Η ατμόσφαιρα ήταν γιορτινή χθες με βραβεύσεις των παλιών κυπελλούχων και με διάθεση πανηγυρικής αυλαίας της σεζόν για τους νυν ποδοσφαιριστές του Πανιωνίου.
Αν κάτι περιόρισε τη γιορτινή διάθεση του κόσμου, αυτό μάλλον δεν ήταν η τελική ήττα με 0-1 από τον Ατρόμητο αλλά η αγωνία για την αδειοδότηση της ομάδας αυτή τη βδομάδα.
Μια αδειοδότηση, η αγωνία για την οποία, δεν αφορά τόσο τα όποια υπερβατικά στολίδια της συμμετοχής στα play-offs και της εξόδου στην Ευρώπη, αλλά του ίδιου του μέλλοντος αυτής της ομάδας, που με κόπους και αγώνες κτίστηκε φέτος και αποτέλεσε όαση σε αυτό το πρωτάθλημα και που απειλείται να αποσυντεθεί. Να μην της δοθεί η ευκαιρία να συνεχίσει, εκεί που σε άλλους δίνεται παρ' ότι κάποιοι πολύ λιγότερα κριτήρια πληρούν. Δεν θα επεκταθώ σε αυτή την ανάρτηση (και να επεκταθώ δηλαδή, δεν καίγεται καρφί σε κανένα ... Υπάρχει εξασφαλισμένο το απυρόβλητο).
Για το ματς αυτό καθ' εαυτό, ήταν φανερό ότι όποιος έβαζε γκολ θα κέρδιζε. Δεν το κάναμε στην ευκαιρία του Καραμάνου, το έκανε λίγο μετά ο Ατρόμητος και μάλιστα σε ένα σημείο ενάντια στη ροή του αγώνα.
Σημαντικό είναι πως κάποιοι, που χθες έπαιξαν, έδειξαν πως μπορούν να βοηθήσουν περισσότερο, όπως ο Αργυρόπουλος και ο Χαλκιαδάκης.
Χθες μάλλον κάναμε μια ήττα περισσότερο "γοήτρου". Συνήθως ο όρος χρησιμοποιείται για τις νίκες. Αλλά όταν ο Πανιώνιος παίζει με τον Ατρόμητο, που χρόνια τώρα ο Πρόεδρός του έχει στοχοποιήσει τον Πανιώνιο σαν εχθρό του και που στον Α γύρο σε κέρδισε με όργια διαιτησίας και με καραμπινάτο γκολ οφσάιντ και που στόχο κάθε χρόνο έχει να σε βρει στα δύσκολα και να είναι αυτός, που θα σε ρίξει κατηγορία, εκδικούμενος τον Πανιώνιο του Τσακίρη, που πριν χρόνια τον νίκησε στο κρίσιμο ματς της σωτηρίας του, ε αυτόν τον Ατρόμητο μάλλον θέλεις να τον νικήσεις, έστω και σε άνευ σημασίας αγώνα, έστω και χωρίς τους δυο πιο βασικούς σου παίκτες, έστω και με το μυαλό στην αδειοδότηση. Αλλά αυτά είναι τα ενστικτώδη συναισθήματα. Η λογική δίνει άλλες προτεραιότητες και προτάσσει άλλα σαν σημαντικά.
Και εν τέλει, η προσπάθεια όσων έπαιξαν έγινε όσο μπορούσαν και όσο τους ήθελε και η τύχη.
Για το μπάσκετ τώρα, στο "κεκλεισμένων των θυρών" ντέρμπι με το Ηράκλειο, ο Πανιώνιος σάρωσε τους κρητικούς με 96-67 και πήρε το πάνω-χέρι σε περίπτωση μεταξύ τους ισοβαθμίας. Κάτι μου έλεγε ότι αυτή η ομάδα θα έπαιζε με λιγότερο άγχος, χωρίς οπαδούς... Δεν ξέρω αν και αυτό έπαιξε ρόλο αλλά φαίνεται πως υπήρξε αυτή τη φορά ουσιαστική αποφασιστικότητα για τη νίκη. Τώρα το Ηράκλειο έχει το ντέρμπι με τον προηγούμενο Αμύντα (ισόβαθμο με τον Πανιώνιο αλλά με πλεονέκτημα σε διπλή ισοβαθμία). Αποκτήσαμε κάποιο πάτημα να ελπίζουμε πια σοβαρά ότι έστω τη δεύτερη θέση, την μπορούμε. Καλή συνέχεια στην ομάδα.
Στο βόλεϊ στην Α2, δεν τα κατάφεραν τελικά τα κορίτσια του Πανιωνίου στα play-off. Μετά τη νίκη την πρώτη μέρα με το Μεσσηνιακό, έχασαν από τη Θέτιδα Βούλας στο κρίσιμο ματς με 2-3 (αν και προηγήθηκαν 2-1) και στο τελευταίο δύσκολο ματς με τον Ηλυσιακό, ηττήθηκαν 3-0. Έτσι έμειναν έξω από τη συνέχεια σαν τρίτες στο Νότιο όμιλο. Συγχαρητήρια για την προσπάθεια, που πρέπει να αποτελέσει βάση για νέο ξεκίνημα.
