Υπό το φόβο του πλήθους, ακόμα και παρά την χρησιμοποίηση των γνωστών αγνώστων του παρακράτους, ξεκίνησαν σήμερα τα τερτίπια του αποπροσανατολισμού (επισκέψεις από το πρωί στον Πρόεδρο, συζητήσεις για οικουμενική κλπ), που κατέληξαν στο "Δεν παραιτούμαι και ζητάω ψήφο εμπιστοσύνης". Και στις δημοτικές εκλογές με παρόμοια τερτίπια και ελιγμούς και διλήμματα (ή βγάζετε τους δημάρχους μου ή χρεοκοπούμε), καταλήξαμε στην μη-ήττα που έγινε κολυμβήθρα του Σιλωάμ για την αναβάθμιση της κυβέρνησης μέσα από την υποτιθέμενη λαϊκή υπερψήφιση.
Δεν έγραφα και πολλά τόσες μέρες για το οξύτατο πολιτικοοικονομικό μας πρόβλημα γιατί έχω πάψει να έχω ελπίδες πως αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, δηλαδή το πολιτικό κατεστημένο της μεταπολίτευσης και οι προσκείμενοι κύκλοι (δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές κλπ), μπορούν και να την χειριστούν και να λύσουν τα προβλήματα. Γιατί οι ίδιοι κατά ένα μεγάλο ποσοστό είναι μέρος του προβλήματος.
Ίσως δεν υπάρχει και λύση στο ζήτημα πια. Πιθανότατα υπάρχει μόνον επιλογή της μικρότερης καταστροφής και αυτή δεν είναι σίγουρα το να υποθηκεύσουμε επ' άπειρον τη χώρα και να την αποστερήσουμε για πάντα από τους όποιους πόρους μπορούν να στηρίξουν κάποτε στο μέλλον κάποια ανάπτυξη.
Ένας πρωθυπουργός που ζητάει συνυπευθυνότητα με τους πολιτικούς του αντιπάλους σε μια πολιτική που εκείνοι, ας δεχθούμε έστω μικροκομματικά, δεν δέχονται, καταλαβαίνει πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο δεν έχει νόημα αλλά το κάνει σαν έσχατο αντιπερισπασμό στην αγανάκτηση του κόσμου, που φοβάται. Θέλει να δημιουργήσει ένα ρεύμα της κοινής γνώμης που θα μιλάει για την συμφεροντολόγα, μικρόψυχη αντιπολίτευση, που ενώ η Πατρίδα κινδυνεύει, εκείνη δεν συνεργάζεται για να δοθεί λύση. Μόνο που ο κόσμος, έστω και ετερόκλιτος, σε μεγάλη πλειοψηφία, αφουγκράζεται πως η "λύση" δεν είναι λύση αλλά επιβαλλόμενη τακτική καθυστέρησης και ελέγχου της χρεοκοπίας για να μη δημιουργήσει πρόβλημα στην Ευρωζώνη ενώ παράλληλα θα υπονομεύσει χειρότερα τη χώρα στο μέλλον και θα υποθηκεύσει στο έλεος των δανειστών της, ότι καλύτερο υπάρχει.
Ο Πρωθυπουργός θέλει συνεργασίες αλλά στην πραγματικότητα θέλει συνενόχους των πολιτικών του αποφάσεων. Και έτσι να είναι όμως, του δίνεται τώρα η ευκαιρία ν' αλλάξει το οικονομικό του επιτελείο και να φέρει στην κυβέρνησή του και κάποιους εξωκυβερνητικούς σε μια ύστατη προσπάθεια να εξορθολογίσει τις πολιτικές του και να διαπραγματεύεται με μεγαλύτερη ισχύ και πειθώ. Εξάλλου εφόσον χρειάζονται νέα και τόσο σκληρά μέτρα, είναι σαφέστατο ότι ο κος Παπακωνσταντίνου πρέπει να φύγει ως αποτυχημένος και αφού δεν το κάνει ο ίδιος, όπως με δηλώσεις του στο παρελθόν, είχε αναλάβει την υποχρέωση να το κάνει, τότε πρέπει να το κάνει ο Πρωθυπουργός.
Και εν τέλει πρέπει να σταματήσει και αυτός ο αυτοεξευτελισμός των Ελλήνων, που δίνει συνεχές πάτημα για ύβρεις και δημιουργία αρνητικής ψυχολογίας, από τις χειρότερες λαϊκίστικες εκφάνσεις της κουλτούρας των δανειστών μας. Ναι, ζήσαμε βίον υπερκαταναλωτικό, μέσα σε άπλετο ευδαιμονισμό, που κατέληξε στην πλήρη αντιπαραγωγικότητα που εξέτρεφε ένα σύστημα διαφθοράς, αδιαφάνειας και πολιτικής και κοινωνικής αλλοτρίωσης. Το ζήτημα τώρα είναι να τιμωρηθούμε αυστηρά για να μην ακολουθήσουν άλλοι στο μέλλον το παράδειγμά μας ή να μας δοθεί μια ευκαιρία με λογικό τρόπο να κτίσουμε πάνω στα συντρίμια μας και ν' αλλάξουμε; Οι πολιτικές που ακολουθούνται, μάλλον σαν πολιτικές τιμωρίας των Ελλήνων προς παραδειγματισμό μοιάζουν και σ' αυτό πειθήνια συνηγορούν και δίνουν μάλιστα έμφαση με εκ των ένδον κριτικές τους, οι κυβερνώντες. Αλλά ας προσέξουν γιατί και από τον Τιτανικό, κάποιοι σώθηκαν... Και τώρα ότι και αν γίνει κάποιοι θα επιβιώσουν και η Ιστορία βέβαια θα γράψει...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου