Τις πταίει; Λαός ή Εξουσία;

Ραδιοφωνικός σταθμός, διάσημος για τις οικολογικές δράσεις του, είχε ως τα μέσα της χρονιάς στο πρόγραμμά του μια υψηλής ακροαματικότητας εκπομπή, που ασκούσε καυστική σάτιρα σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Σε αυτή τη σεζόν δεν τα βρήκαν και το κανάλι αντικατέστησε την κωμική του εκπομπή με άλλη, που ασκεί καυστική σάτιρα στο λαό, μιλώντας για Έλληνες ουρακοτάγκους, που κατέστρεψαν τη χώρα. Όχι ότι δεν έχουμε ιθαγενές τέτοιο είδος αλλά η αλήθεια είναι πως είναι υπερβολή αυτό που λέγεται ότι οι πολιτικοί μας είναι αυτοί που μας αξίζουν και μας αντανακλούν. Μοιάζει σαν το γνωστό, "το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό;". Ο λαός διέφθειρε την εξουσία ή η εξουσία αλλοτρίωσε άραγε το λαό; Σκέφτομαι όμως και το τι επιλογές είχε εν τέλει αυτός ο λαός στην μεταπολίτευση. Δυο πελατειακά κόμματα εξουσίας με ψευδεπίγραφες ιδεολογίες και σε πολλές περιπτώσεις με δημαγωγική μεθοδολογία. Αριστερά κόμματα που και αν κέρδιζαν τις εκλογές, θα έδιναν στους άλλους την εξουσία, προτιμώντας να ασκούν κριτική για το τι είναι στραβό αλλά όχι προτάσεις για το πως θα το ισιώσουμε, προτάσεις με πρακτική εφαρμογή και όχι θεωρία. Κόμματα με ιστορικές αγκυλώσεις, που δεν μπορούν να τις ξεπεράσουν για να δώσουν σύγχρονες λύσεις. Κόμματα στελεχωμένα όχι από ικανούς αλλά από διάσημους χωρίς ούτε καν εσωτερική δημοκρατία (για πολλά χρόνια της μεταπολίτευσης ήσαν απλά αρχηγικά κόμματα και τώρα ακόμα συντηρούν προσωπολατρικά οικογενειακές δυναστείες). Ακόμα και οι τεχνοκράτες που αναμείχθηκαν στην διακυβέρνηση του τόπου φάνηκαν ως επί το πλείστον ελάχιστοι στις υποχρεώσεις και δεν επιβεβαίωσαν λαμπρές σπουδές και καριέρες ή σε κάποιες περιπτώσεις τους έφαγαν τα κομματικά γρανάζια. Σίγουρα και ο λαός δεν στάθηκε ικανός να αποτρέψει την κρίση στην οποία φθάσαμε αλλά είχε τη δυνατότητα αυτός ο λαός τούτα τα χρόνια να βρει ταγούς που θα τον οδηγούσαν σε άλλα μονοπάτια και δεν το έκανε;
Και για να κλείσω επανερχόμενος στο σταθμό, που με τη νέα του κωμική σειρά, μου δημιούργησε τους παραπάνω συλλογισμούς, με εντυπωσίασε η πρόσφατη προσπάθεια του να αλλάξει τους όρους προς το ελληνικότερο, λες και αυτό θα αλλάξει τα πράγματα ουσιαστικά προς το καλύτερο. Όχι Τρόικα λοιπόν πια. Τριμερής θα καλείται. Για να μάθουν οι ιθαγενείς ουρακοτάγκοι να μιλούν στην γλώσσα τους επιτέλους...
Και για το "Τις πταίει; Λάος ή εξουσία;" που κατά βάση είναι το ερώτημα των παραπάνω συλλογισμών μου, έρχεται στο μυαλό μου ένα παλιό χωρατό, στηριγμένο στα προεκλογικά σλόγκαν του ΠΑΣΟΚ της Αλλαγής (1981):

"Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο Λαός στην εξουσία"

Γιατί Λαέ, που ήσουν στην εξουσία, τα έκανες μαντάρα; Για πες μας ντε;

Πανιώνιος-Πρίμορατς 11-6

Στην πρεμιέρα του Eurocup του Πόλο, Πανιώνιος-Πρίμορατς 11-6.

Τα 8λεπτα: 6-1, 3-0, 2-1, 0-4.

Πανιώνιος (Σελετόπουλος): Καπότσης 3, Κότεριλ 3, Μιμίδης 2, Παπαδόγκωνας 1, Κουκής Λ. 1, Τζαμαντάκης 1.

Πρίμορατς: Πόποβιτς 2, Μάρκοβιτς 2, Καρ 1, Μούρισιτς 1, Κούροβιτς

"Ξαναζεσταμένες αποκαλύψεις" για την τραγική οικονομική κατάσταση της ΠΑΕ Πανιώνιος.

Εδώ και πολύ καιρό ο κόσμος γνωρίζει το οικονομικό πρόβλημα του Πανιωνίου και το ότι παραμένουν απλήρωτοι εδώ και καιρό πάρα πολλοί ιδίως από τους υπαλλήλους και το τεχνικό τιμ.Έπίσης εδώ και κάμποσες μέρες γνωρίζουμε ότι η ΠΑΕ περιμένει τα 200.000 από τον ΟΠΑΠ για να εκπληρώσει κάποιες από τις υποχρεώσεις της με προτεραιότητα στους υπαλλήλους της.
Σήμερα όμως έρχεται το "καλοπροαίρετο" δημοσιεύμα στο sport-fm.gr να πει μια από τα ίδια με πομπώδη τίτλο περί της ήδη πασίγνωστης τραγικής οικονομικής κατάστασης του Πανιωνίου και να δώσει και κάποιες λεπτομέρειες για το ότι το τεχνικό τιμ έχει κάποιες επιταγές που δεν το εξασφαλίζουν. Άραγε γιατί αυτή η επανάληψη; Να μου πεις λόγω Εθνικής δεν υπάρχει σχετικό ρεπορτάζ, συνεπώς μια λύση είναι να ξαναγράψουμε τα γνωστά με κάποιο στόμφο. Ίσως όμως και κάποιοι να προσπαθούν να εξασφαλίσουν τις δικές τους προτεραιότητες από την πίτα του ΟΠΑΠ, μην έχοντας εμπιστοσύνη στις προτεραιότητες που βάζει η ίδια η ΠΑΕ. Διαβλέπω πίσω από τα "νέα", αυτή την περιέργη σχέση τεχνικού τιμ και ΠΑΕ που υποβόσκει και τυρρανάει το σύλλογο εδώ και μήνες. Έχω γράψει πολλές φορές ότι οι συνθήκες στον Πανιώνιο απαιτούν να δουν όλοι κατάματα την πραγματικότητα και να βάλουν νερό στο κρασί τους. Άμα σκάσει το κανόνι, κανείς δεν θα είναι ικανοποιημένος. Για παράδειγμα δεν θα έπρεπε να γίνει μια θεώρηση και από τα δυο μέρη, τι μεγέθους τεχνικό τιμ μπορεί να αντέξει η εταιρία σε μια τέτοια κατάσταση; Τι περικοπές πρέπει να γίνουν; Είναι ανελαστικό άραγε το μέγεθος του τεχνικού τιμ; Και εφόσον είναι απτές οι καταστάσεις από τους εμπλεκόμενους γιατί δεν γίνεται μια καθαρή συζήτηση για επαναδιαπραγμάτευση αν όλοι θέλουν εν πάση περιπτώσει το εφικτό και δεν υπάρχει η λογική να προλάβω εγώ να ικανοποιηθώ και μετά ας πάει το καράβι στα βράχια, λογική που δεν θα οδηγήσει πουθενά εν τέλει.

Εφεδρεία και εκπαίδευση

Διαβάζω ότι εξαιρούνται της εφεδρείας οι εκπαιδευτικοί αλλά μέχρι της περατώσεως του τρέχοντος σχολικού έτους. Υποθέτω ότι μετά θα γίνει ... της συγχωνεύσεως. Η αλήθεια είναι ότι στα ιδιωτικά σχολεία οι τάξεις φθάνουν και τα 30 παιδιά (εξαντλεί το νόμο ο ιδιοκτήτης όσο τον παίρνει...) ενώ στα δημόσια ο αριθμός των παιδιών ανά τμήμα είναι αρκετά μικρότερος. Δεν νομίζω ότι θα προβληματιστούν οι ιθύνοντες να μεγαλώσουν τις τάξεις  μπροστά στα οικονομικά προβλήματα που υπάρχουν και με βάση το σκεπτικό που δείχνουν για να τα λύνουν μέσω ανεξέλεγκτων περικοπών με κριτήριο το τι είναι πιο εύκολο να γίνει.  Εξάλλου σε όλους τους "αριθμούς" και τα στατιστικά γυρνάμε πίσω στα χρόνια τα παλιά. Εδώ θα έχουμε πρόβλημα; Στα χρόνια που ήμουν εγώ μαθητής, ένα καλό σχολείο είχε τμήματα με 40 παιδιά και ο αριθμός αυτός θεωρούνταν αρκετά καλός.
Η πρόβλεψη λοιπόν για δασκάλους και καθηγητές, μαθητές και Παιδεία φαίνεται να είναι συγχώνευση και συνωστισμός και πίσω ολοταχώς.

Παλιά είχαμε Έλληνες Ευεργέτες ... Τώρα ούτε καν επενδυτές

«Το βρίσκω και εγώ περίεργο, εμείς να προσπαθούμε από το εξωτερικό να βρούμε επενδυτές για την Ελλάδα και την ίδια στιγμή να φεύγουν οι Έλληνες επενδυτές από την ίδια τους τη χώρα», δήλωσε ο Ρέσλερ στον κρατικό τηλεοπτικό σταθμό ZDF.

Ποια ταπείνωση θα ένοιωθαν άνθρωποι με συνείδηση από την διαπίστωση ενός ξένου, του Γερμανού υπουργού για τη συμπεριφορά του Ελληνικού κεφαλαίου;
Σε αυτή την χώρα κάποτε υπήρχαν Εθνικοί Ευεργέτες... Πολύ παλιά. Τώρα έχουν μείνει μόνον οι ανδριάντες τους να θυμίζουν αυτού του είδους τη συνεισφορά στον τόπο. Μάλλον δεν λείπουν μόνον τα χρήματα αλλά ίσως πιο πολλοί οι άνθρωποι εν τέλει...

Αυλαία για το Στιβ

Ο καλλιτέχνης της πληροφορικής, ο άνθρωπος που πραγματικά άνοιξε τα "παράθυρα" των προσωπικών υπολογιστών, ο Στιβ Τζομπς, από σήμερα δεν είναι πια κοντά μας. Μίλησα για καλλιτέχνη της πληροφορικής γιατί είναι φανερό ότι έδινε καλλιτεχνικό στίγμα στα προϊόντα της τεχνολογίας, στην παραγωγή των οποίων συμμετείχε. Από τη Lisa και τον Macintosh ως το iPhone και το iPad. Ξεκινώντας από το γκαράζ του σπιτιού του, που είχε σαν εργαστήριο, διένυσε μια πορεία που άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο οι υπολογιστές προσεγγίζουν τον άνθρωπο και ο άνθρωπος τις μηχανές πληροφορικής και τηλεπικοινωνιών. Σημαντική για την εκτίμηση της προσωπικότητάς του και η από το 2004 μάχη του με τα προβλήματα υγείας. Στο διάστημα αυτό προσπάθησε να παραμένει ενεργός στις επάλξεις της δουλειάς του και επικεφαλής της Apple, συνεχίζοντας να συμμετέχει στην παραγωγή σημαντικών προϊόντων της εταιρίας, που αποτέλεσαν εμπορικά και τεχνολογικά κατώφλια για νέες κατευθύνσεις και νέες προσεγγίσεις. Τραγική σύμπτωση ότι έφυγε από τη ζωή μια μέρα μετά την παρουσίαση του τελευταίου version του iPhone από την Apple, του iPhone 4S.
Αποχαιρετώντας αυτή την εμβληματική φυσιογνωμία της γενιάς στην οποία ανήκω και εγώ, θα αναφερθώ στο "Carpe Diem" αποχαιρετιστήριο μήνυμα του Προέδρου Ομπάμα για το Στιβ Τζομπς:

«Ο Στιβ αρεσκόταν να λέει ότι ζούσε την κάθε ημέρα σαν να είναι η τελευταία. Και επειδή αυτό έκανε, άλλαξε τη ζωή μας, επανακαθόρισε ολόκληρους οικονομικούς τομείς και κατόρθωσε ένα από τα πιο σπάνια επιτεύγματα στην ανθρώπινη ιστορία: άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο ο καθένας μας βλέπει τον κόσμο»


[Περισσότερα σχετικά με τη βιογραφία του Στιβ Τζομπς, δείτε στο site των epikaira.gr]

Δημοψηφίσματα με νέα νομοθετική βούλα ...

Αφού αφέθηκαν όλα τα κρίσιμα θέματα να ψηφίζονται με πολυνομοσχέδια σε fast track κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες, με "μαντρωμένους" βουλευτές, ψήφισαν τελικά σήμερα κατόπιν εορτής το νόμο για τα δημοψηφίσματα, με το λαό στην ανεργία, κλεισμένο στα σχοινιά στη μάχη με τη χρεοκοπία. Τι είσοδο στην ΟΝΕ, τι ασφαλιστικά, τι μνημόνια, τι μεσοπρόθεσμα, τι και τι, τα πέρασαν όπως-όπως και έρχονται τώρα να αποφασίσουν για την αναγκαιότητα των δημοψηφισμάτων, έχοντας προφανώς στο μυαλό δημοψηφίσματα που τα ερωτήματα θα μπαίνουν έτσι που αν τα υπερψηφίσει ο κόσμος θα γίνεται αυτό που πρότεινε η κυβέρνηση και αν τα καταψηφίσει ο κόσμος θα αποφασίζει η κυβέρνηση για το τι θα γίνει άνευ δημοψηφίσματος.

Για την ιστορία, από τα nea.gr:

"Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος για ψηφισμένο νομοσχέδιο που ρυθμίζει σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, είναι δεσμευτικό αν έχει λάβει μέρος στην ψηφοφορία τουλάχιστον το 50% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους. Προβλέπεται ακόμα ότι για κρίσιμο εθνικό θέμα, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι δεσμευτικό αν συμμετάσχει το 40%.

Δημοψήφισμα για εθνικό θέμα θα προκηρύσσεται με προεδρικό διάταγμα το οποίο θα προσυπογράφεται από το υπουργικό συμβούλιο και για ψηφισμένο νομοσχέδιο από τον πρόεδρο της Βουλής."

Το νομοσχέδιο μπορείτε να το δείτε εδώ.

Σε άλλες εποχές θα ήταν ένα μεγάλο δημοκρατικό βήμα. Μακάρι να αποβεί στο μέλλον αλλά τώρα μάλλον θα συμφωνήσω με την αντιπολίτευση ότι μας χρυσώνουν το χάπι υποκριτικά.
Βασικό θεωρώ το γεγονός πως αν δεν κάνω λάθος από μια πρώτη ανάγνωση του νόμου, τη διατύπωση των ερωτημάτων είναι μόνη αρμόδια να κάνει η Ολομέλεια της Βουλής. Θα ήταν πιο τίμιο να δινόταν η δυνατότητα να υποβάλλεται αίτημα δημοψηφίσματος και από ομάδες πολιτών που θα συγκέντρωναν έναν αριθμό υπογραφών, γεγονός που θα θεμελίωνε την πραγματική συλλογική δημοκρατία.

Όταν απαιτείται να υποβληθεί σε κρίση ένα νομοθέτημα της εκτελεστικής εξουσίας πραγματοποιείται η μέθοδος της αίτησης προσφυγής σε δημοψήφισμα (referendum petition). Όταν το νομοθετικό σώμα δεν έχει την πρόθεση να υπαγάγει ένα νόμο στη λαϊκή κρίση, οι πολίτες μπορούν να θέσουν σε κυκλοφορία μία αίτηση προσφυγής, για να συγκεντρώσουν τον απαιτούμενο αριθμό υπογραφών ψηφοφόρων, με αίτημα να υποβληθεί ο νόμος σε δημοψήφισμα. Ο αριθμός των καλής πίστεως υπογραφών που απαιτείται, κυμαίνεται από το 5 έως το 15% του ολικού αριθμού ψηφισάντων στην τελευταία γενική εκλογή, ανάλογα με τις σχετικές διατάξεις του συντάγματος και τούς ισχύοντες κανονισμούς του δημοψηφίσματος. Η συμπληρωμένη αίτηση προσφυγής πρέπει να σταλεί στο γραφείο του αρμόδιου δημοσίου λειτουργού (π.χ. υπουργού ή γραμματέως, προκειμένου περί δήμου) συνήθως εντός ενενήντα ήμερων από την ψήφιση του νόμου. Έφ' όσον ο αρμόδιος λειτουργός πιστοποιήσει την επάρκεια των υπογραφών, η ισχύς του νόμου αναστέλλεται, όσο εκκρεμεί η διενέργεια του δημοψηφίσματος και η εκτελεστική εξουσία μεριμνά για να υπαχθεί ο νόμος που έχει αμφισβητηθεί στην κρίση των εκλογέων.

Ας θυμηθούμε και τις διατάξεις του Συντάγματος για το δημοψήφισμα. Το άρθρο 44 παράγραφος 2 του Συντάγματος προβλέπει τα εξής:

"O Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει με διάταγμα δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα, ύστερα από απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών, που λαμβάνεται με πρόταση του Yπουργικού Συμβουλίου.
Δημοψήφισμα προκηρύσσεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με διάταγμα και για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, εκτός από τα δημοσιονομικά, εφόσον αυτό αποφασιστεί από τα τρία πέμπτα του συνόλου των βουλευτών, ύστερα από πρόταση των δύο πέμπτων του συνόλου και όπως ορίζουν ο Kανονισμός της Bουλής και νόμος για την εφαρμογή της παραγράφου αυτής. Δεν εισάγονται κατά την ίδια περίοδο της Bουλής περισσότερες από δύο προτάσεις δημοψηφίσματος για νομοσχέδιο. Aν νομοσχέδιο υπερψηφιστεί, η προθεσμία του άρθρου 42 παράγραφος 1 αρχίζει από τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος".

Απ' ότι διαβάζουμε, δεν μας λέει και πολλά περισσότερα ο σημερινός νόμος...

Θεός ο Πανιώνιος! Και νεκρούς ανασταίνει. Πανιώνιος-ΑΕΚ 0-1

Στο χειρότερο ματς απ' όσα έχουμε δει φέτος στη Νέα Σμύρνη και με το χειρότερο ως τώρα Πανιώνιο, η πνέουσα τα λοίσθια ΑΕΚ έφυγε με τους τρεις πόντους τις νίκης, με γκολ στο δεύτερο λεπτό των καθυστερήσεων από τον Μανωλά μετά από κτύπημα αμφισβητούμενου κόρνερ.

Για μια ακόμα φορά σε ένα ματς που ο κόσμος επιστρέφει στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης, εκτιμώντας τις ως τώρα καλές εμφανίσεις της ομάδας, ο Πανιώνιος καταφέρνει να απογοητεύσει. Θα ριψοκινδυνέψω να χαρακτηριστώ βλάσφημος, αλλά τέτοια "θαύματα" όπως αυτό της νεκρανάστασης της ΑΕΚ στη λήξη του αγώνα, μόνον ο Κύριος Ημών έκανε.

