Σχετικά με την Ανάπτυξη

Άκουγα χθες στο ενδιαφέρον δελτίο ειδήσεων ενός υπερχρεωμένου τηλεοπτικού καναλιού, τις δηλώσεις μιας δημοσιογράφου του, με σημαντικό μεταξύ άλλων προσόν της, τις πράσινες παρωπίδες της, ότι με βάση την επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους και τα μέτρα που αναμένονται μέσα από το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας και το ταμείο στήριξης, θα μπορούν να μένουν χρήματα τα οποία να επενδύσουμε στην απαραίτητη και αναγκαία προσπάθεια ανάπτυξης. Μέχρι εδώ σωστά και λογικά. Τόνισε ότι επιτέλους θα έχουμε την ευκαιρία να μην παράγουμε ΜΟΝΟΝ ελλείμματα αλλά ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ ΠΟΥ ΝΑ ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΘΟΥΜΕ ΣΕ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΗ.

Η ένστασή μου, μάλλον καλύτερα η απορία μου, είναι αν μας δώσουν την πολυτέλεια ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΟΥΜΕ που θέλουμε να επιδιώξουμε στόχους ανάπτυξης, όταν αυτό θα το κάνουμε με δανεικά λεπτά. Είναι σαφές ότι οι δανειστές μας δεν θα επιδιώξουν για παράδειγμα να γίνουμε ανταγωνιστές τους...Πιθανότατα να μας επιτρέψουν να αναπτυχθούμε σε τομείς που θεωρούν ευτελείς για να ασχοληθούν ή συμπληρωματικούς των δικών τους δραστηριοτήτων.

Ο πρωθυπουργός μας ηδονίζεται να μιλάει για ανάπτυξη με καινοτόμες ιδέες και δραστηριότητες στις νέες τεχνολογίες. Όλη τη δεκαετία του 2000 και ιδίως μετά το 2002, υπήρξαν τέτοιες προσπάθειες στην Ελλάδα για έρευνα και ανάπτυξη σε νέες τεχνολογίες και μάλιστα με αποκλειστικά εξαγωγικούς στόχους. Το δράμα είναι ότι τέτοιες προσπάθειες γίνονταν από την ίδια εταιρία, που είχε το στίγμα των δεκαετιών 80 και 90 σαν εθνικός προμηθευτής των τηλεπικοινωνιών. Αλλά γίνονταν από Έλληνες μηχανικούς, που τους δινόταν η ευκαιρία να μην έχουν το ρόλο του χειριστή ή μεταπράτη της εισαγόμενης ξένης τεχνολογίας αλλά επιτέλους να παράξουν εγχώριο προϊόν, τεχνολογικά ανταγωνιστικό των ξένων. Τους δινόταν η ευκαιρία αξιοποίησης των γνώσεων και των σπουδών τους με τρόπο, που θα μπορούσε να αποβεί αποδοτικός και για τη χώρα. Αλλά δεν αρκεί να κάνεις ένα προϊόν τεχνολογικά ανταγωνιστικό αν δεν είναι και εμπορικά ανταγωνιστικό. Και πως μπορεί να γίνει αυτό σε μια χώρα που στην καλύτερη περίπτωση η κρατική υποστήριξη των επενδύσεων μένει στις εξάρσεις εντυπωσιασμού για τις καινοτομίες, όπως αυτές του νυν πρωθυπουργού, που περισσότερο θυμίζει τον ενθουσιασμό γκατζετάκια παρά την πρακτική βούληση πολιτικού να κάνει έργο τις απόψεις του.

Και φθάνουμε στο σήμερα που η κρίση το πρώτο που θα σβήσει από το χάρτη είναι πιθανότατα το κομμάτι της ανάπτυξης σε τέτοιους τεχνολογικού τομείς γιατί όταν δεν μπορείς να τους στηρίξεις σε στυλ Κίνας για να κάνουν εξαγωγές ενώ παράλληλα ζητάς να υπάρχουν μισθοί Κίνας για να ρίξεις το δήθεν ένοχο για όλα εργατικό κόστος και όταν τους έχεις αποκλείσει από την εγχώρια αγορά γιατί πειράζουν αυτούς που εισάγουν την ξένη τεχνολογία και ενοχλούν τους δήθεν απαράβατους κανόνες ανταγωνισμού της δήθεν ελεύθερης παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, τότε πως μπορούν να σταθούν; Θα μείνουν λοιπόν τα ευχολόγια για καινοτομίες, που στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να παραχθούν από κάποια κορυφαία μυαλά σποραδικά και να πουληθούν μάλλον πάμφθηνα σε ξένα επιχειρηματικά συμφέροντα, αφού ούτε και την οικονομική στήριξη για την απόκτηση πατέντας δεν θα έχουν.

Μπορεί να υπερβάλλω και αν ναι ζητώ συγγνώμη. Είναι σίγουρο ότι ο κύριος Παπανδρέου δεν διαβάζει ένα ταπεινό και ασήμαντο blog σαν το δικό μου. Θεωρώ ότι δεν θα ήταν κακό κάποια τέτοια σχετική συζήτηση να απασχολούσε τον ίδιο ή τους επιτελείς του. Όσο ακόμα αυτή η χώρα μπορεί να κυβερνιέται εντός των συνόρων, ίσως κάποια πράγματα να μπορούσαν να βελτιωθούν. Απλά την επόμενη φορά που οι κυβερνητικοί μιλήσουν για ανάπτυξη, ας γνωρίζουν ότι αποτέλεσμα των πολιτικών και των δικών τους και των προηγουμένων ετών, είναι να σβήνει αυτή σε πολλούς τομείς. Και δυστυχώς και τώρα, που όλοι επιθυμούν διακαώς την ανάπτυξη, δεν είναι ορατή και η στήριξή της. Ένα παράδειγμα έφερα που κάπως γνωρίζω...Μακάρι να είναι σε άλλους τομείς αλλιώς.

Στη μνήμη αδικοχαμένων...

Σαν σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα και τραγικότερα ατυχήματα στην ιστορία της Πολεμικής Αεροπορίας αλλά και της χώρας γενικότερα:

Την Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 1991 μεταγωγικό αεροσκάφος τύπου C-130 της Πολεμικής Αεροπορίας απογειώνεται από το αεροδρόμιο της Ελευσίνας με προορισμό τη Νέα Αγχίαλο. Είκοσι λεπτά μετά την απογείωση το στίγμα του αεροσκάφους χάνεται από το ραντάρ. Επειτα από τρεις ημέρες έρευνας, το πρωί της Παρασκευής 8 Φεβρουαρίου κυβερνήτης στρατιωτικού ελικοπτέρου που συμμετείχε στις έρευνες αναγνωρίζει τα συντρίμμια του C-130 στην κορυφή Τσατάλι του όρους Οθρυς σε υψόμετρο 1.520. Κανένας από τους 63 αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και σμηνίτες επέζησε της πρόσκρουσης. H δίκη άρχισε έπειτα από τρία χρόνια και εννέα μήνες, στις 4 Νοεμβρίου 1994 στο Αεροδικείο Αθηνών, με μοναδικό κατηγορούμενο - για παράβαση στρατιωτικού καθήκοντος εν καιρώ μερικής επιστράτευσης, για ανθρωποκτονία κατά συρροήν και εξ αμελείας και για καταστροφή αεροπλάνου - τον επισμηναγό Στέφανο Τίγκα, ο οποίος ήταν υπεύθυνος εναέριας κυκλοφορίας στο αεροδρόμιο της Νέας Αγχιάλου την ημέρα του δυστυχήματος. Υστερα από μια σύντομη - αλλά γεμάτη ένταση - δίκη μόλις δύο εβδομάδων, το Αεροδικείο επέβαλε στον - απόστρατο πλέον - επισμηναγό φυλάκιση δύο ετών με τριετή αναστολή. Ο κ. Τίγκας πάντως έπειτα από έναν χρόνο και δύο μήνες, στις 19 Ιανουαρίου 1996, κρίθηκε παμψηφεί αθώος από το Διαρκές Αναθεωρητικό Αεροδικείο. Οι συγγενείς των θυμάτων είχαν μιλήσει για δίκη-παρωδία και κατηγόρησαν το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας για απόκρυψη εγγράφων.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=166785&ct=75&dt=19/06/2005#ixzz1D4VsfQT6

Ο κατηγορηθείς επισμηναγός σε συνέντευξή του είχε πει τα εξής:

"Σε εκείνο το ατύχημα πλησιάζει ο πιλότος από τη θαλάσσα κι ενώ βρίσκεται ήδη στα 4.000 πόδια ζητεί να κάνει κάθοδο για να προσγειωθεί. Η απάντησή μου είναι να κάνει LOW TACAN, μια εγκεκριμένη από τους νόμους διαδικασία. Από εκεί και μετά αυτός έρχεται με 63 μοίρες λάθος πορεία...Δεν θέλω να πω ότι ο πιλότος δεν ήταν ικανός αλλά είχε δύο εγκαταλείψεις. Γνώριζε πολύ καλά την περιοχή λόγω του ότι ήταν πιλότος παλιά στα F-5, αλλά δεν μπορώ να εξηγήσω τη μεγάλη απόκλιση του αεροσκάφους. Σε αυτή, κατά τη γνώμη μου, οφείλεται και η καθυστέρηση της εύρεσής του, καθώς οι χιονοδρόμοι έψαχναν σε λάθος σημείο... δηλαδή πάνω στην κανονική πορεία του.Αυτή τη στιγμή είμαι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Από την Αεροπορία αποστρατεύτηκα την περίοδο των ευρωεκλογών. Μετά το δυστύχημα μου έδωσαν μετάθεση για τη Λήμνο... μου ξανάδωσαν την ειδικότητα, ξανάγινα προϊστάμενος στον πύργο ελέγχου εκεί και στη συνέχεια με έστειλαν στη Λάρισα όπου κι εκεί μου πρότειναν να γίνω προϊστάμενος αλλά αρνήθηκα.Πάντως σας λέω αλήθεια ότι αν έφταιγα εγώ σαν αξιωματικός θα είχα σκοτωθεί μαζί με τους άλλους..."

Όπως και να έχει, ας είναι αιωνία η μνήμη των αδικοχαμένων ανδρών.

Συμβάσεις, ανταγωνιστικότητα και εποπτεία

Διαβάζω σήμερα στον Αδέσμευτο Τύπο, το κύριο άρθρο του που αφορά τις συμβάσεις:

"Μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα ακόμη και με ατομικές συμφωνίες όταν δεν «προχωρούν» και δεν μπορεί να συναφθούν επιχειρησιακές συμβάσεις, φέρνει για την κυβέρνηση η «επικαιροποίηση» του μνημονίου για την εκταμίευση της 4ης δόσης του δανείου από την τρόικα και ο φόβος για περισσότερες απολύσεις με περαιτέρω αύξηση της ανεργίας."


Η εφημερίδα θεωρεί ότι κάτι τέτοιο δεν επιτρέπεται ήδη. Και όντως δεν επιτρέπεται για μειώσεις κάτω των συλλογικών και κλαδικών συμβάσεων. Όταν όμως πρόκειται για μειώσεις που δεν πηγαίνουν το μισθό κάτω από τη συλλογική σύμβαση, τότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τη σύναψη ατομικών συμβάσεων, που θα επιφέρουν μειώσεις μισθών.

Υπάρχουν στον ιδιωτικό τομέα πάρα πολλοί επαγγελματίες με καριέρα ετών, που είχαν κτίσει με τη δουλειά τους, μισθούς πάνω από τις συλλογικές συμβάσεις. Όλοι αυτοί είναι οι πρώτοι στόχοι ίσως όχι ν'απολυθούν αλλά να περάσουν μέσω της χρήσης των ατομικών συμβάσεων σε μειώσεις εισοδήματος έτσι ώστε να αγγίξουν οι αποδοχές τους, αυτές της συλλογικής σύμβασης.
Το επόμενο στάδιο μετά την εξάλειψη των αμειβομένων υπεράνω των συλλογικών συμβάσεων, θα είναι να περάσουμε σε μειώσεις και κάτω των συλλογικών συμβάσεων μέσω της σύναψης των επιχειρηματικών συμβάσεων του Μνημονιακού Νόμου Κατσέλη.

Ένα σημαντικό ερώτημα είναι αν οι εργοδότες του Ιδιωτικού Τομέα ελέγχονται από κάποιο μηχανισμό, στο να περάσουν τη μείωση του εργατικού κόστους που επιβάλλουν, στην τελική τιμή των προϊόντων τους. Υποτίθεται ότι η εσωτερική αυτή υποτίμηση γίνεται για λόγους ανταγωνιστικότητας. Ποιος μηχανισμός του Νόμου Κατσέλη τη διασφαλίζει άραγε; Και την εξασφαλίζει και για την άτυπη μείωση μισθών ευρισκομένων πάνω από τα όρια των συλλογικών συμβάσεων με τις ατομικές συμβάσεις, που ανέφερα παραπάνω; Γιατί ο Νόμος Κατσέλη δείχνει ν'αγνοεί το θέμα αυτό και οτιδήποτε άσχετο με τις νεοεισαχθείσες επιχειρησιακές συμβάσεις... Εφόσον μια επιχείρηση ανακοινώνει μειώσεις μισθών ασχέτως του τρόπου, μήπως αυτόματα θα έπρεπε να ενεργοποιούνται σχετικοί εποπτικοί μηχανισμοί; Αλλιώς ποιος εγγυάται  τι;  

Με αφορμή ένα πέναλτι, τι μου έμαθε ο Πανιώνιος και το ποδόσφαιρο για την ελληνική κοινωνία

ΑΠΟ ΤΟ ΦΙΛΟ ΤΟΥ BLOG, cdu: 


"Δυό Κυριακές πριν η διαιτησία στην Ελλάδα μας θύμισε το όμορφο πρόσωπό
της: από ένα ανύπαρκτο πέναλτυ στον Ολυμπιακό και στον Παναθηναϊκό. Η
ομάδα μου, ο Πανιώνιος, στερήθηκε δύο βαθμούς. Για την ιστορία, όταν
πρωτοείδα τη φάση στη τηλεόραση δεν κατάλαβα τι έγινε, στην επανάληψη
μου φάνηκε κλωτσιά αλλά όταν το ξαναείδα, κατάλαβα ότι δεν υπάρχει
παράβαση. Ο διαιτητής του αγώνα θεωρείται από τους καλύτερους στην
Ελλάδα. Κανά δυο ώρες πριν ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει πάλι με
ανύπαρκτο πέναλτυ.


Τι θέλω να πω; Ίσως είναι δύσκολο να δεις μια φάση σωστά. Ναι, αλλά
υποτίθεται αυτή είναι η δουλειά του διαιτητή. Εγώ, ας πούμε, δεν
μπορώ να διαβάσω μια ακτινογραφία σωστά. Αυτό όμως δεν είναι
δικαιολογία για ένα γιατρό. Ίσως πάλι οι διαιτητές ως άνθρωποι μπορεί
και αυτοί να κάνουν λάθος. Γιατί όμως πάντα μοιάζει να είναι εναντίον
του "μικρού"; Ίσως και να μην υπάρχει πρόθεση, μπορεί απλά τα
αντανακλαστικά να λειτουργούν έτσι, πάντα (ή σχεδόν πάντα) υπέρ του
"μεγάλου". Δεν ξέρω.


Ξέρω όμως ότι για μένα το ποδόσφαιρο ήταν πάντα μια μεταφορά, μια
παραβολή της κοινωνίας. Η τύχη το έφερε να υποστηρίζω από παιδί μια
"μικρή" ομάδα. Αυτό με έκανε ευαίσθητο στην αδικία, είτε γιατί αυτοί
- οι άλλοι, οι "μεγάλοι" - θα είχαν τα λεφτά, είτε θα μας έκλεβαν τους
παίκτες, είτε θα είχαν τη διαιτησία - τα "μέσα" - μαζί τους. Και αυτά
έγιναν ένα σύμβολο για το πώς λειτουργεί η κοινωνία. Μετά βέβαια
έμαθα πως και ο "μικρός" για να επιβιώσει αναγκάζεται να πέσει στη
βρωμιά, να κάνει μικροκομπίνες, να κάνει συμβιβασμούς, στη ζωή και στη
μπάλλα. Άλλο θέμα, όχι της ώρας.


Ήταν τότε που μεγάλωνα τα χρόνια της προ-ευρωπαϊκής Ελλάδας. Τότε που
η χώρα ήταν η υπανάπτυκτη της Δύσης - όχι πως μετά αυτό άλλαξε αλλά
τουλάχιστον ήταν "μέσα" και όχι "έξω" από τα σαλόνια. Δεν είχα
στοιχεία τότε αλλά υποπτευόμουν ότι αυτά ήταν χαρακτηριστικά της
υπανάπτυξης (αργότερα, αυτό επιβεβαιώθηκε). Πίστευα όμως ότι στην
ευρωπαϊκή πια Ελλάδα, αυτά θα διορθωνόταν. Οι πλούσιοι θα ήταν πάντα
πλούσιοι βέβαια, με τα πλεονεκτήματα του πλούτου τους αλλά,
τουλάχιστον, ο νόμος θα ήταν ίσος για όλους και, κάποτε, όλοι θα
καταλάβαιναν ότι η μονοκρατορία (ή έστω η διαρχία) των πλουσίων και
μεγάλων τελικά απαξιώνει το "προϊόν" τους. Πλην φευ, φρούδες οι
ελπίδες. Οι διαφορές "μεγάλων" και "μικρών" μεγάλωσαν. Οι πλούσιοι
έγιναν πλουσιότεροι, αγόραζαν τα πάντα και τελικά και από τους
μεγάλους κυριάρχησε ένας. Αυτόσ ο ένας που φτιάχτηκε με μονοπωλιακές
καταστάσεις. Τι και αν κάποτε αποκαλύφθηκε πώς αυτός ο μεγάλος - όπως
όλοι υποπτεύονταν - τα "έφτιαχνε"; Κανείς ποτέ δεν τιμωρήθηκε για την
"παράγκα". ΄Ηταν λέει παράνομες οι μαγνητοφωνήσεις. Λες και
χρειαζόμασταν κασετόφωνα.


Και τότε ήταν που όλα άρχισαν να δένουν. Το ποδόσφαιρο ΕΙΝΑΙ η εικόνα
της κοινωνίας, αυτή της διαπλοκής, των λαμόγιων, των ανθρώπων των
connections, των φοροφυγάδων, των αυθαίρετων. Όπως στο νόμο περί
ευθύνης υπουργών κανείς δεν ντράπηκε, όπως στο Βατοπέδι, στη Siemens,
στη φούσκα του χρηματιστηρίου, στις μίζες κανείς δεν τιμωρήθηκε, έτσι
και στη παράγκα. Ήταν τότε που όλοι ξεσάλωσαν στη χώρα- τα λεφτά
τρώγονταν ανοιχτά, οι δημοσιογράφοι και οι εργολάβοι μπήκαν στο
παιχνίδι, οι πολιτικοί βρέθηκαν στο lifestyle. Και στο ποδόσφαιρο το
ίδιο. Μετά από χρόνια, ο άλλος μεγάλος με τα κόλπα του "αντιπάλου"
κατάφερε να πάρει αυτός το βραβείο. Και αντί όλοι να τον κράξουν,
όλοι τον είπαν μάγκα, όλοι του είπαν μπράβο αφού έτσι κάνουν όλοι. Κι
μετά, ο διάδοχος του αντίπαλου μεγάλου κάνει πάλι τα ίδια χωρίς να
δίνει και λογαριασμό αφού μπορεί άμα θέλει να τους αγοράσει όλους, αν
δεν το έχει κάνει ήδη.


Πάντα την πιο μεγάλη πλάκα την είχαν οι δημοσιογράφοι. Με τον καιρό
εξελίχθηκαν σε δύο κατηγορίες - στους "έγκριτους" του συστήματος,
αυτούς που με το ειρωνικό υφάκι του "εγώ τα ξέρω όλα" μας κλείνουν
πονηρά το μάτι, βουτηγμένοι στα σκατά. Και οι άλλοι, οι χούλιγκαν με
την πέννα. Άρε Ελλάδα. Κάτι δηλαδή σαν τους κύριους και κυρίες με τα
σοβαρά τάχα μου νέα - σαν αυτούς που έτρεχαν στα γκραν πρι με λεφτά
της Siemens - που όμως φέρνουν μαζί τους τον Τράγκα και τον κάθε
Τράγκα για το κουλέρ λοκάλ του πράγματος στα δελτία τους.


Τι άλλο μου έμαθε το ποδόσφαιρο; Θυμάστε αυτά περί αξιοκρατίας; Ε, δεν
.... "Αξιοκρατία" δεν σημαίνει να φύγουν αυτοί που δεν είναι άξιοι για
να έρθουν οι άξιοι. Αξιοκρατία σημαίνει να φύγουν οι άλλοι (αφού δεν
μπορεί να είναι άξιοι) να έρθουμε εμείς (εξ ορισμού άξιοι). ΄Ετσι και
στο ποδόσφαιρο. Δεν είναι ότι ο Ολυμπιακός του Κόκκαλη πέταξε το
ποδόσφαιρο στο βούρκο. Είναι που εμείς, οι άλλοι, δεν έχουμε τον δικό
μας Κόκκαλη να μιλάμε και δεν μας νοιάζει πώς. Ποιος το είπε , ποιος
το είπε ότι ο προλετάριος δεν θελει να ανατρέψει το σύστημα για να μην
υπάρχουν πλούσιοι και αδικίες; Αυτό που θέλει είναι να γίνει αυτός
πλούσιος. Αν το δεις με γαύρους και βάζελους, με τους τρίτους
γραφικούς κιτρινιάρηδες, το έχεις καταλάβει. Κάτι σαν τους
Ισραηλινούς δηλαδή. Όταν μας σφάζουν οι ναζιστές, "βοηθάτε κόσμε".
Μετά που σφάζουμε εμείς (οπωσδήποτε πιο διακριτικά) τους Παλαιστίνιους
"μην ανακατεύεστε".


Έλεγες εσύ που σε είχε βαρέσει ο ρομαντισμός στο κεφάλι τόσα χρόνια
Πανιώνιος και πολιτική μειοψηφία του κερατά (από άποψη και όχι μόδα):
Δεν μπορεί, αφού τα βλέπουν τα χάλια του κυρ Σωκράτη, κάποια στιγμή θα
ξενερώσουν οι δικοί του. Και οι άλλοι, αυτοί με το στέφανο του
αδικημένου τόσα χρόνια, φαντάζομαι θα έμαθαν τη σημαίνει αδικία στο
πετσί τους και δεν θα τα ξανακάνουν. Yeah, right ....Αφού το παραμύθι
είναι σαν την χώρα: όταν διοικούν οι μεν, οι δε βλέπουν μόνο κομπίνες
και υπόσχονται πως δεν θα κάνουν και αυτοί τα ίδια. Και μετά το
ξεχνάνε και αρχίζουν τα φαγοπότια με κουμπάρους και ηγούμενους. Και ο
λαός τους, σαν τον μεγάλο λαό του Θρύλου και του Τριφυλλιού,
χειροκροτούν σαν σε ρωμαϊκές αρένες - απαιτώντας διορισμούς και
πρωταθλήματα και ας είναι πέτσινα.


Και μετά σου λέει γιατί έφτασε η χώρα εδώ. Μα με τέτοιο ποδόσφαιρο
δεν το είχατε πάρει μυρωδιά ρε; Που να το πάρετε, αποχαυνωμένοι μέσα
στις κόκκινο πράσινο κίτρινες παρωπίδες σας".

