Αλισιβερίσια

Από μικρό παιδί ένοιωθα μια απέχθεια για το δεύτερο γύρο των Δημοτικών Εκλογών (ναι, βέβαια σαν μαθητής χαιρόμουν να πω την αλήθεια όταν ήταν να γίνει δεύτερος γύρος, γιατί όσο να 'ναι θα χάναμε το μάθημα και θα ευχαριστιόμουν καθισιό).
Αλλά αυτά τα αλισιβερίσια όσων πέρναγαν στο δεύτερο γύρο και των άλλων που δεν πέρασαν και καλούνταν να υποστηρίξουν έναν από τους δυο, μου σήκωναν την τρίχα κάγκελο. Και από την άλλη ποτέ δεν καταλάβαινα γιατί πρέπει να εξαντλούν τη δημοκρατικότητά τους στις Δημοτικές Εκλογές, ώστε να υπάρξει απόλυτη πλειοψηφία του νικητή, πράγμα που δεν έκαναν και κάνουν στις κοινοβουλευτικές εκλογές. Και μάλιστα όταν αυτό είχε και έχει κόστος και σε χρήμα...
Όντας κάτοικος Νέας Σμύρνης, για μια εικοσαετία βίωσα την παραδοξότητα του εκλογικού συστήματος των Δημοτικών εκλογών, όπου κάποιος με 12-14% εκλογική δύναμη στον Α' γύρο, εκλεγόταν τελικά Δήμαρχος στο δεύτερο γύρο. Δεν εξετάζω τώρα αν αυτός ο κάποιος ήταν καλός ή όχι, αυτό είναι άλλη κουβέντα, που δεν θα ήθελα να την κάνω σε αυτή την ανάρτηση γιατί θα βγω εκτός θέματος. Το ζήτημα είναι ότι σε μια μάλλον εκτός λογικής κατάσταση, το σύστημα αυτό (που επαναλαμβάνω κοστίζει κιόλας) δημιουργεί συμμαχίες με βάση τη σκοπιμότητα, που στην εκάστοτε περίσταση μπαίνει σε προτεραιότητα μεταξύ των συμμαχούντων, που μπορεί πριν αλλά όλως παραδόξως και μετά το συγκεκριμένο συνασπισμό δυνάμεων, να μην λένε καλημέρα.

Στη σημερινή περίσταση είναι όντως τραγέλαφος να βλέπεις υποψηφίους να προτάσσουν τα αυτοδιοικητικά συμφέροντα στο δεύτερο γύρο, ενώ στον πρώτο εμφανίζονταν σαν μνημονιόφρονες πατριώτες ή αντιμνημονικοί πατριώτες. Και βέβαια και το αντίστροφο το συναντάμε (νομίζω το διέκρινα σήμερα έντονα στον κύριο Κακλαμάνη), δηλαδή από τις αυτοδιοικητικές προτεραιότητες να περνάει  η προπαγάνδα ενός υποψηφίου στα του μνημονίου.
Δεν θέλω να μπω και σε πιο "πονηρές" σκέψεις ότι αυτό το εκλογικό σύστημα δημιουργεί και συνθήκες συνδιαλλαγής. Και μάλιστα ίσως είναι άδικο για κάποιους να τους ρίχνουν λάσπη λόγω των συνθηκών που δημιουργεί το γελοίο αυτό εκλογικό σύστημα. Όποιον και αν υποστηρίξουν, θα τους ρίξει ο έτερος τη ρετσινιά ότι συναλλάχθηκαν και ακόμα και αν αφήσουν ελεύθερους τους ψηφοφόρους τους να ψηφίσουν κατά βούληση, τότε μπορεί να τους την πέσουν και οι δυο αντίπαλοι του δεύτερου γύρου και άντε ν' αποδείξουν ότι δεν είναι Ελέφαντες...

Σε πολλές πόλεις, πιθανόν και στην πόλη που ζω και ψηφίζω και εγώ, οι συμμαχίες του δεύτερου γύρου να κρίνουν τ' αποτελέσματα. Πάντα ήθελα να πιστεύω και στη σημερινή εποχή ακόμα περισσότερο, γιατί υποτίθεται ότι υπάρχει μεγαλύτερος μέσος όρος μόρφωσης και καλλιέργειας., ότι οι ψηφοφόροι δεν είναι πρόβατα να σύρονται και να φέρονται, έστω και απ' όσους ψήφισαν, άσε που στη δεδομένη περίσταση, πολλές ψήφοι δόθηκαν με πολύ βαριά καρδιά και με τη λογική ότι "το μη χείρον, βέλτιστον".
Το καλύτερο θα ήταν να κρίνει ο καθένας μεταξύ των επιλογών που του δίνει αυτό το σύστημα με βάση τις εξαγγελίες των υποψηφίων και του έργου τους, αν έχουν ήδη δοκιμαστεί σε διοικητικούς θώκους και όχι βάσει των οδηγιών που δίνουν δημοτικοί και κομματικοί "πατερούληδες" κατά το δοκούν, που μπορεί να μην είναι απαλλαγμένο σκοπιμοτήτων και συμφερόντων.

Σαν τελικό συμπέρασμα, αυτός ο τραγέλαφος του 50% και του δεύτερου γύρου κάπως πρέπει να μπει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Πήγαν να τον βάλουν αλλά εν μέσω οικονομικής κρίσης, οι "δημοκρατικές" ευαισθησίες των κρατούντων επανέφεραν το κοστοβόρο σύστημα. Ίσως θα έπρεπε να κριθούν και γι' αυτή τους την απόφαση, μεταξύ άλλων.