Απεργίες, όρια και καταχρήσεις

Μετά την κατάληψη της εισόδου στην Ακρόπολη από τους συμβασιούχους του Υπουργείου Πολιτισμού και το κλείσιμο του αρχαιολογικού χώρου από την απεργία συμπαράστασης των μονίμων υπαλλήλων, μπαίνουν και πάλι έντονα τα ερωτήματα, αν υπάρχουν όρια στα μέσα εκδήλωσης του ιερού δικαιώματος της απεργίας ή αν αυτό καθ' εαυτό το ανθρώπινο δικαίωμα του εργαζόμενου να παλέψει  για τα εργασιακά του δικαιώματα επιτρέπει τη χρήση μέσων με κάποιο κοινωνικό ή εθνικό αντίκτυπο, που πλήττει άλλους συνανθρώπους ή δημιουργεί επακόλουθα ζημιογόνα για τη χώρα.

Προσωπικά συμπαρίσταμαι αμέριστα σε αγώνες ανθρώπων, που βλέπουν να χάνονται οι δουλειές τους και να οδηγούνται σε πιθανή μακροχρόνια ανεργία. Δεν μπαίνω στο πόσο δίκαια ή άδικα είναι τα συγκεκριμένα αιτήματα της συγκεκριμένης ομάδας εργαζομένων. Θα μου φαινόταν όμως ιδιαιτέρως καλύτερο αν καταλάμβαναν το Υπουργείο αντί για την Ακρόπολη, η απέκλειαν το σπίτι του Υπουργού ή του Πρωθυπουργού. Μάλιστα βλέποντας τα επεισόδια με τα ΜΑΤ στον χώρο της Ακρόπολης και με τους τουρίστες να φωτογραφίζουν κρανοφόρους αντί για μνημεία, έχω την αίσθηση ότι η επιλογή αντίδρασης και υπεράσπισης των δικαιωμάτων τους, που διάλεξαν υπάλληλοι, που έστω επί συμβάσει  υπηρέτησαν τον Πολιτισμό, δεν ήταν η πλέον ενδεδειγμένη, έστω και αν απέβη αυτή, που έδωσε τη μεγαλύτερη δημοσιότητα στον αγώνα τους. Και από την άλλη δίνουν δικαιώματα σε "πρόθυμα μυαλά και στόματα" να τυρβάζουν ακόμα και με το τίποτα για την καταχρηστική φύση όχι μόνον αυτής της κίνησης αλλά και άλλων στο μέλλον, που ίσως δεν έχουν την υφή που εξάπτει συγκινησιακά, όπως το κλείσιμο ενός Παγκόσμιου Μνημείου σαν την Ακρόπολη.

 Εσείς τι γνώμη έχετε;