Σήμερα έφυγε ο δικός μας Μητσάρας ο Μαυρίκης. Το γελαστό παιδί από το Μελιγαλά, που ήρθε να ιδρώσει και να πονέσει για την κυανέρυθρη φανέλα αμέσως μετά τη μεγάλη ομάδα των αρχών του 70, που λεηλάτησε η ΑΕΚ του Μπάρλου.
Ήταν οι Πανιώνιοι Διόσκουροι μαζί με το Χρήστο τον Εμβολιάδη.
Ήταν η Πανιώνια ψυχή στα δυο μπαράζ και ανάμεσα στους ήρωες του 1979. Και σε παραγοντική θέση στο κύπελλο του 1998 με προπονητή το φίλο του το Χρήστο.
Ήταν ο παίκτης που πόναγε και ζούσε για τον Πανιώνιο.
Ήταν από τους ποδοσφαιριστές, που μαζί τους μεγαλώσα στα εφηβικά μου χρόνια στη Νέα Σμύρνη.
Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ όπως και όλοι οι Πανιώνιοι που ζήσαμε την ομάδα εκείνα τα χρόνια.
ΗΤΑΝ Η ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΜΑΣ ΛΟΓΩ ΨΥΧΗΣ ΟΧΙ ΤΑΛΕΝΤΟΥ. ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΕΤΡΑΕΙ ΤΕΛΙΚΑ.
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΗΤΣΑΡΑ.
Θα ζεις για πάντα στις ψυχές των Πανιωνίων.
Από τον Κώστα Καίσαρη:
"Ο ΜΗΤΣΟΣ Μαυρίκης, δεν είναι πια εδώ. Είθισται να λέγεται ότι πήγε να βρει τους φίλους του. Στη προκειμένη περίπτωση το Μιχάλη Σταματελάτο. Τούς συμπαίκτες του. Τον Γιάννη Γραβάνη. Τον Τάκη Παπαδημητρίου, τον Γιάννη Παθιακάκη."
ΥΓ: Ακόμα περισσότερα δάκρυα έχυσα για το Μήτσο μας από το συγκινητικό και απόλυτα αληθηινό και ακριβές άρθρο του Αντώνη Καρπετόπουλου. Εδώ από τα Πανιώνια Νέα.