Άσυλο

Επί τη ευκαιρία της κατάληψης της Νομικής από τους μετανάστες, μπήκε στη βιτρίνα της επικαιρότητας ξανά το ζήτημα του Πανεπιστημιακού Ασύλου, το οποίο επικαλούνταν οι καταληψίες μετανάστες για την παραμονή τους στο χώρο της Σχολής.

"Μα τι χρειάζεται πια το Πανεπιστημιακό Άσυλο εφόσον έχουμε Δημοκρατία;"

Εύλογο το ερώτημα αλλά η Δημοκρατία έστω και ζώσα μπορεί να έχει τις παρεκτροπές της και γι' αυτό υπάρχουν διάφορες δικλείδες ασφαλείας και προστασίας. Αν δεν κάνω λάθος, η Δικτατορία κυβέρνησε για ένα διάστημα με βάση το Σύνταγμα του 1952, Σύνταγμα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, έστω και βασιζόμενη στις διατάξεις περί εκτάκτων αναγκών του συγκεκριμένου Συντάγματος. Συνεπώς η Δημοκρατία έχει ανάγκη από θεσμούς και νόμους και δεν αυτοπροστατεύεται μόνον με την επίκληση του ονόματός της.

Ο Νόμος προσδιορίζει, ποιους και τι προστατεύει, το Πανεπιστημιακό Άσυλο. Κατά συνέπεια αυτό που μας φταίει δεν είναι ο Νόμος αυτός καθ' εαυτός αλλά η λαθεμένη εφαρμογή του ή η αδυναμία εφαρμογής του. Και όσοι πρέπει ν' αποφασίζουν κάθε φορά σύμφωνα με το Νόμο ν' άρουν το Άσυλο και δεν το πράττουν, στη μέγιστη πλειοψηφία τους δεν το πράττουν όχι λόγω του νόμου του  Ασύλου αλλά λόγω της διαπλοκής τους με τους φοιτητές συνδικαλιστές για την εκλογή τους στη θέση τους, Δεν φταίει λοιπόν  ο νόμος του Ασύλου αλλά άλλες Διατάξεις των νόμων που διέπουν τη λειτουργία των Πανεπιστημίων.

Στην περίπτωση των μεταναστών σημειώθηκε σωρεία νομικών παραβιάσεων από διαφόρους φορείς και τους ίδιους, από την είσοδό τους στη χώρα, από την αναχώρηση τους από την Κρήτη για την Αθήνα  ως την είσοδό τους στη Νομική. Αν σκεφτεί κάποιος όλη την πορεία των γεγονότων, σίγουρα θα καταλήξει να θεωρήσει απλά ως μια πτυχή του ζητήματος το Άσυλο, έστω και αν αυτό έβγαλε το μεγάλο ντόρο της δημοσιότητας και λόγω του ότι αποτέλεσε την κατάληξη του ζητήματος και εξ αιτίας πιθανών σκοπιμοτήτων.

Το Πανεπιστημιακό Άσυλο έχει λογική έννοια μόνον για την προστασία των ιδεών των μελών της επιστημονικής κοινότητας του Πανεπιστημίου και θα πρέπει και γι' αυτά τα μέλη να προσφέρει προστασία εφόσον δεν παραβιάζουν ποινικές ή άλλες διατάξεις για τις οποίες οι διωκόμενοι, ζητούν το Άσυλο. Οι διοικούντες την Πανεπιστημιακή κοινότητα θα πρέπει σαφώς τότε να κρίνουν αν οι αιτούντες την ασυλία, την δικαιούνται ή όχι λόγω της παράνομης δράσης τους. Ειδάλλως θα φθάσουμε σε χειρότερα επίπεδα απ' αυτά της βουλευτικής ασυλίας. Και στην περίπτωση της βουλευτικής ασυλίας, κάποιοι επιδίωξαν ν' αποφύγουν τον ποινικό κολασμό, στηριζόμενοι στην κοινοβουλευτική τους ασυλία αλλά ακόμα και εκεί υπάρχουν επιτροπές ή ολομέλειες της Βουλής που αποφασίζουν αν θα πρέπει ν' αρθεί η ασυλία ή όχι, έστω και αν υπάρχουν σε διάφορες περιπτώσεις, υποψίες διαπλοκών και συναδελφικής αλληλεγγύης κατά το κακώς εννοούμενο.

