Θα ξεκινήσω από το μέρος των δηλώσεών της, το επιτιμητικό για τον κύριο Σαμαρά για την αναφορά του στη Θεσσαλονίκη ότι το έλλειμμα θα μπορούσε να είναι αντιμετωπίσιμο πολιτικά σε διάστημα 12 μηνών.
Για τον περισσότερο κόσμο, φαντάζει υπερβολή η αναφορά Σαμαρά και δίκαιη επιτίμησή του από την κυρία Μπακογιάννη και όχι μόνο.
Ας κάνουμε όμως μια στάθμιση των πραγμάτων. Σήμερα η κυβέρνηση έχει μειώσει το δημοσιονομικό έλλειμμα κατά 32% με πολιτική περικοπών που κατ' ουσίαν ξεκίνησε στο τέλος Ιανουαρίου 2010. Ο στόχος για το τέλος του έτους είναι 40%. Ας σκεφτούμε αν εφάρμοζε τα μέτρα ένα τρίμηνο-τετράμηνο πριν η κυβέρνηση, με την ανάληψη της εξουσίας, τι μπορούσε να είχε επιτευχθεί. Και ας σκεφθούμε ακόμα που ήταν τα spread όταν ανέλαβε η κυβέρνηση και που έφθασαν (δέκα φορές πάνω) από την άφρονα πολιτική της δυσφήμισης, των Τιτανικών, του σάλιου που δεν υπήρχε. Καλύτερα να πούμε από την έλλειψη πολιτικής γιατί αν υπήρχε πολιτικός νους δεν θα βγάζαμε τα μάτια μας μόνοι μας, αυτοδυσφημιζόμενοι και κάνοντας το δημοσιονομικό πρόβλημα σε πρόβλημα δανεισμού της χώρας, με αποτέλεσμα να απεμπολήσουμε κυριαρχικά μας δικαιώματα στην Τρόικα, για να μπορέσουμε να πιαστούμε πρόσκαιρα από τα σωσίβια των δανειστών μας και να μη βουλιάξουμε. Βέβαια λεφτά υπήρχαν...
Το συμπέρασμα είναι ότι με άμεση πολιτική το έλλειμμα ήταν αντιμετωπίσιμο και φαίνεται αυτό από το γεγονός ότι είναι κατ' ουσίαν ο μόνος τομέας, που τα μέτρα φέρνουν ευδόκιμα αποτελέσματα. Τώρα όμως είναι αντιμετωπίσιμο; Τ' αποτελέσματα δείχνουν, ναι και μάλιστα δικαιολογούν την ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου εφόσον τα θετικά αποτελέσματα της μείωσης του ελλείμματος συνοδεύονται από τα εκτός στόχων κακά αποτελέσματα της ανεργίας, του πληθωρισμού και της ύφεσης, που αποδεικνύουν ότι η συνταγή που ακολουθείται δεν "τραβάει".
Ας δούμε τώρα ποιο "οικογενειακό" λάθος, ανέξοδα αναγνώρισε στις δηλώσεις της η κυρία Μπακογιάννη. Ανέξοδα γιατί αποτελεί πλέον ανεπίκαιρη παρελθοντολογία μπροστά στην χιονοστιβάδα παρακμής που αντιμετωπίζει το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, ως κύριος αίτιος της τεράστιας κρίσης της χώρας.
Αναγνώρισε λοιπόν η κυρία Ντόρα ως σφάλμα, αυτό της παραπομπής Ανδρέα Παπανδρέου το 1989 στο ειδικό δικαστήριο. Να θυμίσω ότι πρωθυπουργός της χώρας ήταν ο πατέρας της, ο κύριος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Και μάλιστα η κυρία Μπακογιάννη θυμήθηκε το μακαρίτη σύζυγό της, τον άνθρωπο της ενότητας και της συνεννόησης, τον Παύλο Μπακογιάννη και δήλωσε ότι αν ζούσε ο σύζυγός της δεν θα γινόταν αυτό το σφάλμα. Πιστεύω ότι έχει δίκιο στην αναφορά της στον Παύλο Μπακογιάννη αλλά ας μου επιτρέψει να θεωρήσω την αναφορά της ως προϊόν των επικοινωνιολόγων της! Κάνει μια εμφανή προσπάθεια να απεγκλωβιστεί από τις αντιπαθητικές για το λαό πατρικές διασυνδέσεις και να προσεγγίσει για πεικοινωνιακούς λόγους το πιο αγαπητό στον κόσμο προφίλ του τέως συζύγου της. Παράλληλα δείχνει μια μεγαλοθυμία και μεγαλόψυχη αναγνώριση των ημέτερων (έστω οικογενειακών και όχι προσωπικών) λαθών, όπως ταιριάζει στους μεγάλους ηγέτες, που πρέπει να προσαρμόζονται στις περιστάσεις για το καλό του λαού και της πατρίδας. Όλα τα παραπάνω μπορούν κάλλιστα να θεωρηθούν σα μια προσπάθεια τόνωσης του προσωπικού αρχηγικού προφίλ της πολιτικού, εν όψει της πιθανής ίδρυσης ενός νέου κόμματος.
Είχε και άλλα η συνέντευξη Μπακογιάννη.
Για Καραμανλή (μπηχτή γιατί που ξέρεις, ακούγονται και πράγματα σχετικά μ' επιστροφές ... είναι και οικογενειακό τους, των Καραμανλήδων ... μόνο που ο παλιός όταν έφυγε δεν είχε αφήσει συντρίμμια πίσω του):
«Υπάρχουν δύο σχολές πολιτικών. Η μία λέει ότι πρέπει να είσαι στην πρώτη γραμμή και να δίνεις τις απαντήσεις σου και η δεύτερη ότι πρέπει να μιλάς αραιά και που, για να αποφεύγεις τη φθορά. Εγώ ανήκω στην πρώτη».
Κυρία Ντόρα μου, ο Καραμανλής δεν μιλάει αραιά και που. Το αμίλητο νερό έχει καταπιεί! Και η φθορά του είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ ακριβώς γιατί δεν μιλάει και εξευτελίζεται πανταχόθεν για τη στάση του αυτή στις δύσκολες στιγμές της χώρας. Ποια φθορά αποφεύγει τώρα εκεί στο ησυχαστήριο στη Ραφήνα, η κυρία Μπακογιάννη το γνωρίζει καλύτερα φαίνεται...
Πάντως να συμφωνήσω ότι όντως η κυρία Μπακογιάννη λέει με θάρρος σε κάθε περίπτωση αυτά που πιστεύει, συνήθως (όπως και ο πατέρας της) ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους. Το ζήτημα είναι αν αυτά που λέει είναι σωστά και κάτω από ανάλυση που γίνεται προς όφελος της κοινωνίας ή από διαφορετικό πρίσμα. Ή τέλος πάντων, αν η αντίληψη της κυρίας Μπακογιάννη για το κοινωνικό καλό είναι σωστή ή όχι. Ο καθένας μπορεί να έχει τις απόψεις του σε τέτοια θέματα. Δεν θα κρίνω εγώ ούτε κατέχω την αντικειμενική αλήθεια για να το κάνω. Σαφώς είναι προσόν να γνωρίζει ο κόσμος επακριβώς τι πιστεύουν οι πολιτικοί του για να μπορεί να κρίνει. Πρόβλημα βέβαια είναι ότι και η κρίση του κόσμου είναι αντίστοιχη του πως τον έχουν γαλουχήσει μέσα στο συγκεκριμένο πολιτικό μας σύστημα και τι κριτήρια και αισθητήρια εν τέλει έχει. Υπάρχει και η γνωστή ρήση ότι οι πολιτικοί είναι αντανάκλαση της ποιότητας της κοινωνίας, που τους εκλέγει.
Το τελευταίο από τη συνέντευξη Μπακογιάννη που θα σχολιάσω είναι τα περί δικαίου του κυρίου Σκυλακάκη να κρατήσει την Ευρω-έδρα του. Αν θυμάμαι κάπως καλά, ο μπαμπάς Μητσοτάκης είχε κάτι ανάλογα συμβάντα με το μακαρίτη Μεσσήνιο πολιτικό Ιωάννη Μπούτο (αχ αυτοί οι Καλαματιανοί...), αλλά και σε άλλες περιπτώσεις διαγραφών. Να μας θύμιζε άραγε η κυρία Ντόρα, τι είχε πράξει ή ζητήσει ο κύριος Μητσοτάκης τότε ή αποκηρύσσει εξ ολοκλήρου τον πατρικό πολιτικό βίο;
Η δική μου άποψη για την περίπτωση Σκυλακάκη και παρόμοιες; Όταν βγαίνεις βουλευτής με σταυρό, σε περίπτωση ανεξαρτητοποίησής σου δεν δικαιούται το κόμμα σου να ζητάει πίσω την έδρα και είναι δικό σου θέμα τι θα κάνεις. Όταν βγαίνεις με λίστα, είναι άηθες να κρατάς την έδρα, σε περίπτωση απομάκρυνσής σου από το κόμμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου