Σχετικά με την Ανάπτυξη

Άκουγα χθες στο ενδιαφέρον δελτίο ειδήσεων ενός υπερχρεωμένου τηλεοπτικού καναλιού, τις δηλώσεις μιας δημοσιογράφου του, με σημαντικό μεταξύ άλλων προσόν της, τις πράσινες παρωπίδες της, ότι με βάση την επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους και τα μέτρα που αναμένονται μέσα από το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας και το ταμείο στήριξης, θα μπορούν να μένουν χρήματα τα οποία να επενδύσουμε στην απαραίτητη και αναγκαία προσπάθεια ανάπτυξης. Μέχρι εδώ σωστά και λογικά. Τόνισε ότι επιτέλους θα έχουμε την ευκαιρία να μην παράγουμε ΜΟΝΟΝ ελλείμματα αλλά ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ ΠΟΥ ΝΑ ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΘΟΥΜΕ ΣΕ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΗ.

Η ένστασή μου, μάλλον καλύτερα η απορία μου, είναι αν μας δώσουν την πολυτέλεια ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΟΥΜΕ που θέλουμε να επιδιώξουμε στόχους ανάπτυξης, όταν αυτό θα το κάνουμε με δανεικά λεπτά. Είναι σαφές ότι οι δανειστές μας δεν θα επιδιώξουν για παράδειγμα να γίνουμε ανταγωνιστές τους...Πιθανότατα να μας επιτρέψουν να αναπτυχθούμε σε τομείς που θεωρούν ευτελείς για να ασχοληθούν ή συμπληρωματικούς των δικών τους δραστηριοτήτων.

Ο πρωθυπουργός μας ηδονίζεται να μιλάει για ανάπτυξη με καινοτόμες ιδέες και δραστηριότητες στις νέες τεχνολογίες. Όλη τη δεκαετία του 2000 και ιδίως μετά το 2002, υπήρξαν τέτοιες προσπάθειες στην Ελλάδα για έρευνα και ανάπτυξη σε νέες τεχνολογίες και μάλιστα με αποκλειστικά εξαγωγικούς στόχους. Το δράμα είναι ότι τέτοιες προσπάθειες γίνονταν από την ίδια εταιρία, που είχε το στίγμα των δεκαετιών 80 και 90 σαν εθνικός προμηθευτής των τηλεπικοινωνιών. Αλλά γίνονταν από Έλληνες μηχανικούς, που τους δινόταν η ευκαιρία να μην έχουν το ρόλο του χειριστή ή μεταπράτη της εισαγόμενης ξένης τεχνολογίας αλλά επιτέλους να παράξουν εγχώριο προϊόν, τεχνολογικά ανταγωνιστικό των ξένων. Τους δινόταν η ευκαιρία αξιοποίησης των γνώσεων και των σπουδών τους με τρόπο, που θα μπορούσε να αποβεί αποδοτικός και για τη χώρα. Αλλά δεν αρκεί να κάνεις ένα προϊόν τεχνολογικά ανταγωνιστικό αν δεν είναι και εμπορικά ανταγωνιστικό. Και πως μπορεί να γίνει αυτό σε μια χώρα που στην καλύτερη περίπτωση η κρατική υποστήριξη των επενδύσεων μένει στις εξάρσεις εντυπωσιασμού για τις καινοτομίες, όπως αυτές του νυν πρωθυπουργού, που περισσότερο θυμίζει τον ενθουσιασμό γκατζετάκια παρά την πρακτική βούληση πολιτικού να κάνει έργο τις απόψεις του.

Και φθάνουμε στο σήμερα που η κρίση το πρώτο που θα σβήσει από το χάρτη είναι πιθανότατα το κομμάτι της ανάπτυξης σε τέτοιους τεχνολογικού τομείς γιατί όταν δεν μπορείς να τους στηρίξεις σε στυλ Κίνας για να κάνουν εξαγωγές ενώ παράλληλα ζητάς να υπάρχουν μισθοί Κίνας για να ρίξεις το δήθεν ένοχο για όλα εργατικό κόστος και όταν τους έχεις αποκλείσει από την εγχώρια αγορά γιατί πειράζουν αυτούς που εισάγουν την ξένη τεχνολογία και ενοχλούν τους δήθεν απαράβατους κανόνες ανταγωνισμού της δήθεν ελεύθερης παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, τότε πως μπορούν να σταθούν; Θα μείνουν λοιπόν τα ευχολόγια για καινοτομίες, που στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να παραχθούν από κάποια κορυφαία μυαλά σποραδικά και να πουληθούν μάλλον πάμφθηνα σε ξένα επιχειρηματικά συμφέροντα, αφού ούτε και την οικονομική στήριξη για την απόκτηση πατέντας δεν θα έχουν.

Μπορεί να υπερβάλλω και αν ναι ζητώ συγγνώμη. Είναι σίγουρο ότι ο κύριος Παπανδρέου δεν διαβάζει ένα ταπεινό και ασήμαντο blog σαν το δικό μου. Θεωρώ ότι δεν θα ήταν κακό κάποια τέτοια σχετική συζήτηση να απασχολούσε τον ίδιο ή τους επιτελείς του. Όσο ακόμα αυτή η χώρα μπορεί να κυβερνιέται εντός των συνόρων, ίσως κάποια πράγματα να μπορούσαν να βελτιωθούν. Απλά την επόμενη φορά που οι κυβερνητικοί μιλήσουν για ανάπτυξη, ας γνωρίζουν ότι αποτέλεσμα των πολιτικών και των δικών τους και των προηγουμένων ετών, είναι να σβήνει αυτή σε πολλούς τομείς. Και δυστυχώς και τώρα, που όλοι επιθυμούν διακαώς την ανάπτυξη, δεν είναι ορατή και η στήριξή της. Ένα παράδειγμα έφερα που κάπως γνωρίζω...Μακάρι να είναι σε άλλους τομείς αλλιώς.