Σε μια χώρα με τεράστια χρέη δανείων, που αναγκάζεται να αγοράζει πανάκριβα όπλα για να θωρακιστεί απέναντι στις γειτονικές απειλές, με μεγάλο πρόβλημα ανεργίας, με μεγάλο πρόβλημα υπογεννητικότητας, ήρθε και η πανδημία με τα δεινά που επιφέρουν στην οικονομία τα lockdowns, να δώσει ένα ακόμα κτύπημα. Το καίριο; Άγνωστο το μέλλον βέβαια. Και άγνωστο πότε θα απαλλαγούμε από το βαρίδι του Covid. Ακόμα και η ελπίδα των εμβολίων καλύπτεται από ένα πέπλο αγνώστων δυνατοτήτων ανοσίας και οι εμβολιασμοί στην πράξη στην έκταση που χρειάζεται, έχουν φανεί να συναντούν πολλά εμπόδια για να επιτευχθεί ο επιθυμητός στόχος.
Μιλάμε όμως για μια χώρα, που μέσα από όλα τα παραπάνω και την ένταξη της στην Ένωση, με ότι υπέρ και κατά έχει αυτή, σίγουρα δεν έχει τη δυνατότητα του να σχεδιάσει κάπως το όποιο μέλλον της ανεξάρτητα και με βάση τις ανάγκες των πολιτών της. Δεν βάζουμε μόνοι μας εδώ πέρα τις προτεραιότητες.
Στο σύγχρονο κόσμο των παγκοσμιοποιημένων οικονομικών συμφερόντων, έτσι και αλλιώς αυτό είναι δύσκολο.
Σε όσα έχω ζήσει ως σήμερα, θαρρώ πως τώρα είναι η περίοδος, που η αισιοδοξία και η ελπίδα είναι περισσότερο ξεθωριασμένες από ποτέ άλλοτε.
Αυτό το blog έχει το logo τού CARPE DIEM, Άδραξε τη μέρα, το σήμερα. Ο άνθρωπος όμως για να ζήσει το σήμερα, ενεργεί με στόχο το τι θέλει για το αύριο. Προς το παρόν, ο κύριος στόχος για το αύριο είναι να μετριάσουμε τις επιπτώσεις της Πανδημίας, να ξαναμπορέσουμε να κινηθούμε σαν κοινωνία ώστε να μπορέσουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να ανασυνταχθούμε και να κοιτάξουμε τα υπόλοιπα τεράστια προβλήματα μας. Τώρα είναι σαν να είμαστε πλακωμένοι από ένα βράχο και ήρθε και εκεί που προσπαθούσαμε να τον κινήσουμε και να ξεκολλήσουμε από το βάρος του, να και ένας άλλος βράχος, που ήρθε να μας πλακώσει.
