά δεν είναι άδικα, όταν κανείς βλέπει ένα ρόστερ 32 παικτών με 13 μόνο Έλληνες (να χρησιμοποιήσω τον όρο γηγενής, που αρέσει στον κο Κιντή και φαίνεται να υιοθετεί και η ΟΥΕΦΑ για όσους απλά προέρχονται από τις ακαδημίες της ομάδας, 17-21, ασχέτως καταγωγής).  Ίσως όμως είναι η πρώτη ματιά στο θέμα και χρειάζεται εμβάθυνση για ν' ανακαλύψουμε και τα καλά σημεία, που υπάρχουν.
Φαίνεται να επαληθεύεται το ρηθέν από τον κύριο Κιντή σε πρόσφατη συνέντευξή του, περί επίδρασης των απόψεών του πέραν του Πανιωνίου. Να λοιπόν που η ειδησεογραφία σήμερα δείχνει ότι και άλλοι κινούνται έστω και σε μικρότερη κλίμακα, στα πρότυπα Κιντή. Δύο 18χρονοι διεθνείς νεαροί Νιγηριανοί θα δοκιμασθούν από τον ΠΑΟ.
Είναι λοιπόν λανθασμένοι αυτοί οι σχεδιασμοί Κιντή εκ βάθρων; Και γιατί τότε και άλλοι πάνε να κινηθούν παρόμοια;

Θα ήμουνα ανακόλουθος αν απέρριπτα το σκάουτιγκ σε Αφρική και τις προσπάθειες εξεύρεσης ταλέντων και εκτός Ελλάδας σε νεαρές και εξελίξιμες ηλικίες, αφού σε προ Κιντή χρονολογία, απ' αυτό το blog είχα καλέσει την ΠΑΕ για τέτοιες ενέργειες (Τετάρτη 3-3-2010, "Το Λάθος και το Μάθημα").

¨Εγραφα τότε:

"Και πέρα από τις ακαδημίες, θεωρώ ότι χρειάζεται πιθανότατα κάποια συνεργασία με ομάδες σε ένα-δυο περιοχές,απ' όπου βγαίνουν τα ταλέντα του Παγκόσμιου ποδοσφαίρου, σε Αφρική και Νότιο Αμερική, ώστε να μπορούν να προωθούν προς εμάς ταλέντα σε μικρή ηλικία, 15-16 ετών, ώστε με κατάλληλη εκγύμναση και χειρισμό να αποτελούν τους μέλλοντες παίκτες της πρώτης ομάδας. Δείτε πχ τον 17 ετών Μπέλεκ του Πανθρακικού από το Καμερούν. Για τέτοιες περιπτώσεις μιλάω."

Συνεπώς σωστά ο κύριος Κιντής κινείται προς την κατεύθυνση εξεύρεσης εξελίξιμων ποδοσφαιριστών στο εξωτερικό και μάλιστα σε αγορές φθηνές όπως η Αφρική. Μόνο που οι αγορές αυτές είναι συνάμα χαοτικές και χρειάζονται προσοχή και οργάνωση. Και στις αγορές αυτές υπήρχαν και υπάρχουν οι ισχυροί σύλλογοι των παλιών αποικιοκρατικών κρατών, με ακαδημίες και ισχυρότατο σκάουτιγκ, άρα είναι δεδομένο ότι θα βρίσκεις δύσκολα κάτι σχετικά καλό απ' όσα αφήνουν στο διάβα τους οι ισχυροί του χώρου και οι έχοντες ισχυρές βάσεις στις χώρες-στόχους.

Δεν έχει λοιπόν πρόβλημα η κατεύθυνση στην οποία κινείται ο Πανιώνιος αλλά το εύρος τέτοιων κινήσεων και η ποιότητά τους.

Ο κος Κιντής έχει σαν στόχο, η ομάδα να έχει ρόστερ με το ελάχιστο των 8 "γηγενών" (και ίσως κανενός Έλληνα γιατί μιλάμε για 8 παιδιά από τις ακαδημίες απλώς είτε του Πανιωνίου είτε άλλης Ελληνικής ομάδας). Ίσως βλέπει ότι τόσους μόνο μπορεί να βρει από την εγχώρια αγορά με αγωνιστικές ικανότητες και οικονομικές απαιτήσεις που να ταιριάζουν στο προφίλ του συλλόγου και στις ανάγκες του. Αλλά δεδομένων των πολύ καλών εγκαταστάσεων του συλλόγου (Απήλιο) και της προσπάθειας για ενίσχυση των μικρών ομάδων του, γιατί να μην αντισταθμίσουμε τα λειτουργικά αυτά έξοδα υποδομών (υλικών και ανθρώπινων) με την παραγωγή δικών μας ταλέντων; Κάποτε είχαμε με πολύ ελάχιστες υποδομές, καλά αποτελέσματα σε αυτό τον τομέα και είχαμε μάλιστα δημιουργήσει και παράδοση στην ανακάλυψη και παραγωγή ταλέντων. Γιατί τώρα δεν μπορούμε και μπορούσαμε παλιά; Ίσως υπήρχαν πιο πολλά αυθεντικά ταλέντα στις εποχές της αλάνας, ίσως και το ταλέντο από μόνο του κάπως επαρκούσε τότε, χωρίς πολλά-πολλά τεχνικά φτιασίδια, ίσως όμως και οι άνθρωποι που έβρισκαν και δούλευαν τα τότε ταλέντα είχαν άλλο "μάτι" και άλλο "μυαλό" από τους σημερινούς.
Είναι σίγουρα κρίμα πάντως να μη ρίχνουμε ισότιμο βάρος στις ακαδημίες, στις μικρές ομάδες και στην υποστήριξή τους σε σχέση με το όποιο, Αφρικανικό, Αλβανικό, Ασιατικό σκάουτιγκ. Δεν θεωρώ ότι φέτος δεν δόθηκε βάρος στις μικρές ομάδες, μια που φαίνεται να προστέθηκαν αρκετοί νέοι παίκτες σε αυτό το επίπεδο. Απλά θα πρέπει να μη συρρικνώσουμε  αυτή την προσπάθεια, επειδή υπάρχει πιθανώς η προσδοκία για μια πιο εύκολη και οικονομική άγραν ταλέντων με τα σκάουτιγκς ανά τις Ηπείρους.  Θα πρέπει να καθορίσουμε κάποια νούμερα ώστε να κρατήσουμε την ταυτότητα της ομάδας. Ας διδαχθούμε από το τι συνέβη στο μπάσκετ, που ο αφελληνισμός του, έφερε κάθετη πτώση του ενδιαφέροντος του κόσμου για ένα άθλημα με τεράστιες συλλογικές και εθνικές επιτυχίες. Η προσπάθεια των μικρών ομάδων θα πρέπει να πλαισιωθεί με ανθρώπους με γνώσεις και παιδαγωγικές ικανότητες. Ο νυν προπονητής Στόρε είχε μεγάλη εμπειρία στη Σουηδία στον τομέα αυτό και πιθανόν να μπορεί να συνεισφέρει σε μια νέα καλύτερη οργάνωση και ίσως και στελέχωση.

Από την άλλη τίθεται το ζήτημα της ποιότητας πέραν της ποσότητας, δηλαδή γιατί να φέρεις στην Ελλάδα μια μετριότητα απ' έξω, που παρόμοια μπορεί να βρεθεί εδώ. Η απάντηση Κιντή είναι γιατί στοιχίζει φθηνότερα. Έχω ξαναγράψει ότι σε αυτό το σημείο θα μπορούσαν να μπουν και κριτήρια σχετικά με τον κοινωνικό ρόλο, που έχει ένας αθλητικός σύλλογος, έστω μια Ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρία, ένα ρόλο που δεν πρέπει να τον συρρικνώνουν τελείως τα οικονομικά κριτήρια. Σε αυτό το σημείο και ο ΠΣΑΠ πρέπει να κάνει παρεμβάσεις και να ζητήσει κάποιες ασφαλιστικές δικλείδες, αλλά και η ΕΠΟ σαν εθνικός φορέας του αθληματος του ποδοσφαίρου. Σίγουρα το πεδίο δεν θα πρέπει να μείνει ξέφραγο αμπέλι σε Κίντειες διαθέσεις και ούτε να αρκεστούμε στα ελάχιστα όρια, που ίσως θεσπίσει η ΟΥΕΦΑ. Εκτός και αν πιστεύουμε στον ποδοσφαιρικό νεοφιλελευθερισμό...

Dora the Politician

Μνημείο έντεχνης ασυναρτησίας και ανέξοδης αναγνώρισης "οικογενειακών" λαθών του παρελθόντος έστησε με πρόσφατες δηλώσεις της (in.gr), μια εκ των κιόνων που στηρίζουν το πολιτικό μας σύστημα η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη.

Θα ξεκινήσω από το μέρος των δηλώσεών της, το επιτιμητικό για τον κύριο Σαμαρά για την αναφορά του στη Θεσσαλονίκη ότι το έλλειμμα θα μπορούσε να είναι αντιμετωπίσιμο πολιτικά σε διάστημα 12 μηνών.
Για τον περισσότερο κόσμο, φαντάζει υπερβολή η αναφορά Σαμαρά και δίκαιη επιτίμησή του από την κυρία Μπακογιάννη και όχι μόνο.
Ας κάνουμε όμως μια στάθμιση των πραγμάτων. Σήμερα η κυβέρνηση έχει μειώσει το δημοσιονομικό έλλειμμα κατά 32% με πολιτική περικοπών που κατ' ουσίαν ξεκίνησε στο τέλος Ιανουαρίου 2010. Ο στόχος για το τέλος του έτους είναι 40%. Ας σκεφτούμε αν εφάρμοζε τα μέτρα ένα τρίμηνο-τετράμηνο πριν η κυβέρνηση, με την ανάληψη της εξουσίας, τι μπορούσε να είχε επιτευχθεί. Και ας σκεφθούμε ακόμα που ήταν τα spread όταν ανέλαβε η κυβέρνηση και που έφθασαν (δέκα φορές πάνω) από την άφρονα πολιτική της δυσφήμισης, των Τιτανικών, του σάλιου που δεν υπήρχε. Καλύτερα να πούμε από την έλλειψη πολιτικής γιατί αν υπήρχε πολιτικός νους δεν θα βγάζαμε τα μάτια μας μόνοι μας, αυτοδυσφημιζόμενοι και κάνοντας το δημοσιονομικό πρόβλημα σε πρόβλημα δανεισμού της χώρας, με αποτέλεσμα να απεμπολήσουμε κυριαρχικά μας δικαιώματα στην Τρόικα, για να μπορέσουμε να πιαστούμε πρόσκαιρα από τα σωσίβια των δανειστών μας και να μη βουλιάξουμε. Βέβαια λεφτά υπήρχαν...
Το συμπέρασμα είναι ότι με άμεση πολιτική το έλλειμμα ήταν αντιμετωπίσιμο και φαίνεται αυτό από το γεγονός ότι είναι κατ' ουσίαν ο μόνος τομέας, που τα μέτρα φέρνουν ευδόκιμα αποτελέσματα. Τώρα όμως είναι αντιμετωπίσιμο; Τ' αποτελέσματα δείχνουν, ναι και μάλιστα δικαιολογούν την ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου εφόσον τα θετικά αποτελέσματα της μείωσης του ελλείμματος συνοδεύονται από τα εκτός στόχων κακά αποτελέσματα της ανεργίας, του πληθωρισμού και της ύφεσης, που αποδεικνύουν ότι η συνταγή που ακολουθείται δεν "τραβάει".

Ας δούμε τώρα ποιο "οικογενειακό" λάθος, ανέξοδα αναγνώρισε στις δηλώσεις της η κυρία Μπακογιάννη. Ανέξοδα γιατί αποτελεί πλέον ανεπίκαιρη παρελθοντολογία μπροστά στην χιονοστιβάδα παρακμής που αντιμετωπίζει το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, ως κύριος αίτιος της τεράστιας κρίσης της χώρας.
Αναγνώρισε λοιπόν η κυρία Ντόρα ως σφάλμα, αυτό της παραπομπής Ανδρέα Παπανδρέου το 1989 στο ειδικό δικαστήριο. Να θυμίσω ότι πρωθυπουργός της χώρας ήταν ο πατέρας της, ο κύριος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Και μάλιστα η κυρία Μπακογιάννη θυμήθηκε το μακαρίτη σύζυγό της, τον άνθρωπο της ενότητας και της συνεννόησης, τον Παύλο Μπακογιάννη και δήλωσε ότι αν ζούσε ο σύζυγός της δεν θα γινόταν αυτό το σφάλμα. Πιστεύω ότι έχει δίκιο στην αναφορά της στον Παύλο Μπακογιάννη αλλά ας μου επιτρέψει να θεωρήσω την αναφορά της ως προϊόν των επικοινωνιολόγων της! Κάνει μια εμφανή προσπάθεια να απεγκλωβιστεί από τις αντιπαθητικές για το λαό πατρικές διασυνδέσεις και να προσεγγίσει για πεικοινωνιακούς λόγους το πιο αγαπητό στον κόσμο προφίλ του τέως συζύγου της. Παράλληλα δείχνει μια μεγαλοθυμία και μεγαλόψυχη αναγνώριση των ημέτερων (έστω οικογενειακών και όχι προσωπικών) λαθών, όπως ταιριάζει στους μεγάλους ηγέτες, που πρέπει να προσαρμόζονται στις περιστάσεις για το καλό του λαού και της πατρίδας. Όλα τα παραπάνω μπορούν κάλλιστα να θεωρηθούν σα μια προσπάθεια τόνωσης του προσωπικού αρχηγικού προφίλ της πολιτικού, εν όψει της πιθανής ίδρυσης ενός νέου κόμματος.

Είχε και άλλα η συνέντευξη Μπακογιάννη.

Για Καραμανλή (μπηχτή γιατί που ξέρεις, ακούγονται και πράγματα σχετικά μ' επιστροφές ... είναι και οικογενειακό τους, των Καραμανλήδων ... μόνο που ο παλιός όταν έφυγε δεν είχε αφήσει συντρίμμια πίσω του):

«Υπάρχουν δύο σχολές πολιτικών. Η μία λέει ότι πρέπει να είσαι στην πρώτη γραμμή και να δίνεις τις απαντήσεις σου και η δεύτερη ότι πρέπει να μιλάς αραιά και που, για να αποφεύγεις τη φθορά. Εγώ ανήκω στην πρώτη».

Κυρία Ντόρα μου, ο Καραμανλής δεν μιλάει αραιά και που. Το αμίλητο νερό έχει καταπιεί! Και η φθορά του είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ ακριβώς γιατί δεν μιλάει και  εξευτελίζεται πανταχόθεν για τη στάση του αυτή στις δύσκολες στιγμές της χώρας. Ποια φθορά αποφεύγει τώρα εκεί στο ησυχαστήριο στη Ραφήνα, η κυρία Μπακογιάννη το γνωρίζει καλύτερα φαίνεται...

Πάντως να συμφωνήσω ότι όντως η κυρία Μπακογιάννη λέει με θάρρος σε κάθε περίπτωση αυτά που πιστεύει, συνήθως (όπως και ο πατέρας της) ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους. Το ζήτημα είναι αν αυτά που λέει είναι σωστά και κάτω από ανάλυση που γίνεται προς όφελος της κοινωνίας ή από διαφορετικό πρίσμα. Ή τέλος πάντων, αν η αντίληψη της κυρίας Μπακογιάννη για το κοινωνικό καλό είναι σωστή ή όχι. Ο καθένας μπορεί να έχει τις απόψεις του σε τέτοια θέματα. Δεν θα κρίνω εγώ ούτε κατέχω την αντικειμενική αλήθεια για να το κάνω. Σαφώς είναι προσόν να γνωρίζει ο κόσμος επακριβώς τι πιστεύουν οι πολιτικοί του για να μπορεί να κρίνει. Πρόβλημα βέβαια είναι ότι και η κρίση του κόσμου είναι αντίστοιχη του πως τον έχουν γαλουχήσει μέσα στο συγκεκριμένο πολιτικό μας σύστημα και τι κριτήρια και αισθητήρια εν τέλει έχει. Υπάρχει και η γνωστή ρήση ότι οι πολιτικοί είναι αντανάκλαση της ποιότητας της κοινωνίας, που τους εκλέγει.

Το τελευταίο από τη συνέντευξη Μπακογιάννη που θα σχολιάσω είναι τα περί δικαίου του κυρίου Σκυλακάκη να κρατήσει την Ευρω-έδρα του. Αν θυμάμαι κάπως καλά, ο μπαμπάς Μητσοτάκης είχε κάτι ανάλογα συμβάντα με το μακαρίτη Μεσσήνιο πολιτικό Ιωάννη Μπούτο (αχ αυτοί οι Καλαματιανοί...), αλλά και σε άλλες περιπτώσεις διαγραφών. Να μας θύμιζε άραγε η κυρία Ντόρα, τι είχε πράξει ή ζητήσει ο κύριος Μητσοτάκης τότε ή αποκηρύσσει εξ ολοκλήρου τον πατρικό πολιτικό βίο;
Η δική μου άποψη για την περίπτωση Σκυλακάκη και παρόμοιες; Όταν βγαίνεις βουλευτής με σταυρό, σε περίπτωση ανεξαρτητοποίησής σου δεν δικαιούται το κόμμα σου να ζητάει πίσω την έδρα και είναι δικό σου θέμα τι θα κάνεις. Όταν βγαίνεις με λίστα, είναι άηθες να κρατάς την έδρα, σε περίπτωση απομάκρυνσής σου από το κόμμα.

