Διαβάζω (tanea.gr) ότι προσωπικά και ο Υπουργός Υγείας, κύριος Λοβέρδος και ο διοικητής του ΙΚΑ κος Σπυρόπουλος δήλωσαν ότι αντιτίθενται στην απάντηση του ΙΚΑ για τη χορηγία των ειδικών παπουτσιών για τους διαβητικούς και θα λάβουν μέτρα ώστε να χορηγηθεί το σχετικό ιατρικό βοήθημα στους ασθενείς, με παράλληλη προσπάθεια να αποφευχθούν μονοπωλιακές προμήθειες, όπως αυτές του παρελθόντος με τ' αναπηρικά αμαξίδια.
Είναι προς τιμή τους ότι αναγνώρισαν το λάθος της υπηρεσίας τους αλλά δεν είναι προς τιμή τους ότι χρειάστηκε η σύσσωμη κοινωνική κατακραυγή για να διαπιστώσουν το ατόπημα και να επέμβουν στα του οίκου τους.
Για μια ακόμα φορά πάντως διαπιστώνεται η δύναμη της ειρηνικής και στοχευμένης κριτικής και η δύναμη, που μπορεί να έχει ο Τύπος όταν κινείται με κοινωνικά και όχι κομματικά κριτήρια. Αυτή η περίπτωση ας είναι δίδαγμα προς τους διάφορους κυανοπρασινοκόκκινους δημοσιογράφους, που βγαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα με κομματικούς ρόλους και κομματικά γυαλιά, έτοιμοι να δικαιολογήσουν τα πάντα για την παράταξη, που "υπηρετούν", ακόμα και σε βάρος της κοινωνίας και της χώρας, που ζουν.
E, το επόμενο που πρέπει να πάρουν πίσω είναι το νομοσχέδιο για το τσιγάρο. Και εκεί χρειάζεται (και ήδη γίνεται) στοχευμένη κριτική, η οποία πρέπει να κορυφωθεί πριν είναι πολύ αργά και μείνουν στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενοι, από τα μαγαζιά που οδεύουν σε κλείσιμο (αν εφαρμόσουν το νόμο και δεν πατάνε οι πελάτες)
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Ως γνωστό έγω δεν είμαι καπνιστής
Σίγουρα δεν είναι το καλύτερο δημοκρατικά να επιβάλεις κανόνες υγιεινής όπως η αποφυγή του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους με νόμους και ποινές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την άλλη όντως υπάρχει θέμα με την επιβίωση μαγαζιών με θαμώνες κυρίως καπνίζοντες.
Πιστεύω ότι η σαφής λύση θα ήταν τα καπνιστήρια με εξαερισμό σε τέτοιες περιπτώσεις αλλά πολύ φοβάμαι ότι ούτε αυτό θα ήταν ικανοποιητικό για τους αρειμάνιους καπνιστές θαμώνες, που θέλουν να "απολαμβάνουν" το κάπνισμα μετά θεάματος και να μην χαλάνε τη ζαχαρένια τους με το να σηκώνονται όποτε θέλουν να καπνίσουν.
Πιστεύω ότι ο νόμος δεν πρέπει να αποσυρθεί αλλά ν' αλλάξει με το να επιτρέπει με προδιαγραφές καπνιστήρια και επίσης μαγαζιά αποκλειστικά καπνιζόντων, υπαλλήλων και θαμώνων. Βέβαια το δεύτερο μαθηματικά θα οδηγήσει σε δημιουργία soft-τεκέδων...
Από τη μια λοιπόν δεν αρέσει η υποχρεωτική δια ροπάλου αποφυγή του καπνίσματος και η πρακτική του θέματος, ότι πχ στα καφενεία σε τεράστιο ποσοστό πηγαίνουν καπνιστές, από την άλλη πρέπει να δεχτούμε ότι το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους είναι ανθυγιεινή συνήθεια που θέτει σε κίνδυνο την υγεία καπνιζόντων και ιδίως μη καπνιζόντων, που μετατρέπονται σε παθητικοί καπνιστές και υφίστανται άνευ της θέλησης τους φθορά. Το θέμα είναι δύσκολο αλλά πιστεύω ότι κάποιες μικρές διέξοδοι σαν αυτές που ανέφερα παραπάνω, είναι εφικτές.
Βέβαια υπάρχει μεγάλη διαφορά νομίζω και αντίστροφη ζημία μεταξύ του ζητήματος της ανάρτησης με τα παπούτσια διαβητικών και του θέματος της απαγόρευσης του καπνίσματος. Στο πρώτο μιλάμε για κρατική απόφαση που για οικονομικά ζητήματα στρέφεται κατά της υγείας των πολιτών ενώ στο δεύτερο αναφερόμαστε κυρίως σε οικονομικές ζημίες από μια κρατική απόφαση που έχει σαν στόχο την απόσβεση ενός κινδύνου για την υγεία των πολιτών.
Οντως έχει διαφορές το ένα με το άλλο. Απλά μου δόθηκε αφορμή επειδή αφορά το ίδιο Υπουργείο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ νόμος για το κάπνισμα πρέπει να αλλάξει ολοκληρωτικά, ή να αποσυρθεί. Πρέπει να γίνει σαφής διαχωρισμός μεταξύ των χώρων ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗΣ προσέλευσης και ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΗΣ.
Δηλαδή, όπου είναι επιλογή μου το εάν θα πάω πρέπει να υπάρχει ελευθερία να επιλέξει το κατάστημα και ο ιδιοκτήτης. Από εκεί και πέρα αν θέλω πάω, αν δε θέλω δεν πάω. Δε γίνεται να με υποχρεώνει ένας νόμος με το έτσι θέλω να μην καπνίζω. Αν κριθεί παράνομο το κάπνισμα (όπως π.χ. τα ναρκωτικά) τότε ναι να σεβαστώ το νόμο. Αλλά όταν μου δίνεται το δικαίωμα επιλογής, τότε αυτό το δικαίωμα πρέπει να το έχω εκεί που επιλέγω να πάω.
Αλλό το νοσοκομείο, η εφορία, η δημόσια υπηρεσία κλπ. όπου πάω θέλω δε θέλω για δουλειά και άρα συνυπάρχουμε καπνιστές και μη καπνιστές από υποχρέωση και άλλο όταν διασκεδάζω όπου επιλέγω το μαγαζί...
Το κάπνισμα όπως και το ποτό είναι δύσκολο να κηρυχθούν παράνομα όσο και αν υπάρχουν επιπτώσεις στην υγεία και όσο και αν φαντάζει η πιο δίκαιη λύση αν προκρίνουμε την ανάγκη της ριζικής καταστολής της καπνιστικής συνήθειας. Οι λόγοι είναι διάφοροι. Πρώτον μιλάμε για πολύ πιο διαδεδομένες συνήθειες σε μεγάλη κλίμακα της κοινωνίας και όχι στο περιθώριο. Δεύτερον είναι συνήθειες που σέρνουν από πίσω τους σχετικά ισχυρά οικονομικά συμφέροντα και όχι μόνον ιδιωτικά αλλά και δημόσια μέσω φόρων κλπ. Τρίτον, οι επιπτώσεις που επιφέρουν στην υγεία είναι μακροπρόθεσμα και όχι άμεσα ορατές. Συνεπώς δεν μπορούν να τεθούν, τσιγάρο και ποτό στην παρανομία, έτσι άμεσα. Από την άλλη, υπάρχει απόφαση να περιοριστούν και πιστεύω ότι αυτή έχει να κάνει από το γεγονός της χρέωσης των συστημάτων υγείας από τις συνέπειές τους. Ας μιλήσουμε μόνο για το τσιγάρο σε αυτή τη φάση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως δείχνει παράλογο σε περιπτώσεις που κάποιος διαλέγει τι θα κάνει, να του το επιβάλει ο νόμος, όπως περιέγραψες Κώστα στο σχόλιό σου. Το αντεπιχείρημα είναι ότι υπάρχουν εργαζόμενοι σε τέτοιες επιχειρήσεις των οποίων το εργασιακό δικαίωμα του μη καπνίζειν παθητικώς παραβιάζεται. Βέβαια από την άλλη υπάρχουν και επιχειρήσεις που θα θέλανε πχ να δουλέψουν μόνον με καπνιστές και να μην απαγορεύεται στο χώρο τους το κάπνισμα ή να έχουν άλλη αίθουσα για καπνιστές και άλλη για μη καπνιστές.
Νομίζω ότι η πρόνοια του νόμου θα έπρεπε όλα αυτά να τα λάβει υπ' όψη της και να βγάλει ένα νομοθέτημα με πιο μεγάλη σύνθεση λύσεων. Αλλά πιστεύω δεν έγινε γιατί η απόφαση σε Ευρωπαϊκό επίπεδο είναι να καταστείλουν τη καπνιστική συνήθεια με όποιο εργασιακό και οικονομικό κόστος και αν έχουν κάποιοι, βάζοντας σαν προτεραιότητα την κοινωνική υγεία και τις μελλοντικές οικονομίες κλίμακας στον τομέα της υγείας και παράλληλα βάζοντας στο περιθώριο δημοκρατικές ευαισθησίες και ευαισθησίες για κάποιες απόψεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της πλευράς των καπνιστών, που φαίνεται να μην γίνονται σεβαστές.
Η ιστορία με το κάπνισμα είναι πολύ απλή. Ο αέρας είναι κοινωνικό αγαθό και πρέπει να είναι καθαρός. Οπως εγω δεν κατουράω μέσα στο πόσιμο νερό των άλλων ακόμα και αν δεν απαγορεύεται δια νόμου θα περίμενα και οι καπνιστές στους δημόσιους χώρους να μην καπνίζουν ακόμα και αν το επέτρεπε ο νόμος. Αν θέλουν μπορούν να φορέσουν μια στολή δύτη και να πάνε όπου θέλουν αρκεί να καπνίζουν μέσα σε αυτή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην ξεχνάμε ότι τα δικαιώματα του καθενός σταματάνε εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Και εγώ απαιτώ και είναι δικαίωμα μου το αγαθό που ονομάζεται αέρας που αναπνέω να είναι καθαρός.
Οσο για τα μαγαζιά θα προσαρμοστούν. Αρκεί να υπάρξει ισονομία. Για τις δε επιχειρήσεις που θέλουν να δουλέψουν μόνο με καπνιστές θα το δεχόμουνα αν ταυτόχρονα πλήρωναν μια επιπλέον σημαντική εισφορά στα ασφαλιστικά ταμεία για το επιπλέον κόστος που αυτά επωμίζονται λόγω των προβλημάτων που εμφανίζονται στους καπνιστές σε παραγωγική ηλικία (όχι μόνο νοσήλεια αλλά και χαμένα έσοδα λόγω προώρου θανάτου κλπ). Δεν θα ήταν μια κακή ιδέα επιπλεόν ασφαλιστικές εισφορές να τεθούν και στους καπνιστές.
Το θέμα του καπνίσματος είναι όντως δύσκολο και προκαλεί ζωηρές συζητήσεις και διαφωνίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος, ομοίως με ενοχλούν οι απαγορεύσεις και οι επιβαλόμενοι περιορισμοί. Όμως, ως κοινωνικά αλληλέγγυος άνθρωπος, θεωρώ πως θα έπρεπε ο κάθε καπνιστής να καταλαβαίνει πχ πως το κάπνισμα σε ένα κλειστό χώρο διασκέδασης ελάχιστων τετραγωνικών, μπορεί να γίνει ανυπόφορο για το μη καπνιστή συνάνθρωπό του. Για να είμαστε λοιπόν ακριβείς, αυτό που προηγήθηκε χρονικά της (άσχημης εώς φασιστικής) απαγόρευσης, ήταν η εξίσου άσχημη & αλλαζονική συμπεριφορά των καπνιστών στους χώρους διασκέδασης. Ώντας μη καπνιστής και κινούμενος σε χώρους νέων ανθρώπων περί τα 30, πραγματικά οι επιλογές που έχω να περάσω ένα άκαπνο βράδυ είναι πρακτικά μηδαμινές (αυτό περί της δυνατότητας αυτοκαθορισμού ενός χώρου σαν καπνιζόντων ή μη, σε μια χώρα-τεκέ...). Δεν είμαι δογματικός αντικαπνιστής, ίσα-ίσα είμαι περιστασιακός καπνιστής, απλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η "δημοκρατική" προσέγγιση του ζητήματος να είναι "αν δεν θες να υποστείς παθητικό κάπνισμα, πάρε μπύρες και άραξε σπίτι σου".
Αλήθεια, μήπως αν δεν είχαμε τα σχετικά βιώματα, θα μας φαινόταν ομοίως παράλογη και η άκαπνη ατμόσφαιρα στο σινεμά ή στο θέατρο;