Το συναίσθημα που μου δημιούργησε είναι το ίδιο που είχα και διατυπώσει και προ ημερών. Υπάρχει απογοήτευση και άφεση στην πορεία των γεγονότων, που αρχίζουμε να τη θεωρούμε αναπόφευκτη. Ο κόσμος ήταν χωρίς ιδιαίτερο παλμό, δεν μπορείς να τον πεις αριθμητικά λίγο, αλλά αν αναλογιστείς τις καταστάσεις, σίγουρα δεν ήταν ο απαιτούμενος και ο αναμενόμενος.
Υπάρχουν βέβαια ακόμα και αντιλήψεις ότι, να εμάς δεν μας έχει αγγίξει έντονα και κρυφές ελπίδες, μάλλον υποσυνείδητες, ότι θ' αποφύγουμε τα χειρότερα σε προσωπικό επίπεδο και η κρίση θα μας περάσει ξώφαλτσα. Είναι και ο ευδαιμονισμός των προηγούμενων χρόνων, που έχει δημιουργήσει μια ιδιοσυγκρασία ραστώνης.
Είναι μάλλον σαφές ότι δεν υπάρχουν άλλα όπλα εκτός της κοινωνικής αλληλεγγύης για να σταθούμε όρθιοι. Και ο κόσμος έχει μέσα του διάθεση για να δείξει αυτή την αλληλεγγύη. Αλλά κάποιοι θεωρούν ότι θα τους συμφέρει να κατευθύνουν την αλληλεγγύη σε φιλανθρωπία και όχι σε πρόνοια. Τι θέλω να πω. Όταν δημιουργηθούν οι στρατιές ανέργων τότε τους βοηθάμε σαν κράτος οι σαν κοινωνικοί εταίροι και σαν φορείς ή και σαν άτομα που μπορούμε, αλλά δεν συμμεριζόμαστε προσπάθειες, που θα προνοήσουν ώστε να μην δημιουργηθούν οι στρατιές ανέργων.
Σε αυτή την κατεύθυνση, κινείται και η τακτική του να πείσουμε ότι το Μνημόνιο ήταν / είναι ο μονόδρομος σωτηρίας και μάλιστα και τα μέτρα που λαμβάνονται, που σε κάποιες περιπτώσεις λέγεται ότι υπερβαίνουν το μνημόνιο (πχ ποσοστό απολύσεων 5%) και αυτά σαν μονόδρομος παρουσιάζονται. Σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις κάνουν ιλαρή εντύπωση στελέχη της κυβέρνησης και του κυβερνώντος κόμματος, που προσπαθούν σε τηλεοπτικά παράθυρα να πείσουν για το κοινωνικό καλό "εξυγιαντικών" μέτρων που λαμβάνονται, τα οποία πρακτικά όμως καλούνται να εξυγιάνουν μέσω της εξαθλίωσης.
Ένα σχόλιο για τους συνδικαλιστές. Δυστυχώς τα προηγούμενα χρόνια, οι κομματικοί συνδικαλιστές, που πολλοί μετατρέπονταν σε μεγαλοστελέχη των κομμάτων τους και υπουργούς, δημιούργησαν απέχθεια προς τα συνδικάτα. Ο συνδικαλισμός εν γένει θεωρήθηκε και θεωρείται διεφθαρμένος. Και αυτό φαίνεται πόσο κακό είναι τώρα, όταν ο συνδικαλισμός καλείται να σηκώσει το βάρος υποστήριξης του κοινωνικού κράτους από τη καταβαράθρωση. Όπως κακό ήταν και το ότι ποτέ δεν συμφώνησαν ακόμα και στο πρόσφατο παρελθόν στις ήπιες αλλαγές εξυγίανσης, που κατά καιρούς εξαγγέλλονταν. Τώρα δυστυχώς το κακό συνεχίζει σε βάρος των όποιων αγώνων, η διχόνοια. Δεν βαστάει να γίνονται ξεχωριστές συγκεντρώσεις, ΠΑΜΕ και ΓΣΕΕ, που ούτε σαν συγκοινωνούντα δοχεία δεν συνδυάζονται πια. Με αυτή τη διάσπαση δεν πρόκειται να επιτευχθεί τίποτα και οι εργαζόμενοι θα είναι έρμαια και ανυπεράσπιστοι.
Συνεχίζουμε την πορεία μας λοιπόν στο σκοτεινό τούνελ της κρίσης. Σίγουρα αν η διάχυτη εντύπωση αντίθεσης στα μέτρα του Μνημονίου είναι αληθινή, τότε η στήριξη αυτής της αντίθεσης χρειάζεται περισσότερους και με καλύτερο ηθικό απ' όσους σήμερα πορεύτηκαν στο κέντρο της Αθήνας για την τιμή των όπλων και για να κρατήσουν το όποιο μετερίζι στήριξης του κοινωνικού κράτους έχει ακόμα μείνει όρθιο.
Έχω τοποθετηθεί στο παρελθόν για την αναγκαιότητα δραστικών μέτρων. Για μένα το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό αλλά πρόβλημα κατα βάση κοινωνικό / κοινωνιολογικό με πολλές πραμέτρους που οδήγησε στη άθλια οικονομική κατάσταση. Δεν σημαίνει ότι τα μέτρα του ΔΝΤ ήταν απαραίτητα μονόδρομος αλλά η υιοθέτηση τους έδειχνε τουλάχιστο μια αποφασιστικότητα για αλλαγή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς με αυτά που βλέπω και μαθαίνω, είμαι απογοητευμένος. Εκτός από το πολύ χαμένο χρόνο, πέρα από την αδυναμία της κυβέρνησης να εξηγήσει και να εμπνεύσει το λαό και βάζοντας στο πλάι και την πολιτική του να περιμένουμε το ΔΝΤ για να πάρουμε τα προφανή μέτρα, η εντύπωση που έχω είναι πως η άτυπη νομεκλατούρα της χώρας συνεχίζει σαν να μη τρέχει τίποτα, με μόνο θύμα τον - όχι άμοιρο ευθυνών - πολίτη μικρών εισοδημάτων. Η πρόβλεψη μου είναι πως το φαγοπότι συνεχίζεται, ο καβγάς είναι για το πάπλωμα και τα οικονομικά της χώρας θα επιδεινωθούν κιάλλο.
Δεν μπορεί να πείσει η κυβέρνηση γιατί όχι μόνο παίρνει μέτρα εις βάρος των χαμηλών οικονομικών τάξεων αλλά και κατεδαφίζει τη μεσαία τάξη με απολύσεις, μειώσεις αποζημιώσεων, μέτρα ανεργίας και τίποτα για την ανάπτυξη. Δεν μπορεί να πείσει δυστυχώς γιατί είναι φανερή η αδικία των μέτρων που στόχο έχουν μήπως και σωθούν οι τράπεζες αφ' ενός (δύσκολο) και αφ' ετέρου την πληρωμή των χρεών στους ξένους που έχουν ελληνικά ομόλογα, όσο το δυνατόν και ενώ η χώρα θα πνιγεί από την ύφεση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο τρένο χάθηκε τα προηγούμενα χρόνια που ενώ υπήρχε η ευκαιρία να γίνει κάποιο νοικοκύρεμα και να τονωθεί κάπως η πρωτογενής παραγωγή και όχι μόνο η φούσκα των υπηρεσιών.
Πιστεύω ότι σε καμιά περίπτωση δεν ήμασταν και έτοιμοι για την ΟΝΕ και η εισαγωγή μας όπως έγινε μάλλον συνέθλιψε την όποια τότε ελληνική οικονομία υπό το βάρος του σκληρού Ευρώ.
Τώρα για φαγοπότι κλπ μάλλον δεν τους παίρνει ... απλά η κατάστασδη θυμίζει το "ο σώσων εαυτον σωθήτω"....
Τα σκληρά μέτρα ήταν μονόδρομος κατά τη γνώμη μου. Καταλαβαίνω όμως πώς μπορεί να διαφωνείς. Το πρόβλημά μου είναι ότι, αν δεχτείς την πρώτη πρόταση - που υποτίθεται έχει δεχτεί η κυβέρνηση - τότε την εφαρμόζεις και τη υποστηρίζεις με θέρμη, χωρίς να κρύβεσαι σε προσχήματα. Ο Κιντής ας πούμε είναι πολύ πιό καθαρός και ξηγημένος όσο και αν διαφωνούμε με ότι κάνει. Δυστυχώς, σύμφωνα με πολύ έγκυρες πληροφορίες, η κυβέρνηση δεν έχει τα ίδια .... καρύδια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓύρω στις 8 χθές το απόγευμα, πήγα τον σκύλο μου βόλτα. Ξαφνικά, γίνεται διακοπή ρεύματος σε όλη την περιοχή. Συναγερμοί να ουρλιάζουν, ο κόσμος βγήκε στα μπαλκόνια και στον δρόμο μπροστά στα σπίτια του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ διακοπή κράτησε περίπου μισή ώρα. Πρώτη φορά είδα τόσο κόσμο στην γειτονιά. Μιλούσε ο κόσμος ο ένας με τον άλλον.
Ξαφνικά σίγησαν οι συναγερμοί. "Ήρθε το ρεύμα" είπε κάποια κι έτρεξε μέσα στο σπίτι της για να συνεχίσει να βλέπει τηλεόραση, σε 1 λεπτό άδειασαν τα μπαλκόνια και ο δρόμος, ησύχασε η γειτονιά, ο κίνδυνος πέρασε!
10-15 χιλιάδες ήταν οι διαδηλωτές, είπε η δημοσιογράφος στην Γαλλική τηλεόραση... 15 χιλιάδες που έκλεισαν τις τηλεοράσεις τους, και πήγαν στην διαδήλωση. Πόσο ποσοστό από όσους ψηφίζουν αριστερά κόμματα? Ένας στους δέκα?
@cdu. Όντως τα σκληρά μέτρα ήταν μονόδρομος αλλά η κατεύθυνση στην οποία παίρνονται όχι. Κατ' αρχάς το εργατικό κόστος δεν είναι ο μείζων παράγοντας που επηρεάζει αρνητικά την ανταγωνιστικότητα της χώρας. Είναι όμως ο εύκολος στόχος και είναι ο πρώτος στόχος των νεοφιλελεύθερων ντενεκέδων, που άσχετα με τη δική μας κατάντια, έχουν δημιουργήσει αδιέξοδα στην παγκόσμια οικονομία. Δεν αρνείται κανένας ότι το ασφαλιστικό της Ελλάδας όπως ήταν, δεν ήταν βιώσιμο και αποτελούσε τροχοπέδη, αλλά πόση σχέση έχει το να πετάξεις τις ανωμαλίες του (αναπηρικές συντάξεις μαϊμούδες, νεότατοι συνταξιούχοι κλπ) με το να εισάγεις ιλαρότητες της μορφής πχ ότι αν έχεις εισόδημα από ενοικίαση σπιτιού και αν έχεις πληρώσει τις εισφορές ακόμα, δεν θα πάρεις τη βασική σύνταξη ή να προσπαθείς να περάσεις τα εργασιακά μέτρα της ώθησης στην ανεργία και την εξαθλίωση, παράλληλα με το ασφαλιστικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά και πως να πείσουν ακόμα και για το ασφαλιστικό, αυτοί που για λόγους πολιτικού κόστους ως τώρα καταψήφιζαν αντιπολιτευόμενοι ηπιότερες αλλαγές.
Να πω και κάτι ακόμα. Τα δάνεια που λήγουν τώρα και φέρνουν τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας είναι 30ετή και 20ετή. Ας γυρίσουμε λοιπόν πίσω το νου μας για να καταλάβουμε ποια πολιτική πληρώνουμε τώρα.
@amanam. Καλή η περιγραφή. Απλά νομίζω ότι οι περιστάσεις έχουν ξεπεράσει τα κόμματα και το αν ψηφίζει ο κόσμος την αριστερά, μια αριστερά που οι εκφάνσεις της δεν μπορούν να σταθούν αλληλέγγυες, ούτε σε τούτες τις κρίσιμες μέρες. Το αίτημα πλέον δεν είναι για συγκεκριμένες κομματικές λύσεις αλλά για πολιτική, που θα μπορεί με ρεαλισμό να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Αυτή τη στιγμή βλέπουμε απλά μια σούπα μέτρων χωρίς λογική, που απλά εξυπηρετεί την αποπληρωμή κάποιων από τα χρέη της χώρας ώστε να μη βγουν χαμένοι οι πιστωτές της και χωρίς καμιά φροντίδα για το τι θα γίνει με την ίδια τη χώρα και τον κόσμο της. Περιμένουμε να μετατραπούμε εργασιακά σε Μαλαισία και Κίνα για ν' ανέβει η ανταγωνιστικότητα της χώρας χωρίς όμως κανένα αναπτυξιακό σχέδιο και όραμα. Ως τότε θα πέφτουν μισθοί/συντάξεις ενώ δεν φαίνεται προς το παρόν να μπορούμε να ρίξουμε τις τιμές, οδηγώντας σύντομα σε αδιέξοδα διαβίωσης.