ΟΛΑ ΑΝΑΠΟΔΑ

Η συνεχής κατάρα του Πανιωνίου, εκεί στο κέντρο της άμυνάς του, δεν του άφησε κανένα περιθώριο να διεκδικήσει κάτι καλό στην Τρίπολη. Πολύ σύντομα στο Α' μέρος βρέθηκε με ατομικά λάθη των δυο κεντρικών αμυντικών του πίσω στο σκορ με διαφορά 2 γκολ. Με σαφώς υστερήσαντες τους Κουμορτζί κατά πρώτο λόγο και Ριέρα σε δεύτερο πλάνο, παρά τη προσπάθεια στο Β' μέρος, δεν κατάφερε να κάνει τίποτα παραπάνω από το να είναι απλά επιθετικός αλλά όχι ιδιαίτερα επικίνδυνος. Σχεδόν απαρατήρητος για την αντίπαλη άμυνα ο Μπουβάλ. Ο Εστογιαννόφ με διάθεση να προσφέρει και με κάποιες καλές και επικίνδυνες προσπάθειες (αλλά στο τέλος την έκανε και πάλι τη χοντρή βλακεία του και με δεύτερη κίτρινη αποβλήθηκε, δημιουργώντας περαιτέρω προβλήματα στην ομάδα). Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε παιχνίδι με το Νικολάου, που είναι μεν ο καλύτερός μας παίκτης τελευταία, αλλά που σαν ποδοσφαιριστής δεν είναι ή φύση του να παίζει τέτοιο ρόλο. Επίσης 'γέρναμε' σαφώς προς το δεξιά, αφού η έλλειψη Τζαβέλα αριστερά και η πτώση απόδοσης Ριέρα ήταν και τα δυο καταφανέστατα.

Δυστυχώς δεν πιστεύω ότι στο πρωτάθλημα μπορούμε να κάνουμε τίποτα παραπάνω από το να εξασφαλίσουμε την παραμονή μας. Και στα επόμενα ματς θα στερηθούμε πολλούς παίκτες λόγω καρτών και άλλοι αρκετοί είναι σε κατακόρυφη κάθοδο απόδοσης και συνεχιζόμενη επί μακρόν.

Για τον προπονητή τι να πω; Όσο αυτή η ομάδα είναι έργο του, έχει και αυτός τις ευθύνες του.

Πάντως η πληγή στο κέντρο της άμυνας από τότε που έφυγαν από την ομάδα οι Πλετς, Ενσαλίβα, κάπως πρέπει να γιατρευτεί Έχουν κουραστεί οι οπαδοί της ομάδας τόσο και τόσο καιρό να γίνονται θεατές της ίδιας τραγωδίας. Και δυστυχώς όπως είπαν και στην αναμετάδοση, ούτε θέμα χημείας μεταξύ των μπακ είναι και όπως όλοι καταλαβαίνουμε ούτε και θέμα κάποιων συγκεκριμένων από τα μπακ μας είναι. Όμο, Λάτκα, Κοντοές, Σιόβας, όλοι που έχουν παίξει τη θέση έχουν κάνει τραγικές γκέλες. Έχουμε φτάσει να περιμένουμε το πότε θα παίξει ο Τσότσαλιτς σαν "μάνα εξ ουρανού". Και είναι κρίμα να φτιάχνεις με τις γκέλες τις δικές σου το παιχνίδι του αντιπάλου. Ως το 80' ο Αστερας είχε κάνει 4 προσπάθειες και οι 2 ήταν γκολ από δικά μας σφάλματα. ΩΣ ΠΟΤΕ.

Μανιάτης και Εσπανιόλ.

Τελικά το ενδιαφέρον Ισπανικού συλλόγου για Μανιάτη, αφορά μάλλον την Εσπανιόλ, στα πλαίσια της συνεργασίας της με Πανιώνιο (βλέπε SentraGoal). Τώρα αν η συνεργασία αυτή είναι να μας δίνουν Ουέλινγκτον Μπαρόνι για να παίρνουν κατά προτεραιότητα Μανιάτηδες, τότε αυτό που θα κρίνει τη χρησιμότητα μιας τέτοιας συμφωνίας είναι το αντίτιμο για τον Πανιώνιο μιας μεταγραφής σαν και αυτή του αρχηγού του.
Ένα ενδιαφέρον σημείο σε αυτά που γράφει η SentraGoal είναι εκεί που αναφέρεται στην ρήτρα παραχώρησης του Μανιάτη, των 2.5 εκατ. Ευρώ. Είναι σίγουρο ότι μια τέτοια ρήτρα ισχύει και στην περίπτωση μεταγραφής στην Εσπανιόλ, όπου οι μεταγραφές με αυτό το σύλλογο καλύπτονται από την ειδική συμφωνία συνεργασίας με τον Πανιώνιο; Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε τέτοιες λεπτομέρειες αυτής της ειδικής συμφωνίας συνεργασίας ώστε να είμαστε σε θέση ν' απαντήσουμε αυτή την ερώτηση.

