Φαίνεται ότι μας περνούν μάλλον για ντιπ ηλίθιους, που θα πρέπει να χειραγωγηθούμε για να μας "σώσουν" αγόγγυστα. Και έτσι εξοργιστίκα βγάζουν τον ένα και τον άλλο για να πείσει για τον ορθό δρόμο.
Βγαίνει ο αποτυχημένος Χριστιανοδημοκράτης "ηγέτης" Στόιμπερ, που έχασε το κόμμα και την καγκελαρία από τη Μέρκελ και λέει ας κάνω μια δήλωση για την Ελλάδα και κατηγορεί το "αδελφό" (κατά δική του έκφραση) κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, ότι ... κατεβάζει τον κόσμο στα πεζοδρόμια και τις πλατείες στην Ελλάδα. Που να καταλάβει τώρα ότι οι Αγανακτισμένοι των πλατειών, ελάχιστη χειραγώγηση έχουν από τα κόμματα. Πιστεύουν ότι αν συναινέσει άνευ όρων ο Σαμαράς θα λύσουν το ζήτημα της πολιτικής πειθήνιας των Ελλήνων στα σχέδια που υπάρχουν για το χειρισμό της Ελληνικής κρίσης. Καπάκι βγαίνει γνωστός σταθμός με δημοσιογράφους - Ηρακλεδείς των Μνημονίων και βγάζει ως επίσημη είδηση το ότι ο Σαμαράς είπε στον Πρωθυπουργό της Γαλλίας Φιγιόν πως μιλάει για φορολογικές ελαφρύνσεις όχι γιατί της πιστεύει αλλά απλά για προεκλογικούς λόγους. Σε όποιο πρακτορείο και αν προσπάθησα να διασταυρώσω την είδηση κάτι τέτοιο δεν μπόρεσα να το κάνω. Αλλά εγώ δεν είμαι δημοσιογράφος. Βέβαια αυτοί που είναι δημοσιογράφοι υποτίθεται ότι τηρούν και κάποια επαγγελματική δεοντολογία... Οι προσπάθειες πιέσεων στο Σαμαρά να προσθέσει το όποιο πλέον βάρος της ΝΔ στο Μνημόνιο-2 είναι τόσο έντονες αλλά και τόσο έκδηλες που οι εντός και εκτός συνόρων πιέζοντες υφίστανται τις συνέπειες του νόμου της Φυσικής, ΔΡΑΣΗ = ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ.
Για το θέμα της φορολόγησης θαρρώ πως και κόμματα που συναίνεσαν στο πρώτο Μνημόνιο, όπως η Δημοκρατική Συμμαχία, περισσότερο συμφωνούν με τις απόψεις Σαμαρά παρά με την φοροκαταιγίδα της κυβέρνησης. Συνεπώς οι πιέσεις προς Σαμαρά θα έπρεπε να είναι γενικότερης στόχευσης γιατί αν έστω συναινέσει ο Σαμαράς, η υπόλοιπη αντιπολίτευση που δεν θα συναινεί, θα κληρονομήσει το κομμάτι εκείνο του κόσμου, που υποτίθεται πως αντιδρά λόγω Σαμαρά. Και αυτό θα γίνει σίγουρα γιατί η ΝΔ του Σαμαρά δεν είναι η ΝΔ του Καραμανλή σαν λαϊκή βάση και ο διπολισμός της μεταπολίτευσης έχει τρωθεί έτσι ώστε ο κόσμος δεν ακολουθεί σαν τα πρόβατα τα μεγάλα κόμματα. Αλλά τέτοια γενικότερη πίεση στην ευρύτερη αντιπολίτευση δεν την βλέπω. Γιατί άραγε;
Σε μια χώρα που δεν έχουν κατ' ουσίαν προσπαθήσει να περικόψουν το άχρηστο κομμάτι του Δημοσίου (αλλά εν αντιθέσει προκρίνουν να περικόψουν ή να πουλήσουν στη φθήνια το χρήσιμο κομμάτι του), που δεν έχουν κάνει τίποτα για τη φοροδιαφυγή, που δεν έχουν ξεκινήσει τις αποκρατικοποιήσεις της Δημόσιας περιουσίας, εκείνης που θα μπορούσε να αποκρατικοποιηθεί χωρίς σημαντικές επιπτώσεις στις κοινωνικές υπηρεσίες (εν αντιθέσει σχεδιάζουν την αποκρατικοποίηση και των τομέων που θα έχουν κοινωνικές επιπτώσεις), σε μια χώρα που λόγω ανικανότητας καίμε τα χλωρά μαζί με τα ξερά, στη χώρα που το ήπιο πρώτο Μνημόνιο σε σχέση με το δεύτερο έχει φέρει τεράστια ύφεση και σημαντική άνοδο της ανεργίας, σε αυτή τη χώρα μας πειράζει η αλλαγή της συνταγής, που ίσως έλξει κάποια κεφάλαια να επενδύσουν ή να μην μας εγκαταλείψουν. Γιατί άραγε; Προφανώς αυτή η έννοια τους εξυπηρετεί τις ανάγκες και τα συμφέροντα εκείνων που στην Ελληνική κρίση ενδιαφέρονται στο να μη θιχτεί η Ευρωζώνη και όχι στο να διασωθεί η Ελλάδα και τα δυο αυτά δεν ταυτίζονται μέσα από τα σενάρια της ελεγχόμενης χρεοκοπίας.
Και στην ίδια συχνότητα κινούνται και άλλοι μεγαλοκονδυλοφόροι των δημοσιογραφικών συγκροτημάτων, που από το όντως ετερόκλιτο και γι' αυτό μη χειραγωγούμενο κίνημα των Αγανακτισμένων, διαλέγουν να προκρίνουν την ύπαρξη μεταξύ των, των Τεμπέληδων και των Φοροφυγάδων για να θίξουν τις διαδηλώσεις και να δώσουν έμφαση στην ύπαρξη συμφερόντων μεταξύ των διαδηλωτών και στο ότι δίνεται έτσι φορέας αντίδρασης σε κομμάτια της κοινωνίας, που ευθύνονται για την κρίση. Βέβαια ούτε κουβέντα για τη δική τους μεγάλη ευθύνη, που σαν τέταρτη εξουσία, επί δεκαετίες στην μεταπολίτευση, συνετέλεσαν στον πελατειακό κομματισμό της ελληνικής κοινωνίας, υπηρετώντας κόμματα και όχι πολιτικές μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και διαπαιδαγωγώντας τον Ελληνικό Λαό στον καταναλωτισμό και την κενοδοξία.
Μέσα από ένα κίνημα αντίδρασης που δεν ξεκινάει από κόμματα, προβάλλουν για να το φθείρουν, το απολιτίκ, το ετερόκλιτο και το συμφεροντολογικό και όχι την αγνή αγανάκτηση, την απουσία ελπίδας, την απόγνωση της ανεργίας, την απόγνωση του φάσματος της ανεργίας, το φόβο του ακόμα χειρότερου Αύριο. Γιατί άραγε; Η απάντηση βρίσκεται στην προϊστορία τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου