Μεταφέρω δυο αποσπασματα κειμένων από το ΒΗΜΑ της περασμένης ΚΥΡΙΑΚΗΣ:
Παντελής Καψής: ...Αυτό που καλλιεργείται πια συστηματικά είναι πως για όλα φταίει το μνημόνιο και πως αν με κάποιο τρόπο απεμπλακούμε από την κηδεμονία της Ένωσης όλα θα είναι πιο εύκολα. Πρόκειται για ανοικτή κοροϊδία... Μόνο στην τριετία 2013-2015 θα πρέπει να βρούμε από τις αγορές πάνω από 75 δις το χρόνο. Τέτοια μεγάλα ποσά κανείς δεν πρόκειται να μας δανείσει. Γεγονός που συνεπάγεται πρώτον ότι θα πρέπει να συνεχίσει να μας δανείζει η τρόικα και δεύτερον ότι θα πρέπει για πολλά-πολλά χρόνια να συνεχίσουμε να ακολουθούμε πολιτική δημοσιονομικής λιτότητας.
Γρηγόρης Νικολόπουλος: ...Όταν κατάλαβαν ότι εμείς μπορεί να ανακοινώσουμε μια πτώχευση που θα εξέθετε παγκοσμίως την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα έθετε σε κίνδυνο το Ευρώ και θα οδηγούσε σε τεράστιες ζημιές το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, αποφάσισαν να μας "σώσουν" για να διασωθούν οι ίδιοι. Έτσι λοιπόν μας χρηματοδοτούν με ελάχιστα χρήματα, ίσα-ίσα να πληρώνουμε τους τόκους που τους χρωστάμε, και μας οδηγούν σε μια εσωτερική πτώχευση, ώσπου να μας αναγκάσουν να αλλάξουμε μοντέλο...Στο νέο αυτό μοντέλο θα υπάρχουν δυο ειδών εργασίες: αυτή των μεταναστών Ελλήνων στο εξωτερικό (των μορφωμένων αυτή τη φορά και όχι των εργατών όπως στη δεκαετία του '50) και των Ελλήνων που θα παραμείνουν εδώ ... αυτοαπασχολούμενοι και μεγάλο μέρος θα απασχολείται στις υπηρεσίες, στον τουρισμό και στη γεωργία, διότι βιομηχανία δεν πρόκειται να υπάρξει.
Είναι πολύ καλό μερικές φορές στην ίδια εφημερίδα, ο ένας συντάκτης να δίνει κάποιες απαντήσεις στον άλλο.
Σημαντικό είναι, οι λεγόμενοι Μνημονιόφρονες να καταλάβουν ότι εκτός από τη στείρα αντίδραση στο Μνημόνιο υπάρχει και πάρα πολύ μεγάλη μερίδα κόσμου, που δεν αρνείται την αναγκαιότητα της ξένης αρωγής αλλά αμφισβητεί τη συνταγή και βλέπει στα τρέχοντα αποτελέσματά της, ν' αυξάνονται οι πιθανότητες αποτυχίας των μεθόδων που χρησιμοποιούνται για τη χώρα και το λαό της, ενώ οι δανειστές, αν μη τι άλλο στο τέλος-τέλος θα μειώσουν τη χασούρα τους.
