Πρόκληση το "Εμπρός Αγγέλα, φτιάξε μου τη μέρα" του Εconomist ή η άποψη της Αμερικής για τη σημερινή Ευρώπη;

Σίγουρα όλοι ξέρουμε ότι το Economist εκφράζει τον συντηρητικό νεοφιλελευθερισμό της άλλης πλευράς του Ατλαντικού και το εξώφυλλο και ο τίτλος μάλλον είναι προβοκατόρικος για την Ελλάδα από πρώτη άποψη.

Η ανάγνωση όμως του σχετικού άρθρου εμπεριέχει και κάποια δόση αντικειμενικότητας κατά τη γνώμη μου και δεν έχει τη σκοπιμότητα να στραφεί τόσο ενάντια στην αριστερή Ελληνική κυβέρνηση (όσο και αν έχει αναφορές για σοσιαλισμό-παλιοσίδερα και Τσίπρα στην άκρα Αριστερά") όσο να τονίσει παράλληλα και τις ευθύνες της Γερμανίας για την υπερβολική λιτότητα της τελευταίας πενταετίας στην Ευρώπη, που κατέστρεψε την ανάπτυξη και έφερε τον αποπληθωρισμό. Αναφέρει ότι αν η Ευρώπη συνεχίσει έτσι θα καταλήξει σε μια χαμένη δεκαετία, όμοια με τα 90's της Ιαπωνίας.
Η κατάληξη του άρθρου είναι ενδιαφέρουσα:

"Έτσι, στο τέλος , η Ελλάδα πιθανώς θα αναγκάσει την Ευρώπη να κάνει κάποιες δύσκολες επιλογές. Με λίγη τύχη θα είναι προς το καλό αποτέλεσμα που περιγράφεται παραπάνω. Οι Έλληνες ψηφοφόροι μπορεί να ζoυν στον παράδεισο ενός ανόητου, αν νομίζουν ότι ο κ Τσίπρας μπορεί να προσφέρει ότι λέει, αλλά και οι Γερμανοί επίσης πρέπει πάρα πολύ να εξετάσουν τις συνέπειες από το πείσμα τους. Πέντε χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης του ευρώ, οι χώρες της νότιας ζώνης του ευρώ παραμένουν κολλημένες με σχεδόν μηδενική ανάπτυξη και υψηλή ανεργία. Ο αποπληθωρισμός έχει εγκατασταθεί, έτσι οι επιβαρύνσεις χρέους αυξάνονται παρά τη δημοσιονομική λιτότητα. Όταν οι πολιτικές έχουν τόσο κακή έκβαση, η εξέγερση των Ελλήνων ψηφοφόρων ήταν τόσο προβλέψιμη και κατανοητή.

Εάν η κα Μέρκελ συνεχίσει να αντιτάσσεται σε κάθε προσπάθεια για να ξεκινήσει την ανάπτυξη και να σταματήσει τον αποπληθωρισμό στην ευρωζώνη, θα καταδικάσει την Ευρώπη σε μια χαμένη δεκαετία ακόμα πιο εξουθενωτική από αυτήν στην Ιαπωνία στη δεκαετία του 1990. Αυτό σίγουρα θα προκαλέσει μια μεγαλύτερη λαϊκίστικη αντίδραση από ότι στην Ελλάδα, σε ολόκληρη την Ευρώπη. Είναι δύσκολο να δούμε πώς το ενιαίο νόμισμα θα μπορούσε να επιβιώσει σε τέτοιες περιπτώσεις. Και ο μεγαλύτερος χαμένος θα ήταν η ίδια η Γερμανία."

Αυτή βέβαια είναι η Αμερικάνικη άποψη των πραγμάτων, που δεν ξέρω τι σημασία θα έχει για τη Γερμανία και τους συμμάχους της στην τρέχουσα Ευρωπαϊκή πολιτική, που εφαρμόζει.

Ένα άλλο σημείο που ήθελα να σημειώσω είναι ότι για την όποια αλλαγή αναζητείται, σημειώνεται σαν αρνητικό ότι ο κος Τσίπρας είναι αριστερός (μάλιστα τρελλός αριστερός κατά το άρθρο...) που ευαγγελίζεται μάλιστα την αλλαγή σε όλη την Ευρώπη και η κα Μέρκελ αν υποχωρήσει θα είναι σαν να βοηθάει να μεταλαμπαδευτεί η σπίθα σε όλη την Ευρώπη. Πέρα από τις αγκυλώσεις της για λιτότητα άνευ ορίων που δεν την αφήνουν να κάνει βήμα πίσω (ωσότου άραγε βγάλει η Γερμανία τα όποια σπασμένα της ένωσής της, που θα πρέπει να τα πληρώσει όλη η Ευρώπη;).
Γι' αυτό για τη χώρα μας ήταν πολύ σημαντικό τα κεντροδεξιά και κεντροαριστερά κόμματα να κάνουν ουσιαστική πατριωτική επαναδιαπραγμάτευση και κάποιοι να μην εγκαταλείψουν τα Ζάππεια και τις ιδέες του κοινωνικού φιλελευθερισμού, που έλεγαν πως υποστήριζαν, υπό το κράτος των πιέσεων εσωτερικών συμφερόντων και του φόβου μην και τους πετάξουν έξω από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Και έπρεπε να πάρουν ρίσκα και να στηριχτούν και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού πιθανόν για αυτό παρά να βλέπουμε τώρα τον Τσίπρα να αναζητάει σκέπη στη χειμαζόμενη ρωσική οικονομία. Στάθηκαν λίγοι; Θα μας το πει η Ιστορία που ακόμα γράφεται πάνω μας για την κρίση αυτή.
Και τώρα έχουμε ακόμα τη δυνατότητα να δείξουμε ότι η προσπάθεια δεν είναι κάποιων τρελλών Αριστερών αλλά ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ.
Μπορεί ο Παπανδρέου να φαινόταν και να φαίνεται γραφικός αλλά τα περί Δημοψηφίσματος για το χρέος, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ζητάει, ίσως είναι μια οδός για να δείξουμε ότι η αναζήτηση τρόπων χειρισμού της κρίσης πέρα από τη συνεχή λιτότητα και εσωτερική υποτίμηση, είναι ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΑΙΤΗΜΑ και όχι κάποιας κάστας αριστερών και μερικών συνοδοιπόρων της λαϊκίστικης δεξιάς, έστω και αν αυτοί πήραν το 40% εν συνόλω στις τελευταίες εκλογές.
Η στήριξη δεν πρέπει να περιμένουμε να γίνει κομματικά γιατί δεν θα γίνει σε μια χώρα που οι κομματικές σκοπιμότητες υπερβαίνουν τη φιλοπατρία και ο ένας βλέπει τον άλλο σαν εν δυνάμει προδότη και ποτέ δεν γίνεται ουσιαστική προσπάθεια να βρεθούν οι αναγκαίες κοινές γραμμές για την εξωτερική μας εκπροσώπηση τουλάχιστον.

Το ερώτημα ενός τέτοιου δημοψηφίσματος θα μπορούσε να είναι:

"Αναδιαπραγμάτευση του χρέους με κάθε κόστος ή όχι"

Και κάποιος θα πει, δεν έδωσαν οι εκλογές την απάντηση σε αυτό το ερώτημα; ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ. Πρέπει να δείξουμε ότι η υπάρχει πανελλήνια υποστήριξη και αποφασιστικότητα για να σταματήσουμε τα περί αριστερών ακροβατισμών κλπ. Είναι θέμα που δεν αφορά μόνον την αριστερά και τους λαϊκιστές το να σωθούν τώρα οι μελλοντικές γενεές.
Και δεν πρέπει να αφεθεί στους ώμους ενός κόμματος και υπό αίρεση στην Ευρώπη το ότι οι Έλληνες δεν θέλουν να αφήσουν τη χώρα τους να εξαθλιωθεί αλλά ζητούν πραγματική σωτηρία, αυτή που ο κόσμος έδωσε στη Γερμανία μετά τον Πόλεμο ΜΕ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΑΠΛΟΧΕΡΙΑ.
Να κάνουμε ολοφάνερο το ότι η αναδιαπραγμάτευση με στόχο την ανάπτυξη και όχι τον πνιγμό δεν είναι μια παραδοξότητα μιας προσωρινής πλειοψηφίας, που θα λυγίσει μπροστά στις πρώτες δυσκολίες.

Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ (καλύτερα να λέμε η Ελληνική Κυβέρνηση) οφείλει να συγκεκριμενοποιήσει και προς τα μέσα και προς τα έξω ότι δεν μιλάει για τύποις αναδιαπραγμάτευση που εκ των προτέρων θα οδηγεί στην σύγκρουση λόγω των πολιτικών του ιδεοληψιών (το έχει ήδη εκφράσει στα λόγια, ίσως είναι αναγκαία και κάποια πράξη, πχ το πρόγραμμα ιδιωτικών επενδύσεων, μέτρα απέναντι σε άσκοπες δημόσιες σπατάλες κλπ) και να περάσει σε ξεκαθάρισμα συγκεκριμένων πολιτικών και μέτρων, που θα εμποδίσουν τη χώρα να γυρίσει στην κρατικοδίαιτη και πελατειακή κατάσταση του 2009, γιατί τα μέτρα του προγράμματος της Θεσσαλονίκης μπορεί κάποια από αυτά να θεραπεύουν αδικίες της λιτότητας εις βάρος των αδυνάτων αλλά η εικόνα, που περνάνε προς τα έξω και ιδίως από τους καλοθελητές είναι αυτή του ξεσαλώματος.  Χρειάζονται και μέτρα που να δείχνουν την άλλη όψη, αυτή της πάταξης της φοροδιαφυγής και του λιτού βίου, που λέει και ο Βαρουφάκης. Τώρα και παράλληλα με τα όσα φιλολαϊκά μέτρα λαμβάνονται.