Η πληγή της Νέας Σμύρνης δεν φαίνεται να επουλώθηκε

Ένα ενδιαφέρον τηλερεπορτάζ για τη μεγάλη πληγή της Νεας Σμύρνης, τη δυσκολία εύρεσης χώρων παρκαρίσματος, παρουσιάζεται στην NSTV. Το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μου στοιχείο είναι ότι το έργο του "δημοτικού" πάρκινγκ, η κατασκευή του οποίου ταλάνισε επί χρόνια τους Νεοσμυρνιώτες, φαίνεται να μην έχει την αποδοτικότητα που αναμενόταν και η χρήση του να είναι σχετικά μικρή, πιθανότατα λόγω της ιδιωτικής του εκμετάλλευσης και του αντίστοιχου κόστους, που υπάρχει. Το ρεπορτάζ σωστά επισημαίνει ότι η δημιουργία του πάρκινγκ δημιούργησε την απώλεια δεκάδων ελεύθερων θέσεων παρκαρίσματος, που υπήρχαν στην πλατεία-αλάνα που ήταν σε αυτόν τον χώρο. Εν τέλει αν δεν χρησιμοποιείται στην επάρκεια που χρειάζεται το πάρκινγκ, η κατάληξη είναι το πρόβλημα του παρκαρίσματος στην πόλη να αυξηθεί αντί να μειωθεί.
Από την άλλη το έργο χαρακτηρίζεται σαν δημοτικό γιατί βρίσκεται στο χώρο του Δήμου Νέας Σμύρνης μάλλον παρά λόγω του δημοτικού κοινωνικού χαρακτήρα του, εφόσον τελεί υπό ιδιωτική εκμετάλλευση και μάλιστα με τιμολόγιο όχι ιδιαιτέρως πιο βολικό για τους πελάτες του, δημότες και επισκέπτες της Ν. Σμύρνης σε σύγκριση μ' ένα πλήρως ιδιωτικού καθεστώτος πάρκινγκ (για να μην αδικήσω κανένα, δεν γνωρίζω αν κάποια από τα έσοδα του παρκινγκ καταλήγουν στο δημοτικό ταμείο και κατ' ουσίαν έτσι υπάρχει κάποια ανταποδοτικότητα για τους Νεοσμυρνιώτες).
Συμπερασματικά, οι προσδοκίες μας από το έργο δεν φαίνονται να βγαίνουν αληθινές και συνεχίζουμε να έχουμε προβλήματα πολλά, από διπλοπαρκαρίσματα και τριπλοπαρκαρίσματα, παρκαρίσματα στα πεζοδρόμια που εμποδίζουν τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες και γενικά τους πεζούς, ως και τις ώρες που χάνονται από πολλούς από μας στο να γυρνάμε γύρω γύρω τη συνοικία μας για να βρούμε μια θέση ν' αφήσουμε το αυτοκίνητό μας.

Καβάλα-Πανιώνιος σε μονό προημιτελικό στο κύπελλο.

Δεν μας χαμογέλασε ιδιαίτερα η τύχη αλλά έχουμε τις δυνατότητες, αν βελτιωθούμε, να περάσουμε και αυτό το εμπόδιο του εκτός έδρας μονού προημιτελικού με την Καβάλα. Ο επόμενος αντίπαλος σε διπλό ημιτελικό θα είναι ένας εκ των Ξάνθη και Άρη που συγκρούονται μεταξύ τους στην έδρα της πρώτης.
Έτσι και αλλιώς η ομάδα ίσως εκτός έδρας να αποδίδει και καλύτερα όπως έχει δείξει σε κάποιες περιπτώσεις. Το σημαντικότερο είναι να περάσουμε την τωρινή μας κατάπτωση και ν' ανέβει το ηθικό που είναι αρκετά χαμηλά τελευταία.

Γενέθλια Σύμπτωση

Σαν σήμερα το 1830, ανγνωρίστηκε η ανεξαρτησία της Ελλάδας με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου. Σαν σήμερα το 1788 γεννήθηκε και ο πλέον διάσημος φιλέλληνας, που συνέδεσε το όνομά του με τον αγώνα του 21 για την απελευθέρωση της χώρας, ο Λόρδος Βύρωνας.
Ίσως αυτή η γενέθλια σύμπτωση δικαιολογεί και κάποια χαρακτηριστικά του Ελληνικού κράτους, που προσομοιάζουν με το μποέμ χαρακτήρα του Βύρωνα.

Πως αντιλαμβάνονται οι γείτονες τις διαδικασίες συμφιλίωσης

Παραπέμπω σε άρθρο του nooz, το οποίο αναφέρεται στα προβλήματα που δημιουργήθηκαν σχετικά με τη συμφωνία συμφιλίωσης Αρμενίας-Τουρκίας. Το συνταγματικό δικαστήριο της Αρμενίας έκρινε εν γένει συνταγματικές αυτές τις συμφωνίες αλλά υπογράμμισε ότι η απόρριψη από τη Τουρκία της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων το 1915 έρχεται σε αντίθεση με άρθρο της Διακήρυξης Ανεξαρτησίας της Αρμενίας.

Η απάντηση Ερντογάν:

"Η ερμηνεία του δικαστηρίου της Αρμενίας δε μπορεί ποτέ να γίνει αποδεκτή. Αυτό θα πρέπει να διορθωθεί, διαφορετικά θα βλάψει τη διαδικασία της συμφιλίωσης"

Δηλαδή τους λέει, ελάτε να γίνουμε φίλοι αλλά με τη συμφωνία της φιλίας, σας αναγκάζουμε έμμεσα να απαρνηθείτε την ιστορία σας και τη διακήρυξη της Ανεξαρτησίας σας. Να γίνουμε μεν φίλοι αλλά όπως εμάς μας συμφέρει.

Οι φίλοι μας οι Αρμένιοι (μάλλον η ηγεσία και όχι ο λαός) δυστυχώς αγνόησαν ότι ο Τουρκικός εθνικισμός με τις κατά περιόδους εκφάνσεις του (Νεότουρκοι, Κεμαλιστές, Νεο-Οθωμανοί) δεν πρόκειται να πει ποτέ συγγνώμη για τίποτα. Έτειναν λοιπόν χείρα φιλίας ("λυκοφιλίας" από την άλλη πλευρά) στο νέο πρόσωπο της ίδιας ψυχής. Μιας ψυχής, που ουτε την απλή αναφορά του εγκλήματός της δεν ανέχεται και ζητά να παραγραφεί.

Όσο υπάρχουν εκφάνσεις των μεγαλοϊδεατισμών σαν αυτούς που δυστυχώς διαβιούν ακόμα στον 21ο αιώνα στη Βαλκανική και στην Τουρκία, δεν μπορεί να υπάρξει συνεργασία αυτών των λαών προς όφελος τους και για την απο κοινού πρόοδό τους. Όσο δεν βλέπουμε όλοι μας την ιστορία ΚΑΤΑΜΑΤΑ ώστε να δεχθούμε τα λάθη μας δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ομόνοια.

Ο Πάπας Ιωάννης-Παύλος ο Β' είχε το θάρρος να ζητήσει μετά από 800 χρόνια συγγνώμη για τις σταυροφορίες. Δυστυχώς τα εθνικά κράτη δεν μπορούν να κάνουν κάτι παρόμοιο εύκολα και μάλιστα για γεγονότα πιο πρόσφατα.

Μετά βίας πρόκριση στους 8 του κυπέλλου

ΣΚΟΡΕΡ: 90'+2 Μπάλαμπαν.

ΔΙΑΙΤΗΤΗΣ: Ζαχαριάδης (Μακεδονίας).

ΚΙΤΡΙΝΕΣ:

ΚΟΚΚΙΝΕΣ: 83' Όμο (δεύτερη κίτρινη).

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΣ: Κωστάκης, Πιπίνης, Χαρίδημος Μίχος (79' Αλεξάντροβιτς), Βασιλείου, Ζώνας, Στέργιος Μίχος, Κόμπο, Χατζηπαντελίδης, Ντοριβάλ, Κατσίκης (68' Παπαδόπουλος), Καραμαλίκης.

ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ: Ανδριόλας, Μανιάτης, Κοντοές, Όμο, Λάτκα, Νικολάου, Κούκετς (89' Ουέλινγκτον), Ριέρα, Κουμορτζί, Μπουβάλ, Μπάλαμπαν.

Να λοιπόν που γύρισε ο Ριέρα. Να που έπαιξε και ο Κούκετς και ήταν και καλός. Να που παίξαμε και με δυο φορ μπροστά. Και αποτέλεσμα; Μια από τα ίδια. Μιά ομάδα χωρίς ουσία, χωρίς να δημιουργεί ευκαιρίες. Και πάλι τα ίδια από τον Όμο που σε κρίσιμο σημείο αφήνει την ομάδα με 10. Και να παίζουμε με το συμπαθέστατο και αγωνιστικότατο αλλά ασθμαίνοντα στο τέλος της Β' Εθνικής, Θρασύβουλο. Και να γλυτώνουμε και από έμφραγμα εκεί νωρίς στο Β' μέρος, ελέω Λάτκα.
Και αν και γίνονται όλα τα παραπάνω, δεν αλλάζουμε τίποτα από τον πάγκο παρά μόνο στο 89' με τον πασπαρτού Μπαρόνι.

Ναι προκριθήκαμε και είναι σημαντικό γιατί συνεχίζουμε να ελπίζουμε σε κάποια πιθανή διάκριση φέτος. Αλλά μήπως έχουμε πια συνηθίσει να ζούμε με την ελπίδα απλά γιατί όσο ζούμε ελπίζουμε. Μήπως η ελπίδα αρχίζει να ξεθωριάζει έντονα;

Ο αγώνας αυτός ας αναλυθεί από τους υπεύθυνους, γιατί πέραν της χρησιμότητας της πρόκρισης, ίσως και η ανάλυσή του ματς να είναι πιο χρήσιμη ακόμα και πιο απαραίτητη να γίνει σε λεπτομέρειες αν θέλουμε να προχωρήσουμε κάπως παραπάνω.

ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΦΕΡΕΡΑ: «Δεν υπάρχουν εύκολα παιχνίδια. Είμαι ικανοποιημένος επειδή σε κάθε αγώνα έχουμε καλή απόδοση στα τελευταία λεπτά. Είμαστε στην 7η θέση στο πρωτάθλημα, συνεχίζουμε στο κύπελλο και δεν περνάμε κρίση. Ποια ομάδα, άλλωστε, έχει συνεχώς υψηλή απόδοση;».

Τι να πει κανείς; Μερικές φορές οι δηλώσεις γίνονται απλά για ν' ακουστούν και όχι γιατί τις πιστεύουμε ούτε οι ίδιοι...Κε Φερέρα περίπου ενάμιση μήνα έχουμε να παίξουμε της προκοπής, από τον αγώνα με την ΑΕΚ. Δεν είναι απλά μια εξαίρεση η σημερινή. Και η πορεία της απόδοσης δείχνει να είναι αρκετά κατηφορική. Αντί για δικαιολογίες και εφησυχασμό, χρειάζεται ανάλυση και δουλειά. Και να θυμίσω και την off the record δήλωση του Ριέρα την Κυριακή όταν κάποιος του είπε, ότι ο Θρασύβουλος είναι εύκολος αντίπαλος. "Έτσι όπως είμαστε, τίποτα δεν είναι εύκολο".

... Kαι παίξαμε και με τις γουρλίδικες εμφανίσεις ...
Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι και στην προηγούμενη "ανάκαμψη" (βλέπε ματς με Ατρόμητο) έτσι χάλια παίξαμε και στο παρα πέντε κερδίσαμε. Και μετά πήραμε τα πάνω μας. Λες η ιστορία να επαναλαμβάνεται;

Υπάρχει κάποιο θέμα;

Δεν ξέρω αν υποδηλώνει κάποιο πρόβλημα ή απλά οφείλεται στη σχετική βραδύτητα που παρατηρείται τελευταία στις ενημερώσεις από τον επίσημο Πανιώνιο. Στο επίσημο site της Superleague πάντως, ο Τσότσαλιτς εμφανίζεται χωρίς νούμερο και ο Σάμαρης καθόλου σε αντίθεση με την πλήρη ενημέρωση της σελίδας για Μπουβάλ. Επίσης αν δεν κάνω λάθος, επισήμως από τον Πανιώνιο, μόνο οι κατ' αρχάς συμφωνίες έχουν ανακοινωθεί σε αυτές τις περιπτώσεις. Τρέχει τίποτα ή απλά είναι μια αργοπορία στην ενημέρωση;
Για Σάμαρη πάντως είναι ενδιαφέρον να περιηγηθεί κάποιος το διαδίκτυο και να διαβάσει τα τόσα καλά σχόλια των φίλων της Παναχαϊκής για το παιδί αυτό. Σε αντίθεση, η διοίκηση της Πατρινής ομάδας (βλέπε κος Κούγιας) μάλλον τον παραπαίδεψε επειδή δεν συμφωνούσε σε μακροχρόνιο συμβόλαιο. Τι "δολοφόνος συμπαικτών" αποκλήθηκε, τι "Πάσαρης του ποδοσφαίρου" ονομάστηκε. Ας ελπίσουμε στον Πανιώνιο να βρει καλό κλίμα και να αναπτύξει ποδοσφαιρικές ικανότητες ανάλογες των καλών σχολίων των φίλων του στο διαδίκτυο.

Έχουμε το "γνώθι σαυτόν"

Από exedrasports:

"...Αισιόδοξα μηνύματα αφήνει η αντίδραση του Σίτο Ριέρα που λόγω τιμωρίας είχε την «τύχη» να διαπιστώσει από πρώτο χέρι το πως φαίνεται η ομάδα όταν είσαι απ’ έξω. «Έτσι όπως είμαστε τίποτε δεν είναι εύκολο» απάντησε σε οπαδό των Κυανέρυθρων που του είπε πως με τον Θρασύβουλο τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα...".

Αν μη τι άλλο δείχνουμε να έχουμε αυτογνωσία και ίσως η επίγνωση της κατάστασης να μας κάνει να δείξουμε σοβαρότητα, αυτοσυγκράτηση και προσοχή. Γιατί το μυαλό καμιά φορά μπορεί να καλύψει μερικές από τις αδυναμίες του κουρασμένου σώματος.

Μετά από άκαρπη συμμετοχή Ρεκόμπα για 59' (!!!), Ντανούμπιο-Νασιονάλ Μοντεβιδέο 2-4 στα πέναλτι (1-1 κανονικός αγώνας)

Και στη δεύτερη συμμετοχή του στο Copa Bimbo με τη Danubio, ο Αλβάρο Ρεκόμπα δεν φαίνεται να είχε καμμιά ιδιαίτερη διάκριση. Έμεινε για 59 άκαρπα λεπτά στον αγωνιστικό χώρο. Η ομάδα του αν και προηγήθηκε ισοφαρίστηκε στο 90' και εν τέλει έχασε στα πέναλτι, όπου ο κινέζος δεν συμμετείχε λόγω της αλλαγής του.
Δείχνουν να δικαιώνονται οι απόψεις όσων πίστευαν ότι δεν μπορούσε ο Ρεκόμπα να προσφέρει το κάτι παραπάνω στον Πανιώνιο στο Β' γύρο.

Τι είναι η πατρίδα μας

Παρακολουθώ όλη αυτή την ανταλλαγή διαξιφισμών που ξεκίνησε από την κριτική του πονήματος "Τι είναι η Πατρίδα μας" των Δραγώνα και Φραγκουδάκη από την Καρατζαφέρειο κριτική και στη συνέχεια ενεπλάκησαν πολλοί και διάφοροι, με πιο διακεκριμένο το Μίκη Θεοδωράκη. Σήμερα διάβασα και συνέντευξη της κας Ρεπούση, την οποία ανέμενα να φανεί στο σχετικό προσκήνιο αυτής της υπόθεσης κάποια στιγμή.

Το ερώτημα του βιβλίου είναι υπαρκτό και το blog το έχει θέσει με πιο ορθή έκφραση. "Τι θέλουμε να είναι η Πατρίδα μας". Το τι ήταν και περίπου ακόμα είναι, νομίζω πως είναι καθαρό. Η Ελλάδα ιδρύθηκε και έζησε ως τώρα ως κράτος-έθνος, όπως όλα τα κράτη των Βαλκανίων, που προέκυψαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Και όχι μόνον είχε εθνικό χαρακτήρα αλλά ήταν και αλληλένδετη η ύπαρξή της με την Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, η οποία ηγείτο του Χριστιανικού πληθυσμού των Βαλκανίων, καθ' όλη τη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας, με βάση μάλιστα θεσπισμένων προνομίων του Σουλτάνου. Ο εθνικός χαρακτήρας της Ελλάδας σφυρηλατήθηκε από τον μεγαλοϊδεατισμό των αρχών του 20ου αιώνα και από τη δικτατορία του Μεταξά και παγιώθηκε από τις ανταλλαγές πληθυσμών με βάση τις διάφορες διεθνείς συνθήκες του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Ακόμα και η ιδεολογικά διεθνιστική Αριστερά, στην Ελλάδα έχει μια ειδική εθνική χροιά, την οποία νομίζω καθαρά εξέφρασε ο κος Θεοδωράκης στις αναφορές του στη διάρκεια αυτής της υπόθεσης.

Αυτό λοιπόν το εθνικό κράτος είναι σίγουρο ότι θα το καλέσουν οι περιστάσεις της παγκοσμιοποίησης του σύγχρονου κόσμου να αναδιαμορφωθεί για να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες όπου οι λαοί καλούνται να συνεργαστούν σε επίπεδο ατόμων πλέον και όχι κρατών και άνθρωποι διαφορετικών φυλών ταξιδεύουν, εργάζονται ή εγκαθίστανται σε άλλα μέρη του κόσμου από αυτά που είναι η ρίζα του έθνους τους. Δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας σε αυτό, που ήδη συμβαίνει και το οποίο ίσως και μεις αναγκαστούμε να πράξουμε σε αντίθετη πορεία με αυτή των μεταναστών που έρχονται στη χώρα μας (πχ οι Έλληνες νέοι γιατροί σε αρκετές περιπτώσεις εγκαθίστανται στη Βρετανία, που βρίσκουν ευκολότερα εργασία και μπορούν πιο άνετα να αποκτήσουν ειδίκευση και μάλλον έχουν καλύτερο περιβάλλον εργασίας απ' ότι στη χώρα μας).
Άποψή μου είναι ότι τη νέα εικόνα της πολυπολιτισμικής Ελλάδας με διατήρηση της εθνικής της ταυτότητας, θα πρέπει να τη στηρίξουμε στις εμπειρίες άλλων κρατών, που έχουν επί χρόνια δοκιμασμένες πολιτικές σε αυτό τον τομέα και έχουν δημιουργήσει λειτουργικές δομές και νόμους, που καλό είναι με κριτικό τρόπο να υιοθετήσουμε. Να διδαχθούμε από την εμπειρία τους, γιατί και εκείνοι είχαν προβλήματα όταν πρωτοήρθαν σε επαφή με το πρόβλημα.