Στην αρχαιότητα, υπήρχαν οι ικέτες στους Ναούς που είχαν την προστασία του ασύλου του ιερού χώρου, όπως ο Παυσανίας. Σε καμιά περίπτωση όμως το σύγχρονο Ακαδημαϊκό άσυλο δεν έχει ορισθεί σαν χώρος υποδοχής ικετών εκτός Πανεπιστημίου, αιτούντων την προστασία τους από τις αρχές ή πόσω μάλλον, η εξωπανεπιστημιακή κατάληψη του Πανεπιστημίου, δεν μπορεί να τύχει της προστασίας του Πανεπιστημιακού ασύλου. Αντιγράφω από το άρθρο 3, παρ. 3 του νόμου 1549/2007:

"Το ακαδημαϊκό άσυλο αναγνωρίζεται για την κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών και για την προστασία του δικαιώματος στη γνώση, τη μάθηση και την εργασία όλων ανεξαιρέτως των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας των Α.Ε.Ι. και των εργαζομένων σε αυτά, έναντι οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει."

Η κατάληψη λοιπόν του Πανεπιστημιακού χώρου από μη Πανεπιστημιακούς φορείς συνιστά συνεπώς παραβίαση του ασύλου.

Πέρα όμως απ' αυτά, που κάνουν σαφές ότι υπάρχει νόμος που δεν αφήνει κενά και θα πρέπει να εφαρμόζεται, δεν καταλαβαίνω τη σπουδή όσων έσπευσαν να κατακεραυνώσουν την ύπαρξη του ακαδημαϊκού ασύλου και να ζητήσουν την άμεση κατάργησή του αντί να ζητήσουν την εφαρμογή του νόμου με ακρίβεια. Γιατί αυτή η σπουδή άραγε; Τι εξυπηρετεί πέραν του εντυπωσιασμού και αποπροσανατολισμού; Μήπως "φταίει το γαϊδούρι και την πληρώνει το σαμάρι"; Μήπως μια που ξεκινήσαμε την αποδόμηση, δημιουργούμε τις ευκαιρίες να ξηλώσουμε και άλλα ενοχλητικά πράγματα;

Κατάληψη στο ΤΣΜΕΔΕ την Τετάρτη 2/2

Έλαβα από τον κο Δημήτρη Πανόπουλο στο facebook και το αναδημοσιεύω και εδώ για συναδέλφους και  όσους ενδιαφέρονται για την κατάρρευση των κοινωνικών υποδομών, που είναι σαφές επακόλουθο της ηθικοπολιτικοοικονομικής κρίσης που ζούμε:

Κατάληψη στο ΤΣΜΕΔΕ την Τετάρτη 2/2

Συνάδελφοι,

Το ΤΣΜΕΔΕ εχει πια καταστεί πηγή απίθανης ταλαιπωρίας των μηχανικών κι αυτο το ζούμε ολοι μας σε κάθε ευκαιρία.

Στο πλαίσιο αυτό αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε κινητοποιήσεις και κινήσεις απεμπλοκής από το τωρικό καθεστός.

Ξεκινάμε αύριο με μια "συμβολικη" κατάληψη στον Τομέα Ασφάλισης μηχανικών και εργολάβων του ΕΤΑΑ (ΤΣΜΕΔΕ), την Τετάρτη, 2 Φεβρουαρίου, στις 9 π.μ., με την επίσημη συμμετοχή και του ΤΕΕ, κατόπιν απόφασης της διοίκησής.

Δεν είναι επιτρεπτό το πλέον εύρρωστο ασφαλιστικό Ταμείο της χώρας, εξαιτίας κυρίως της κυβερνητικής αδιαφορίας τα τελευταία χρόνια, να έχει καταστεί πηγή τόσο απίθανης καθημερινής ταλαιπωρίας των χιλιάδων ασφαλισμένων του!

Το Ταμείο, το οποίο θα έπρεπε σύμφωνα με το οργανόγραμμά του να λειτουργεί με 420 εργαζόμενους, διαθέτει μόλις 200, καθώς έως σήμερα δεν έχει γίνει ουδεμία μετάταξη απ’ αυτές που είχε αναγγείλει η κυβέρνηση ότι θα γίνουν άμεσα για την κάλυψη των κενών οργανικών θέσεων.

Συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι:

· Καθημερινά και από τα ξημερώματα να συνωθούνται στην είσοδο του Ταμείου (επί της οδου Κολοκοντρώνη) εκατοντάδες μηχανικοί και εργολάβοι προκειμένου να εξυπηρετηθούν σε θέματα υγείας, συντάξεων και εργασίας, σε συνθήκες ευτελισμού.

· Οι συντάξεις, που πριν από την ενοποίηση, εκδίδονταν σε διάστημα 4-5 μηνών – διάστημα το οποίο εξήγγειλε η σημερινή κυβέρνηση ως μεγάλο στόχο για όλα τα Ταμεία – να έχει φτάσει στο ένα έτος !

Παράλληλα, η ενσωμάτωση του ΤΣΜΕΔΕ στο ΕΤΑΑ, είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία ενός απίθανου γραφειοκρατικού μηχανισμού, ενώ το κόστος λειτουργίας που υποτίθεται θα μειωνόταν, έχει με στοιχεία αυξηθεί!!!

