Η αλυσίδα των παραλογισμών. Μήπως το μόνο που μένει είναι η πίστη στα θαύματα;

Όλοι ενισχύονται (Ιτάνζ σε Ατρόμητο, Μεντί σε Ηρακλή, νέος προπονητής σε Λάρισα) και εμείς περιμένουμε ποιοι και πότε θα δεχτούν να στελεχώσουν το νέο ΔΣ και διαβάζουμε σωρεία συνεντέυξεων του κυρίου Βεντούρη με πολύ ενδιαφέρον αλλά χωρίς να μας πηγαίνουν μπροστά. Άλλωστε από τα τέλη Οκτωβρίου κάνουμε ένα βήμα μπροστά και δυο πίσω. Συνάμα και αντί της ενίσχυσης που είναι ζωτικής σημασίας, έχουμε ν' αντιμετωπίσουμε την αποδυνάμωση από τους τραυματισμούς και την τοποθέτηση στο "ψυγείο" όσων στοιχίζουν χωρίς να συνεισφέρουν ανάλογα. Πρόσφατη σημερινή απώλεια ο Χίκα που γύρισε το πόδι του. Κούμο, Βαρό, Κούρντι κλείνουν μήνα που οι τραυματισμοί τους, τους έθεσαν εκτός ομάδας και είναι προφανές ότι κάτι τρέχει με την αποθεραπεία τους ...και πως να μην τρέχει όταν η ομάδα δεν είχε ιατρικό τιμ. Ακούμε για Φερναντέζ και ελπίζουμε κάπως. Ακούμε για Μήτρογλου αλλά από την άλλη είναι τραγελαφικό να έχουμε εναποθέσει την πίστη μας να τον πείσουμε να έρθει στον Πανιώνιο ...στη φιλία του με τον κολλητό του Σιόβα και μόνο. Άλλωστε τι να ζηλέψει; Τη διοικητική σταθερότητα, την αγωνιστική πορεία, το ρόστερ που θα συνεργαστεί, την εμπειρία του προπονητή, που θα μάθει πράγματα δίπλα του (συγγνώμη Άκη αλλά ας είμαστε ρεαλιστές...); Ίσως μόνον ότι θα παίζει βασικός και αναντικατάστατος, αν αυτό αντισταθμίσει την αγωνία και το στρες που υπάρχει, παίζοντας σε ομάδα που θ' αγωνίζεται με νύχια και με δόντια για να σωθεί.

Είναι λυπηρό ότι σε καμιά περίπτωση δεν έγινε η οποιαδήποτε λογική κίνηση για να διασφαλίσει την ομάδα. Αρχικά φέρνουμε έναν, που αυτοχαρακτηρίζεται ως άσχετος από ποδόσφαιρο, να φτιάξει ομάδα με χαμηλό μπάτζετ. Φτιάχνει εν τέλει έναν αχταρμά, καθοδηγούμενο από έναν άβουλο δημόσιο υπάλληλο Σουηδικού δημόσιου τομέα και με το ξεκίνημα της κατρακύλας, παίρνει το καπελάκι του και φεύγει. Διώχνουμε και το δημόσιο υπάλληλο, που σαν σωστός υπάλληλος ζητάει και την αποζημίωσή του ο άνθρωπος, τη στιγμή που η οικονομική στενότητα είναι σημαντική και οι ανάγκες απαιτούν να ξοδευτούν χρήματα για να γίνει ο αχταρμάς, ομάδα. Έρχονται δυο-τρεις άνθρωποι που πονάνε την ομάδα και ο προπονητής που την έσωσε πέρυσι και εκεί που πάνε να ξεκινήσουν την προσπάθειά τους έρχεται ο τέως ιδιοκτήτης εν τρικυμία κρανίου και αποπειράται να πουλήσει την ομάδα στο συνδικάτο ποδοσφαιρικών "επιχειρηματιών". Παραιτούνται διοικητικοί και προπονητής, ξεσηκώνεται ο κόσμος και τα γυρνάει ο τέως ιδιοκτήτης και τίθεται ξανά "μπροστάρης", διαθέτοντας τα πιο "ικανά Πανιώνια χέρια" κατά δήλωσή του. Με προπονητή με Πανιώνια ψυχή και διαχειριστές της ΠΑΕ, που μάχονταν για την κάθαρση της και την εκλογίκευση του οργανισμού της, ξεκινάει νέα ανοδική προσπάθεια, που και πάλι όμως σκοντάφτει και τότε ο "μπροστάρης" τα ξαναπαρατάει και τα φορτώνει στον προβληματικό ερασιτέχνη (με τις δικές του μαύρες τρύπες) πάνω στο κρίσιμο σημείο της τελικής προσπάθειας για τον Πρώτο Γύρο και της έναρξης της μεταγραφικής περιόδου του Ιανουαρίου, που είναι ύψιστης σημασίας για την ενίσχυση της ελλιπούς ομάδας. Και αρχίζει ο κύκλος ανασυγκρότησης από την αρχή ... αφού στο πέρασμα του χρόνου είχαμε παράπλευρες απώλειες πολλούς που θα 'ταν αξιόμαχοι στην προσπάθεια μας. Αν αυτή η πορεία των γεγονότων δεν είναι το τέλειο παράδειγμα αυτοκτονικής διάθεσης, για παρουσίαση σε ψυχιατρικό σεμινάριο, τότε ποιο είναι;

Μόνο μέσω της μεταφυσικής μπορούμε να διατηρούμε ελπίδες, με βάση τα όσα βλέπουμε δυο μήνες περίπου τώρα. Μόνο σε θαύματα ελπίζουμε. Σίγουρα υπάρχουν και μερικές χαλύβδινες Πανιώνιες ψυχές, που ελπίζουμε να μπουν μπροστά και με τη βοήθεια και απ' όλους εμάς τους υπόλοιπους "να μην τα παρατήσουμε", όπως δήλωσε και μετά τον ατυχή αγώνα με την Κέρκυρα ο προπονητής μας, ο Άκης Μάντζιος. Γιατί αυτό απαιτεί η αξιοπρέπεια και η ιστορία του συλλόγου. Γιατί όσο προσπαθούμε, έστω διατηρούμε αυτή τη μεταφυσική ελπίδα ότι δεν θα υποθηκεύσουμε το μέλλον του συλλόγου σε νέα πιο δύσκολα και πέτρινα χρόνια. Έχουμε περάσει και άλλα πολύ άσχημα στο παρελθόν αλλά η εντύπωσή μου είναι ότι πιθανότατα είναι οι παρούσες στιγμές, οι χειρότερες. Και δυστυχώς δεν ήταν αναπόφευκτο να φθάσουμε εδώ που φθάσαμε αν η αλυσίδα των γεγονότων, που περιέγραψα παραπάνω δεν ήταν μια χιονοστιβάδα κακοδιαχείρισης και έλλειψης λογικής σε όλα της τα χρονικά σημεία και τα επίπεδα. Και δεν πρόκειται για μια σειρά ατυχών συμβάντων αλλά μια σειρά άστοχων και παράλογων πράξεων.

Κλείνοντας, μια που είμαστε στο Δεκέμβριο, ας θυμηθούμε τη ρήση του μέγιστου φωστήρα, Κιντή:

"Το Δεκέμβριο η ομάδα θα πετάει...".