Τώρα για το θόρυβο της υπόθεσης Δραγώνα, θα ήθελα να πω ότι σίγουρα σε πολλές περιπτώσεις έγινε αποσπασματική κριτική, που αλλοτρίωνε σκέψεις και απόψεις. Από την άλλη, φαίνεται να υπάρχει μια τάση που θα την περιγράψω μ΄ένα ιστορικό παράδειγμα.
Στη Σμύρνη κατά τη Μικρασιατική εκστρατεία, ο Βενιζέλος επέμενε ιδιαίτερα στο διορισμό του Αριστείδη Στεργιάδη ως Ύπατου Αρμοστή. Πιθανότατα οι εντολές Βενιζέλου προς τον Αρμοστή ήταν να επιδείξει και να επιβάλλει το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την προστασία των Τούρκων των ευρισκομένων υπό την Ελληνική διοίκηση. Ο Στεργιάδης (τον οποίο διατήρησε στη θέση του και η κυβέρνηση Γούναρη προφανώς κατόπιν επιταγών των "συμμάχων") φαίνεται να υπερέβαλλε σε φιλοτουρκική συμπεριφορά ακόμα και εις βάρος των εθνικών συμφερόντων. Απέτρεψε τη δημιουργία Μικρασιατικής Άμυνας από τους Ίωνες κατοίκους ώστε να αμυνθούν των εστιών τους και εγκατέλειψε τη Σμύρνη με πλοίο ξένης δύναμης μια μέρα πριν την καταστροφή χωρίς να οργανώσει διόλου την προστασία των κατοίκων και χωρίς να τους ενημερώσει καν για τους κινδύνους, που θ' αντιμετώπιζαν. Δεν γύρισε ποτέ στην Ελλάδα. Ναι την καταστροφή την έφεραν αμετροεπείς μεγαλοϊδεάτες και πατριδοκάπηλοι. Αλλά υπήρχαν και οι Στεργιάδηδες, που κόπτονταν για τα δικαιώματα των Τούρκων και άφησαν τους Χριστιανούς στο μαχαίρι των Τσετών, σώζοντας εαυτόν και μόνον. Πολλοί αρχίζουν τούτη την εποχή να θυμίζουν Στεργιάδηδες έντονα...
Έχει δίκιο η κα Ρεπούση ότι οι εθνολατρικές κολακείες δεν κάνουν καλό και η κριτική ωφελεί. Έχει δίκιο ότι η ιστορική αλήθεια δεν βλάπτει αλλά αντίθετα διδάσκει και από τα λάθη μας μαθαίνουμε να μην τα επαναλαμβάνουμε. Αλλά αυτό ισχύει για την ιστορική αλήθεια και όχι για την ωραιοποίηση των συνωστισμών της προκυμαίας της Σμύρνης. Ναι, να έχουμε το θάρρος να παραδεχτούμε ότι και μεις κάναμε βανδαλισμούς στη Μικρά Ασία και μεις καίγαμε πόλεις που εγκατέλειπε ο Ελληνικός Στρατός αλλά όχι να μιλάμε για συνωστισμούς για να καλύψουμε με το βαμβάκι τα γεγονότα και να γαλουχήσουμε με ψέμματα τις νέες γενιές γιατί έτσι μας επιβάλλεται άνωθεν.
Κατά συνέπεια ναι στην πλήρη ιστορική αλήθεια είτε μας συμφέρει είτε όχι και όχι στην επιβαλλόμενη από κέντρα αποφάσεων ιστορική αλλοτρίωση. Ναι στην πατριωτική ταυτότητα που θα αποφασίσουμε μόνοι μας να διαμορφώσουμε για να καλύψουμε τις νέες συνθήκες και προκλήσεις με γνώμονα τον ανθρωπισμό και το σεβασμό της διαφορετικότητας των ατόμων, όχι όμως στην επιβαλλόμενη μετεξέλιξη, που συμφέρει κάποιους. Και για να προλάβουμε να μη μας επιβάλλουν κάποιοι το τι θέλουν αυτοί να γίνουμε, θα πρέπει να ασχοληθούμε εμείς κάποια στιγμή με το θέμα. Και υπ' αυτή την οπτική γωνία και το βιβλίο Δραγώνα-Φραγουδάκη και οι συζητήσεις που προκλήθηκαν καλό κάνουν γιατί βάζουν το θέμα στην ατζέντα και πιστεύω αν κάπως ξεφύγουμε από τα τωρινά ανελαστικά μας κρατικά προβλήματα, θα πρέπει τα κόμματα και η κοινωνία να δώσουν κάποια προτεραιότητα στο ζήτημα για ν' αρχίσουν να διαμορφώνονται αρχές και βάσεις για τη σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα του 21ου αιώνα.

Όταν κτίζεις παλάτια στην άμμο

Σκεπτόμενος την πάγια κατάσταση που συμβαίνει ετησίως, με τους αγρότες να κλείνουν το οδικό δίκτυο για να τους δώσει κάποιος σημασία και να πάρουν επιδοτήσεις για να διαβιώσουν, αναρωτιέμαι για την κατάντια, στην οποία ακόμα ένας παραγωγικός τομέας της χώρας έχει πέσει. Αντί να ζει από τα προϊόντα και την παραγωγή του, αναζητά το κύριο εισόδημα του σε επιδοτήσεις προϊόντων, που δεν πουλιούνται γιατί έπαυσαν να είναι ανταγωνιστικά και καλλιεργούνται για να πετιούνται εν τέλει ή για να αποτελέσουν αιτία διεκδικήσεων ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και μόνο. Εδώ και χρόνια το βαμβάκι για παράδειγμα, δεν αποτελεί προϊόν, που μπορεί να πουληθεί και δημιουργεί και η καλλιέργειά του προβλήματα στον υδροφόρο ορίζοντα και όμως συνεχίζει να καλλιεργείται.

Μήπως τελικά η βεβιασμένη και στηριγμένη σε δημιουργικές λογιστικές είσοδός μας στην ΟΝΕ δεν ήταν τελικά σωτηρία αλλά καταστροφή;

Μια ανέτοιμη και μη ανταγωνιστική οικονομία απέκτησε ένα σκληρό νόμισμα που διέλυσε τελείως τις δυνατότητές της για εξαγωγές, έσπρωξε το ισοζύγιο των εμπορικών της συναλλαγών στην κατάρρευση και κατέστρεψε ολοκληρωτικά τους όποιους παραγωγικούς της τομείς, των οποίων το λειτουργικό κόστος δεν ήταν δυνατόν να οδηγήσει σε εμπορεύσιμα και κερδοφόρα προϊόντα. Αν προσθέσουμε και την τραγική ανέκαθεν ελληνική γραφειοκρατία και τη δαιδαλώδη και συνεχώς μεταβαλλόμενη φορολογική νομοθεσία, που έδιωξε τους όποιους πιθανούς επενδυτές κατανοούμε που οδηγηθήκαμε. Και μάλιστα χωρίς την ευκαμψία μέτρων, που μια οικονομία εκτός ΟΝΕ και χωρίς σύμφωνα σταθερότητας μπορεί να πάρει.