Ο Πανιώνιος εμφανίστηκε δυστυχώς χωρίς λύσεις σήμερα, με ουσιαστικά μόνον 2 μικροευκαιρίες σε κεφαλιές του Κούτσι, μια σε κάθε ημίχρονο, άντε και ένα καλό φάουλ απ' ευθείας του Εστογιανόφ. Και από την άλλη πλευρά μικροευκαιρίες υπήρχαν με μια πιο καλή φάση με τον Μπέλεκ σε τετ-α-τετ.
Ο αγώνας αναλωνόταν στο κέντρο με αλλεπάλληλα λάθη εκατέρωθεν.

Ο Πανιώνιος έψαχνε συνεχώς τις εμπνεύσεις Εστογιανόφ και κυρίως στοι δεύτερο μέρος ατύχησε να μην του βγει καμιά μπαλιά τρύπα από τις πολλές που επιχειρήθηκαν. Πίσω είχε ένα τραγικό δεξί μπακ (Γιόνσον) και ένα "κουρασμένο παλληκάρι" αριστερά (Κρικβέλια) που φαινόταν ότι έπαιζε με δυσκολία μάλλον από τον πρόσφατο τραυματισμό του. Και η αδυναμία Κρικβέλια κόστισε στο τέλος γιατί δεν μπόρεσε να κρατήσει τη θέση του αριστερά. Καλοί οι κεντρικοί μπακ, καλός ο Όμο, με διάθεση αλλά χωρίς ουσία ο Κούμο, με φανερή έλλειψη παιχνιδιών και με τη γνωστή επικίνδυνη φλυαρία ο Ριέρα, ο γνωστός Γουνδουλάκης, που είναι κάποια κλικ πίσω στις κρίσιμες φάσεις. Ποιοτικός και με διάθεση ο Εστογιανόφ αλλά και κάποιες στιγμές υπερβολικός αλλά και σε κάποιες άλλες με αυτοθυσία (πχ κόψιμο Λεονάρντο στο Α' μέρος). Ο Κούτσι τρέχει προσπαθεί αλλά είναι κάποιας δυναμικότητας συγκεκριμένης και δεν του βγήκε και το ματς αυτό. Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο ο Σάμαρης στο Α μέρος αλλά δεν ήταν και για αλλαγή που απ' ότι μαθαίνω ήταν αναγκαστική (όπως και αυτή του Γιόνσον, που όμως είναι κατ' εξακολούθηση απογοητευτικός και κάνουν όλοι από την πλευρά του πάρτι σε όλους τους αγώνες ως τώρα). Για μια ακόμα φορά λίγος όσο έπαιξε ο Μιλοβάνοβιτς που δεν βοηθάει.

Και όμως έστω και αυτός ο Πανιώνιος δεν ήταν για να χάσει από το ζόμπι της ΑΕΚ. Αλλά η μπάλα ήθελε άλλα... Έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Βέβαια η διάθεσή μας για νίκη δεν φάνηκε να είναι και η πιο έντονη, αλλά τι να πούμε τώρα... Τόσες πολλές τελικές πάσες στο βρόντο; Ή πολύ χάλια αγωνιστικά ή πολύ "ξεφτίλα" και ότι καταλαβαίνει ο καθένας.

Λυπηρό το θέαμα του ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΥ Μάκου να πανηγυρίζει περισσότερο απ' όλους στην ΑΕΚ σε ένα τρελό πανηγύρι που ο ίδιος ξεκίνησε στο τέλος του ματς. Είναι γνωστό όμως το ποιόν του συγκεκριμένου ατόμου. Δεν έχω πει κακό ποτέ για παίκτη που φόρεσε την κυανέρυθρη φανέλα. Αλλά ο Μάκος είναι πραγματική πρόκληση.
Αντιθέτως θεωρώ κάπως άδικες τις αποδοκιμασίες στον Κοντοέ. Ο γνωστός Κοντοές είναι που παίζει όπως και σε μας με υπερβολικά πεσίματα και σε κάθε περίπτωση τουλάχιστον στο τέλος φάνηκε να μην συμμετέχει στο πανηγύρι του ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΥ. Ένα επιπόλαιο παιδί που σαφώς και εκείνος έκανε προκλητικές δηλώσεις σε κάποιες περιπτώσεις αλλά μπροστά στο ΓΕΝΙΤΣΑΡΟ πραγματικά δεν αξίζει τόσο κράξιμο.

Δεν καταφεύγω συνήθως σε δικαιολογίες αναφερόμενες στη διαιτησία αν και όπως έγραψα το κόρνερ που έφερε το γκολ εμένα δεν μου φάνηκε κόρνερ. Και η όποια κριτική στη διαιτησία, τι να πει; Ότι είναι ανάλογη του επιπέδου αυτού του άθλιου πρωταθλήματος; Ένας διαιτητής που άλλοτε άφηνε πλεονέκτημα και άλλοτε σφύριζε συνέχεια και εκνευριστικά και τουλάχιστον ο ένας επόπτης που έβλεπα καλύτερα προς τη θύρα 2, με υποδείξεις κατά προσέγγιση και σε κάποιες περιπτώσεις σε ασυνεννοησία με το διαιτητή. Και τέλος πάντων στα πόσα χέρια του Λυμπερόπουλου βγαίνει κάρτα (που θα τον έστελνε στα αποδυτήρια); Μέτρησα τρεις περιπτώσεις, δυο που δόθηκαν και μια που αγνοήθηκε.

Η ζωή συνεχίζεται και οι δυσκολίες του Πανιωνίου είναι πρώτιστα εκτός γηπέδων και δυστυχώς εκεί θα παιχθούν τα πιο σοβαρά. Εντός γηπέδων, έχω πει εδώ και καιρό ότι πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι και να μην έχουμε μεγάλες προσδοκίες που μπορούν να απογοητεύσουν. Η ομάδα μπορεί αλλά και το τι κάνει εξαρτάται κάπως και από τα προβλήματα που δημιουργεί ο περίγυρος. Και σίγουρα έχει κενά ή αγωνιστικά προβλήματα, που σε άλλα ματς θα φαίνονται πιο έντονα και σε άλλα, η καλή απόδοση κάποιων ατού τα καλύπτει. Συνεχίζουμε την προσπάθεια.

ΥΓ: Μέσα στην πολύ κακή ψυχολογική κατάσταση μετά το τέλος του αγώνα και μια όαση. Ένας πραγματικός Πανιώνιος έστω και αν δεν έχει βγει όπως ο ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΣ από τα σπλάχνα της ομάδας, ο Γιώργος Τζαβέλας. Τον συναντάμε στη Βενιζέλου. "Γιώργο μας λείπουν τα στημένα σου". "Κάποια στιγμή σε λίγα χρόνια θα ξανάρθω". "Ήμασταν άτυχοι σήμερα δεν μας βγήκε έστω μια τελική πάσα". "Γεια σου Γιώργαρε και καλή τύχη σε ότι κάνεις".

ΥΓ2: Δικαιώνομαι για όσα έγραψα για Κοντοέ από τη δήλωση του παίκτη:

«Παρά τα όσα… άκουσα σήμερα, εγώ θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Πανιώνιο!
Για μένα, ο Πανιώνιος δεν είναι, ούτε ένας συγκεκριμένος πρόεδρος, ούτε ένας έφορος, δεν είναι κάποιοι φίλαθλοι ή κάποιοι παίκτες… Είναι αυτά τα χρόνια που έχω ζήσει εδώ πέρα!»

Δεν μπορούμε όλους να τους βάζουμε στο ίδιο σακί. Ναι υπάρχουν κάποιοι που έκαναν κάποιο λάθος αλλά έχουν μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια, υπάρχουν και οι γενίτσαροι. Δεν είναι όλοι το ίδιο.
Και θα ξαναπώ το σλόγκαν του IWN1998:
"ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ" ακόμα και με άλλη φανέλα. Αυτό θέλουμε. Οι αθλητές μας να μένουν έστω στην ψύχη κοντά μας. Όπως ο Τζαβέλας... και ο Γιαννάκης δεν έδειξε Γενίτσαρος, ιδίως στοι τέλος, που ο άνθρωπος που απέδειξε πως δεν δικαιούταν το περιβραχιόνιο που φόρεσε, έβγαλε όλη τη χολή του και όλη τη μίζερη ψυχή του.