Πολλά καλοκαίρια του παρελθόντος είχα περάσει στην περιοχή της Βόρειας Εύβοιας, που καίγεται. Τη νιώθω λίγο δικό μου χωριό και ας μην είμαι από εκεί.
Λίγο πιο κάτω είναι το Προκόπι και ο Άγιος Γιάννης ο Ρώσος, ο Άγιος που θεωρώ προστάτη μου και αρωγό μου. Στην λίγο πιο Νότια και ανατολική περιοχή από τις Ροβιές στην πολύπαθη Λίμνη, που εξαφάνισε η πύρινη λαίλαπα, μεγαλύτερη καταστροφή εκεί.
Πολλοί άνθρωποι εκεί ζούσαν από το δάσος, με την εκμετάλλευση του ρετσινιού κλπ και τώρα η διαβίωση τους πέραν των άλλων επιπτώσεων, θα είναι δυσχερής και από πλευράς βιοπορισμού.
Το δάσος στο Βορρά ήταν τα "Τέμπη" της Ιστιαίας ως και την Αγία Άννα και όλο αυτό κάηκε.
Όπως και το όρος Καντήλι και όλα τα όμορφα της Φύσης της περιοχής.
Τι να πει ο άνθρωπος μπροστά στην καταστροφή; Να αναζητηθούν ευθύνες ανθρώπινες για όλα αυτά ίσως για την έκταση που πήραν; ΟΚ. Όπως και στην απώλεια ανθρωπίνων ζωών και η Φυσική καταστροφή, δεν είναι αναστρέψιμη τουλάχιστον στο μέτρο του ανθρώπινου βίου εν πολλοίς.
Και πολλά από όσα ζήσαμε και ζούμε, δυστυχώς έχουν επιπτώσεις μακροπρόθεσμα στις ανθρώπινες ζωές και θα επηρεάσουν ιδιαίτερα αρνητικά.
Και εκτός της Εύβοιας και για την Αττική και για τα άλλα μέρη της πατρίδας μας, που κάηκαν παράλληλα, μόνον ένας βουβός θρήνος και κατάθλιψη μπορεί να υπάρχει στην ψυχή τούτες τις ώρες.
Να βοηθήσουμε όλοι και ελπίζω πιο αποδοτικά και σωστά από παλιά αλλά προσωπικά νιώθω ελάχιστος μπροστά σε τούτη την καταστροφή, της οποίας τις επιπτώσεις θα ζήσουν κυρίως οι νεώτεροι και την όποια αναστροφή μάλλον εγώ είμαι πια πολύ μεγάλος για να έχω τη χαρά να ζήσω.