Χαιρόμασταν που στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης μας στήριζε η ασπίδα του Ευρώ και ίσως σωστά χαιρόμασταν τότε. Τώρα που το πρόβλημα είναι πιο πολύ δικό μας πρέπει να βρούμε λύσεις σε μια κατάσταση, που οι δεσμεύσεις που έχουμε, την κάνουν ασφυκτική. Ακουγόταν ότι αποχωρώντας ο κος Αλμούνια, άτυπα είπε στον αντικαταστάτη του, κο Ρεν, ότι ίσως το καλύτερο για την Ελλάδα θα ήταν να ζητήσει δάνειο από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, του οποίου είναι και ιδρυτικό μέλος και να προσπαθήσει πάνω εκεί να κάνει μια αρχή ανάκαμψης. Το ΔΝΤ έσπευσε να δηλώσει αναρμόδιο (!!!!) για την Ελλάδα και την κάλεσε να βρει λύσεις μέσα στα πλαίσια της ΕΕ. Από τον Άννα στον Καΐάφα Και όλα αυτά για τα παλάτια στην άμμο της εισόδου στην ΟΝΕ, που στηρίξαμε σε φούσκες. Κάναμε τα φύκια μεταξωτές κορδέλες για αρκετά χρόνια. Τώρα που αυτές ξέφτισαν, πρέπει να βρούμε τρόπους να "πουλήσουμε" τα φύκια και με ότι πάρουμε να φτιάξουμε επιτέλους πραγματικές μεταξωτές κορδέλες.

Αποφύγαμε τα χειρότερα στο τσακ ... Πανιώνιος-Λεβαδειακός 2-2

Αυτή η ομάδα αδικεί τον εαυτό της. Έχοντας ένα αντίπαλο που δεν δημιούργησε φάση στο Α' μέρος ... κατάφερε στο τσακ να φύγει με το βαθμό της ισοπαλίας, αφού έχανε 0-2 ως το 86'.

Και αν στο πρώτο γύρο μας έφταιγε στη Λιβαδειά, αυτός ο "τελειώμένος" Ρεκόμπα, που χάλαγε την ομάδα με το παιχνίδι του, τώρα θα πρέπει οι υπεύθυνοι να δούνε χωρίς παρωπίδες τι έφταιγε.

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η ομάδα παίζει, παίζει, παίζει άκαρπα και κάποια στιγμή ρίχνει και μια και χύνει το γάλα από την καρδάρα και μετά αρχίζει το τρέξιμο να προλάβουμε.
Σήμερα έγινε ολοφάνερη η βλαπτική επίδραση του κου Φερέρα ως προς την αδυναμία του να κάνει τις κινήσεις που χρειάζονται στο χρόνο που πρέπει. Έχοντας κλείσει τον Λεβαδειακό στα καρέ του στα τελευταία 5' λεπτά του Α΄μέρους, χρειαζόταν άμεσα να βάλει τον Μπουβάλ από την αρχή του Β' μέρους και να "σκοτώσει" τον αντίπαλό του. Πόσο μάλλον, που υπήρχε ένας Γουνδουλάκης να παραπαίει και να μη φαίνεται ικανός δυστυχώς για τίποτα το θετικό σήμερα. Αντί γι' αυτό τον ζέσταινε το Μπουβάλ επί μεγάλο διάστημα και ανέμενε στωικά να φάμε το πρώτο γκολ για να αποφασίσει την αλλαγή.
Τέλος φανερό έγινε για μια ακόμα φορά ότι αμυντικά παθαίνουμε αποσυντονισμούς κραυγαλέους, που στοιχίζουν ακριβά. Και καλά στο πρώτο γκολ υπάρχει και η δικαιολογία ότι από τα αριστερά έπαιζε αναγκαστικά ο Κοντοές λόγω τραυματισμού του Τζαβέλα. Στο δεύτερο γκολ μετά τη φοβερή απόκρουση Ανδριόλα στο τετ-α-τετ ήμασταν ανίκανοι να πάρουμε το ριμπάουντ και όχι μόνο αυτό αλλά αφήνουμε και τον Μπάρκογλου ελεύθερο και ωραίο!

Όταν χάνεις 5 βαθμούς από τη Λιβαδειά δεν μπορείς να κοιτάς Ευρώπες και διακρίσεις. Δυστυχώς!

Όλα τα λεφτά σήμερα ήταν ο Μάριος Νικολάου. Δίκαια τα χειροκροτήματα και δίκαιες οι ιαχές με τ' όνομά του στο τέλος του αγώνα. Ο άνθρωπος ήταν παντού, ήταν αλάνθαστος, ήταν η ψυχή της ομάδας.

Ο Μπουβάλ πιστεύω θα βοηθήσει. Έδειξε καλά στοιχεία.

Είναι ειλικρινά κρίμα να έχουμε τις δυνατότητες και να μην τις εκμεταλλευόμαστε. Λυπάμαι αλλά σε αυτό έχει και ο προπονητής ευθύνες. Ξέρω τώρα ότι θα βγουν διάφοροι και θα πουν για Κουμορτζήδες με χαμηλή απόδοση και άλλα τέτοια και μπορεί να έχουν και δίκιο, αλλά σίγουρα ο προπονητής δεν κατάφερε για μια ακόμα φορά να πάρει το 100% της ομάδας του αλλά πολύ λιγότερο και βέβαια αυτό είναι δική του δουλειά και ευθύνη.

Ας ελπίσουμε ο τραυματισμός Τζαβέλα να μην είναι τόσο σοβαρός όσο φάνηκε στο γήπεδο. Πάντως όσο και να ήθελε ο παίκτης να συνεχίσει, ο πάγκος και το ιατρικό τιμ δεν θα έπρεπε να μην βιάσει τα πράγματα για να αποφύγει πιθανή επιδείνωση του τραυματισμού; Ας ευχηθούμε να μην έχουμε και άλλες απώλειες.

