Εκτός δράσης με ρήξη χιαστών ο Πατσατζόγλου

Ένα παίκτη του έχασε χθες για 6 μήνες ο Πανιώνιος με ρήξη χιαστών στην προπόνηση. Το Βασίλη Πατσατζόγλου. Εύχομαι στο παλληκάρι να γυρίσει πίσω σιδερένιος. Δυστυχώς ο αθλητισμός τα έχει αυτά. Υπομονή Βασίλη.

Όταν οι άνθρωποι βλέπουν την ελπίδα...

Απλά το μεταφέρω άπό την ομιλία Ομπάμα γιατί είναι μεγάλη αλήθεια, που σιγά σιγά παύει να ισχύει στη χώρα μας και όχι μόνον¨

«Όταν οι άνθρωποι βλέπουν την ελπίδα, δεν θα στραφούν σε σκοτεινότερες δυνάμεις της κοινωνίας»

Ας το έχουν υπ' όψη τους όσοι σπρώχνουν ανθρώπους και κοινωνίες στο βυθό για να εκμεταλλευτούν τους απελπισμένους.
Το ήξεραν οι ηγέτες και οι πολιτικοί μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, έχοντας νωπή την εμπειρία της συντριπτικής τιμωρίας των ηττημένων του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και των συνεπειών της, που οδήγησαν στις τυραννίες, που έφεραν το δεύτερο και χειρότερο ακόμα ολοκαύτωμα της υφηλίου. Και για αυτό υπήρξαν, έστω και μέσα σε ψυχρό πόλεμο και δυναμικές ισορροπίες οπλικών ανταγωνισμών, οι εποχές ειρήνης και προόδου. Αυτές οι εμπειρίες σιγά-σιγά χάθηκαν ...

Σημασία δεν έχει η "ανταγωνιστικότητα" και η αέναη και με κάθε τρόπο αύξηση των κερδών μέσα στα συντρίμια αλλά η κοινωνική γαλήνη, που θα συντηρήσει την πρόοδο και την ευημερία. Και για τα κέρδη των λίγων και για τις ζωές όλων των άλλων, των πολλών.

Μη λησμονάτε τη χώρα μου

To "Μη λησμονάτε τη χώρα μου" του Ελύτη, που ειπώθηκε ως επίκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας, προς τον Πρόεδρο Ομπάμα, θα έπρεπε να είναι επίκληση προς τους ίδιους τους Έλληνες πολιτικούς εδώ και χρόνια, που μπροστά στο κόμμα και σε ιδιοτέλειες, ξέχασαν την πατρίδα τους, την έβαλαν σε δεύτερο πλάνο και την κατέληξαν επαίτη.
Επίσης είναι διαχρονική επίκληση σε κάθε Έλληνα και Ελληνίδα μήπως επιτέλους μέσα από τον πατριωτισμό και την κοινωνική αλληλεγγύη βρούμε δρόμους για να ξεκολλήσουμε από τον πάτο.  Από τον πατριωτισμό, που δεν έχει ανάγκη να εκτρέφεται γιουχάροντας ύμνους άλλων χωρών σε ποδοσφαιρικά ματς και επιχαίροντας για τις σφαγές άλλων λαών. Από αυτόν, που είναι περήφανος να δημιουργεί, να κτίζει και να προοδεύει, να σέβεται όπως θέλει να τον σέβονται, να έχει αρχές, που συνάδουν με την ιστορία και τον πολιτισμό και να περηφανεύεται όταν τις ακολουθεί και τις τηρεί. Αυτόν τον πατριωτισμό πρέπει να ξαναβρούμε αν θέλουμε να υπακούσουμε στο κέλευσμα να μην λησμονάμε τη χώρα ΜΑΣ. 

Είναι αυτή η εναλλακτική λύση στην Παγκοσμιοποίηση;

Διαβάζω από τις εκλογές των ΗΠΑ και μετά, ένα σωρό Τραμπολογίες, αστείες, ασόβαρες αλλά και τεκμηριωμένες (όπως αυτή στον analyst.gr).
Το ερώτημά μου είναι αν μια λύση αλά Τραμπ είναι η εναλλακτική κατάσταση σε σχέση με την Παγκοσμιοποίηση (μόνον εμπορική και κερδοσκοπική για λίγους και ισχυρούς) ή απλά είναι μια κατάσταση Σκύλας - Χάρυβδης; Είναι εναλλακτική λύση η ανεξέλεγκτη ξενοφοβία, ο απομονωτισμός, ο άκρατος προστατευτισμός;
Σίγουρα δεν μπορούμε να ξέρουμε σε αυτή τη φάση το πλήρες και σαφές πρόσωπο μιας τάσης, που ο εκπρόσωπός της την παρουσίασε με περισσή γελοιότητα.
Και σαφές είναι ότι η Παγκοσμιοποίηση των κερδών των λίγων έχει αποβεί εις βάρος των πολλών και έχει δημιουργήσει κοινωνικά προβλήματα τεράστια και δυσεπίλυτα.
Είναι φανερό ότι η "τμηματική" Παγκοσμιοποίηση, εκεί μόνον που συμφέρει αυτούς, που αναζητούν ολοένα και μεγαλύτερα υπερκέρδη, καταλήγει σε ανωμαλίες, που γεννούν ολοένα και μεγαλύτερες εξαθλιώσεις. Ίσως μόνον η ολοκληρωτική Παγκοσμιοποίηση να έχει νόημα και εφαρμογή, παγκοσμιοποίηση όχι μόνον εμπορίου αλλά και πόρων, συνθηκών εργασίας, αξίας της εργασίας, κλπ. Αλλά αυτό είναι κοντά στην Ουτοπία ενός Παγκόσμιου κράτους. Πoιο Παγκόσμιο κράτος όταν δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σε λίγα μέτρα που θα εμποδίσουν την αλλαγή του κλίματος και θα σώσουν τον Πλανήτη, το σπίτι όλων μας;
Το να αποφύγουμε τα κακά και ολέθρια της Παγκοσμιοποίησης της αναζήτησης των όλο και "φθηνότερων χεριών", που σπρώχνει όλο και περισσότερους στην κακοπληρωμή ή στην ανεργία, ίσως βρει εύκολη ατραπό σε άλλα άκρα με τα δικά τους δεινά.
Δεν χρειάζεται να λύσουμε τα προβλήματα του σήμερα με τακτικές του χθες και με οπισθοδρομήσεις. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο.
Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν αλλά ίσως κάποια πράγματα είναι σαφή όπως το ότι τα κράτη δεν γίνεται να συνεχίζουν να αποδυναμώνονται και να μην είναι σε θέση να προστατεύουν στοιχειωδώς τους πολίτες τους ελέω μιας κακά εννοούμενης "ανταγωνιστικότητας", που συμφέρει στη συσσώρευση υπερκερδών. Και αν θέλεις οικονομία των αγορών, πρέπει να υπάρχουν αυτές οι αγορές, οι πραγματικές αγορές, οι άνθρωποι και όχι οι αγορές χρήματος... και να μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να αγοράσουν και να καταναλώσουν.