Προσωπικά πιστεύω ότι σημαντικό μέρος του προβλήματος κρίνεται από τη δυνατότητα να πετύχει κάποια πράγματα στην τόνωση της επιχειρηματικότητας το λεγόμενο fast track και η απλοποίηση των διαδικασιών για νέες επενδύσεις καθώς και στο να μην γίνει κυνήγι μαγισσών στα κέρδη επιχειρήσεων, που θα διώξει επενδυτές αλλά στα φυσικά πρόσωπα και σαν φυσικά πρόσωπα προφανώς δεν εννοώ τους μεγαλομισθωτούς και μεγαλοσυνταξιούχους αλλά τους βαρόνους της παραοικονομίας και τους πρίγκηπες των off-shore. Για το τελευταίο χρειάζεται η συνδρομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης γιατί η ιστορία με τις off-shore δεν είναι αποκλειστικά Ελληνική πληγή. Σε αυτό το θέμα κύριε Καψή τι λέει η πανάκεια του Μνημονίου και η Τρόικα;
Η συζήτηση για το μνημόνιο γίνεται με όρους απλοικούς. Είμαι ένας από αυτούς που θεωρούσαν την ξένη αρωγή απαραίτητη και ένα - κάποιο - μνημόνιο λογικό. Θεωρούσα την παραδοχή της αδυναμίας του δημόσιου συστήματος της χώρας πρώτο βήμα για τη σωτηρία. Θυμάμαι τότε ένα κοντινό μου πρόσωπο πως με περιγελούσε. Για αυτό το πρόσωπο, όλη η ιστορία ήταν πως θα βρει η ντόπια άρχουσα τάξη λεφτά για να συνεχίσει το φαγοπότι. Πως δηλαδή θα κοροϊδέψει για μια φορά ακόμη τους ξένους - όπως με την ΟΝΕ και το ευρώ. Έχοντας κάποιες εσωτερικές πληροφορίες και παρακολουθώντας τα πράγματα στην Ελλάδα, το συγκεκριμένο πρόσωπο είχε δίκιο, μόνο που αυτή τη φορά, με θράσος ξιπασμενων αριστοκρατών λατινοαμερικάνικης χώρας, θυσίασαν τα χαμηλότερα εισοδήματα. Το δράμα με το μνημόνιο είναι ότι δεν υπήρχε η πολιτική βούληση ούτε και το τεχνοκρατικό υπόβαθρο να διαπραγματευθούν πιο λογικές λύσεις. Από την άλλη, οι ξένοι νόμιζαν απλά πως είχαν να κάνουν με ένα οργανισμό που λόγω διαφθοράς δε δουλεύει, και δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως πρόκειται για ένα οργανισμό εντελώς σάπιο. Ξανά, αυτό βασίζεται σε εσωτερικές πληροφορίες, συγνώμη δεν μπορώ να αναφέρω περισσότερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω ότι μεγάλο μέρος του προβλήματος οφείλεται στην άναρχη αστικοποίηση της χώρας και στην εργασιακή απασχόληση των νεοαστών σε δραστηριότητες συναφείς με το κράτος ή στηριγμένες στο κράτος (αφού και ο ιδιωτικός τομέας, κρατικοδίαιτος ήταν/είναι) και κυρίως σε υπηρεσίες και όχι παραγωγικούς τομείς. Τι μπορεί να περιμένει κανείς σε μια χώρα που πάνω από το 50% του πληθυσμού της ζει και δραστηριοποιείται γύρω από μια θηριώδη πρωτεύουσα;
ΑπάντησηΔιαγραφήH οικονομία κινιόταν όχι με λεφτά που μπαίναν στη χώρα από παραγωγικές δραστηριότητες και εξαγωγές αλλά από δανεισμούς και κοινοτικές επιχορηγήσεις.
Αν αυτό το μοντελό (όπως σωστά γράφει ο Νικολόπουλος) δεν ανατραπεί, δεν υπάρχει ελπίδα. Και δυστυχώς φαίνεται ότι το νερό θα ακολουθήσει τον πιο εύκολο δρόμο για τη ροή του, όπως η φύση προστάζει και αυτός είναι της μετανάστευσης και όχι της ανάπτυξης που αν έρθει, θα έρθει με δύσκολους και αργούς ρυθμούς, ίσως και στηριγμένη στους καρπούς της μετανάστευσης.
Το ζήτημα της μετανάστευσης που δεν θίγει ο Νικολόπουλος είναι το που γιατί και οι υποτιθέμενοι ισχυροί της Ευρώπης προβλήματα έχουν και κάποιοι διώχνουν καραβιές μεταναστάτων...Αλλά μετανάστες από μετανάστες έχουν διαφορά και εδώ μιλάμε για μετανάστες από τους νέους μας με τρεις γλώσσες, μεταπτυχιακά και δεν ξέρω εγώ τι άλλα τυπικά προσόντα. Σαν τους Έλληνες γιατρούς που εδώ και καιρό έπαιρναν το δρόμο προς Βρετανία για ειδικότητες και καριέρες που ενταύθα ήταν κλειστός.