ΥΓ1: Αυτή τη φορά δεν κουνήσαμε λευκά μαντήλια και στη μεγάλη μας πλειοψηφία μείναμε και στηρίξαμε την ομάδα ως το τέλος. Ο παράγοντας φίλαθλος δεν μπορεί να κατηγορηθεί σήμερα από όσους ψάχνουν και αυτή την πλευρά στις αποτυχίες.

ΥΓ2: Βασίλη Καράβολα, μάλλον καθόμουν σήμερα κοντά σε κάποιον σαν τον εβδομηκονταετή που είχες αναφέρει νομίζω στο ματς με Καβάλα και που κάποιοι του φώναζαν να μην ξανάρθει στο γήπεδο. Ο δικός μου γηραιός κύριος φάνταζε να γκρινιάζει για όλα και λίγο πριν από το 80' πέταξε και ένα "εγώ φταίω που έρχομαι και σας βλέπω" και την έκανε προς την έξοδο. Ελπίζω να άκουσε τα Πανιώνια γκολ στο δρόμο της αποχώρησης. Είναι κρίμα που 70 και βάλε ετών δεν έχει καταλάβει γιατί ερχόμαστε τόσα χρόνια στο γήπεδο δίπλα στον Πανιώνιο, αλλά ας θεωρήσουμε ότι τα γηρατειά μειώνουν τα αποθέματα υπομονής και εγκαρτέρησης που μας διέπουν και χωρίς αυτές τις αρετές είναι δύσκολο να σταθεί κάποιος κοντά σε αυτό το σύλλογο.

ΥΓ3: Για να μη λέμε μόνο τα στραβά, στα συν της ομάδας καταγράφεται η επιτυχής προσπάθεια ανατροπής του εις βάρος της σκορ, που δείχνει ότι έχει τα κότσια για το παραπάνω αλλά ... αυτοβραχυκυκλώνεται και αυτοχειριάζεται συχνά.

ΥΓ4: Διάστρεμμα είναι η πρώτη εκτίμηση για τον τραυματισμό του Τζαβέλα. Ας κρατάμε ακόμα μικρό καλάθι γιατί η διάγνωση διάστρεμμα είναι πολύ γενική και έχουμε δει πολλά. Τη φάση του τραυματισμού την είδα από κοντά γιατί έγινε σχεδόν μπροστά από κει που καθόμουν. Η εντύπωσή μου είναι ότι εκτός πιθανού κτυπήματος από τον αντίπαλο, το πόδι του Τζαβέλα φαίνεται να "κολλάει" στο χόρτο την ώρα που παει να κινηθεί προς την μπάλα.

ΥΓ5: O Μπάρκογλου έχει βάλει 7 γκολ με το Λεβαδειακό (τα 2 σε μας...). Πόσο βαρύ ήταν το συμβόλαιό του για να του δίναμε μια δεύτερη ευκαιρία το καλοκαίρι;

ΥΓ6: ...Έκανα ρεκόρ υστερογράφων...Διαβάζοντας το Μάκη Διόγο στα Κυανέρυθρα Νέα και ξαναβλέποντας τη φάση, νομίζω ότι τελικά έχει δίκιο και το δεύτερο γκολ του Λεβαδειακού είναι οφσάιντ με όμοιo τρόπο, όπως ήταν το δεύτερο γκολ της Καβάλας. Ο Μπάρκογλου είναι μπροστά από Ανδριόλα και άλλους αμυντικούς και με μόνο απέναντί του τον αμυντικό μας στη γραμμή της εστίας. Συνεπώς δεν υπάρχουν οι δυο απαραίτητοι αντίπαλοι να τον καλύπτουν και είναι οφσάιντ. Το περίεργο είναι ότι και ο διαιτητής, που το κατεκύρωσε είναι Ο ΙΔΙΟΣ με τον αγώνα με την Καβάλα. ΔΕΝ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΥΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥΣ. ΝΑ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΕΣΤΕ!

Επαγγελματικά δικαιώματα και άξία των αρχών της ΕΕ στην πρακτική εφαρμογή τους

Για μια ακόμα φορά φαίνεται ότι οι αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί μεν ν' αντανακλούν ένα κλίμα ισονομίας και δικαίου αλλά απέχουν ιδιαίτερα από το να είναι πρακτικά εφαρμόσιμες και ορθές στην υλοποίησή τους.

Δημοσιοποιείται σήμερα ότι θα έρθει προς ψήφιση νομοσχέδιο για την αναγνώριση επαγγελματικών δικαιωμάτων βασισμένο στην εξής βασική αρχή της ΕΕ:

"Ο τόπος ή το ίδρυμα στο οποίο έχει πραγματοποιήσει τις σπουδές του ένας πολίτης της ΕΕ δεν έχουν καμία σημασία, εφόσον οδηγούν σε επαγγελματικά δικαιώματα στη χώρα προέλευσης των τίτλων σπουδών του".

Ηχεί μεν δίκαιο και σωστό αλλά στην εφαρμογή του απαιτείται, όλα τα ιδρύματα και όλα τα κράτη-μέλη να έχουν κάποια βασικά στάνταρτς σπουδών κοινά και ελεγμένα. Ισχύει αυτό; Αν όχι, τότε μιλάμε για υποβάθμιση των υπηρεσιών, που θα προσφέρονται σε αυτά τα επαγγέλματα στις χώρες με υψηλά επίπεδα σπουδών.