Να πω και εγώ μια γνώμη για τη δραχμολογία των τελευταίων ημερών.
Δεν θεώρησα ποτέ πανάκεια σωτηρίας από την κρίση, την επαναφορά της δραχμής. Το σημαντικότερο είναι να είσαι σε θέση να στηρίξεις το νόμισμά σου και όχι να επαναφέρεις ένα νόμισμα - κουρελόχαρτο, έρμαιο των εξωγενών πιέσεων και επιρρεπές σε υποτιμητικές στάσεις και καλπάζοντα πληθωρισμό. Και από την άλλη να έχεις να πληρώνεις με δραχμές τα κολοσσιαία δάνεια, που έχεις πάρει σε σκληρό νόμισμα.
Για την Ελλάδα φαίνεται να υπάρχουν δυο λύσεις.
Η μια είναι αυτή τώρα που δεν φαίνεται στον ευρωπαϊκό ορίζοντα, της κάποιας αναμόρφωσης του Ευρώ και της εκλογίκευσης του κοινού νομίσματος με περισσότερη κοινή Ευρωπαϊκή όχι μόνον νομισματική αλλά και εν γένει οικονομική πολιτική για όλα τα μέλη της ζώνης, με ευρωομόλογα κλπ.
Η άλλη είναι η προσπάθεια να απαγκιστρωθούμε σταδιακά από το κοινό νόμισμα με προετοιμασία και σύστημα ώστε να είμαστε έτοιμοι για οποιεσδήποτε εξελίξεις και με την προϋπόθεση ότι η εθνική νομισματική πολιτική θα μπορεί να μας ωφελήσει και όχι να αποβεί χειρότερη του Ευρώ.
Θεωρώ ότι δεν είναι προς δαιμονοποίηση μια συνετή πολιτική με σχέδιο και προς τις δυο κατευθύνσεις. Αλλά οι πολιτικές δεν χρειάζεται να δημοσιοποιούνται όταν αυτή η δημοσιοποίηση σε κάτι τόσο ευαίσθητο στη δημοσιότητα σαν την οικονομία, μόνον επιβλαβείς αναταραχές μπορούν να φέρουν. Πόσο δύσκολο είναι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να κάτσουν όλοι αυτοί οι πολιτικοί μας κόκορες (γιατί σαν τα κοκόρια τρώγονταν χθες στη συζήτηση στη Βουλή, την πολλοστή για τη διαπλοκή και διαφθορά, που μόνον να αποδεικνύει συνεχώς μπορεί, ότι όλοι την έχουν τη διαπλοκή τους) μαζί με τον Πρόεδρο και να δημιουργήσουν ένα κοινό φορέα σχεδιασμού για την έξοδο από την κρίση και το σχέδιο αυτό να δεσμευθούν ότι ασχέτως ποιος κυβερνά, είναι υποχρεωμένος να το εφαρμόσει;
Τι δραχμές και ευρώ και κουραφέξαλα να λέμε τώρα, όταν όλοι υπόσχονται επενδύσεις πριν κυβερνήσουν σαν ταχυδακτυλουργοί χωρίς σχέδιο και χωρίς βάσεις. Και μετά τι;
Δαιμονοποιούμε τα Μνημόνια που μας επιβάλλουν οι ξένοι για να τους επιστρέφουμε τα δάνειά τους, τα οποία απλά παίρνουμε για να συντηρούμε τη χώρα στην Εντατική και όχι για να τη βγάλουμε από την Εντατική. Αυτοί έχουν Μνημόνια για να πάρουν τα χρήματά τους. Εμείς τι κάνουμε με αυτά τα χρήματα; Και εν τέλει τι κάνουμε για να μην έχουμε Μνημόνια αφού θεωρούμε και πιθανότατα ορθά ότι τα Μνημόνια δεν θα μας βγάλουν από την κρίση;