Λατινοαμερικάνικη Πτώση

Η νεανική πολυεθνική Γερμανία, χωρίς την τροχοπέδη του (Α)Μπάλακ είναι μάλλον η καλύτερη Γερμανία που έχω δει από το 1970, που έχω ποδοσφαιρική συναίσθηση.
Πολυεθνική είναι σίγουρα (ΓερμανοΠολωνοΓκανεζοΤουρκική) αλλά δεν το λέω αυτό ως κακό, μια που η Γερμανία κατόρθωσε να συνδυάσει επωφελώς και όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, τις ικανότητες των εθνοτήτων, που μετά τον πόλεμο δουλεύουν και διαβιούν στη χώρα.
Ναι, πιστεύω ότι είναι καλύτερη αυτή η Γερμανία από αυτή του 1974, έστω και αν δεν πάρει το κύπελλο, γιατί το ποδόσφαιρο που παίζει είναι πιο ελκυστικό και πιο ολοκληρωμένο, από αυτό της υπερτιμημένης Γερμανίας του 1974 (που μάλλον κατώτερη της Ολλανδίας ήταν και αν δεν έπαιζε εντός έδρας στο Μουντιάλ του 1974, πιθανότατα δεν θα σήκωνε το τρόπαιο).
Το απίστευτο είναι πως και παίκτες, όπως ο αναπληρωματικός και χωρίς παιχνίδια στην ομάδα του, Ποντόλσκι, καταφέρνουν να κάνουν πράγματα και θαύματα, που κυρίως βγαίνουν μέσα από την άριστη φυσική κατάσταση και την άψογη ομαδική συνεργασία.
Αν έλειπε και η Μέρκελ από τις κερκίδες θα ήταν πραγματικά τέλειο το ότι σήμερα πρόσφεραν στο ποδοσφαιρόφιλο κοινό τα Πάντσερ.

Από την άλλη πλευρά, για κάποιους σαν και μένα, για τους οπαδούς της Λατινοαμερικάνικης φινέτσας είναι πράγματι στενάχωρο το ότι οι δυο κύριοι εκπρόσωποι αυτής της σχολής είπαν αντίο.
Για τη Βραζιλία χθες το τρένο χάθηκε στην ψυχολογία της ανατροπής του σκορ και στη χρησιμοποίηση ενός ποδοσφαιριστή, που ήταν όλη τη χρονιά δραματικός και φάνηκε ψυχολογικά ανέτοιμος να αντιμετωπίσει τον ίδιο τον εαυτό του και τα προβλήματα του, που κυρίως είναι στο μυαλό και όχι στο σώμα. Όταν ένας παίκτης μετά βίας 1.70 σε κερδίζει στον αέρα και σου παίρνει το ματς, είσαι άξιος της μοίρας σου. Επειδή οι πιο νέοι δεν το θυμούνται και μιλάνε για τη Βραζιλία που απέκλειε την Ολλανδία και ήταν ο κακός της δαίμονας, να θυμίσω ότι στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974, ήταν η Ολλανδία που έβγαλε έξω την Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Βραζιλία με 2-0 (Νέεσκενς και Κρόιφ) και στη συνέχεια οι οράνιε έφθασαν στον τελικό. Μάλιστα και σ' εκείνο το ματς οι καριόκας έμειναν με 10 από αποβολή του Λουίς Περέιρα, που κλάδεψε το Νέεσκενς (φωτογραφία). Πολλές συμπτώσεις...Αν φθάσουν Ολλανδοί και Γερμανοί στον τελικό θα έχουμε σε αρκετή έκταση μια επανάληψη του 1974.

Για την Αργεντινή ήταν αναμενόμενο ότι μόλις βρει την ομάδα που θα εκμεταλλευτεί τις αμυντικές της αδυναμίες τότε θα εξανεμιζόντουσαν οι μεγάλες επιθετικές αλλά κυρίως ατομικού επιπέδου, αρετές της ομάδας αυτής. Διαβάζοντας διάφορα για το Μαραντόνα, που ήταν θαυμαστός και μέγιστος ποδοσφαιριστής αλλά όλοι μας αρεσκόμαστε να τον κρίνουμε πια από τη γενικότερη συμπεριφορά του και να τον κατακρίνουμε, είναι σίγουρο ότι το πέρασμά του από τη Νότιο Ιταλία και οι εκεί συναναστροφές του,  του έκανε τελικά περισσότερο κακό παρά καλό. Ναι δεν είναι σαν προπονητής αυτό που ήταν σαν ποδοσφαιριστής. Προσπάθησε να αφήσει ελεύθερους κάποιους παίκτες του σαν το Μέσι και τον Τέβεζ ελπίζοντας να πάρει το μέγιστο δυνατό απ' αυτούς. Ίσως η Αργεντινή με άλλο πιο έμπειρο και έξυπνο προπονητή να έκανε περισσότερα, ίσως και όχι, μια που κανένας δεν μπορεί ν' αρνηθεί ότι οι παίκτες του Μαραντόνα έπαιζαν και για το παιδικό τους ίνδαλμα, που τους έδωσε μια ψυχολογική ώθηση που δεν θα την είχαν αλλιώς. Και η Αργεντινή και πριν τον Μαραντόνα, δεν ήταν η Αργεντινή άλλων εποχών, έχοντας δυστυχώς κενά σε καίριες θέσεις, για τα οποία δεν φταίει ο Μαραντόνα. Και πάντα για να κερδίσει μια λατινοαμερικάνικη ομάδα μια Ευρωπαϊκή του επιπέδου Γερμανίας και Ολλανδίας, είτε πρέπει να ξεχυλίσει το ατομικό ταλέντο, είτε να συνδυασθεί με σωστή ομαδική συνεργασία και καλή άμυνα, πράγματα που δεν είναι στο ταμπεραμέντο των Νοτιοαμερικάνων. Αυτό πήγε να κάνει ο Ντούνκα στη Βραζιλία αλλά ελέω κυρίως Φελίπε Μέλο δεν του βγήκε και κακώς τον κατηγορούν για προπονητικά λάθη. Αν είχε παίξει όπως του λένε τότε θα βλέπαμε τη Βραζιλία του 1974 και πιστέψτε με όσοι δεν θυμάστε αυτό το ματς, τότε τα κλάματα στο Ρίο θα ήταν ΄περισσότερα και η συντριβή τεράστια.
Η γενική αποκαθήλωση Μαραντόνα δεν είναι δίκαιη. Ο Μαραντόνα δεν παύει, πέρα από τα ελλατώματα και τις ιδιαιτερότητές του, να είναι ένας από τους κορυφαίους όλων των εποχών στα γήπεδα. Και εμείς οι απ' έξω τον κρίνουμε γι' αυτό και όχι για τις κόκες και τις κατά καιρούς μπαρούφες ενός κυκλοθυμικού κατά τ' άλλα χαρακτήρα. Ναι δεν θα έλεγα στο παιδί μου να μοιάσει στο Μαραντόνα εκτός και αν ήταν νέος ποδοσφαιριστής και μόνο σχετικά με το ποδοσφαιρικό ταλέντο.
Όπως δεν θα έλεγα στο παιδί μου αν ήταν φυσικός να μοιάσει σαν άνθρωπος στον Τέσλα χωρίς να παύει ο Τέσλα να είναι ένα από τα κορυφαία μυαλά που πέρασαν ποτέ από τούτη τη γη.