Κατανοώ ότι ίσως ένα νέο κεντροδεξιό κόμμα (απαιτούμενο για να πλαισιώσει το ΠΑΣΟΚ του Μνημονίου ως δεξιός αερόσακος με αριστερό αερόσακο, τον κεντροαριστερό "σχηματισμό" Κουβέλη) χρειάζεται να έχει και έρεισμα στην Ευρωβουλή... Δεν είμαι όμως στο μυαλό της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη, οπότε απλά κάποιες σκέψεις απλού παρατηρητή των γεγονότων εκφράζω (αν επρόκειτο για την Ντόρα την εξερευνήτρια, θα είχα σαφή λόγο από την εμπειρία μου από τα κοντινά παιδικά χρόνια του παιδιού μου ...).

Οι προσπάθειες του Πρωθυπουργού να προσελκύσει νέες επενδύσεις, είναι ώρα να ενισχυθούν με δέσμευση όλων σε ένα μίνιμουμ αναγκαίων εθνικών πολιτικών με ευρύ χρονικό ορίζοντα.

Παρακολουθώ με τεράστιο ενδιαφέρον τις προσπάθειες του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, να παρουσιάσει το μεταρρυθμιστικό έργο, που γίνεται εδώ και ένα χρόνο (αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και ακριβείς, μάλλον από την αρχή του 2010 γιατί στο προηγούμενο τετράμηνο, στο 2009, η κυβέρνηση έμοιαζε πιο πολύ να αναρωτιέται τι και πως θα το κάνει...) και να το παρουσιάσει έτσι ώστε να προσελκύσει επενδύσεις, το φρέσκο χρήμα που είναι απαραίτητο για να ξανακινήσει την σε ύφεση ευρισκόμενη οικονομία της χώρας.

Το μεγαλύτερο επίτευγμα της κυβέρνησης είναι η μείωση του δημοσίου ελλείμματος κατά 32% με φετινό στόχο το 40%, που φαίνεται να είναι εφικτός. Η μείωση του δημοσίου ελλείμματος είναι σαφώς σημαντικός παράγοντας και ας μη ξεχνάμε ότι η κρίση ξεκίνησε σαν δημοσιονομική. Δεν ξέρω όμως αν αποτελεί πρακτικά από μόνη της, μια σημαντικά ελκυστική παράμετρο για την προσέλκυση νέων επενδυτών. Είναι σαφώς σπουδαίας σημασίας για πχ την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη κομισιόν, που ενδιαφέρονται, τα κράτη μέλη να βρίσκονται τακτοποιημένα διοικητικά και διαχειριστικά, ώστε να μη πηγαίνουν στράφι επιχορηγήσεις και διαρθρωτικά προγράμματα. Ίσως είναι σημαντική και για τους δανειστές της χώρας, αλλά μου μοιάζει λιγότερο άξια λόγου για τους επιχειρηματίες και επενδυτές που θέλουν να δραστηριοποιηθούν στην Ελλάδα και τους θέλουμε και εμείς για να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας και ν' αποσβέσουν το πρόβλημα της ανεργίας, που δημιουργεί η συνταγή της Τρόικας.

Αντιθέτως, άλλη εξαγγελία που κάνει ο κος Παπανδρέου, σχετικά  με τη μείωση της φορολογίας στα μη διανεμόμενα κέρδη των επιχειρήσεων από 24% σε 20%, θεωρώ ότι μπορεί να προσελκύσει επενδυτές και ίσως πρέπει η εξαγγελία να ενισχυθεί και να γίνει πιο γενναία. Μα θα πει κάποιος, αν δεν πάρει η κυβέρνηση τα λεφτά από τους φόρους στις κερδοφόρες επιχειρήσεις τότε δεν θα μπορεί να επιτύχει τους στόχους του Μνημονίου και θ' αναγκασθεί να ζητήσει χρήματα από τις λιγότερο ισχυρές εργατικές τάξεις, πράγμα άδικο.
Δυστυχώς η συνταγή της Τρόικας οδηγεί σε φαύλο κύκλο γιατί αν δεν έρθουν οι νέοι επενδυτές, η κυβέρνηση ούτε από τις εργατικές τάξεις θα μπορεί να πάρει αυξημένους φόρους, απλούστατα διότι θα έχει αυξηθεί η ανεργία και η ανέχεια.  Αντιθέτως θα χρειασθεί να πληρώσει μεγαλύτερα ποσά για να στηρίξει προνοιακά τους περισσότερους αυτούς ανέργους... Συνεπώς η μόνη λύση είναι η περιστασιακή παράκαμψη του Μνημονίου, έτσι ώστε να τεθούν γενναία κίνητρα προσέλκυσης επενδύσεων χωρίς να τεθούν παράλληλα επιπρόσθετα αντισταθμιστικά μέτρα φορολόγησης των εργατικών τάξεων, με στόχο ν' αντισταθμίσουν τις απώλειες εσόδων, που θα εκτρέψουν τα αποτελέσματα επίτευξης των στόχων του Μνημονίου.. Εκτός και αν θέλουμε απλά να ευημερούν περιστασιακά κάποιοι αριθμοί και να μην υπάρχει πρακτική ωφέλεια για τους ανθρώπους και τη χώρα. Γι' αυτό θα πρέπει να είναι πιο συγκρατημένοι όσοι βγαίνουν από τα ρούχα τους όταν ακούν ότι χρειάζεται επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου σε ρεαλιστικότερες βάσεις, πόσω μάλλον όταν βγαίνουν τα ίδια τα μέλη της Τρόικας και επισημαίνουν ότι η συνταγή τους, εφαρμοζόμενη στην Ελλάδα, παράγει ύφεση.

Σημαντικότατη είναι και η δήλωση του πρωθυπουργού για σταθερό φορολογικό περιβάλλον δεκαετίας. Σε αυτό το σημείο, νομίζω ότι θα θωράκιζε τη θέση του πρωθυπουργού, μια σύσκεψη των αρχηγών των κομμάτων υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όπου θα δεσμεύονταν εγγράφως όλοι ότι θα σεβαστούν σε ορίζοντα δεκαετίας το φορολογικό νομοσχέδιο. Μια τέτοια κοινή στάση θα ήταν ένα πραγματικά ισχυρό όπλο στη φαρέτρα της Ελλάδας στον πόλεμο που πρέπει να διεξάγει απ' εδώ και μπρος, ώστε να μπουν νέα κεφάλαια στη χώρα. Το να εγγυάται το φορολογικό νομοσχέδιο από μόνος του ο πρωθυπουργός για μια δεκαετία, δεν λέει και πολλά σε μια δημοκρατική χώρα με δυνατότητα εναλλαγών στην εξουσία σε μικρότερες της δεκαετίας περιόδους.

Η συναίνεση σε εθνικές κοινές πολιτικές δεν μπορεί να έρθει μόνο από μια πλευρά, αυτή της αντιπολίτευσης, που θα κληθεί να συμφωνεί άκριτα με τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης. Μια κυβέρνηση, που κάνει διαδικτυακές δημόσιες διαβουλεύσεις των σχεδίων νόμου, δεν μπορεί να διαβουλευθεί σημαντικά σημεία τους με τους υπόλοιπους πολιτικούς χώρους με αλληλοσεβασμό και διάθεση συναίνεσης και να τους καλέσει αυτά τα κοινά σημεία να τ' ανάγουν επίσημα σε εθνική πολιτική;

Ναι, υπάρχουν πολιτικοί χώροι, πλήρως αντίθετοι με το πολιτικό σύστημα,που κατ' ουσίαν στοχεύουν στην ανατροπή του και το θεωρούν υπαίτιο της κρίσης. Ακόμα και μ' αυτούς τους χώρους ίσως βρίσκονταν κοινές συνιστώσες. Αλλά ακόμα και αν αυτοί θέλουν να τραβήξουν το δρόμο τους, οι υπόλοιποι θα μπορούσαν να βρουν τα κοινά σημεία και να θεσπίσουν έναν τρόπο ΕΠΙΣΗΜΗΣ αλληλοδέσμευσης σεβασμού αυτών των σημείων. Σε αυτό τον τομέα, σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ως ρυθμιστικός παράγοντας. Το σύνταγμα δεν του δίνει πολλές εξουσίες αλλά εδώ αναφερόμαστε  σε πολιτικές διαμεσολαβήσεις περισσότερο παρά σε εξουσίες επιβολής ή απόρριψης πραγμάτων.

Η επίσημη θέσπιση εθνικών πολιτικών ευρέος χρονικού ορίζοντα, θα προσφέρει στη χώρα άλλες δυνατότητες προσέγγισης επενδύσεων, που θα δώσουν την απαραίτητη αναπτυξιακή ώθηση και θ' ανατρέψουν τα προβλήματα της ύφεσης και ανεργίας που δημιουργεί η από μόνη της δράση της πολιτικής συνταγής του Μνημονίου.

Στο τελευταίο λεπτό εξασφαλίσθηκε η νίκη πρόκριση, αλλά περιμένουμε τέτοιες δυσκολίες. ΚΑΟΔ-ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ: 58-65

Τα δεκάλεπτα: 15-10, 31-26, 47-44, 58-65

Διαιτητές: Γκούμας-Πουρσανίδης Κ.-Πανταζής

ΚΑΟΔ (Τακιανός): Βουκαντίνοφ 10 (2), Κατσαρές 12, Κιτσούλης 18 (2), Μαργαρίτης 6, Σουρλής 4, Σταμπουλής 2, Γιοβάνοβιτς 4, Χούμας 2, Τσαμάτος

Πανιώνιος (Μάρκοβιτς): Τσιάρας 16 (4), Ελονού 4 (10 ριμπ., 4 κοψίματα), Μπατής 10, Γιάνκοβιτς 2, Ιωάννου 15 (2), Αθανασούλας 10 (2), Παραγιός 2, ΜακΛάουντ 6 (2).

Ξέρουμε ότι η ομάδα είναι καινούργια, νεανική, χωρίς εμπειρίες και χωρίς το μεγάλο ηγέτη προς το παρόν τουλάχιστον, αφού ο ΜακΛάουντ παίζει ανέτοιμος και τραυματίας. Επίσης ο ΚΑΟΔ, ο αντίπαλος, συγκαταλέγεται στις αρκετά καλές ομάδες της Α2, που κάποιες απ' αυτές ίσως είναι καλύτερες από μερικές της Α1.

Η δύσκολη πρόκριση, που κατ' ουσίαν εξασφαλίσθηκε στο τελευταίο λεπτό, ήταν μάλλον γεγονός αναμενόμενο να συμβεί.

Χρειάζεται πολύ δουλειά φέτος και υπομονή και υποστήριξη από τους φιλάθλους. Το ρόστερ μας αντικειμενικά, αυτή τη στιγμή φαντάζει από τα πιο αδύναμα της κατηγορίας, αλλά με δουλειά και σοβαρότητα μπορεί να αποβεί το πλέον ελπιδοφόρο και να κάνει καλές εμφανίσεις.

Στην επόμενη φάση, ο Πανιώνιος θ' αντιμετωπίσει το Πέραμα.

ΚΙΝΤΗΣ speaking at Sport-Fm

Ίσως καταντήσω "γραφικός" να βγαίνω και να σχολιάζω ότι λέει ο κος Κιντής και ιδίως τον τελευταίο καιρό που, γιατί άραγε (???), έχει επιδοθεί σε σωρεία συνεντεύξεων με τελευταία τη σημερινή στο Sport-FM όπου επιδιώκεται η ανάδειξη του Κιντή-παράγοντα με "ιδεολογία" και άποψη επι των ποδοσφαιρκών ...και εργασιακών... ζητημάτων πέραν από τα στενά Πανιώνια πλαίσια. Εξάλλου ο Πανιώνιος ένα απλό "όχημα" είναι, ένας φορέας ανάδειξης των Κίντειων απόψεων...


Η συνέντευξη περιστράφηκε στα της διαιτησίας και τα των εργασιακών Αλβανών και Αφρικανών με βάση τη γνωστή συνθήκη Κοτονού.

"Τη διαιτησία τη χειρίζεται η ΕΠΟ, η οποία είναι ένας οργανισμός που έχει δημιουργηθεί για να διαχειρίζεται το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Αυτός ο οργανισμός χειρίζεται ποιος θα πάει στο Champions League και θα πάρει 20 εκατ. ευρώ από τη συμμετοχή στη διοργάνωση, όπως και το Europa League και το ποιος θα πάρει τα 4 ή 5 εκατ. ευρώ από εκεί".

Μιά παρατήρηση στην παραπάνω άποψη Κιντή, είναι ότι η ΕΠΟ δεν διαχειρίζεται μόνο το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο αλλά και τις ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΕΣ Εθνικές Ομάδες της Ελλάδας. Επίσης, υποτίθεται ότι η ΕΠΟ είναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΡΧΗ και από την κρατική ηγεσία αλλά και από την ηγεσία της Super League και κατά συνέπεια δίνει μεγαλύτερα εχέγγυα αντικειμενικότητας από την πρόταση Κιντή περί Αγγλικού μοντέλου ξεχωριστής διαιτητικής εταιρίας, που μόνον δυο από τα πέντε μέλη της δεν έχουν σχέση με τις εταιρίες που διαχειρίζονται τα επαγγελματικά πρωταθλήματα.

Επίσης τα περί ξένου αρχιδιαιτητή, που ανέφερε ο κος Κιντής, είναι σαν να πιστεύουμε ότι φταίει αποκλειστικά η διαχείριση των διαιτητών και όχι η ικανότητα των διαιτητών. Δεν είναι καθόλου φανερό αν το πρόβλημα της κακής διαιτησίας είναι η σκοπιμότητα που εξυπηρετεί συμφέροντα ή η ανικανότητα και σε τι ποσοστό φταίει το πρώτο και σε τι το δεύτερο, αν δεχθούμε ότι συμβαίνουν και τα δυο. Και να βάλουμε και το ψυχολογικό παράγοντα των πιέσεων, αφού οι διαιτητές γνωρίζουν το μέγεθος των αντιδράσεων που θα υπάρξουν (όπως καλή ώρα...) αν αδικήσουν τις λεγόμενες μεγάλες ομάδες του ποδοσφαιρικού κατεστημένου. Εδώ φθάσαμε να ευνοούν αντιπάλους κάποιων από τους "μεγαλοκαρχαρίες" και να βγαίνουν οι άλλοι εκ των "μεγαλοκαρχαριών" και να φωνάζουν, δήθεν για να επιβάλλουν το δίκαιο αλλά με προφανή στόχο να επιτύχουν αντίστοιχη εύνοια. Είναι δυνατόν με τέτοια πίεση αυτοί οι διαιτητές να μην ευνοήσουν τους φωνασκούντες "μεγαλοκαρχαρίες" όταν παίξουν με τις "μαρίδες"; Οι δε "μαριδες" αν αδικηθούν και φωνάξουν και αυτές ... άντε και να πετύχουν να βραχνιάσουν!

Για τα Αλβανοαφρικανικά ζητήματα και την εφαρμογή τους στην ποδοσφαιρική νομοθεσία, θεωρώ ότι η περιγραφή της συνθήκης Κοτονού σαν αναγκαστικής εργασιακής συνθήκης είναι μάλλον καθ' υπερβολή. Η συνθήκη Κοτονού είναι μια γενική συνθήκη μεταξύ Ε.Ε και Αφρικανικών χωρών κλπ για εμπορική συνεργασία και ανάπτυξη και όχι εργασιακή. Έχει όντως εφαρμοσθεί σαν εργασιακή σε πολλές περιπτώσεις στην Ευρώπη και στο ποδόσφαιρο, αλλά το να την παρουσιάζουμε ... σαν παρασπονδία της χώρας μας από τις διεθνείς υποχρεώσεις της, μου φαίνεται παράταιρο. Εν πάση περιπτώσει, εφόσον λήφθηκαν συγκεκριμένες αποφάσεις σε αυτή την κατεύθυνση δεν μου πέφτει λόγος. Εξάλλου η ελευθερία της απασχόλησης μάλλον είναι η τάση στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία και εμείς δεν μπορούμε να πάμε αντίθετα.

Αυτό όμως που πραγματικά μου δημιουργεί αντίδραση είναι ότι ο κύριος Κιντής στη συνέντευξή του φαίνεται να νοιώθει ιδιαίτερη ικανοποίηση που έχει 13 από 31 ή 32 παίκτες Έλληνες γιατί είναι πάνω από το πλαφόν (ελάχιστο αριθμό) των 8 γηγενών παικτών, που πιθανότατα θα επιβάλλει η ΟΥΕΦΑ στις διοργανώσεις της και που σκέφτεται, απ' ότι λέει να προτείνει και ο κος Κιντής για τις ελληνικές διοργανώσεις. Προσέξτε τη χρήση του όρου "γηγενής", που δεν σημαίνει Έλληνας αλλά παίκτης που έχει προέλθει απο ακαδημία Ελληνικής ομάδας στις ηλικίες 17-21 ετών... Που σημαίνει ότι παίρνουμε 15χρονους από την Αφρική και παίζουμε κάποια στιγμή με ΜΗΔΕΝ Έλληνες, αν οι Έλληνες ζητάνε πολλά ή εν πάση περιπτώσει περισσότερο από τον πεινασμένο νεανία από το Μπουρούντι. Ο κος Κιντής μάλιστα φθάνει να δικαιολογείται για το ότι έχει τόσους πολλούς Έλληνες φέτος, λόγω του ότι δεν πρόλαβε σε τόσο λίγο χρόνο να οργανώσει το κατάλληλο σκάουτιγκ.

