Εργατιά, αγροτιά, Παπαδόπουλος (Αλέκος) ξανά

Στα πολύ δραστικά και πιθανότατα αναπόφευκτα που πρότεινε στην ομιλία του ο Αλέκος Παπαδόπουλος (ένας από τους λίγους με σοβαρό και συνεπές έργο σε οικονομικό υπουργείο κατά τη μεταπολίτευση), προφανώς δεν του δόθηκε η ευκαιρία και ο χρόνος να συγκεκριμενοποιήσει λεπτομέρειες για αρκετά απ' αυτά.

Κάποια που εμένα μου δημιουργούν απορείες:

• Δεν μπορούμε να κάνουμε υποτίμηση οπότε εναλλακτικά πρέπει να γίνει δημοσιονομική και εισοδηματική υποτίμηση με τον περιορισμό της διαθέσιμης καταναλωτικής δυνατότητας των μισθωτών τόσο του δημοσίου όσο και του ιδιωτικού τομέα καθώς και αποπληθωρισμός των τιμών. Αυτόν τον αποπληθωρισμό τιμών κε Αλέκο μου πως θα τον πετύχεις στα μύρια όσα εισαγώμενα προϊόντα της Ελληνικής κατανάλωσης, που δεν είναι πια είδη πολυτελείας αλλά και είδη της καθημερινής διαβίωσης (αφού παράγουμε πια ελάχιστα που δεν φτάνουν για την εσωτερική αγορά); Με μόνο το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης; Και αν  προσφύγεις σε άλλους περιορισμούς, θα γίνουν αυτοί αποδεκτοί στη ΕΕ που ανήκουμε;
• Οι αιτούμενες εκτεταμένες παρεμβάσεις στην αγορά εργασίας, μήπως θα έπρεπε να συγκεκριμενοποιηθούν λιγάκι. Προφανώς συμπεριλαμβάνουν ελαστική εργασία, μερική απασχόληση, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων κλπ. Τα έχουμε δει να εφαρμόζονται και στην Ιρλανδία και σε άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις. Στην Ιρλανδία η πολιτική αυτή έχει διώξει το πλείστον του εργατικού δυναμικού στην ξενητιά και δη στις ΗΠΑ που οι Ιρλανδοί έχουν διασυνδέσεις πατροπαράδοτες. Να ετοιμάζουμε βαλίτσες κε Παπαδόπουλε για Αυστραλία; Επιδόματα ανεργίας θα δίνονται ή θα κοπούν και αυτά; Και τα ταμεία πως θα τα γλυτώσεις κε Παπαδόπουλε από το τελειωτικό κραχ αν περικόψεις δραστικά μισθούς και συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα.
• Δεν μας εξήγησε ο κος Παπαδόπουλος γιατί το δημοσιονομικό έλλειμμα το μετέτρεψαν σε κρίση δανεισμού και γιατί τα προβλήματα του δημόσιου τομέα που τον γιγάντωσε το πελατιακό σύστημα της μεταπολίτευσης (δυστυχώς αν και φωτεινή αναλαμπή και ο ίδιος το υπηρέτησε αυτό το σύστημα) θα πρέπει να τα πληρώσει με το ίδιο νόμισμα και ο ιδιωτικός τομέας, από τον οποίο στη δεδομένη φάση προσβλέπουμε κάποια ακτίδα ελπίδας και ανάπτυξης και πάμε να τον μετατρέψουμε και αυτόν σε ποταμό εξαθλίωσης των εργαζομένων του.

Ναι στα δραστικά μέτρα, όχι άλλη ολιγωρία και στάση πίσω από τις εξελίξεις, αλλά η εξαθλίωση δεν είναι δράση και ποτέ και σε κανένα μέρος του κόσμου δεν έσωσε κανένα. Σωστός πολιτικός είναι αυτός που παίρνει τα μέτρα που πρέπει όταν πρέπει και επειδή για χρόνια δεν είχαμε τέτοιους και όσους είχαμε τους σταμάταγε ένα καλοβολεμένο κατεστημένο, δεν σημαίνει ότι είναι καλός ο πολιτικός που πλειοδοτεί σε αυστηρότητα μέτρων χωρίς να κοιτάει τις συνέπειες και τη δυναμική τους. Ο επιπλοποιός με τα εργαλεία του επεξεργάζεται το ξύλο για να φτιάξει το έπιπλο αλλά αν η πίεση δεν είναι σωστή το ξύλο μπορεί να σπάσει και η δουλειά να χαλάσει.

Ξέρω ότι δεν οδηγούμε πια εμείς τις περιστάσεις και τις εξελίξεις. Ξέρω ότι μας ζητούν συνέχεια και πιο σκληρά μέτρα. Βγαίνουν οι Γερμανοί σήμερα και παίρνουν πίσω ότι είχαν πει πριν δυο βδομάδες και λένε ότι δεν υπήρχε συμφωνία και ζητούν πιο σκληρές εγγυήσεις. Πιθανότατα έχει πλέον δίκιο ο Παπαδόπουλος να αναφέρει ότι πρέπει μόνοι μας να ανακοινώσουμε σκληρά μέτρα και να μην συρόμαστε πίσω από πιστωτές και "εταίρους". Αλλά η σκληρότης διαφέρει από την καταστροφή και πολλά από αυτά που πιιθανότατα εξασφαλίζουν τους πιστωτές μας θα καταστρέψουν για δεκαετίες τη χώρα και τους ανθρώπους της. Ναι λοιπόν στην πρωτοβουλία (μήπως έπρεπε ο κος Παπαδόπουλος αντι της απλής αποχής να φώναζε από τον Οκτώβρη τόσο ηχηρά όσο το έκανε τώρα;) όχι όμως στην αυτοκτονία. Και όποιος προτείνει πλέον ας το κάνει όχι σαν πολιτικό μανιφέστο αλλά πλήρως και με σαφήνεια τέτοια που δεν θα χωράει ερμηνείες. Δεν χρειάζονται εντυπώσεις αλλά εκτενείς προτάσεις. Και ο κος Αλέκος Παπαδόπουλος έχει σαφώς την εμπειρία και τις γνώσεις να συνεισφέρει με σαφείς και λεπτομερείς προτάσεις.