Σίγουρα δεν μπορεί κανείς να μην διαρρηγνύει ιμάτια μπροστά σε μια κυβέρνηση που πράττει όσα κατηγορούσε και πολλές φορές μάλιστα σφόδρα, σαν αντιπολίτευση. Και στην περίπτωση Ελληνικού, πολλοί θα θυμούνται τις επικρίσεις προς Σουφλιά για μη οικολογικούς σχεδιασμούς της χρήσης του χώρου του τέως αεροδρομίου. Και στη χθεσινή μου ανάρτηση τόνισα ότι δουλειά μιας σωστής κυβέρνησης δεν είναι να βρίσκει τις εύκολες λύσεις, που θα μπορούσε ο καθένας να σκεφτεί, αλλά τις λύσεις τις πιο επωφελείς για την κοινωνία. Στην περίπτωση όμως της οικονομικής κρίσης, η κυβέρνηση πιεζόμενη από το χρόνο και τους δανειστές προτιμά τις εύκολες λύσεις, όπως μπορούμε να συμπεράνουμε και από την περίπτωση Ελληνικού αλλά και απ' αυτή της περαίωσης. Βέβαια το "πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι" έχει και τα όρια του και ας ελπίσουμε να μην τα ξεπεράσουν εκεί στην κυβέρνηση.
Από την άλλη αναλογιζόμουν ότι όπως είμαστε, αυτή την ανάπλαση του χώρου του τέως αεροδρομίου δεν θα την βλέπαμε ποτέ. Με τι λεφτά; Αρκετή έκταση είναι εγκαταλελειμμένη στην τύχη της και τείνει να γίνει σα μάντρα και σκουπιδαριό. Υπάρχουν βέβαια και τα Ολυμπιακά Ακίνητα αλλά και αυτά είναι μάλλον δυσκολοσυντήρητα. Ο Πανιώνιος έφυγε πέρυσι από το Ελληνικό στο μπάσκετ και τον διαδέχθηκε η χιλιοπροβληματική ΑΕΚ. Στο ποδόσφαιρο υπάρχει μεν ο Εθνικός, αλλά δύσκολα οι αθλητικοί αυτοί χώροι μπορούν να συντηρηθούν από τους αθλητικούς συλλόγους, που και αυτοί αντιμετωπίζουν οικονομική ένδεια.
Ας πούμε όμως ότι γινόταν το τεράστιο πάρκο. Μπορούμε να το συντηρήσουμε με μόνο κρατικά έξοδα; Να πάρουμε το παράδειγμα του πάρκου Τρίτση και της εγκατάλειψης και έλλειψης συντήρησης που αντιμετωπίζει; Παρόμοια εικόνα θα περιμέναμε και για το Ελληνικό.
Ίσως αν έρθουν οι Άραβες και δεν γίνει καμιά κερδοσκοπική συμφωνία (όχι από τους Άραβες επενδυτές προφανώς, που έρχονται όχι βέβαια για να χάσουν χρήματα ... αλλά κερδοσκοπική από μέρους ντόπιων καλοθελητών, που θα σπεύσουν να επωφεληθούν από την κατάσταση) αλλά συμφωνία με δικλείδες ασφαλείας και γνώμονα την ωφέλεια κοινωνίας και περιβάλλοντος. τότε μπορούμε να διαπραγματευτούμε τη συμβολή των επενδυτών και για τον περιβάλλοντα χώρο πέριξ των εγκαταστάσεων τους με το επιχείρημα ότι η σχετική ανάπλαση είναι αναγκαία για την αναβάθμιση και των δικών τους εγκαταστάσεων.
Προφανώς είναι καλύτερα να γίνονται κινήσεις αναθέρμανσης της οικονομίας, έστω και με τα σχετικά ρίσκα, παρά να ... φωνασκούμε για να μην χαλάσουμε τη μάντρα με τα προς απόσυρση, όπως έχει μετατραπεί το παλιό αεροδρόμιο. Και πιθανόν με τους Άραβες να δούμε και λίγο πράσινο στο χώρο τελικά, όσο είμαστε ακόμα εν ζωή.
Παρόμοια κατάσταση θαρρώ συνέβη και στον αγωγό φυσικού αερίου Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης. Ο πρωθυπουργός αμφισβητούσε το έργο για περιβαλλοντικούς λόγους προεκλογικά και ανέφερε περί σταματήματος του και επαναδιαπραγμάτευσης. Ένα έργο 2000 θέσεων εργασίας κατά την έναρξη εκτέλεσής του και γύρω στους 200 μετά.
Τελικώς μας έβγαλαν από τη δύσκολη θέση προσωρινά οι Βούλγαροι, σταματώντας το έργο προσωρινά για περιβαλλοντικούς και άλλους "υπερατλαντικούς" λόγους. Πρόσφατα όμως οι Αμερικανοί μάλλον άλλαξαν σχέδια, έτσι και η Βουλγαρία αναθέρμανε το ενδιαφέρον της και η κινητικότητα έφτασε στ' αυτιά μας και ξεχάσαμε και εμείς τα προεκλογικά τερτίπια περί αναθεώρησης της συμφωνίας. Ίσως σε λίγο παρακαλάμε κιόλας να επιταχυνθεί η έναρξη του έργου...
Θεωρώ και σ' αυτή την περίπτωση ορθό, να πάρουμε τα ρίσκα μας και να προχωρήσουμε στο έργο.Στο τέλμα είναι σίγουρο ότι αν πέσεις μέσα, θα πνιγείς. Και επειδή και το ποτάμι ρέει γρήγορα και έχει και αυτό τις δυσκολίες του, δεν αποφεύγουμε να το διασχίσουμε αλλά το κάνουμε με σύνεση και προσοχή να μην γλιστρήσουμε.
Ας μην προχωρήσουμε λοιπόν σε άνευ όρων λευκές επιταγές στους τυχόν επενδυτές αλλά με σύνεση να εξασφαλίζουμε την σε όφελος της κοινωνίας δράση των.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου