Δήλωση Κουλοχέρη

Αντιγράφω την ανάρτηση του Κουλοχέρη στο λογαριασμό του στο facebook, αποχαιρετιστήρια με αναφορά στην έξοδό του από τον Πανιώνιο.

Νομίζω ότι λέει κάποιες αλήθειες που δεν αφορούν μόνον τον Πανιώνιο και την οικονομική του κατάντια αλλά τη γενικότερη εικόνα ενός σαθρού ποδοσφαιρικού μικρόκοσμου στην Ελλάδα. Και εν κατακλείδι κάτι που πρέπει να ισχύει για όλους τους εργαζόμενους, δηλαδή να παίρνουν τα όποια δεδουλευμένα, τον κόπο της δουλειάς τους.
Πολλοί θα πουν ότι οι ποδοσφαιριστές είχαν μεγάλες αποδοχές, έναντι βέβαια και της μικρής χρονικά καρριέρας τους και δεν θα κλάψουμε τώρα εν μέσω αστέγων και άνεργων για απλήρωτους μεγαλόμισθους.
Επίσης μπορεί να ειπωθεί ότι ο Κουλοχέρης ξέρει πως ο Πανιώνιος είναι στην κόψη του ξυραφιού λόγω της ανάγκης της άμεσης υπαγωγής του στο άρθρο 106 για να επιβιώσει και θα μπορούσε να δείξει μια ακόμα ελάχιστη υπομονή για να δει το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας.
Μπορεί ακόμα να δει κανένας πίσω από τα γραφέντα καθώς και τις παρόμοιες κινήσεις άλλων, την αγωνιώδη προσπάθεια τους ποιος θα πρωτοπρολάβει να πάρει κάτι από όσα του οφείλονται και ιδίως τώρα που είναι η ευκαιρία και η ΠΑΕ Πανιώνιος επίσης εναγωνίως προσπαθεί να αποφύγει προσφυγές, που θα εμποδίσουν την επιδιωκόμενη υπαγωγή στο άρθρο 106.

Ολα ίσως είναι σωστά και όλα δικαιολογημένα για να εκφραστούν με βάση την οπτική γωνία που κάποιος θα κοιτάξει τα πράγματα. Εγώ απλά αντιγράφω τα γραφέντα Κουλοχέρη με ότι αυτά λένε στον καθένα και ότι υπονοούν και που δυστυχώς μάλλον εκφράζουν απειλές εκτός από παράπονα:

«Ευχαριστώ τους ανθρώπους που συνεργάστηκα μαζί τους τα τελευταία δυόμιση χρόνια. Πιστεύω ότι όλοι μας τηρήσαμε την ιερή υποχρέωση που είχαμε να κρατήσουμε "ζωντανή" την ομάδα του Πανιωνίου. Έφτασε, όμως, η ώρα να ανταμειφθούν οι κόποι μου και η υπομονή μου με οποιονδήποτε τρόπο απαιτείται για να εξασφαλίσω αυτά που δικαιωματικά μου ανήκουν.

Η αχαριστία δυστυχώς είναι κάτι που συνεχώς συναντώ στο ποδόσφαιρο και ειδικά τα τελευταία χρόνια. Η εξυγίανση κύριοι ξεκινάει με την τήρηση των υποσχέσεων και όχι με κοροϊδία. Καλή επιτυχία στο έργο σας και στον δρόμο που ακολουθείτε. Εγώ αυτό που υποσχέθηκα το τήρησα στο έπακρο. Εσείς απλά μας χρησιμοποιήσατε. Καιρός για αλλαγές και νέους στόχους. Και πάλι ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους εργαζόμενους και στις υγιείς σκεπτόμενους φιλάθλους του Πανιωνίου».

ΥΓ: Στα νέα του Πανιωνίου διαβάζουμε για Φουρλάνο, Σκούρτη και ταλέντα που έρχονται στην ομάδα ... μόνον που όλα αυτά θα είναι "έπεα πτερόεντα" και όχι γεγονότα αν δεν υπάρξει η υπαγωγή στο άρθρο 106 και για αυτή δεν διαβάζουμε πολλά προς το παρόν.

Αφετηρία για την εφαρμογή ομαδικών απολύσεων - Κάποιες σκέψεις

Βγήκε η απόφαση του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας που ενέκρινε την απόλυση 45 από τους 74 εργαζόμενους στη Χαλυβουργία Ελλάδος με ψήφους 4-3. Είναι μια απόφαση - αφετηρία στην εφαρμογή των ομαδικών απολύσεων στους εργασιακό χώρους.

Η απόφαση βέβαια λήφθηκε με  γνώμονα ότι λόγω του ενεργειακού κόστους θεωρήθηκε ως μη βιώσιμη η επιχείρηση, η οποία επεκαλείτο πως αν δεν γίνουν οι απολύσεις θα αναγκαζόταν να κλείσει το άλλο εργοστάσιό της στο Βόλο.

«Οι ομαδικές απολύσεις, σχετίζονται με την ικανότητα μιας επιχείρησης να υπάρχει ή να μην υπάρχει. Αν χρεοκοπήσει η επιχείρηση θα φύγουν όλοι και κανείς δε θα ρωτηθεί.»

Αυτές είναι οι δηλώσεις της υπουργού κας Βούλτεψη για το θέμα.

Νομίζω ότι το ζήτημα είναι αν υπάρχουν πολιτικές και περιθώρια για αναζήτηση λύσεων που θα διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας και δεν θα φτάνουμε στα ακραία μέτρα των ομαδικών απολύσεων. Και κυρίως αν υπάρχει διάθεση για τέτοιες πολιτικές.

Σε μια χώρα με παγκόσμιο ρεκόρ ανεργίας σε επίπεδα που η θεωρία λέει πως η οικονομία παύει να λειτουργεί, δεν είναι δυνατόν να βλέπουμε το θέμα των ομαδικών απολύσεων απλά σαν τρόπο διατήρησης των θέσεων εργασίας των υπολοίπων που δεν απολύονται αφού η εταιρία δεν παύει να λειτουργεί. Γιατί κατ' ουσίαν αυτό μας λέει η κυρία Βούλτεψη. Και συμπληρώνει ότι το ΑΣΕ κάνει με πληρότητα τη δουλειά του και εξασφαλίζει ότι εγκρίνονται οι ομαδικές απολύσεις μόνον αν τα στοιχεία δείχνουν πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος βιωσιμότητας της εταιρίας.

Είναι αλήθεια ότι ένα χρεοκοπημένο κράτος δεν έχει μεγάλα περιθώρια παρεμβάσεων για τη διατήρηση θέσεων εργασίας. Πχ εδώ το πρόβλημα είναι το ενεργειακό κόστος και θα μπορούσε φερ' ειπείν με κρατική παρέμβαση να δινόταν ένα χρονικό περιθώριο μείωσης του κόστους της ηλεκτρικής παροχής στην εταιρία ώστε να ελαφρύνει το ενεργειακό κόστος παραγωγής και λειτουργίας του. Ή ίσως θα μπορούσε να μειωθεί το ασφαλιστικό κόστος των εργοδοτικών παροχών για ένα χρονικό διάστημα με αμοιβαία συμφωνία των τριών μερών εργαζομένων, εργοδότη, ασφαλιστικό φορέα, με το σκεπτικό ότι τα οφειλόμενα θα αποδοθούν σταδιακά μετά το χρονικό διάστημα που χρειάζεται η εταιρία για να επανέλθει σε βιώσιμη λειτουργία.
Εν πάση περιπτώσει, ένα κράτος που λειτουργεί ομαλά και έχει κάποια κοινωνική πολιτική, θα προσπαθούσε να βρει κάποιες έστω και δύσκολες λύσεις.

