Με αφορμή ένα πέναλτι, τι μου έμαθε ο Πανιώνιος και το ποδόσφαιρο για την ελληνική κοινωνία

ΑΠΟ ΤΟ ΦΙΛΟ ΤΟΥ BLOG, cdu: 


"Δυό Κυριακές πριν η διαιτησία στην Ελλάδα μας θύμισε το όμορφο πρόσωπό
της: από ένα ανύπαρκτο πέναλτυ στον Ολυμπιακό και στον Παναθηναϊκό. Η
ομάδα μου, ο Πανιώνιος, στερήθηκε δύο βαθμούς. Για την ιστορία, όταν
πρωτοείδα τη φάση στη τηλεόραση δεν κατάλαβα τι έγινε, στην επανάληψη
μου φάνηκε κλωτσιά αλλά όταν το ξαναείδα, κατάλαβα ότι δεν υπάρχει
παράβαση. Ο διαιτητής του αγώνα θεωρείται από τους καλύτερους στην
Ελλάδα. Κανά δυο ώρες πριν ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει πάλι με
ανύπαρκτο πέναλτυ.


Τι θέλω να πω; Ίσως είναι δύσκολο να δεις μια φάση σωστά. Ναι, αλλά
υποτίθεται αυτή είναι η δουλειά του διαιτητή. Εγώ, ας πούμε, δεν
μπορώ να διαβάσω μια ακτινογραφία σωστά. Αυτό όμως δεν είναι
δικαιολογία για ένα γιατρό. Ίσως πάλι οι διαιτητές ως άνθρωποι μπορεί
και αυτοί να κάνουν λάθος. Γιατί όμως πάντα μοιάζει να είναι εναντίον
του "μικρού"; Ίσως και να μην υπάρχει πρόθεση, μπορεί απλά τα
αντανακλαστικά να λειτουργούν έτσι, πάντα (ή σχεδόν πάντα) υπέρ του
"μεγάλου". Δεν ξέρω.


Ξέρω όμως ότι για μένα το ποδόσφαιρο ήταν πάντα μια μεταφορά, μια
παραβολή της κοινωνίας. Η τύχη το έφερε να υποστηρίζω από παιδί μια
"μικρή" ομάδα. Αυτό με έκανε ευαίσθητο στην αδικία, είτε γιατί αυτοί
- οι άλλοι, οι "μεγάλοι" - θα είχαν τα λεφτά, είτε θα μας έκλεβαν τους
παίκτες, είτε θα είχαν τη διαιτησία - τα "μέσα" - μαζί τους. Και αυτά
έγιναν ένα σύμβολο για το πώς λειτουργεί η κοινωνία. Μετά βέβαια
έμαθα πως και ο "μικρός" για να επιβιώσει αναγκάζεται να πέσει στη
βρωμιά, να κάνει μικροκομπίνες, να κάνει συμβιβασμούς, στη ζωή και στη
μπάλλα. Άλλο θέμα, όχι της ώρας.


Ήταν τότε που μεγάλωνα τα χρόνια της προ-ευρωπαϊκής Ελλάδας. Τότε που
η χώρα ήταν η υπανάπτυκτη της Δύσης - όχι πως μετά αυτό άλλαξε αλλά
τουλάχιστον ήταν "μέσα" και όχι "έξω" από τα σαλόνια. Δεν είχα
στοιχεία τότε αλλά υποπτευόμουν ότι αυτά ήταν χαρακτηριστικά της
υπανάπτυξης (αργότερα, αυτό επιβεβαιώθηκε). Πίστευα όμως ότι στην
ευρωπαϊκή πια Ελλάδα, αυτά θα διορθωνόταν. Οι πλούσιοι θα ήταν πάντα
πλούσιοι βέβαια, με τα πλεονεκτήματα του πλούτου τους αλλά,
τουλάχιστον, ο νόμος θα ήταν ίσος για όλους και, κάποτε, όλοι θα
καταλάβαιναν ότι η μονοκρατορία (ή έστω η διαρχία) των πλουσίων και
μεγάλων τελικά απαξιώνει το "προϊόν" τους. Πλην φευ, φρούδες οι
ελπίδες. Οι διαφορές "μεγάλων" και "μικρών" μεγάλωσαν. Οι πλούσιοι
έγιναν πλουσιότεροι, αγόραζαν τα πάντα και τελικά και από τους
μεγάλους κυριάρχησε ένας. Αυτόσ ο ένας που φτιάχτηκε με μονοπωλιακές
καταστάσεις. Τι και αν κάποτε αποκαλύφθηκε πώς αυτός ο μεγάλος - όπως
όλοι υποπτεύονταν - τα "έφτιαχνε"; Κανείς ποτέ δεν τιμωρήθηκε για την
"παράγκα". ΄Ηταν λέει παράνομες οι μαγνητοφωνήσεις. Λες και
χρειαζόμασταν κασετόφωνα.


Και τότε ήταν που όλα άρχισαν να δένουν. Το ποδόσφαιρο ΕΙΝΑΙ η εικόνα
της κοινωνίας, αυτή της διαπλοκής, των λαμόγιων, των ανθρώπων των
connections, των φοροφυγάδων, των αυθαίρετων. Όπως στο νόμο περί
ευθύνης υπουργών κανείς δεν ντράπηκε, όπως στο Βατοπέδι, στη Siemens,
στη φούσκα του χρηματιστηρίου, στις μίζες κανείς δεν τιμωρήθηκε, έτσι
και στη παράγκα. Ήταν τότε που όλοι ξεσάλωσαν στη χώρα- τα λεφτά
τρώγονταν ανοιχτά, οι δημοσιογράφοι και οι εργολάβοι μπήκαν στο
παιχνίδι, οι πολιτικοί βρέθηκαν στο lifestyle. Και στο ποδόσφαιρο το
ίδιο. Μετά από χρόνια, ο άλλος μεγάλος με τα κόλπα του "αντιπάλου"
κατάφερε να πάρει αυτός το βραβείο. Και αντί όλοι να τον κράξουν,
όλοι τον είπαν μάγκα, όλοι του είπαν μπράβο αφού έτσι κάνουν όλοι. Κι
μετά, ο διάδοχος του αντίπαλου μεγάλου κάνει πάλι τα ίδια χωρίς να
δίνει και λογαριασμό αφού μπορεί άμα θέλει να τους αγοράσει όλους, αν
δεν το έχει κάνει ήδη.


Πάντα την πιο μεγάλη πλάκα την είχαν οι δημοσιογράφοι. Με τον καιρό
εξελίχθηκαν σε δύο κατηγορίες - στους "έγκριτους" του συστήματος,
αυτούς που με το ειρωνικό υφάκι του "εγώ τα ξέρω όλα" μας κλείνουν
πονηρά το μάτι, βουτηγμένοι στα σκατά. Και οι άλλοι, οι χούλιγκαν με
την πέννα. Άρε Ελλάδα. Κάτι δηλαδή σαν τους κύριους και κυρίες με τα
σοβαρά τάχα μου νέα - σαν αυτούς που έτρεχαν στα γκραν πρι με λεφτά
της Siemens - που όμως φέρνουν μαζί τους τον Τράγκα και τον κάθε
Τράγκα για το κουλέρ λοκάλ του πράγματος στα δελτία τους.


Τι άλλο μου έμαθε το ποδόσφαιρο; Θυμάστε αυτά περί αξιοκρατίας; Ε, δεν
.... "Αξιοκρατία" δεν σημαίνει να φύγουν αυτοί που δεν είναι άξιοι για
να έρθουν οι άξιοι. Αξιοκρατία σημαίνει να φύγουν οι άλλοι (αφού δεν
μπορεί να είναι άξιοι) να έρθουμε εμείς (εξ ορισμού άξιοι). ΄Ετσι και
στο ποδόσφαιρο. Δεν είναι ότι ο Ολυμπιακός του Κόκκαλη πέταξε το
ποδόσφαιρο στο βούρκο. Είναι που εμείς, οι άλλοι, δεν έχουμε τον δικό
μας Κόκκαλη να μιλάμε και δεν μας νοιάζει πώς. Ποιος το είπε , ποιος
το είπε ότι ο προλετάριος δεν θελει να ανατρέψει το σύστημα για να μην
υπάρχουν πλούσιοι και αδικίες; Αυτό που θέλει είναι να γίνει αυτός
πλούσιος. Αν το δεις με γαύρους και βάζελους, με τους τρίτους
γραφικούς κιτρινιάρηδες, το έχεις καταλάβει. Κάτι σαν τους
Ισραηλινούς δηλαδή. Όταν μας σφάζουν οι ναζιστές, "βοηθάτε κόσμε".
Μετά που σφάζουμε εμείς (οπωσδήποτε πιο διακριτικά) τους Παλαιστίνιους
"μην ανακατεύεστε".


Έλεγες εσύ που σε είχε βαρέσει ο ρομαντισμός στο κεφάλι τόσα χρόνια
Πανιώνιος και πολιτική μειοψηφία του κερατά (από άποψη και όχι μόδα):
Δεν μπορεί, αφού τα βλέπουν τα χάλια του κυρ Σωκράτη, κάποια στιγμή θα
ξενερώσουν οι δικοί του. Και οι άλλοι, αυτοί με το στέφανο του
αδικημένου τόσα χρόνια, φαντάζομαι θα έμαθαν τη σημαίνει αδικία στο
πετσί τους και δεν θα τα ξανακάνουν. Yeah, right ....Αφού το παραμύθι
είναι σαν την χώρα: όταν διοικούν οι μεν, οι δε βλέπουν μόνο κομπίνες
και υπόσχονται πως δεν θα κάνουν και αυτοί τα ίδια. Και μετά το
ξεχνάνε και αρχίζουν τα φαγοπότια με κουμπάρους και ηγούμενους. Και ο
λαός τους, σαν τον μεγάλο λαό του Θρύλου και του Τριφυλλιού,
χειροκροτούν σαν σε ρωμαϊκές αρένες - απαιτώντας διορισμούς και
πρωταθλήματα και ας είναι πέτσινα.


Και μετά σου λέει γιατί έφτασε η χώρα εδώ. Μα με τέτοιο ποδόσφαιρο
δεν το είχατε πάρει μυρωδιά ρε; Που να το πάρετε, αποχαυνωμένοι μέσα
στις κόκκινο πράσινο κίτρινες παρωπίδες σας".