Συνήθως όταν κάποιος θέλει να θίξει τις τραγικές παρεμβάσεις του ΔΝΤ αναφέρεται στο παράδειγμα της Τζαμάικα, που ξεκίνησε η εξάρτησή της από το ΔΝΤ, το δολλάριό τηςε είχε αξία μεγαλύτερη αυτού των ΗΠΑ (1978) και όταν τερμάτισε η σχέση της με το ΔΝΤ το 1995, το νόμισμα είχε την ισοτιμία των 2 σέντς.
Το ΔΝΤ εν γένει το πρώτο που προτείνει είναι υποτίμηση. Το πρωτοφανές με την Ελλάδα είναι ότι υποτίμηση δεν μπορεί να γίνει γιατί η Ελλάδα είναι στην Ευρωζώνη και δεν έχει δικό της νόμισμα. Συνεπώς μόνο τεχνητή υποτίμηση μπορεί να γίνει με την παράλληλη πτώση μισθών και τιμών. Αλλά οι τιμές μπορούν ουσιαστικά να ελεγχθούν μόνο στα εγχώρια παραγώμενα προϊόντα. Το μεγαλύτερο όμως μέρος της Ελληνικής κατανάλωσης μάλλον καλύπτεται από εισαγώμενα προϊόντα, που το μόνο που άμεσα μπορεί να γίνει είναι η συμπίεση των τιμών τους μέσω της συμπίεσης των κερδών των εισαγωγέων. Η εμπειρία πάντως είναι ότι σε συστήματα ελεύθερης αγοράς ελέγχεις εύκολα τα μεροκάματα και ... δύσκολα τις τιμές.
Όταν ανέλαβε ο Ντομινίκ Στρος Καν το 2007 την προεδρία του ΔΝΤ, η εξαγγελία του ήταν να μπορέσει να συνδυάσει την οικονομική σταθερότητα με την ανάπτυξη και τη διαφύλαξη της εργασίας. Με δεδομένη και την ιδεολογική προέλευση του κου Στρος Καν και τις πολιτικές του βλέψεις, ανοίγει εμπρός του πεδίο λαμπρό ώστε να προσπαθήσει στην περίπτωση της Ελλάδας να κάνει πράξη τις εξαγγελίες του.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου