Ο Ομέρ Τσελίκ είναι υπουργός Ευρωπαίκών υποθέσεων της Τουρκίας. Δηλώνει λοιπόν για την υπόθεση της απελευθέρωσης με περιοριστικούς όρους του Τούρκου στρατιωτικού από το ΣΤΕ:
"...απέναντι σε αυτή την εικόνα κανείς δεν πρέπει να μας μιλά για δικαιοσύνη. Αυτή η εικόνα δεν είναι εικόνα δικαιοσύνης. Το διεθνές δίκαιο δεν προστατεύει πραξικοπηματίες. Η Ελλάδα καταπατάει το δίκαιο για να προστατεύσει πραξικοπηματίες. Το δίκαιο έχει γίνει όμηρός της για να προστατεύσει τους πραξικοπηματίες."
Ώστε λοιπόν το Διεθνές Δίκαιο θα θεωρούσε σωστό να γυρίσουν στη Σοβιετική Ένωση, όσους έφυγαν εκδιωκόμενοι από το καθεστώς μετά τη Σοβιετική Επανάσταση (για να πάνε προφανώς στα Γκουλάγκ της Σιβηρίας). Το ίδιο θα επέβαλε λοιπόν το κατά Τσελίκ Διεθνές Δίκαιο για τους εχθρούς του Ναζιστικού καθεστώτος που αναγκαζόντουσαν να φύγουν από τη Γερμανία του Χίτλερ. Θα τους έστελνε πίσω στη Γερμανία να τους βάλουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και θαλάμους αερίων.
Ας μην πάμε όμως σε ακραία παραδείγματα. Μια αναφορά λοιπόν στο Διεθνές Δίκαιο για το άσυλο (στα Αγγλικά) από τους NY Times:
"According to international law, if a person merits asylum by showing she has a ‘‘well-founded fear of being persecuted’’ based on race, nationality, religion, political opinion or membership in a particular social group, she is no longer a migrant, who can be sent away at any time. She must be recognized as a refugee, with a right to be protected for as long as it is unsafe to return home."
Προφανώς ο Υπουργός "Ευρωπαϊκών" Υποθέσεων της Τουρκίας γνωρίζει κάποιο άλλο Διεθνές Δίκαιο. Άραγε στέλνει πίσω στον Άσαντ τους φυγάδες της Συριακής Αντιπολίτευσης, που περνάνε στην Τουρκία;
Δυστυχώς η Ελλάδα έχει εμπλακεί σε μια υπόθεση στην οποία η προσπάθεια για να κρατηθούν οι Διεθνείς αξίες Δικαίου, χρησιμοποιείται από την Τουρκία σαν η αφορμή που πιθανόν ζητάει για να δικαιολογήσει προκλήσεις εις βάρος της και πάνω σε αυτές τις δήθεν προκλήσεις να δικαιολογήσει ίσως μετά άλλες αντιδράσεις της. Με στόχους βέβαια στο βάθος που συνάδουν στη διαχρονικά ιμπεριαλιστική της τακτική.
Και πάλι η μόνη ενδεδειγμένη αντίδραση της Ελλάδας είναι η τεκμηρίωση πάνω σε διεθνείς συνθήκες και το διεθνές δίκαιο. Σθεναρά, καθαρά και χωρίς δισταγμούς και άχρηστες δηλώσεις που να ακολουθούν τον μεγαλοιδεατισμό των Τούρκων. Με τον προβοκάτορα δεν βρίσκεις άκρη με το να τον αποκαλείς προβοκάτορα και να τον χαρακτηρίζεις αλλά με το να αποδεικνύεις τις προβοκάτσιες.
ΥΓ: Ερμηνεία του Διεθνούς Δικαίου από αυτούς που κατηγορούνταν ότι έκαναν λαθρεμπορίες με τους Τζιχαντιστές; Εν πάση περιπτώσει όλοι δικαιούνται να ερμηνεύουν αλλά η σημασία και η έννοια αυτού που ερμηνεύουν, δεν αλλάζει με βάση τις ερμηνείες τους.
YΓ2: Τον Ιούλιο του 1997, μετά την κρίση των Ιμίων, η κυβέρνηση Σημίτη υπέγραψε διμερή συμφωνία στα πλαίσια του ΝΑΤΟ με την κυβέρνηση Ντεμιρέλ. Αυτή ήταν μια συμφωνία "μια στο καρφί και μια στο πέταλο"... ήξεις αφήξεις ουκ εν τω πολέμω θνήξεις.
Και να σεβαστούμε τις Διεθνείς συμφωνίες και το Διεθνές Δίκαιο και να σεβαστούμε ... τα ζωτικά συμφέροντα (...).
Προς τιμήν του, μόνον το ΚΚΕ είχε επισημάνει τους κινδύνους της επαμφοτερίζουσας διφορούμενης εκείνης συμφωνίας.
"...απέναντι σε αυτή την εικόνα κανείς δεν πρέπει να μας μιλά για δικαιοσύνη. Αυτή η εικόνα δεν είναι εικόνα δικαιοσύνης. Το διεθνές δίκαιο δεν προστατεύει πραξικοπηματίες. Η Ελλάδα καταπατάει το δίκαιο για να προστατεύσει πραξικοπηματίες. Το δίκαιο έχει γίνει όμηρός της για να προστατεύσει τους πραξικοπηματίες."
Ώστε λοιπόν το Διεθνές Δίκαιο θα θεωρούσε σωστό να γυρίσουν στη Σοβιετική Ένωση, όσους έφυγαν εκδιωκόμενοι από το καθεστώς μετά τη Σοβιετική Επανάσταση (για να πάνε προφανώς στα Γκουλάγκ της Σιβηρίας). Το ίδιο θα επέβαλε λοιπόν το κατά Τσελίκ Διεθνές Δίκαιο για τους εχθρούς του Ναζιστικού καθεστώτος που αναγκαζόντουσαν να φύγουν από τη Γερμανία του Χίτλερ. Θα τους έστελνε πίσω στη Γερμανία να τους βάλουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και θαλάμους αερίων.
Ας μην πάμε όμως σε ακραία παραδείγματα. Μια αναφορά λοιπόν στο Διεθνές Δίκαιο για το άσυλο (στα Αγγλικά) από τους NY Times:
"According to international law, if a person merits asylum by showing she has a ‘‘well-founded fear of being persecuted’’ based on race, nationality, religion, political opinion or membership in a particular social group, she is no longer a migrant, who can be sent away at any time. She must be recognized as a refugee, with a right to be protected for as long as it is unsafe to return home."
Προφανώς ο Υπουργός "Ευρωπαϊκών" Υποθέσεων της Τουρκίας γνωρίζει κάποιο άλλο Διεθνές Δίκαιο. Άραγε στέλνει πίσω στον Άσαντ τους φυγάδες της Συριακής Αντιπολίτευσης, που περνάνε στην Τουρκία;
Δυστυχώς η Ελλάδα έχει εμπλακεί σε μια υπόθεση στην οποία η προσπάθεια για να κρατηθούν οι Διεθνείς αξίες Δικαίου, χρησιμοποιείται από την Τουρκία σαν η αφορμή που πιθανόν ζητάει για να δικαιολογήσει προκλήσεις εις βάρος της και πάνω σε αυτές τις δήθεν προκλήσεις να δικαιολογήσει ίσως μετά άλλες αντιδράσεις της. Με στόχους βέβαια στο βάθος που συνάδουν στη διαχρονικά ιμπεριαλιστική της τακτική.
Και πάλι η μόνη ενδεδειγμένη αντίδραση της Ελλάδας είναι η τεκμηρίωση πάνω σε διεθνείς συνθήκες και το διεθνές δίκαιο. Σθεναρά, καθαρά και χωρίς δισταγμούς και άχρηστες δηλώσεις που να ακολουθούν τον μεγαλοιδεατισμό των Τούρκων. Με τον προβοκάτορα δεν βρίσκεις άκρη με το να τον αποκαλείς προβοκάτορα και να τον χαρακτηρίζεις αλλά με το να αποδεικνύεις τις προβοκάτσιες.
ΥΓ: Ερμηνεία του Διεθνούς Δικαίου από αυτούς που κατηγορούνταν ότι έκαναν λαθρεμπορίες με τους Τζιχαντιστές; Εν πάση περιπτώσει όλοι δικαιούνται να ερμηνεύουν αλλά η σημασία και η έννοια αυτού που ερμηνεύουν, δεν αλλάζει με βάση τις ερμηνείες τους.
YΓ2: Τον Ιούλιο του 1997, μετά την κρίση των Ιμίων, η κυβέρνηση Σημίτη υπέγραψε διμερή συμφωνία στα πλαίσια του ΝΑΤΟ με την κυβέρνηση Ντεμιρέλ. Αυτή ήταν μια συμφωνία "μια στο καρφί και μια στο πέταλο"... ήξεις αφήξεις ουκ εν τω πολέμω θνήξεις.
Και να σεβαστούμε τις Διεθνείς συμφωνίες και το Διεθνές Δίκαιο και να σεβαστούμε ... τα ζωτικά συμφέροντα (...).
Προς τιμήν του, μόνον το ΚΚΕ είχε επισημάνει τους κινδύνους της επαμφοτερίζουσας διφορούμενης εκείνης συμφωνίας.