Ως οι άνθρωποι που ήρθαμε να συμμετάσχουμε στις διαδικασίες του ΤΕΕ και εκλεγήκαμε στα όργανά του όχι για τους τίτλους αλλά για να κάνουμε κάτι για τη βελτίωση της κατάστασης, είμαστε όλοι αποφασισμένοι να απαιτήσουμε τη λύση των προβλημάτων του ΤΣΜΕΔΕ, ενός Ταμείου που ιδρύθηκε και προικοδοτήθηκε από τους μηχανικούς, στηρίχθηκε όλα τα χρόνια με δικά τους χρήματα και ουσιαστικά υφαρπάχτηκε για να ενσωματωθεί και αποτελματωθεί στο ΕΤΑΑ.

Πρέπει να έχεις και τύχη αλλά ο αγώνας συνεχίζεται...Πανιώνιος-Καβάλα 1-1

Ως πότε θα φεύγουν οι λεγεωνάριοι του Μάκαρου με βαθμούς ή προκρίσεις από τη Νέα Σμύρνη, που δεν τους αξίζουν;

Συγχαρητήρια στην ομάδα για την προσπάθεια και ιδίως σε κάποιους που ήταν συγκινητικοί (Όμο, Κοντοές, Σιόβας, Μάχο).

"Μια νίκη δε θα άλλαζε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, ότι θα παλέψουμε ως το τέλος για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε. Αλλά βέβαια θα ήταν διαφορετικό να είχαμε σήμερα τους τρεις πόντους". Τάδε έφη Λεμονής. Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ. Η ελπίδα υπάρχει και αναδεικνύεται από την αγωνιστική εικόνα της ομάδας, έστω και αν δεν ήρθε το αποτέλεσμα.

ΣΚΟΡΕΡ: 67' Μπάλαμπαν - 90' Ντιέ
ΔΙΑΙΤΗΤΗΣ: Α. Αρετόπουλος (Τρικάλων)
ΚΙΤΡΙΝΕΣ: Όμο, Λάτκα - Καρντόσο
ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ (Τάκης Λεμονής): Μάχο, Γιόνσον, Λάτκα, Όμο, Ριέρα (69΄ Σβέρκος), Μήτρογλου, Γουνδουλάκης (58΄ Μπάλαμπαν), Κουμορτζί (86΄ Αναστασόπουλος), Σιόβας, Κοντοές, Τσότσαλιτς
ΚΑΒΑΛΑ (Χένρικ Κάσπερτσακ): Γκαλίνοβιτς, Πετκάκης (83΄ Ναζλίδης), Τόμασιτς, Ντουγκλάο, Πρέτζελ, Ντιέ, Περεϊρίνια (86΄ Ελευθεριάδης), Καρντόσο, Βουτσίσεβιτς (70΄ Γιάννου), Ονουάτσι, Νικουλάε

ΥΓ: Στην επιστροφή μου στο blog δεν θέλω να γίνω κακός αλλά ο Γουνδουλάκης δεν μπορεί πια σε καμιά περίπτωση να ξεκινάει στην ομάδα και ο Ριέρα χρειάζεται εργοφυσιολόγο (όχι τον Μπάγκσμπο) γιατί έτσι όπως παίζει δείχνει εκτός της φλυαρίας του, ν' αγκομαχάει.
Και χρειαζόμαστε και λίγο μυαλό γιατί δεν μπορεί στις καθυστερήσεις να κερδίζουμε δυο κόρνερ και να κατεβαίνει όλη η αεροπορία (Λάτκα, Σιόβας, Μήτρογλου) και να τα κτυπάμε χαμηλά στο δοκάρι...

Με τρομερό Κόβιλ πήρε και τη νίκη και τη διαφορά. Πανιώνιος-΄Ικαρος: 96-84

Τα δεκάλεπτα: 22-21, 37-36, 60-60, 81-81κ.α., 96-84

ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ (Μπαρτζώκας): Άντερσον 8 (1), Αθανασούλας, Άλεξιτς 15 (10 ριμ., 6 ασίστ), Γιαννόπουλος, Τσιάρας 11, Μπατής 18 (3), Γιάνκοβιτς 3, Ιωάννου 4, Κόβιλ 28 (10 ριμπ.), Παραγιός 5 (1), Μπάρλος 4
ΙΚΑΡΟΣ Κ. (Λυκογιάννης): Χάρις 16, Αγαδάκος 4, Καράμπουλας 4, Πολυτάρχου 7 (1), Τόμπσον 16, ΜακΆλαρνι  23 (5), Κερασοβίτης, Κατούφας 5 (1), Πετροδημόπουλος 2, Κράσιτς 7 (1). 

Συμπαραστάτες του Κόβιλ, πρώτιστα οι Άλεξιτς και Μπατής. Ελπιδοφόρα πρώτη του Ζερμέιν Άντερσεν.