Για το κύριο Κιντή δεν παίζει καμμιά σημασία ο κοινωνικός ρόλος του Πανιώνιου για τη νεολαία στον χώρο στον οποίο εδράζεται και δρα ο σύλλογος και στην ευρύτερη χώρα. Σημασία έχει μόνον το να λειτουργήσει την εταιρία με το μικρότερο δυνατό κόστος και τη μεγαλύτερη δυνατή αξία μεταπώλησης παικτών και αυτό ακόμα παίζεται γιατί θα πρέπει κάποια στιγμή, όταν οργανώσει το σκάουτιγκ που θέλει, να δώσει και στοιχεία για το πόσο στοιχίζει και κυρίως πόσο στοιχίζει για να γίνει αποδοτικό και να μην φέρνει παίκτες από τα "καράβια". Γιατί και ο ανταγωνισμός εκεί στην Μαύρη Ήπειρο είναι οξύς. Κάποιοι είχαν κάποτε αποικίες εκεί και δεν θα αφήσουν "Κιντήδες" να τους παίρνουν τα "καλά παιδιά"...
Σε άλλη του συνέντευξη, ο κος Κιντής είχε υποστηρίξει ότι είναι φορέας απόψεων που θα συνδράμουν για το καλό γενικότερα της Ελληνικής κοινωνίας. Η κρίση, δική σας.

Ικανοποιούνται οι σκέψεις Κιντή για τους Αλβανικής καταγωγής παίκτες. Για να δούμε λοιπόν τι καλύτερο θα δούμε τώρα

Απ' ότι φαίνεται ικανοποιείται το αίτημα μας για συμμετοχή των Αλβανικής υπηκοότητας Χίκα και Σκούρτη σαν κοινοτικών ποδοσφαιριστών Β΄ζώνης και εντάσσεται και ο Οκπάκο στο ρόστερ. Για το Σκούρτη, μένει να δούμε αν θ' αρπάξει από τα μαλλιά την ευκαιρία που του δίνει ο Πανιώνιος και μπορέσει ν' αναδείξει το ταλέντο του, που όσοι ξέρουν, θεωρούν ότι είναι μεγάλο. Αλλά τα μεγάλα ταλέντα αποδεικνύονται στην πράξη στα γήπεδα. Και δεν αρκούν τα φυσικά ταλέντα αλλά χρειάζεται δουλειά και ικανότητα προσαρμογής σε όσα απαιτεί ο προπονητής.
Εμείς να του ευχηθούμε να είναι γερός γιατί αυτή είναι η πιο βασική προϋπόθεση για όλα τα παραπάνω. Και σίγουρα, η ένταξη του επίσημα στο ρόστερ, έρχεται σε ένα σημείο, που ο Πανιώνιος δείχνει να πάσχει ιδιαίτερα στην αιχμή της επίθεσης. Σημαντικό πάντως είναι για μας τους έξω, να κατανοήσουμε ότι πρόκειται για ένα πολύ νέο ποδοσφαιριστή, χωρίς ουσιαστικές εμπειρίες, οπότε αντίστοιχες πρέπει να είναι φέτος και οι προσδοκίες μας απ' αυτόν. Ελπίζουμε και ο ανταγωνισμός με το Σαλαλί αλλά και με τα μη σέντερ φορ (βλέπε πχ Ριέρα) που καλύπτουν την κορυφή της επίθεσης, να τους βελτιώσει όλους.
Για την αύξηση του δυναμικού, που επιφέρει η ένταξη Οκπάκο στο ρόστερ, να μου επιτρέψετε να έχω συγκρατημένη αισιοδοξία, απ' όσα λίγα έχω δει στα φιλικά. Μακάρι να διαψευσθώ. Ας μείνουμε στις μετριοπαθείς δηλώσεις που κάνει ο Στόρε σε παρόμοιες περιπτώσεις (πχ  Παρτούς), ότι δηλαδή δεν βλάπτει να έχουμε επιπρόσθετες εναλλακτικές λύσεις, αλλά ίσως και αυτό χωράει κουβέντα και σκέψη, λόγω του γεγονότος ότι το ρόστερ είναι αρκετά μεγάλο και σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν είχαμε πρόβλημα να κρατήσουμε τους παίκτες επαρκώς προπονημένους και ετοιμοπόλεμους.

Για να θυμάσαι "Seasons in the Sun" ... τις σταλαγματιές ευτυχίας, τις στιγμές χαράς της ζωής μας στη γη ... με όσους αγαπάμε και χάνουμε

Είναι προφανής ο ειδικός προορισμός αυτής της ανάρτησής μου για όσους ανήκουν στην Πανιώνια blogοπαρέα...Αλλά το αναρτώ σαν γενικότερη αφιέρωση σε όλους μας, στα πλαίσια της ιδεολογικής τοποθέτησης του blog, περί CARPE DIEM...

Μνημονιόφρονες οιμωγές "ρεαλιστών" πολιτικών

Η Νέα Δημοκρατία, κλονιζόμενη από τα εσωκομματικά της προβλήματα (για την απαρχή των οποίων κάποιος πρέπει ν' ανατρέξει ...στο 1978... και ν' αναρωτηθεί για τ' αποτελέσματα της κομματικής συστέγασης για τόσα χρόνια, λαϊκιστών δεξιών, εθνικιστών, νεοφιλελεύθερων, κοινωνικοφιλελεύθερων, παλαιοφιλελεύθερων κεντρώων κοκ), προχώρησε στην διαγραφή του Μνημονιόφρονα ευρωβουλευτού Σκυλακάκη, ο οποίος αμφισβήτησε την Αντιμνημονιακή πολιτική του κόμματός του και την ύπαρξη άλλων δρόμων πέραν του Μνημονίου. Αντιγράφω από τον Τύπο:

... Ο κ. Σκυλακάκης τόνισε, ακόμη, πως η χώρα είναι στο χείλος του γκρεμού και «κρεμόμαστε από το μνημόνιο». «Θα είναι αυτοπυροβολισμός αν ανακοπεί η προσπάθεια του μνημονίου», είπε χαρακτηριστικά ο ευρωβουλευτής.

«Το κλειδί δεν είναι η αντιπολίτευση. Είναι να πούμε στον κόσμο με ρεαλισμό τι πραγματικά σημαίνει. [...] Και το ερώτημα είναι πώς θα πορευτούμε σε αυτόν το δρόμο με δικαιοσύνη. Δεν είναι όλοι οι συνταξιούχοι το ίδιο, ούτε όλοι οι μισθωτοί», πρόσθεσε.

Δεν θα διαφωνήσω με τον κύριο Σκυλακάκη, ότι το Μνημόνιο έχει διάφορες δυνατότητες εφαρμογής και εξαρτάται από τους διαχειριστές του αν θα εφαρμοστεί με περισσότερο ή λιγότερο κοινωνικά άδικο τρόπο. Εξοικονόμηση χρημάτων για τη μείωση του ελλείμματος ζητάει η Τρόικα μέσω του Μνημονίου και τρόπους προτείνει αλλά στην τελική απόφαση για το πως θα γίνουν οι περικοπές και πως θα βρεθούν χρήματα που χρειάζονται, έχουμε λόγο και μεις, έστω και αν χρειάζεται η έγκριση της Τρόικα για το εφικτόν των προτάσεων μας.
Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι το Μνημόνιο έχει συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια και κατά συνέπεια η επιλογή των μέτρων εξαρτάται και από την ύπαρξη των μηχανισμών, των μέσων και των μεθόδων για την υποστήριξη αυτών των μέτρων ή έστω η δυνατότητα να μπορούν να θεσπιστούν και χρησιμοποιηθούν νέοι αναγκαίοι μηχανισμοί σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Σε μια χώρα-μπάχαλο από πλευράς κρατικής οργάνωσης, η εύρεση των κοινωνικά δίκαιων μέτρων με βάση υπαρκτούς μηχανισμούς υποστήριξής τους, φαίνεται να αποτελεί μια ουτοπία, με αποτέλεσμα να καταλήγουμε σε μέτρα, που ως επί το πλείστον στοχεύουν στον εύκολο στόχο των συνταξιούχων και μισθωτών.
Εγώ δεν θα κάνω τη διάκριση Σκυλακάκη μεταξύ μισθωτών, υψηλόμισθων και χαμηλόμισθων. Και δεν θα την κάνω γιατί βρισκόμαστε σε μια χώρα που βασιλεύει η φοροδιαφεύγουσα Παραοικονομία και που οι υποτιθέμενοι στόχοι του κυρίου Σκυλακάκη στην τάξη των υψηλόμισθων και μεγαλοσυνταξιούχων, αποτελούν εν τέλει την κατηγορία που συνεισφέρει τη μερίδα του λέοντος στη πίτα των κρατικών φόρων ... και μάλλον δεν αποτελεί την πλειοψηφία των κυρίων με τα κότερα στις μαρίνες και με τις off-shore εταιρίες.

Ποια προσπάθεια του Μνημονίου θ' ανακόψουν οι φωνές που ζητούν επαναδιαπραγμάτευση, όταν η ίδια η Τρόικα βγαίνει και αμφισβητεί τη συνταγή της, ως προκαλούσα σημαντική ύφεση και αφόρητο πληθωρισμό; Γιατί δημιουργούν εντέχνως κάποιες "Σκυλακάκιες" οιμωγές, σύγχυση μεταξύ της αναμφισβήτητης ανάγκης στήριξης της Ελληνικής οικονομίας και του Μνημονίου-λάστιχου, που ο Πληθωρισμός, τα λουκέτα και η ανεργία γύρω μας εκ των πραγμάτων ανατρέπει;
Θα ήταν ιδιαιτέρως δελεαστικό να δούμε τον κύριο Σκυλακάκη να βγαίνει να εξηγήσει με "ρεαλισμό" στον άνεργο και στον απολυμένο τι ακριβώς σημαίνει το Μνημόνιο και ποιων τα χρήματα και τους τρόπους ζωής επιχειρεί να σώσει, βάζοντας άλλους να πληρώσουν τα σπασμένα τους.

Το κλειδί προφανώς δεν είναι η αντιπολίτευση, ούτε η αντιπολίτευση μέσα στην αντιπολίτευση για να δημιουργήσει νέους εναλλακτικούς Μνημονιόφρονες φορείς νομής της εξουσίας. Το κλειδί είναι όντως ο ρεαλισμός και ο ρεαλισμός απαιτεί δυναμική στάθμιση των γεγονότων κύριε Σκυλακάκη. Ευελπιστούμε στο τέλος του 2013 να εξηγήσετε στον Ελληνικό Λαό πως θα πληρωθεί το τότε χρέος και με ποιές θυσίες ποίων.

Κλείνοντας αναφέρομαι σε σχετικές με το θέμα του Μνημονίου, διαδικτυακές ψηφοφορίες αρκετών portals, που με "αγαθά" κίνητρα και επικοινωνιολογικές συνδρομές (ναι, ακόμα έχουν χρήματα να πληρώνουν επικοινωνιολόγους για να τους φτιάχνουν είδωλα και εικονικές πραγματικότητες, εν μέσω κρίσης), ρωτούν τους αναγνώστες αν δέχονται να θυσιαστεί η τρέχουσα γενιά και ο τρόπος ζωής της για να ανορθωθεί η χώρα. Κτυπούν λοιπόν της ευαίσθητες χορδές του πατριωτισμού των Ελλήνων. Και δεν έχουν άδικο ότι πρέπει να θυσιαστεί ο ευδαιμονισμός προηγούμενων χρόνων. Μόνο που απλοποιούν εντέχνως τα πράγματα. Δεν μιλάμε για απλή περικοπή του ευδαιμονισμού στους ανέργους με μικρά παιδιά και στις νοικοκυρές που δεν θα βρίσκουν σε εφικτές τιμές ούτε βασικά είδη διαβίωσης ... Δεν μιλάμε για απώλειες μιας μόνο γενιάς, όταν αναγκαστικά θα περικοπούν επενδύσεις όπως αυτές της παιδείας, που αφορούν τη νέα γενιά. Δεν μιλάμε για απώλειες μόνο μιας γενιάς όταν ήδη γίνεται λόγος για ανάγκη επέκτασης του κλίματος έστω των μέτρων του Μνημονίου ως το 2020, που θα περικόψουν τις όποιες δυνατότητες ύπαρξης κράτους πρόνοιας και την καταρράκωση του ήδη κακού υπάρχοντος.
Αναγνωρίζω ότι η όλη προσπάθεια θα κριθεί εν τέλει από τη δυνατότητα να έρθουν νέα κεφάλαια στη χώρα γιατί μόνο έτσι οι συνέπειες κάποιων από τα παραπάνω μπορούν ν' αντισταθμιστούν. Πως θα έρθουν τέτοια κεφάλαια όμως; Όταν βγαίνουν υπουργοί και μιλάνε για το κυνήγι των πολυεθνικών για υπερτιμολογήσεις δημοσίως, για εντυπωσιασμό και λαϊκισμό, αντί να διαχειριστούν τέτοια θέματα με την τέχνη της πολιτικής και όχι με τις κραυγές παλαιών κομματαρχών ή όταν φορολογούμε τα επιχειρηματικά κέρδη και υπερκέρδη πολλαπλάσια από τις άλλες χώρες, που διεκδικούν επενδύσεις, όπως και μεις;

Για τα παραπάνω δε μας μίλησε ο κύριος Σκυλακάκης, είτε λόγω μεγάλης κομματικής εσωστρέφειας των διαλογισμών του, είτε γιατί πιθανόν να μπορεί να δώσει απαντήσεις μέσω άλλων κομματικών φορέων στο μέλλον και κρατάει τις απόψεις του για καιρούς, που θα είναι πιο προσοδοφόρος πολιτικά η έκφρασή τους.

Δεν χρειάζονται άλλες θριαμβολογίες. Η νίκη παρά την καλή απόδοση ήταν οριακή και ο εφησυχασμός στις δάφνες της είναι κακός σύμβουλος

Σίγουρα είναι καλό που ήρθε αυτή η νίκη και ανέβασε το ηθικό στην ομάδα του Πανιωνίου, εν όψει δύσκολου προγράμματος. Επειδή όμως βλέπω αρκετές συνεντεύξεις σήμερα και ξανά μανά δηλώσεις για πεντάδες κλπ, ήθελα να επισημάνω ότι παρά την καλή μας απόδοση, τελικά πήραμε μια τελείως οριακή νίκη. Το επισήμανε σωστά και ο Στόρε. "Πρέπει να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί" είπε. Ας αναλογιστούμε λοιπόν ότι στη σύνθεσή μας δεν έχουμε αυτή τη στιγμή τον έτοιμο παίκτη που θ' ανεβάσει την αποδοτικότητά μας, άρα χρειαζόμαστε δουλειά, υπομονή, σύνεση και προσοχή.

Αυτή τη στιγμή προηγείται στο πρωτάθλημα μια ομάδα, που την είχαν ξεγράψει και όλοι, μεγάλοι, μεσαίοι και μικροί κάνουν "γκέλες". Οι διαφορές δεν είναι τόσο μεγάλες μεταξύ των ομάδων και τελικά θα επικρατεί ο πιο ψύχραιμος, ο πιο οργανωμένος, ο πιο προσηλωμένος στο σκοπό του, αυτός που κάνει τα λιγότερα λάθη και διατηρεί την ψυχραιμία του στα πιθανά σκαμπανεβάσματα.

Ας μην παίρνουν τα μυαλά μας αέρα και ας βγάλουμε από το μυαλό μας τους στόχους του "Προέδρου" προς το παρόν. Ας μην μας αγχώνουν τα περί πεντάδας και τα τοιαύτα και να βλέπουμε αγώνα προς αγώνα με στόχο να βελτιώνουμε απόδοση και σταθερότητα και να παίρνουμε όσους πιο πολλούς βαθμούς μπορούμε. Εξάλλου και οι στόχοι Κιντή είναι στόχοι σχετικοί με τις ιδέες και τους σχεδιασμούς του και ανήκουν στο προσωπικό του χαρτοφυλάκιο, πιο πολλοί παρά σε αυτό της ίδιας της ομάδας. Ας αφήσει την ομάδα να παίξει καλή μπάλα και με ηρεμία, χωρίς το άγχος των υψηλών στόχων, που έβαλε μέσα από την υπεραισιόδοξη εμπιστοσύνη στα σχέδια του. Μπορεί να επιτευχθούν οι στόχοι αλλά αν γίνουν αυτοσκοπός σε αυτή τη φάση, το πιθανότερο είναι να οδηγήσουν σε αναβρασμούς και απώλεια ηρεμίας με την πρώτη γκέλα, που κακά τα ψέμματα, λογικά θα τη βρούμε και αυτή μπροστά μας κάποια στιγμή, όπως όλοι.

Στόχος να είναι το θετικό αποτέλεσμα σε κάθε αγώνα.

Ειδάλλως και τους οπαδούς πυροδοτούμε και σκανδαλίζουμε να ζητάνε πράγματα τα οποία δεν "κτίστηκαν" στη μεταγραφική περίοδο και την προετοιμασία, ώστε να τα βαζουμε σαν εφικτούς στόχους και την ομάδα φορτώνουμε μ' ευθύνες που είναι λογικά ανώτερες των προσδοκιών, που κανείς μπορεί να έχει από μια ομάδα με πάρα πολλούς παίκτες μικρής ηλικίας και ιδίως στον πάγκο, που στην πορεία σίγουρα θα κριθεί να βγάλει το φίδι από την τρύπα αλλά και από μια ομάδα στην οποία αφήσαμε ανοικτές "τρύπες" στη σύνθεσή της, τις οποίες δεν μπορούμε να καλύψουμε πριν το Γενάρη.

Και τους στόχους αυτούς δεν τους ζητάει ντε και καλά ο κόσμος της ομάδας, για να υποχρεώνεται η διοίκηση να τους βάζει. Ξέρετε πόσοι χθες και σήμερα έλεγαν ότι και ισόπαλος να ερχόταν ο αγώνας, θα τη χειροκροτούσαν την ομάδα για την μπάλα, που έπαιξε και για την προσπάθεια;

Ναι, έχουμε υψηλό ηθικό αλλά θα πρέπει τα μυαλά να μείνουν μέσα στο κεφάλι μας για να έχουμε παρόμοια συνέχεια.

Τα Πανιώνια "ΓΙΑΤΙ" από τον κυανέρυθρο μικρόκοσμο στην πραγματική ζωή με τις απρόσμενες πίκρες της.

Κατά καιρούς ανατρέχω στο πανιώνιο ψυχογράφημα, τα ΓΙΑΤΙ του Griniari... Τις τελευταίες μέρες ένοιωσα πολύ κοντά σε δυο τέτοια γιατί:

"Γιατί άσχετα με όλα τα άλλα, για εμάς η ομάδα, ο πρόεδρος και ο προπονητής θα είναι πάντα οι καλύτεροι".

Δυστυχώς κάποιοι δεν μπόρεσαν ποτέ να επαληθεύσουν αυτό το ΓΙΑΤΙ. Ήταν άνθρωποι όπως ο Μοβσεσιάν, ξένα σώματα για το σύλλογο, που ποτέ δεν τον αγάπησαν. Με τις κουβέντες, που γίνονται τελευταία, ειλικρινά πολύ θα ήθελα κάποιος που ήρθε σαν ξένος στο σύλλογο, ο νυν Πρόεδρος Κιντής, να μην διαψεύσει αυτό το γιατί και να μη μας κάνει να τον θεωρούμε ξένο σώμα. Δεν θέλει μεγάλη προσπάθεια γι' αυτό. Αρκεί έστω να επικρατήσει ο επαγγελματισμός και λιγότερη ΑΕΚτζίδικη ειλικρίνεια. Δεν θέλουμε να γίνει Πανιώνιος, αλλά να αγαπήσει κάπως αυτόν το σύλλογο, που του προσφέρει την ευκαιρία, που δεν του πρόσφερε η μεγάλη του αγάπη. Κανένας δεν θα θέλει να τον διώξει αν μπορέσει να δείξει πόσο βάζει τη δουλειά του σε αυτό το σύλλογο, σε αυτή την ποδοσφαιρική εταιρία, πάνω από το παρελθόν του ακόμα και πάνω από τις εμμονές του για τους σχεδιασμούς και την εφαρμογή των απόψεών του, και δείξει την απαιτούμενη ελαστικότητα και προσαρμοστικότητα όταν βλέπει ότι χρειάζονται προσαρμογές για το καλό του συλλόγου.
Είχε την ευκαιρία με τις πρόσφατες συνεντεύξεις του να βγάλει στην επιφάνεια μια τέτοια εικόνα και να έρθει πιο κοντά ψυχικά με τον κόσμο της ομάδας. Δυστυχώς την έχασε, συνεχίζοντας να προβάλλει ένα πρόσωπο ανθρώπου, που απλά θέλει να εφαρμόσει τις απόψεις του με το όποιο κόστος. Αν πιθανόν δώσει κάποια σημασία σε σχόλια που γράφονται και σ' αυτό αλλά και στ' άλλα Πανιώνια blogs, ας ξανασκεφθεί και ας επανεκτιμήσει καταστάσεις και συμπεριφορές...

Και πάω στο δεύτερο ΓΙΑΤΙ, που τούτη την ώρα έχει μεγαλύτερη σημασία και μας μεταφέρει απο τον κυανέρυθρο μικρόκοσμο στην πραγματική ζωή με το χρόνο να περνάει και να φέρνει άλλοτε σταλαγματιές χαράς και άλλοτε απρόσμενες πίκρες:

"Γιατί όπου κι αν βρεις Πανιώνιο γίνεται αμέσως φίλος σου".

Σε πολλές φάσεις της ζωής μου έχει επαληθευτεί το παραπάνω ΓΙΑΤΙ. Σε άλλο Πανιώνιο blog, απ' αυτά που ήταν η μήτρα όλων εμάς που ήρθαμε αργότερα να ενισχύσουμε την Πανιώνια φωνή στο διαδίκτυο, διαβάζω για ξαφνική ανθρώπινη απώλεια Δεν έτυχε ποτέ να έχω προσωπική επικοινωνία με τους φίλους της παρέας του blog και δεν ξέρω λεπτομέρειες του τραγικού συμβάντος, αλλά πραγματικά αισθάνομαι μέσα στην ψυχή μου την ανάγκη να συμμετάσχω στην ανθρώπινη λύπη... Ίσως το ΓΙΑΤΙ του Griniari, ίσως απλά η ανθρώπινη ανάγκη να σταθείς στο συνάνθρωπο που πονάει.

ΣΥΛΛΗΠΗΤΗΡΙΑ, φίλη ΑΚΡΑΙΦΝΗ, μέσα από την καρδιά κάποιου που σε γνωρίζει μόνο από το διαδίκτυο, αλλά τούτη την ώρα θέλει πραγματικά να μοιρασθεί ένα κομμάτι του πόνου σου.

Δίκαιη νίκη του πολύ ικανοποιητικού Πανιώνιου ... έστω και στο παρά πέντε

Ο Πανιώνιος σήμερα έδειξε στο γήπεδο ομαδικότητα και θέληση για τη νίκη. Περιόρισε στο ελάχιστο τα νεύρα των προηγούμενων αγωνιστικών και έπαιξε ψύχραιμα και με συνέχεια απόδοσης ως το τέλος.

Δεν φάνηκε να πτοείται από τη σωρεία σημαντικών χαμένων ευκαιριών (Σαλαλί και 2 φορές ο Κουμορτζί στο Α΄ μέρος -η μια κραυγαλέα- Βαζ Τε και Χίκα στο δεύτερο) και τελικά δικαιώθηκε με το γκολ του 87' από το Μπάλαμπαν σε λάθος Μπαρέρο, Κουλοχέρη.

Βέβαια ο αντίπαλος ήταν κουρασμένος από την υπερπροσπάθειά του την Πέμπτη απέναντι στην Ατλέτικο Μαδρίτης, είχε υποστεί και ελαφρά μετάλλαξη από τον Κούπερ, ελέω ροτέισον και τέλος έμεινε (δίκαια) με 10 παίκτες από το 50', λόγω κτυπήματος του Ναφτί εκτός φάσης πάνω στο Μανιάτη.
Αλλά μη νομίζουμε ότι γι' αυτόν τον Πανιώνιο, ήταν πιο εύκολο το παιχνίδι απέναντι στον Άρη των δέκα παικτών με τις δυο ζώνες άμυνας, μετά την αποβολή. Δυστυχώς έχουμε πρόβλημα ανάπτυξης ιδίως από τον άξονα, που γίνεται πιο φανερό όταν επέρχεται η κόπωση, ιδίως του Βαζ Τε μετά την πρώτη ώρα του παιχνιδιού. Πιστεύω ότι θα είναι σημαντικό το πρόβλημά μας απέναντι σε κλειστές άμυνες γιατί δεν υπάρχει και ο έμπειρος φορ περιοχής ούτε και ο επιτελικός χαφ για ν' ανοίξει άμυνες, ούτε και από τα άκρα είμαστε τόσο ισχυροί ως προς την ανάπτυξη παιχνιδιού σε σχέση τουλάχιστον με πέρυσι, που υπήρχε και ο Τζαβέλας.
Συνεπώς ναι, είναι ένα μικρό κατόρθωμα που πήραμε τελικά το παιχνίδι αυτό απέναντι σε έμπειρο αντίπαλο, με πολύ καλή φυσική κατάσταση και παίκτες με αντοχές, που ξέρουν να παίξουν και με μειονέκτημα ενός παίκτη.
Να σημειώσουμε επίσης τον εκ πρώτης άποψης ερασιτεχνισμό του πάγκου μας, που στον τραυματισμό Μανιάτη στη φάση της αποβολής, άφησε σχεδόν ένα δεκάλεπτο και τη δική μας ομάδα με 10 παίκτες, περιμένοντας αν μπορεί να μπει ο Μανιάτης. Και το παράλογο είναι ότι πήραμε αυτό το ρίσκο για να μπει ο Μανιάτης και να παίξει 4-5 λεπτά μόλις και να γίνει μετά αλλαγή με το Χίκα. Άσε που έτσι και αλλιώς η ομάδα ήθελε επιθετική ενίσχυση αν θέλαμε να πάρουμε τη νίκη, γιατί μόνο με το Σαλαλί στην περιοχή και τον Μπάλαμπαν να καιροφυλακτεί και το Βαζ Τε με τις γνωστές αντοχές, δεν ήταν δυνατόν να απειλήσουμε σημαντικά τον οπισθοχωρημένο και καλά οργανωμένο Άρη.

