Η μάστιγα της Ασίας

Από την Παρασκευή που μας πέρασε, 9-10-2009, το ΒΗΜΑ κυκλοφορεί στα περίπτερα στα πλαίσια της ιστορικής σειράς του "ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΑΙΩΝΑΣ", το βιβλίο του Τζορτζ Χόρτον, "Η μάστιγα της Ασίας", που μεταξύ άλλων, αποτελεί μια μαρτυρία για τη Μικρασιατική Καταστροφή του αυτόπτη μάρτυρα Προξένου των ΗΠΑ στη Σμύρνη.
Το βιβλίο αυτό, στην πρώτη κυκλοφορία του στις ΗΠΑ το 1926, συνοδεύτηκε από τη φήμη της αστραπιαίας εξαφάνισης των αντιτύπων το,υ λόγω μαζικής αγοράς τους από το State Department, ώστε να επιτύχει την απόσυρση στην πράξη του βιβλίου και να κάνει αδύνατη την απόκτησή του από το αναγνωστικό κοινό. Επίσης, στην Ελλάδα δεν κυκλοφόρησε τότε για να μην διαταραχτούν οι προσπάθειες Ελληνοτουρκικής προσέγγισης, οι οποίες είχαν ξεκινήσει εκείνη την εποχή.

Ο Χόρτον ένας ρομαντικός φιλελεύθερος άνθρωπος (με την πραγματική έννοια του όρου και όχι με τη σημερινή οικονομοπολιτική του χροιά), με τη δράση του έσωσε ανθρώπους κατά τη Μικρασιατική καταστροφή.

Αξίζει τον κόπο όλοι μας ν' αποκτήσουμε αυτό το βιβλίο και για την ιστορική μνήμη αλλά και σαν τιμή σε έναν άνθρωπο με πραγματική παρρησία έργων και λόγων, που συνέδεσε την ύπαρξή του με τον Ελληνισμό της Ιωνίας.

Αξίζει επίσης και για τη σύγχρονη πραγματικότητα, να ρίξει κάποιος μια ματιά στο κεφάλαιο ΛΣΤ', "Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΠΕΝΗΝΤΑ-ΠΕΝΗΝΤΑ". Και σήμερα κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν για μια λήθη που ισομερίζει τις ιστορικές ευθύνες και δεν χρήζει καμμιάς συγγνώμης και θέτει στο ίδιο επίπεδο ιστορικά θήτες και θύματα. Αυτή ήταν και είναι η πάγια θέση της Κεμαλικής Τουρκίας και όχι μόνο προς τους Έλληνες αλλά και τους Αρμενίους και άλλους. Αυτή τη θέση περιγράφει και ανατρέπει ο Χόρτον και την αναφέρει και σα θέση των όσων συνέδραμαν στη Μικρασιατική Καταστροφή, για να μην έχουν τύψεις συνείδησης, όσο μπορούν κυβερνήσεις και κράτη και τα άτομα που τα αντιπροσώπευαν / αντιπροσωπεύουν να έχουν ψυχή και συνείδηση. Ένα από τα επιχειρήματα ανατροπής αυτής της θεωρίας για το Χόρτον, είναι η μη ύπαρξη αντιποίνων έναντι Τούρκων και Μουσουλμάνων κατοίκων της Ελλάδας, κατά τη περίοδο της καταστροφής της Σμύρνης.

Τη θεωρία του "πενήντα-πενήντα", τη βιώνουμε κατά καιρούς και μάλιστα την είδαμε να εκδηλώνεται και στο εγγύς παρελθόν (βλέπε αποσυρθέν βιβλίο Ιστορίας ΣΤ' Δημοτικού, πολιτική εξωτερικών με ζεϊμπέκικα και τσιφτετέλια κλπ). Ο Ελληνικός λαός πιστεύω ότι βαθύτατα θέλει την ειρηνική συνεύρεση, γειτνίαση και συνεργασία του σήμερα αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί να θεωρήσει δίκαιο να γίνει αυτό με παράλληλη απεμπόλιση της ιστορικής μνήμης και εκμηδένιση του παρελθόντος. Αν κάποιος χρωστάει κάτι, έστω μια ιστορική συγγνώμη, πρέπει να το κάνει και από τη μια πλευρά και από την άλλη, στο ποσοστό, που αρμόζει στον καθένα. Το να σβήσουμε την ιστορία ή να προσπαθήσουμε να μεσιάσουμε τις ευθύνες , είναι βιασμός συνειδήσεων, που κανένα δεν ωφελεί και δεν δικαιώνει και όσους αδικοχάθηκαν. Όχι στη μισαλλοδοξία αλλά και όχι στην αμετροεπή λήθη.