3Α. Απολύσεις, Αποζημιώσεις ,Απεργία

Σε συνεντευξή του στο ΣΚΑΙ σήμερα το βράδυ ο κος Λοβέρδος ανέφερε κάποια στιγμή ότι το θέμα της μείωσης των αποζημιώσεων ήταν απαίτηση ... κοινωνικών εταίρων που τέθηκε στους κομισάριους της Τρόικα.

Έχοντας προ ημερών διαβάσει τις δηλώσεις του Προέδρου του ΣΕΒ κου Δασκαλόπουλου, που αναφερόταν στη συνάντηση του με τους εκπροσώπους της Τρόικα, θυμάμαι ότι ανέφερε πως είναι αντίθετος με μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα αλλά πρόσθεσε ότι χρειάζονται αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, που θα απελευθερώσουν την επιχειρηματική δράση από την ασφυξία που προκαλεί το κράτος ... Δεν ήταν σαφές τότε ότι οι διαρθρωτικές αλλαγές που ζητιούνταν, αναφέρονταν στην αύξηση των απολύσεων και τη μείωση των αποζημιώσεων. Άλλου είδους τόνωση της επιχειρηματικότητας είχαμε στο μυαλό μας ότι ζητούσε ο κος Δασκαλόπουλος.

Για να μην αδικούμε κανένα, μένει ο κος Δασκαλόπουλος να διευκρινίσει σαφώς στον Ελληνικό Λαό αν και αυτός συγκαταλέγεται στους κοινωνικούς εταίρους, που υπονόησε ο Υπουργός. Και όποιος άλλος κοινωνικός εταίρος έχει το θάρρος της γνώμης του ας εκφράσει δημόσια τη συμβολή του στην υιοθέτηση των σχετικών προτάσεων από τους δανειστές της χώρας. Είναι καλό να γνωρίζουμε ο ένας τις διαθέσεις του άλλου. Εκτός και αν θέλουν να διαψεύσουν τον κο Υπουργό...

Για την αυριανή απεργία της ΓΣΕΕ είναι σαφείς και γνωστές στους περισσότερους, οι δυσκολίες του ν' απεργήσουν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Υπάρχει και συνειδησιακό ζήτημα, όταν υπάρχει έντονα το συναίσθημα πως τα μέτρα είναι μονόδρομος και χωρίς αυτά επέρχεται η καταστροφή της πατρίδας μας. Ο Έλληνας εργαζόμενος έχει και πατριωτισμό και κοινωνική συνείδηση και δεν θέλει να βλάψει τη χώρα του (αλλά και τον εαυτό του και τους συμπατριώτες του) έστω και σε βάρος των βραχυπρόθεσμων συμφερόντων του. Πλην όμως αυτοί που μεταφέρουν τις αυξήσεις σε ανελαστικά προϊόντα διατροφής και διαβίωσης και αυτοί που παρουσιάζουν στην Τρόικα σαν αναγκαίες τις "διαρθρωτικές" απολύσεις και μειώσεις των αποζημιώσεων, πιθανότατα έχουν έλλειμμα κοινωνικής συνείδησης και στηρίζουν τη δική τους επιβίωση στην εξαθλίωση των μαζών.

Και πέρα από την αντίδραση σε όσους πιθανότατα στήριξαν τη ρεμούλα χρόνων και τώρα γίνονται τιμητές των άλλων, υπάρχουν και τα όρια της αντοχής και αυτά κάπως πρέπει να εκφραστούν. Και αυτοί, που θα ζητούν ανά τρίμηνο μέτρα ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν κοινωνοί αυτής της έκφρασης του κόσμου, όσο και αν άλλες "φωνές" δημοσιολόγων θεωρούν καταστροφική τη δημοσιοποίηση της λαϊκής έκφρασης, μήπως και θορυβηθούν οι δανειστές για τη δυνατότητα εφαρμογής των μέτρων. Οι δανειστές θα ζητούν ολοένα και άλλα μέτρα για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν τα χρήματά τους αλλά και η στάμνα που θα πηγαίνει πολλές φορές στο πηγάδι, κάποτε θα σπάσει και αυτό πρέπει να το ξέρουν πριν τελικά την σπάσουν. Δυστυχώς κάθε τι σε αυτή τη ζωή έχει τα όριά του. Συνεπώς, το μη μιλάτε, μη βογκάτε για να μας δανείζουν, ότι και να γίνει, κάποια στιγμή και αυτό έχει ένα όριο, πέραν του οποίου, το βογκητό θ' ακουστεί. Ίσως να μην είναι αύριο, να 'ναι το Σεπτέμβριο ή πιο μετά, αλλά μπορεί εν τέλει να μην φωνάξει αυτός που ήταν στα όρια της φτώχιας και οι περικοπές τον εξαθλιώνουν ή αυτός που θα χάσει τη δουλέιά του, πέφτοντας σε ανεργία μακροχρόνια σε καιρό ύφεσης και πιθανότατα και με μειωμένη αποζημίωση, που δεν θα του φτάνει για να ζήσει την οικογένειά του;

Η συμμετοχή στην Απεργία, κάποιοι λένε ότι είναι θέμα υπακοής στην απόφαση της πλειοψηφίας που την αποφασίζει. Εγώ θα έλεγα ότι πρώτιστα αποτελεί θέμα ατομικής συνείδησης του καθενός μας, που πάνω απ' όλα πρέπει να "συσκεφθεί" με τον εαυτό του και να κρίνει το τι πρέπει να κάνει με βάση κριτήρια όλων των επιπέδων, πατριωτικά, κοινωνικά, εργασιακά, οικογενειακά και ατομικά. Ας σκεφθούμε λοιπόν και ας πράξουμε κατά συνείδηση σ' αυτή την κρίσιμη στιγμή της ζωής μας. Ας κάνουμε αυτό, που θεωρούμε σωστό και που θ' αποφασίσουμε οι ίδιοι σαν σκεπτόμενοι άνθρωποι και όχι αυτό που μας υπαγορεύεται, είτε από τους δημοσιολόγους, που εργάζονται στο να καταπνίξουν τις όποιες αντιδράσεις είτε απ' αυτούς, που νομίζουν ότι βρήκαν την ευκαιρία να ξεκινήσουν την επανάστασή τους και να σαρώσουν τα πάντα.

Και όπως σε κάθε εκδήλωση, είναι σαφές ότι και στην Απεργία υπάρχουν διαφορετικές αποχρώσεις των λόγων συμμετοχής σε αυτή, όσων συμμετέχουν. Υπάρχει βέβαια μια κοινή συνισταμένη. Η αυριανή κοινή συνισταμένη είναι ότι υπάρχουν όρια στην κοινή συμμετοχή στην προσπάθεια και τα όρια αυτά τα υπερβαίνουν ήδη τα συγκεκριμένα μέτρα, που δεν είναι και τελικά. Υπάρχει κοινωνική αδικία μη ανεκτού βαθμού στα μέτρα και κινδυνεύει η εφαρμογή τους και η επιτυχία τους από το γεγονός ότι κυβέρνηση και Τρόικα δεν έλαβαν υπ' όψη τους πολλές παραμέτρους του Ελληνικού ζητήματος στις τελικές αποφάσεις τους. Υπάρχει έλλειψη αξιοπίστίας των μέτρων, όχι μόνο μεταξύ των αγορών αλλά και στον ίδιο τον Ελληνικό λαό, όταν έρχεται η Ευρωζώνη να δανείσει με τέτοιο επιτόκιο, που σύντομα θα προκαλέσει το φαινόμενο της χιονοστιβάδας στην αύξηση του χρέους της χώρας και θα την οδηγήσει στην τελική καταστροφή. Υπάρχει έλλειψη αξιοπιστίας της συγκεκριμένης κυβέρνησης (ΔΥΣΤΥΧΩΣ) που ενώ βγήκε με τεράστια πλειοψηφία, καθυστέρησε και ενήργησε σε πολλά σημεία ερασιτεχνικά και επιπόλαια, μετατρέποντας, με τη βοήθεια των, γι' άλλους λόγους, κωλυσιεργούντων εταίρων μας, τη δημοσιονομική χρήση σε κρίση δανεισμού της χώρας (σε πρώτη φάση, γιατί σε δεύτερη ίσως φθάσουμε και στην κρίση χρέους)

Έίναι σημαντικό ότι και να γίνει, να γίνει συντεταγμένα και με ψηλά την αξιοπρέπεια των εργαζομένων γιατί είναι σαφές ότι ετερόκλιτα συμφέροντα, θα έβλεπαν με ευχαρίστηση επεισόδια και βία στις απεργιακές κινητοποιήσεις. Ας μην τους γίνει η χάρη.