Η 19η Μαϊου είναι κοντά και ίσως σημάνει στάση πληρωμών αν δεν είμαστε πια σε θέση να δανειστούμε για ν΄ αποπληρώσουμε το ομόλογο που θα λήξει. Ενδιάμεσα στις 9 Μαΐου διεξάγονται οι Γερμανικές εκλογές και κάποια "βαρίδια" μπορεί να φύγουν από τη Γερμανική ηγεσία ώστε να χειρισθεί πλεόν με μεγαλύτερο ευρωπαϊσμό το θέμα της στήριξης της Ελλάδας.
Η στάση πληρωμών και ο χειρισμός της χρειάζεται ηγεσία με μεγαλύτερες δυνάμεις απ' όσες σήμερα διαθέτει το πολιτικό οπλοστάσιο της χώρας. Δεν είναι υποτιμητικός χαρακτηρισμός, είναι ρεαλισμός. Συνεπώς μάλλον θα πρέπει να ενώσουμε δυνάμεις στην εξασφάλιση, την όσο δυνατόν συντομότερη, της βοήθειας από το μηχανισμό ΕΕ/ΔΝΤ. Η δυσκολία έγκειται στο ότι αρκετά απ' όσα ζητούν ξεπερνούν τις λαϊκές αντοχές κατά πολύ και πέραν τούτου δεν συνάδουν με το Ελληνικό πρόβλημα και δεν θα δώσουν εν τέλει λύσεις αλλά θα οδηγήσουν σε πνιγμό τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου, σε βαθιά ύφεση και σε τέλμα ως προς τις πιθανότητες ανάπτυξης σε εύθετο βάθος χρόνου. Η μετατροπή για παράδειγμα των εργαζομένων σε πρώτη φάση σε ανέργους για να επαναμετατραπούν στη συνέχεια,σε περιβάλλον χωρίς συλλογικές συμβάσεις, σε φθηνά εργατικά χέρια χωρίς απαιτήσεις είναι κάτι που δύσκολα θα γίνει ανεκτό χωρίς αντιδράσεις. Από την άλλη, η πλειοψηφία της κοινωνίας είναι πιο επιδεκτική από ποτέ να εφαρμόσει μια πολιτική λιτότητας και περικοπών, τουλάχιστον σε ένα τριετές πλαίσιο ώστε να ξαναφέρει τη χώρα σε πορεία ανάκαμψης.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια κοινωνία εργαζομένων που δέχεται περικοπές αλλά δεν δέχεται τις θεσμικές αλλαγές που θα την οδηγήσουν στην εξαθλίωση και τη δουλοπαροικία. Η κυβέρνηση κατηγορείται στην παρούσα φάση γιατί δεν δρα άμεσα και δεν αποδέχεται άνευ όρων τις προτάσεις του ΔΝΤ, πόσω μάλλον γιατί δεν παίρνει η ίδια την πρωτοβουλία να επιβάλλει μόνη της τα προτεινόμενα μέτρα. Πριν την κατακεραυνώσουμε θα πρέπει να δούμε αν υπάρχει επιστροφή μετά τη λήψη τέτοιας έκτασης θεσμικών μέτρων και αν εξασφαλίζουν τη σε βάθος χρόνου ανάκαμψη της χώρας ή μόνον τους πιστωτές της. Σαφώς εδώ που φθάσαμε (και με ευθύνη της κυβέρνησης και προφανώς όλων μετά το 1981) τον πρώτο λόγο έχουν οι πιστωτές και το μεγάλο ερώτημα είναι αν αξίζει τον κόπο να τους πείσουμε ή πρέπει να παραδοθούμε αμαχητί και να πάρουμε την ελεημοσύνη τους για να διασώσουμε έστω το τώρα πριν να είναι τελείεως αργά. Να πολεμήσουμε λοιπόν κάπως για το αύριο ή όχι; Να το θέσουμε και αλλιώς; Κάποιοι σαν τους κομισάριους του ΔΝΤ μπορούν να πεισθούν να εφαρμόσουν πέρα από τον τυφλοσούρτη, που έχουν ετοιμάσει για την περίπτωση, με βάση την κατηγοροποίηση που έχουν κάνει στην Ελληνική υπόθεση; Φαίνεται ιδιαιτέρως απίθανο και δεν έχουμε και τα "όπλα" για να επιβάλλουμε την όποια άποψή μας, έστω και αν αποδείξουμε τη λογική της. Και δεν πιστεύω ότι τους ενδιαφέρει η λογική των απόψεών μας.
Ο Ελληνικός Λαός πιστεύω ότι θα δεχόταν στην παρούσα κατάσταση ένα κοινωνικό συμβόλαιο περικοπών και μειώσεων του βιοτικού του επιπέδου, αλλά όχι εξαθλίωσης χωρίς την οποιαδήποτε προοπτική. Ίσως το μόνο που θα μπορούσε να πείσει τους κυριίους του ΔΝΤ και τους συν αυτούς Ευρωπαίους είναι ότι τα μέτρα ως το τάδε κατώφλι θα γίνουν αποδεκτά με εθνική σύμπνοια από το Λαό ενώ μετά απ' αυτό το κατώφλι θα προκαλέσουν κοινωνική αναταραχή, που θ' ανατρέψει τη μελλοντική δυνατότητα της χώρας να συνέλθει και να αποπληρώσει κάποτε τα χρέη της. Ναι είμαστε στη γωνία αλλά ίσως η δυναμική της αντίδρασης ή της επαπειλούμενης αντίδρασης μπορεί να διαφυλλάξει τ' αναγκαία. Μόνο που οι διαχειριστές της κατάστασης πρέπει να σταθμίσουν ως που και ως πότε τους παίρνει να παίξουν και αυτό το τελευταίο χαρτί της παρτίδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου