Θεωρητικά η απεργία που έχει προκηρυχθεί για την Τρίτη 29-6-2010 θα έπρεπε να είναι η κορύφωση της αντίδρασης των εργαζομένων και συνταξιούχων απέναντι στην πολιτική αφ' ενός της κατάργησης του κοινωνικού κράτους και αφ' ετέρου της ώθησής των προς την ανεργία. Ίσως φαντάζει σαν το τελευταίο μετερίζι αντίστασης.
Νομίζω όμως ότι υπάρχει διάχυτο ένα πνεύμα πως οι γενικές απεργίες γίνονται πλέον για την τιμή των όπλων και ότι τίποτα δεν πρόκειται ν' αλλάξει απ' όσα έχουν συμφωνήσει οι προσυπογράψαντες το Μνημόνιο.
Ίσως βέβαια και αυτή έστω η τιμή των όπλων να έχει νόημα να κερδηθεί όταν στην περίπτωσή μας το βαρέλι δεν έχει πάτο και η μη ύπαρξη και περαιτέρω μέτρων, κάθε άλλο από απίθανη φαίνεται να είναι. Εξάλλου και σε χώρες ομοιοπαθείς, τα μέτρα περικοπών μισθών και συντάξεων έχουν παρθεί πολλαπλές φορές. Εμείς θα είμαστε η εξαίρεση;
Εδώ στα δικά μας, αναμένουμε τον ΦΠΑ στο 23% και σε υπηρεσίες και είδη που ως τώρα δεν τον είχαν. Και έπεται και συνέχεια, συνέχεια που κάνει φανερό ότι πρώτιστος στόχος των μέτρων δεν είναι η ανάκαμψη της χώρας αλλά κυρίως η ςξασφάλιση της αποπληρωμής κάποιων από τα δάνεια και χρέη της, ει δυνατόν. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στη μόνη περίπτωση που είχαν κάποια επιτυχία τα μέτρα του ΔΝΤ, ήταν στη Νότια Κορέα, που η συμπίεση του εργατικού κόστους, ούτως ή άλλως είναι μέσα στη νοοτροπία του λαού.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου