Διάφορα για το χρέος και την ιστορία του

Σήμερα και μετά το 2012 με βάση το Μνημόνιο, το σύνολο των δανείων που παίρνουμε πηγαίνουν για την αποπληρωμή των χρεών.
Αναρωτήθηκα ποιος ήταν ο τρόπος δανεισμού της χώρας μετά την πτώχευση του 1932, όταν ήμασταν υπό την διεθνή εποπτεία του ΔΟΕ:

Στα 100 χρυσά φράγκα δανείου ο τόκος, το επιτόκιο, έτρεχε επί των 100, οι δανειστές όμως κρατούσαν ένα ποσοστό του δανείου, περίπου 20 με 30%, ανάλογα, ως "εγγύηση καλής εκτέλεσης δανείου". Έτσι το δάνειο που εκταμίευε τελικά το κράτος έφτανε να είναι το 50% της αρχικής ονομαστικής αξίας.
Μήπως εν τέλει είμαστε χειρότερα και από τότε;

Και για να δούμε τη συμπεριφορά των τότε συμμάχων μας σε μας που θυσιαστήκαμε στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο αντιγράφω από άρθρο του Καζάκη:

Μετά τον Β’ ΠΠ ήταν παλλαϊκό το αίτημα προς τους συμμάχους, που υποστήριξε και ο πρώτος πρόεδρος της Τραπέζης της Ελλάδος μετά την απελευθέρωση, ο Ξενοφών Ζολώτας: να μας χαρίσουν ή να μας διαγράψουν τα προπολεμικά χρέη. Αν μη τι άλλο, για τη προσφορά της χώρας στη νίκη των συμμάχων τουλάχιστον διαγράψτε τα χρέη τα προπολεμικά, έλεγαν.

Φυσικά όχι απλά δεν διαγράφτηκαν τα χρέη αλλά μετά από 15 χρόνια απανωτών πιέσεων και άνευ προηγουμένου εκβιασμών, φτάσαμε στο 1964 όπου έγινε η τελική ρύθμιση των προπολεμικών χρεών. Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, υπουργός Οικονομικών Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που υπέγραψε τη χειρότερη δανειακή σύμβαση και ρύθμιση χρεών που έχει υπογράψει ποτέ η χώρα (εκτός από τη σημερινή). Αναγνώρισε το σύνολο των προπολεμικών χρεών της χώρας από το 1881 και μετά. Στο ακέραιο της αξίας τους, χωρίς να παίρνουμε υπόψη αυτά που πληρώθηκαν από τη χώρα ή που είχαν πληρωθεί μέχρι τότε. Χωρίς να παίρνεται υπόψη ότι γι' αυτά είχαμε κηρύξει 2 πτωχεύσεις επίσημες, το 1893 και το 1932. Αναγνώρισαν επιπλέον το σύνολο των τόκων υπερημερίας που είχαν μεταφέρει φυσικά σε τιμές του 64 συν 71% προσαύξηση των τόκων υπερημερίας για το πιστωτικό κίνδυνο και φυσικά την ψυχική οδύνη, το πρόβλημα ψυχικής γαλήνης, που είχαν υποστεί οι δανειστές. Καθορίστηκε να πληρωθούν αυτά τα χρέη σε 45 χρόνια, δηλαδή, μέχρι το 2009. Είναι άραγε τυχαίο, που ακριβώς το 2009 συνέβη να θυμηθούν οι ...σύμμαχοι το χρέος της Ελλάδας;

Τώρα συγκρίνεται τα παραπάνω με το πάγωμα αποπληρωμής των χρεών και τις ρήτρες ανάπτυξης που δόθηκαν μετά τον πόλεμο στη Γερμανία, που αιματοκύλησε τον κόσμο...

Αντί για το "ουαί τοις ηττημένοις" για την Ελλάδα ίσχυσε το "ουαί τοις νικηταίς".

Και σκεφθείτε εν τέλει τη δυναμική, υπομονή και πείσμα αλλά και διπλωματία, χρειαζόμαστε σήμερα με βάση αυτό το παρελθόν για να πετύχουμε κάτι σε αυτή την επαναδιαπραγμάτευση που θα επιχειρήσουμε όταν τότε που μας έλεγαν ήρωες, μας έφτυσαν. Τώρα που μας είπαν τεμπέληδες και παράσιτα άραγε τι; Και σε ένα κόσμο βαθιά πιο ανελέητης οικονομικής πολιτικής από την περίοδο μετά τον πόλεμο. Βέβαια τουλάχιστον ήρθαν τότε οι Αμερικάνοι με το σχέδιο Μάρσαλ...