Μια ερώτηση για ένα θάνατο πριν την πανδημία, τώρα τον καιρό της πανδημίας

Με κάθε σεβασμό στη μνήμη του αποδημήσαντος άξιου ηθοποιού και αξιόλογου συνανθρώπου μας, Γιώργου Κοτανίδη, αναρωτιόμουν για την κατάληξη της ΕΔΕ, που διερευνούσε αν ο θάνατος του είχε αίτιο πιθανό ιατρικό λάθος. Η περίπτωση του μου θύμισε έντονα την παλαιότερη περίπτωση του θανάτου του δημοσιογράφου Κακαουνάκη.

Από την έναρξη της ΕΔΕ μεσολάβησε η πανδημία του κορωνοϊού. Στο διαδίκτυο δεν στάθηκε δυνατόν να βρω περαιτέρω πληροφορία.

Είναι καιροί, που η διαφάνεια, αν μη τι άλλο, θα τονώσει το ηθικό όλων να αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις.
Αποφάσισα να ανεβάσω αυτή την ανάρτηση - ερώτηση γιατί παρακινήθηκα από την απώλειά του και μέσα στην πανδημία αποφάσισα να διαβάσω το βιβλίο του "Όλοι μαζί τώρα", μια αυτοβιογραφική αφήγηση μέσα στα δύσκολα χρόνια της νιότης του, που εν μέρει συνέπεσαν και με την επταετία της χούντας.
Πάντα άσχετα με ταύτιση απόψεων και ιδεών, ένιωθα και νιώθω μεγάλο σεβασμό για εκείνους που με ειλικρίνεια ζουν και δρουν με βάση ιδέες και ηθικό πιστεύω, ίσως και σε βάρος προσωπικής εξέλιξης και ατομικών συμφερόντων. Και θεωρώ ότι ο Κοτανίδης ήταν τέτοιος άνθρωπος.

Να μου πεις τώρα χάνονται πολλοί και εσύ ψάχνεις ψύλλους στ' άχυρα; Κάθε ανθρώπινη ζωή έχει αξία. Και την αξία της αυτή πρέπει να της τη δίνουμε ως το τέλος και στη μνήμη της μετά το τέλος. Και κάθε τι που ξεκαθαρίζει, αν μπορεί να ξεκαθαρίσει, είναι καλό για όλους.

Σε κάθε περίπτωση, ας θεωρηθεί και σαν ένα μνημόσυνο, στη μνήμη του μακαρίτη, που έφυγε λίγο πριν τη λαίλαπα που ζούμε και που σε τέτοιες μέρες προφανώς ούτε και συμβατικό μνημόσυνο θα μπόρεσε να έχει, παρά μόνο στις καρδιές και στο μυαλό των συγγενών και φίλων του.

https://www.ethnos.gr/politismos/theatro/86431_kotanidis-ede-gia-pithano-iatriko-lathos-apo-toys-giatroys-toy-gennimatas

ΜΠΟΜΠΑΝ - ΑΘΑΝΑΤΟΣ

AΘΑΝΑΤΟΣ
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΥΑΝΕΡΥΘΡΕΣ ΨΥΧΕΣ

Υγειονομική κρίση και Ελληνικό χρέος

Θα μπορούσε η Ελλάδα να ζητήσει την διαγραφή ή έστω αναστολή για κάποια χρόνια του χρέους της, επικαλούμενη τις έκτακτες ανάγκες λόγω της υγειονομικής κρίσης και το διεθνές δεδικασμένο στο διεθνές δικαστήριο μεταξύ Ελλάδος (κυβέρνηση Μεταξά) και Βελγίου το 1936;

Θυμίζω την περίπτωση:

"Το 1936, ἡ Ἑλλάδα (επί δικτατορικής κυβέρνησης Ἰωάννη Μεταξὰ), ἀρνήθηκε νὰ συνεχίσει τὴν ἐξυπηρέτηση τοῦ δανείου ποὺ εἶχε συνάψει μὲ τὴ βελγικὴ τράπεζα «Societe Commerciale de Belgique». Ἡ κυβέρνηση τοῦ Βελγίου προσέφυγε στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο, ποὺ εἶχε ἱδρύσει ἡ Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν, κατηγορώντας τὴν Ἑλλάδα ὅτι ἀθετεῖ τὶς διεθνεῖς της ὑποχρεώσεις.

Ἡ Ἑλλάδα ἀπάντησε ὅτι ἀδυνατεῖ νὰ ἐκπληρώσει τὶς δανειακές της ὑποχρεώσεις, διότι δὲν μπορεῖ νὰ θέσει σὲ κίνδυνο τὴν κατάσταση τοῦ Λαοῦ καὶ τῆς χώρας! Στὸ ὑπόμνημά της, ἡ Ἑλληνικὴ κυβέρνηση ἀνέφερε:

«Ἡ Κυβέρνηση τῆς Ἑλλάδος, ἀνήσυχη γιὰ τὰ ζωτικὰ συμφέροντα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ γιὰ τὴ διοίκηση, τὴν οἰκονομικὴ ζωή, τὴν κατάσταση τῆς ὑγείας καὶ τὴν ἐσωτερικὴ καὶ ἐξωτερικὴ ἀσφάλεια τῆς χώρας, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ προβεῖ σὲ ἄλλη ἐπιλογή. Ὅποια κυβέρνηση κι ἂν ἦταν στὴν θέση της, θὰ ἔκανε τὸ ἴδιο». (Yearbook of the International Law Commission, 1980, v.l., σέλ.25).

Τὸ ἐπιστέγασμα ἦρθε μὲ τὸ ὑπόμνημα ποὺ κατέθεσε στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο ὁ νομικὸς ἐκπρόσωπος τῆς Ἑλληνικῆς κυβέρνησης τὸ 1938, ὅπου τόνισε τὰ αὐτονόητα:

«Ἐνίοτε, μπορεῖ νὰ ὑπάρξει μία ἔκτακτη κατάσταση, ἡ ὁποία κάνει ἀδύνατο γιὰ τὶς Κυβερνήσεις νὰ ἐκπληρώσουν τὶς…ὑποχρεώσεις τους πρὸς τοὺς δανειστὲς καὶ πρὸς τὸν Λαό τους. Οἱ πόροι τῆς χώρας εἶναι ἀνεπαρκεῖς γιὰ νὰ ἐκπληρώσουν καὶ τὶς δύο ὑποχρεώσεις ταυτόχρονα. Εἶναι ἀδύνατον νὰ πληρώσει μία Κυβέρνηση τὸ χρέος καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ νὰ παρασχεθεῖ στὸν λαὸ ἡ κατάλληλη διοίκηση καὶ οἱ ἐγγυημένες συνθῆκες γιὰ τὴν ἠθική, κοινωνικὴ καὶ οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη. Πρέπει νὰ ἐπιλέξει ἀνάμεσα στὰ δύο.

Καὶ φυσικά, τὸ καθῆκον τοῦ Κράτους νὰ ἐξασφαλίσει τὴν εὔρυθμη λειτουργία τῶν βασικῶν δημοσίων ὑπηρεσιῶν, ὑπερτερεῖ ἔναντί της πληρωμῆς τῶν χρεῶν της. Ἀπὸ κανένα κράτος δὲν ἀπαιτεῖται νὰ ἐκπληρώσει, μερικὰ ἢ ὁλικά, τὶς χρηματικές του ὑποχρεώσεις, ἂν αὐτὸ θέτει σὲ κίνδυνο τὴν λειτουργία τῶν δημοσίων ὑπηρεσιῶν του κι’ ἔχει σὰν ἀποτέλεσμα τὴν ἀποδιοργάνωση τῆς διοίκησης τῆς χώρας (σᾶς θυμίζει κάτι;). Στὴν περίπτωση ποὺ ἡ ἀποπληρωμὴ τῶν χρεῶν θέτει σὲ κίνδυνο τὴν οἰκονομικὴ ζωὴ καὶ τὴ διοίκηση, ἡ Κυβέρνηση εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ διακόψει ἢ καὶ νὰ μειώσει τὴν ἐξυπηρέτηση τοῦ χρέους»

Με αυτά τα επιχειρήματα λοιπόν, το Διεθνὲς δικαστήριο δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας νομικὸ προηγούμενο.

Είναι καθαρό ότι η χώρα αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε μια έκτακτη κρίσιμη κατάσταση. Και έχει και απειλή εκτός της υγειονομικής από γείτονα χώρα, που εμφανίζεται να διεκδικεί κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας.

Ίσως η ειδοποιός διαφορά βρίσκεται στη μορφή του χρέους, που τότε ήταν προς μια Τράπεζα ενώ τώρα είναι προς κρατικές οντότητες. Ίσως αυτή η διαφορά δείχνει πόσο επισφαλείς ήταν οι χειρισμοί του χρέους στη δεκαετία της οικονομικής κρίσης.