Σήμερα κλείνει μια δεκαετία από την αποδημία του πατέρα μου. Δέκα χρόνια, που για όλους εμάς σε τούτη τη χώρα, δεν ήταν τα καλύτερα και για μένα ήταν μια άλλη ζωή χωρίς αυτόν, που είχα πάντα ψυχικό αποκούμπι, στήριγμα στα δύσκολα και πηγή αμοιβαίας αγάπης.
Αυτά τα δύσκολα χρόνια που πέρασαν και συνεχίζονται σε ένα κόσμο άσχημα αλλαγμένο ακόμα και σε σύγκριση με το τραχύ κόσμο των πολέμων και της φτώχιας, που εκείνος έζησε, ίσως καλύτερα που δεν τα διάβηκε γιατί μόνο στενοχώρια και πίκρα θα είχε σε πολύ βαθιά γεράματα.
Δεν ξέρω πως μας βλέπει από κει πάνω. Το μόνο που έχω να του πω είναι ότι δεν τον ξεχάσαμε όλοι εμείς της οικογένειάς του, τον αγαπάμε και το σκεφτόμαστε. Σήμερα στα δέκα χρόνια, που λείπει από κοντά μας, θα ήθελα να ξαναγράψω εδώ ότι είχα αναρτήσει τότε στο blog για εκείνον. Αυτό που συνεχίζω πάντα να έχω αναρτημένο στη μνήμη του και που ξαναγράφω εδώ σαν μικρό μνημόσυνο τούτη τη μέρα:
ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ. 19-1-2011
ΑΛΤΡΟΥΙΣΜΟΣ, ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ, ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ, ΦΙΛΑΛΛΗΛΙΑ, ΥΠΟΜΟΝΗ, ΕΠΙΜΟΝΗ
Με αυτές τις αρετές ξεπέρασες τα μύρια όσα αντιμετώπισες στη ζωή σου. Αυτές ψάχνουμε και μεις σήμερα για να σταθούμε όρθιοι.
Το παράδειγμά σου μας δίνει δύναμη έστω και αν πια δεν είσαι δίπλα μας.