Θα πει κάποιος πως υπάρχουν κακά προηγούμενα όπως εκείνα της δεκαετίας του 80, με τις προβληματικές εταιρίες που προσπάθησε να κρατήσει με κρατική παρέμβαση σε λειτουργία η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, με αποτελέσματα μάλλον τραγικά όπως αυτά του να φορτωθούν τα χρέη και οι αβαρίες των επιχειρηματιών στην πλάτη του κράτους και της κοινωνίας και τελικά και οι θέσεις εργασίας να μην διατηρηθούν και οι εταιρίες εν πολλοίς να κλείσουν και οι οικονομικοί πόροι να πάνε τζάμπα αντί να διατεθούν για πρακτικά παραγωγικούς σκοπούς.

Σε όλα υπάρχει μια μέση λύση συνήθως. Αλλά πρέπει να υπάρχει και τέτοια διάθεση. Η νεοφιλελεύθερη οπτική του ζητήματος είναι "πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι" δηλαδή ότι δυσλειτουργεί και δεν γίνεται να επιβιώσει από μόνο του, να το αφήνουμε να αποβιώσει αφού οι αγορές θα αναδιπλωθούν τελικά και σε βάθος χρόνου θα δώσουν τη λύση. Σε βάθος χρόνου όμως και με κόστος ανθρώπινες ζωές και με κριτήριο αυτό των αγορών που είναι το επιχειρηματικό κέρδος.

Και αλήθεια πόσο μπορούμε να μιλάμε για ανάπτυξη που αφορά την κοινωνία όταν προσδοκούμε να απολυθεί αυτή η κοινωνία μέχρι να πιάσει πάτο και να αναζητάει δουλειά για ψίχουλα στη συνέχεια για να αποτελεί επικερδή τόπο επένδυσης στο βωμό του μεγίστου κέρδους των επενδυτών;

Ναι συνήθως η φύση και η ζωή έχει τη δυναμική που θα επαναφέρει την ισορροπία των πραγμάτων αλλά αυτή η δυναμική μπορεί να χρειάζεται να περάσει μέσα από την καταστροφή πρώτα όπως μια έκρηξη ηφαιστείου ή ένας σεισμός.

Υποτίθεται ότι στόχος της πολιτικής είναι να βρίσκει τρόπους να χαλιναγωγεί αυτή τη δυναμική της φύσης και της ζωής προς όφελος των κοινωνιών, αν οι κοινωνίες και το όφελός τους βέβαια είναι ο στόχος της πολιτικής. Αν τα κράτη είναι κράτη που έχουν σκοπό το κοινό καλό.

Μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο ελεύθερος κόσμος που έπαθε από τη φωτιά του πολέμου, φάνηκε να παίρνει κάποια διδάγματα και να βάζει μπροστά του σαν στόχο μια ανάπτυξη με βάση την εξάλειψη της ανέχειας και της ανεργίας και πάνω σε αυτήν έκτισε. Μάλλον εκείνος ο μπούσουλας εδώ και καιρό έχει χαθεί και αναζητείται.

Τι να πρωτοκανονίσεις στον Πανιώνιο...

Μετά τον Κουλοχέρη με την ειδοποίηση προς το παρόν, σειρά είχε ο Καμπάνταης και το χειρότερο το εξώδικο του Μιχαηλίδη που απειλεί με υποβιβασμό τον Πανιώνιο λόγω παράβασης του διακανονισμού των 48 δόσεων για τα δεδουλευμένα του (πληρώθηκε δυο δόσεις στην αρχή του έτους και μετά τίποτα). Τι να πρωτοκανονίσουν στην ΠΑΕ και με εκκρεμότητα του άρθρου 106 και σαφώς βλέποντας πολλοί να πηγαίνει προς το 106 η ομάδα πιθανότατα θέλουν να πάρουν ότι μπορούν από πριν. ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΟΛΑ για τον Πανιώνιο και με δεδομένο ότι εκκρεμείς προσφυγές δεν θα επιτρέψουν την υπαγωγή στο 106. Στην κόψη του ξυραφιού...