Διαβάζοντας σήμερα την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, από άρθρο του Ηλία Μαγκλίνη, συνειδητοποίησα ότι φέτος δεν είναι μόνον τα 200 χρόνια από την Παλιγγενεσία αλλά και 100 χρόνια από την ουσιαστική έναρξη της Μικρασιατικής εκστρατείας (όχι της Τοποτηρητείας που άρχισε το 1920) από τη βασιλόφρονα κυβέρνηση Δημητρίου Γούναρη, που κατέληξε στη Μικρασιατική καταστροφή.
Τα 100 χρόνια από την Ελληνική επανάσταση, συνέπεσαν με μοιραίες αποφάσεις που κατέστρεψαν τον Ιωνικό Ελληνισμό χιλιετιών.
Θεωρώ ότι τα όσα έγιναν το 1921 και 1922 θα έπρεπε να διδάσκονται ενδελεχώς στις νεότερες γενεές (όπως και όχι μόνον τα γενναία και καλά της Επανάστασης αλλά κυρίως τα κακά της, οι διχόνοιες, οι φιλαρχίες και οι εμφύλιοι) γιατί οι λαοί μαθαίνουν από τα λάθη τους και όχι από τις γεμάτες έπαρση αναφορές στο παρελθόν τους και τις κολακείες για τις προγονικές αρετές τους.
Η Μικρασιατική εκστρατεία επίσης είναι διαχρονικό παράδειγμα όχι μόνον των δικών μας λαθών αλλά το ότι πρέπει να κρατάς μικρό καλάθι για τις ξένες συμμαχίες και βοήθειες και για τις επιπτώσεις, που μπορούν να υπάρχουν όταν γίνεσαι γρανάζι πέραν των δυνάμεών σου στα γεωπολιτικά παιχνίδια.
Για όσους από μας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνδεόμαστε με τις Ιωνικές πατρίδες, οι επέτειοι της εκστρατείας και καταστροφής είναι θλιβερές αλλά για όλους τους Έλληνες θα πρέπει να είναι διαχρονικά διδαχτικές.
