Πάμε...

Σκέφτηκα να τιτλοφορήσω αυτή την ανάρτησή μου με το κλισέ επιφώνημα, που έκλεινε το διαφημιστικό του νικητού / θριαμβευτού των βουλευτικού εκλογών, Προέδρου του ΠΑΣΟΚ.

ΠΑΜΕ...

Και σαφώς ΠΡΕΠΕΙ να πάμε πιο κάτω, για να δούμε τι θα κάνουμε σαν χώρα επί τέλους, μετά από μια ακόμα εκλογή, που υπόσχεται ριζικές αλλαγές.

Τώρα πως τα ίδια σχεδόν πρόσωπα, που μετείχαν σε προηγούμενες περιόδους της διαμόρφωσης αυτής της εξέλιξης της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, που βλέπουμε και ζούμε σήμερα, θα καταφέρουν αυτές τις ριζικές αλλαγές, είναι το επί του πρακτέου ζητούμενο.

Δεν πιστεύουμε βέβαια πως επί τέλους κάποιος κυβερνητικός παράγοντας και της νέας κυβέρνησης, θα μπορέσει να εξηγήσει σε μας τους φορολογούμενους, πως η Ελλάδα με χρέος 12 δισ δολάρια το 1981 και με εισροές από ΕΟΚ/ΕΕ της τάξεως των 250 δις δολαρίων, έχει χρέη χονδρικά της τάξεως των 400 δισ δολαρίων Και δεν είναι μόνο τα χρέη. Είναι η απαξίωση του παραγωγικού ιστού, που υπέστη η χώρα, με πλήρως κατεστραμμένη τη μεταποιητική της βιομηχανία και βιοτεχνία, με φυγή όλων των ξένων επενδυτών και κλείσιμο εταιριών και βιομηχανιών, όπου αυτοί οι επενδυτές είχαν επενδύσει, με φθίνουσα γεωργία και κτηνοτροφία και χωρίς την αρμόζουσα τεχνική υποδομή, με φθίνουσα ακόμα και τη ναυτιλία και με το μεγάλο επίτευγμα των μεταπολιτευτικών διακυβερνήσεων να θεωρούμε σαν βαριά βιομηχανία της χώρας τον τουρισμό και μάλιστα ένα τουρισμό ηττημένο από όλους σχεδόν τους μεσογειακούς ανταγωνιστές του και ανίκανο να μετεξελιχθεί σε περαιτέρω παρακλάδια όπως ο συνεδριακός τουρισμός κλπ.
Είμαστε λοιπόν "τα γκαρσόνια της Ευρώπης" και όχι δα και τίποτα πρωτοκλασάτα Τελευταία μάλιστα η τύχη μας εξαρτάται από την εξ Ανατολών ροή συναλλάγματος κατά το μέγιστο.

Όταν σιγήσουν οι παιάνες των πανηγυρισμών των θριαμβευτών των εκλογών, θα ξαναντικρύσουμε κατά πρόσωπο τα προβλήματα, που για να λυθούν, πέραν των όποιων καλών προαιρέσεων των κυβερνώντων, χρειάζεται και από τον ίδιο το λαό αλλαγή νοοτροπίας. Για να υπάρχουν πελατειακές σχέσεις των κομμάτων του δικομματισμού, απαιτούνται δυο μέρη της συναλλαγής. Και όταν το όνειρο του μέσου Έλληνα είναι να βολέψει τα παιδιά του στο δημόσιο (ίσως δικαίως γιατί οι δουλειές στον ιδιωτικό τομέα είναι όχι μόνο ανασφαλέστατες και με συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα, αλλά και είδος υπό εξαφάνιση)τότε το πρόβλημα θα παραμένει. Η χώρα με το 1 εκατομμύριο και βάλε δημόσιους υπαλλήλους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, πως μπορεί να γίνει παραγωγική και ν' αναπτυχθεί;
Η χώρα, που σε ορισμένες της περιοχές, το ποσοστό των λαμβανόντων αναπηρικές συντάξεις έχει μπει στο βιβλίο Γκίνες, τι μπορεί να περιμένει;

Πέραν αυτών είναι σαφές ότι οι προτεινόμενες λύσεις για αυτή καθ' εαυτή την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης είναι ασαφείς. Ο νικητής των εκλογών έχει ήδη ανακοινώσει ότι θα συγκαλέσει διεθνή επιτροπή "σοφών" για να καθοδηγήσει την οικονομική του πολιτική. Οι σοφοί έχουν αξιόλογες πειραματικές προτάσεις, αλλά θα πειραματισθούν πάνω μας για τ' αποτελέσματα Η Ελλάδα λοιπόν θα είναι ο ασθενής ο πάσχων από οξεία κακοήθεια, που θα δεχθεί τη νέα πειραματική ελπιδοφόρα θεραπεία, για την οποία κανείς δεν γνωρίζει τις παρενέργειες Η αναφορά μου σε αυτή την πτυχή του θέματος γίνεται, γιατί είμαι σίγουρος ότι όσοι σήμερα θορυβωδώς πανηγυρίζουν, αύριο θα περιμένουν πραγματοποίηση υποσχέσεων, που δυστυχώς δεν θα μπορούν άμεσα να εφαρμοστούν. Και αυτοί θα είναι οι άνθρωποι με τη μικρότερη υπομονή, όπως έχει δείξει η ιστορία.