Για μια ακόμα φορά φάνηκαν κάπως αργές και φοβισμένες οι κινήσεις του κόουτς Στόρε από τον πάγκο (για τον οποίο βέβαια όλοι μας δίνουμε τα εύσημα για το αρχικό στήσιμο της ομάδας και για το ποδόσφαιρο που έπαιξε σήμερα, αλλά άλλο προπονητής και άλλο κόουτς). Έβγαζε μάτια ότι θέλαμε ένα καθαρό μυαλό που να μπορεί να βγάλει μπαλιές και ν' ανοίξει παιχνίδι για τους επιθετικούς. Και αυτό, κακά τα ψέμματα μόνον ο Κούκετς ξέρει να το κάνει σε ικανοποιητικό επίπεδο σε αυτόν τον Πανιώνιο. Άργησε να γίνει η κίνηση με Κούκετς, μόλις στο 78' και από εκείνο το σημείο άρχισε η υστάτη και εν τέλει καρποφόρος Πανιώνια προσπάθεια.

Σίγουρα δεν κάναμε το ακρότατο των θριάμβων αλλά παίξαμε καλά με ένα σημαντικό αντίπαλο και πήραμε και πολύ χρήσιμους βαθμούς για τη συνέχεια αλλά και ανέβηκε το ηθικό όλων. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι άκρως θετικό.

Για το διαιτητή υπάρχουν παράπονα και για κάποιες ανατροπές, κάποιο χέρι και για την εκνευριστική του αργοπορία για να επιτρέψει την είσοδο Μανιάτη στον αγωνιστικό χώρο μετά τον τραυματισμό του και για κάποιες άδικες κάρτες, όπως αυτή του Μπάλαμπαν. Αλλά αυτούς τους διαιτητές έχουμε (ανάλογους της ποιότητας του Ελληνικού ποδοσφαίρου), με αυτούς θα ζήσουμε. Να μη δυσαρεστούμε τώρα και τον κο Κιντή, που δίκιο έχει ότι δεν πρέπει να κάνουμε την τρίχα, τριχιά, αλλά ως συνήθως είναι απόλυτος όπως σε όλα του και έτσι και στη διαιτησία δηλώνει ότι ως νέος Ιώβ δεν θα διαμαρτύρεται ότι και να του κάνουν...

Να πούμε ότι πολύ καλές εντυπώσεις άφησε ο Σαλαλί, που προσπάθησε, ήταν κοντρολαρισμένος και έμεινε ένα κλικ από το γκολ. Καλός σχετικά ο Αντι-Τσότσαλιτς Κούρντι και ο Βαρό δεξιά (τελικά έγινε. Έχουμε ένα κάρο καλούς δεξιά και πρόβλημα αριστερά, αν και ο Κοντοές προσπάθησε σημαντικά). Μεγάλη βελτίωση ο Σιόβας. Με τα γνωστά πολύ ποιοτικά σημεία αλλά και τα γνωστά προβλήματα, ο Βαζ Τε, κατά τη γνώμη μου καλύτερος από τα άλλα δυο ματς. Ο Μπάλαμπαν πολύ πιο καλός όταν δεν παίζει κορυφή. Απαραίτητος κατά τη γνώμη μου ο Κούκετς. Αφήνω τελευταίο αλλά όχι με μικρότερη σημασία, το μεγάλο γκολκήπερ Μάχο, γιατί με την απόκρουσή του στο 90' εξασφάλισε τη νίκη της ομάδας. Ο γκολκήπερ - εγγύηση, που θέλαμε εδώ και 3 χρόνια. Μακάρι να είναι τυχερός στην καρριέρα του στον Πανιώνιο, τόσο όσο δεν ήταν τα προηγούμενα χρόνια της σταδιοδρομίας του!

Για την ιστορία:

Πανιώνιος (Μίκαελ Στόρε): Μάχο, Μανιάτης (64' Χίκα), Λάτκα, Μπάλαμπαν, Βαρό, Κουμορτζί, Σιόβας, Κοντοές (89' Φουνκουάγιο), Κούρντι, Σαλαλί (78' Κούκετς), Βαζ Τε 

Στον πάγκο: Μπέλιτς, Φουνκουάγιο, Ρίσγκαρντ, Κούκετς, Χίκα, Γουνδουλάκης, Αναστασόπουλος 

Άρης (Έκτορ Ραούλ Κούπερ): Σηφάκης (45' Μπαρέρο), Νέτο, Κουλουχέρης, Ναφτί, Τόχα, Τσέζαρεκ (71' Ρουίς), Μίσελ, Μενδρινός, Χαβίτο, Αραβίδης (52' Φατί), Λαζαρίδης 

Στον πάγκο: Μπαρέρο, Ρονάλντο Γκιάρο, Ρουίς, Φατί, Σουάρες, Καζναφέρης, Βαγκέλι 

Μεγάλα Λόγια του πρόσφατου παρελθόντος. Υπάρχει ελπίδα που να προέλθει απ' όσους μένουν αγκυλωμένοι στο μικροκομματικό παρελθόν του μεταπολιτευτικού κύκλου;

'Αν σήμερα παγώσουμε τους μισθούς, θα παγώσουμε την αγορά. Αν αυξήσουμε τους φόρους στη μεσαία τάξη, θα μειώσουμε την αγοραστική της δύναμη, θα βαθύνουμε την ύφεση, θα μειώσουμε τα έσοδα του κράτους. Θα επέλθει ο φαύλος κύκλος της κατάρρευσης'.


Γιώργος Παπανδρέου, ΔΕΘ Σεπτέμβριος 2009


Αν αναγνωρίσουμε τις αγνές προθέσεις και την πολιτική συνέπεια του νυν Πρωθυπουργού, είναι φανερό ότι μετά από ένα χρόνο είμαστε στο κύκλο της κατάρρευσης.


[Τις παραπάνω φράσεις του Πρωθυπουργού μας θύμισε σήμερα από το ίδιο βήμα της ΔΕΘ, ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Αντώνης Σαμαράς, δυστυχώς χωρίς ν' αναδείξει παράλληλα στο μέγεθός τους τις ευθύνες και της δικής του παράταξης, προτιμώντας να τις κρύψει πίσω από τα σαφή ΠΑΣΟΚΙΚΑ ατοπήματα] 


Όλο και περισσότερο γίνεται φανερό ότι η σωτηρία της Ελλάδας δεν είναι μέσα από το δρόμο του Μνημονίου, του οποίου οι κραυγαλέες αστοχίες ήδη γίνονται φανερότατες και δεν είναι μέσα στον κύκλο της μεταπολιτευτικής πολιτικής, από την οποία τα κόμματα φαίνεται ν' αδυνατούν να αποκολληθούν. Η ελπίδα βρίσκεται στην προσπάθεια εθνικής συνεργασίας των πολιτικών δυνάμεων για να βάλουν σαφείς, βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους αναπτυξιακούς στόχους και στην ανάδειξη νέων δυνάμεων της χώρας μη αλλοτριωμένων από της φαυλότητες του μεταπολιτευτικού κομματισμού. Το ερώτημα είναι πως ο απλός κόσμος μπορεί να συντείνει ώστε να προωθηθούν τέτοιες λύσεις. Ίσως πρώτιστο είναι να υπάρξει ένας ενιαίος τρόπος έκφρασης που να καθρεφτίσει τα παραπάνω στ' αποτελέσματα των επερχόμενων περιφερειακών και δημοτικών εκλογών. Δύσκολο γιατί μιλάμε για τάσεις γενικές πάνω από τα κόμματα και τους φορείς τους, που χρόνια έχουν αποκτήσει την τεχνογνωσία να χειραγωγούν τους πολίτες.