Άσυλο

Επί τη ευκαιρία της κατάληψης της Νομικής από τους μετανάστες, μπήκε στη βιτρίνα της επικαιρότητας ξανά το ζήτημα του Πανεπιστημιακού Ασύλου, το οποίο επικαλούνταν οι καταληψίες μετανάστες για την παραμονή τους στο χώρο της Σχολής.

"Μα τι χρειάζεται πια το Πανεπιστημιακό Άσυλο εφόσον έχουμε Δημοκρατία;"

Εύλογο το ερώτημα αλλά η Δημοκρατία έστω και ζώσα μπορεί να έχει τις παρεκτροπές της και γι' αυτό υπάρχουν διάφορες δικλείδες ασφαλείας και προστασίας. Αν δεν κάνω λάθος, η Δικτατορία κυβέρνησε για ένα διάστημα με βάση το Σύνταγμα του 1952, Σύνταγμα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, έστω και βασιζόμενη στις διατάξεις περί εκτάκτων αναγκών του συγκεκριμένου Συντάγματος. Συνεπώς η Δημοκρατία έχει ανάγκη από θεσμούς και νόμους και δεν αυτοπροστατεύεται μόνον με την επίκληση του ονόματός της.

Ο Νόμος προσδιορίζει, ποιους και τι προστατεύει, το Πανεπιστημιακό Άσυλο. Κατά συνέπεια αυτό που μας φταίει δεν είναι ο Νόμος αυτός καθ' εαυτός αλλά η λαθεμένη εφαρμογή του ή η αδυναμία εφαρμογής του. Και όσοι πρέπει ν' αποφασίζουν κάθε φορά σύμφωνα με το Νόμο ν' άρουν το Άσυλο και δεν το πράττουν, στη μέγιστη πλειοψηφία τους δεν το πράττουν όχι λόγω του νόμου του  Ασύλου αλλά λόγω της διαπλοκής τους με τους φοιτητές συνδικαλιστές για την εκλογή τους στη θέση τους, Δεν φταίει λοιπόν  ο νόμος του Ασύλου αλλά άλλες Διατάξεις των νόμων που διέπουν τη λειτουργία των Πανεπιστημίων.

Στην περίπτωση των μεταναστών σημειώθηκε σωρεία νομικών παραβιάσεων από διαφόρους φορείς και τους ίδιους, από την είσοδό τους στη χώρα, από την αναχώρηση τους από την Κρήτη για την Αθήνα  ως την είσοδό τους στη Νομική. Αν σκεφτεί κάποιος όλη την πορεία των γεγονότων, σίγουρα θα καταλήξει να θεωρήσει απλά ως μια πτυχή του ζητήματος το Άσυλο, έστω και αν αυτό έβγαλε το μεγάλο ντόρο της δημοσιότητας και λόγω του ότι αποτέλεσε την κατάληξη του ζητήματος και εξ αιτίας πιθανών σκοπιμοτήτων.

Το Πανεπιστημιακό Άσυλο έχει λογική έννοια μόνον για την προστασία των ιδεών των μελών της επιστημονικής κοινότητας του Πανεπιστημίου και θα πρέπει και γι' αυτά τα μέλη να προσφέρει προστασία εφόσον δεν παραβιάζουν ποινικές ή άλλες διατάξεις για τις οποίες οι διωκόμενοι, ζητούν το Άσυλο. Οι διοικούντες την Πανεπιστημιακή κοινότητα θα πρέπει σαφώς τότε να κρίνουν αν οι αιτούντες την ασυλία, την δικαιούνται ή όχι λόγω της παράνομης δράσης τους. Ειδάλλως θα φθάσουμε σε χειρότερα επίπεδα απ' αυτά της βουλευτικής ασυλίας. Και στην περίπτωση της βουλευτικής ασυλίας, κάποιοι επιδίωξαν ν' αποφύγουν τον ποινικό κολασμό, στηριζόμενοι στην κοινοβουλευτική τους ασυλία αλλά ακόμα και εκεί υπάρχουν επιτροπές ή ολομέλειες της Βουλής που αποφασίζουν αν θα πρέπει ν' αρθεί η ασυλία ή όχι, έστω και αν υπάρχουν σε διάφορες περιπτώσεις, υποψίες διαπλοκών και συναδελφικής αλληλεγγύης κατά το κακώς εννοούμενο.

Στην αρχαιότητα, υπήρχαν οι ικέτες στους Ναούς που είχαν την προστασία του ασύλου του ιερού χώρου, όπως ο Παυσανίας. Σε καμιά περίπτωση όμως το σύγχρονο Ακαδημαϊκό άσυλο δεν έχει ορισθεί σαν χώρος υποδοχής ικετών εκτός Πανεπιστημίου, αιτούντων την προστασία τους από τις αρχές ή πόσω μάλλον, η εξωπανεπιστημιακή κατάληψη του Πανεπιστημίου, δεν μπορεί να τύχει της προστασίας του Πανεπιστημιακού ασύλου. Αντιγράφω από το άρθρο 3, παρ. 3 του νόμου 1549/2007:

"Το ακαδημαϊκό άσυλο αναγνωρίζεται για την κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών και για την προστασία του δικαιώματος στη γνώση, τη μάθηση και την εργασία όλων ανεξαιρέτως των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας των Α.Ε.Ι. και των εργαζομένων σε αυτά, έναντι οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει."

Η κατάληψη λοιπόν του Πανεπιστημιακού χώρου από μη Πανεπιστημιακούς φορείς συνιστά συνεπώς παραβίαση του ασύλου.

Πέρα όμως απ' αυτά, που κάνουν σαφές ότι υπάρχει νόμος που δεν αφήνει κενά και θα πρέπει να εφαρμόζεται, δεν καταλαβαίνω τη σπουδή όσων έσπευσαν να κατακεραυνώσουν την ύπαρξη του ακαδημαϊκού ασύλου και να ζητήσουν την άμεση κατάργησή του αντί να ζητήσουν την εφαρμογή του νόμου με ακρίβεια. Γιατί αυτή η σπουδή άραγε; Τι εξυπηρετεί πέραν του εντυπωσιασμού και αποπροσανατολισμού; Μήπως "φταίει το γαϊδούρι και την πληρώνει το σαμάρι"; Μήπως μια που ξεκινήσαμε την αποδόμηση, δημιουργούμε τις ευκαιρίες να ξηλώσουμε και άλλα ενοχλητικά πράγματα;