Ένα λάθος του κου Παπανδρέου ήταν η υπόσχεση πραγμάτων, που δεν τα χρειαζόταν για να κερδίσει. Μακάρι αυτό να μην έχει παρενέργειες Το βασικό επιχείρημα του, αυτό της αναθέρμανσης και της ανάπτυξης, είναι αόριστο μεν αλλά αποδεκτό ακόμα και μέσα στην αοριστία του, σαν μια εναλλακτική προσπάθεια ανατροπής της κατεύθυνσης της χώρας, όπου για δεκαετίες η μόνη πολιτική, που εφαρμόστηκε, ήταν αυτή της λιτότητας. Το ζητούμενο πάντως δεν είναι η ψευδοανάπτυξη των συνεχών δανεισμών για καταναλωτισμό και ψευδοευδαιμονία των ολίγων. Το ζητούμενο είναι η χώρα ν' αποκτήσει ένα νέο όραμα και συγκεκριμένους οικονομικούς στόχους ανάπτυξης. Αν αυτοί είναι μέσω της "πράσινης" οικονομίας τότε ακόμα καλύτερα, ώστε να προστατεύσουμε και το άμοιρο καταστρεφόμενο περιβάλλον αυτής της χώρας.

Η Νέα Δημοκρατία πληρώνει σήμερα βαριά το βασικό λάθος που είχε κάνει πριν χρόνια εκλέγοντας σαν Αρχηγό της τον Κώστα Καραμανλή, έναν επικοινωνιακό νέο πολιτικό με το ηχηρό ονοματεπώνυμο του ιδρυτή της, αλλά με καμμία κυβερνητική πείρα. Πως μπορεί κάποιος, που δεν έχει υπάρξει ούτε υφυπουργός, ούτε υπουργός ποτέ, να κληθεί να συντονίσει μια κυβέρνηση; Με ποιες εικόνες και ποια εμπειρία; Με τις παιδικές εικόνες που είχε από το θείο του; Ο κος Καραμανλής έδειξε ικανότητες και συντονιστική δραστηριότητα μόνο στις προεκλογικές περιόδους, γιατί μόνο σε αυτές είχε την εμπειρία να το πράξει.
Η Νέα Δημοκρατία επίσης εδώ και χρόνια είχε την τάση να αποβάλλει την έννοια του "κράτους πρόνοιας" από την ιδεολογία της. Αυτό έγινε εξ αιτίας των νεοφιλελεύθερων επιδράσεων, που κατά καιρούς είτε κυριάρχησαν στο χώρο αυτό είτε τον επηρέασαν έτσι ώστε να χάσει τον όποιο ριζοσπαστισμό του είχε κληροδοτήσει ο ιδρυτής του και άλλοι αξιόλογοι άνθρωποι του παρελθόντος αυτής της παράταξης, όπως ο Γεώργιος Ράλλης. Χάρισε στην κεντροαριστερά λοιπόν τη δυνατότητα να είναι η μόνη πολιτική δύναμη με κοινωνικό περιεχόμενο. Αν η κεντροδεξιά έχει μέλλον στην Ελλάδα μετά από τη σημερινή συντριβή της, αυτή βρίσκεται στην πολυκομματική κατεύθυνση, που κάποιοι από το 1981 καλούσαν τη Νέα Δημοκρατία να πάρει. Δεν είναι δυνατόν η λαϊκή δεξιά (η μη φασιστική), η ριζοσπαστική δεξιά του παρεμβατισμού και του κράτους πρόνοιας και η νεοφιλελεύθερη και κεντρώα παράταξη να συνυπάρχουν σε ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα. Αυτή η ανωμαλία διήρκεσε εδώ και τριανταπέντε χρόνια και ξεκίνησε σε μια εποχή που τα κόμματα ήταν πλήρως αρχηγικά και οι ιδεολογίες και οι πολιτικές ενώνονταν κάτω από τη σκέπη του μεγάλου αρχηγού. Στο 21ο αιώνα δεν γίνεται πια να υπάρχουν τέτοια εξαμβλώματα και επιτέλους πρέπει να κινηθούν τα πράγματα σε πολιτικές μετεκλογικών συνεργασιών στα σημεία προγραμματικών συμφωνιών.

Τελειώνω αναφέροντας ότι είναι σίγουρο πως τα ΜΜΕ θα προσπαθήσουν να μεταφέρουν τις επόμενες μέρες και βδομάδες την επικαιρότητα από τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου και της χώρας, στα κομματικά παιχνίδια που θα λάβουν χώρα στην συντετριμμένη Νέα Δημοκρατία (και για κάποιες λίγες μέρες στους διθυράμβους του ΠΑΣΟΚ). Καθήκον όλων μας είναι να τους αγνοήσουμε και ο καθένας από μέρους του να πιέζει για την ανάδειξη των πραγματικών προβλημάτων.
Και για τους νικητές, που υποσχέθηκαν πολλά, ας γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει καμμιά δικαιολογία ανάκλησης των προγραμματικών τους δηλώσεων, διότι ξέρουμε ότι από την Τράπεζα της Ελλάδας είχαν πλήρη και σαφή ενημέρωση για τα πραγματικά οικονομικά δεδομένα και κατά συνέπεια το "δεν ξέραμε την πραγματική εικόνα" είναι αισχρό ψεύδος. Και υπενθυμίζω ότι δεν είναι η τελευταία φορά που ψηφίζει ο Λαός σήμερα...Και όποιος πιστεύει ότι ο Λαός δεν έχει μνήμη ας κοιτάξει κατά Νέα Δημοκρατία πλευρά. Και τις νίκες δεν τις δίνουν τα λεφούσια με τις πλαστικές σημαίες και οι γλύφτες των πολιτικών και κομματικών γραφείων, αλλά αυτό το μεταφερόμενο 10-12%, που επιτέλους θέλει να δει την Ελλάδα σαν οργανωμένη χώρα με στόχους και προοπτικές.

ΠΑΜΕ λοιπόν.