Παίρνω αφορμή από δύο επιστολές που διάβασα σήμερα (21-11-2009) στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Με την αφορμή αυτή θα επανέλθω και πάλι στο θέμα του ιδεολογικού αλαλούμ, που υπάρχει στο μυαλό των ανθρώπων, που παίζουν σημαντικούς ρόλους, με τον ένα ή άλλο τρόπο, στο χώρο της κεντροδεξιάς.
Και οι δύο επιστολές γράφτηκαν σαν σχολιασμός στο άρθρο του κ. Κ. Ιορδανίδη στην ίδια εφημερίδα στις 12-11-2009.
Η πρώτη επιστολή έχει ως αποστολέα τον αρχιερέα του Νεοφιλελευθερισμου στην Ελλάδα, τον κο Ανδρέα Ανδριανόπουλο. Ο κος Ανδριανόπουλος αναρωτιέται, σε κάποιες περιπτώσεις ορθά, για το αν το συνέδριο της ΝΔ έκανε διακηρύξεις που ν' αποτελούν κινήσεις επαναπροσδιορισμού της κομματικής ιδεολογικής του ταυτότητας. Ατυχώς κατά τη γνώμη μου μέσα σε αυτές τις διακηρύξεις ειρωνεύεται και δύο σημεία, που κατ' εμέ χρήζουν προσοχής, όχι μόνον από τη ΝΔ αλλά απ' όλα τα Ελληνικά κόμματα.
Το πρώτο σημείο αναφέρεται στην έκφραση του πατριωτισμού μας στη σημερινή εποχή. Αν δούμε αυτό το θέμα επιπόλαια, όντως μοιάζει με κοινοτοπία. Το σημαντικό όμως είναι να το διασυνδέσουμε με τη μετάλλαξη, που δείχνει να υφίσταται το ελληνικό κράτος. Η Ελλάδα μοιάζει να γίνεται, ελέω Ευρωπαϊκής πολιτικής και Παγκοσμιοποίησης, πολυπολιτισμική και η κοινωνία φαντάζει πιο πολύ από ποτέ σαν πολυεθνική σε ένα κράτος, που δημιουργήθηκε και έζησε σαν κράτος-έθνος και ακόμα και από θρησκευτικής απόψεως είχε και έχει και συνταγματικά καταγεγραμμένη κυριαρχούσα θρησκεία. Συνεπώς το πως θέλει ένα κόμμα να δει την Ελλάδα του μέλλοντος κάτω απ' αυτές τις εξελίξεις είναι ιδιαίτερα ζωτικό και συνιστά σημαντική παράμετρο της περαιτέρω πορείας μας σα χώρας. Και το πως θα εκφράσουμε τον πατριώτισμό μας και ποιά συστατικά του θα έχουν την πρωτεύουσα βαρύτητα είναι ιδιαίτερα μείζον. Κάθε πολιτικός οργανισμός, λοιπόν, θα πρέπει να διαμορφώσει μια καθαρή άποψη επί αυτών των θεμάτων και να τις θέσει στη δημόσια κριτική των πολιτών.
Το δεύτερο σημείο, που προσπάθησε να υποβαθμίσει στην επιστολή του ο κος Ανδριανόπουλος, είναι οι προτροπές για ανάδειξη κοινωνικού προσώπου. Αλλά αυτό είναι φυσιολογικό για έναν άνθρωπο με τις αντιλήψεις του κου Ανδριανόπουλου, που θεωρεί το κράτος πρόνοιας, βαρίδι στην φιλελεύθερη ανάπτυξη. Το να εξηγήσει κανένας στον κο Ανδριανόπουλο ότι ο ρόλος του κράτους δεν είναι η εξασφάλιση της αειφόρου κερδοφορίας των ολίγων αλλά η προστασία των αδυνάτων και η εξασφάλιση κάποιων ανεκτών συνθηκών διαβίωσης για τους πολλούς και τους αδύνατους, είναι ματαιότης.
Ο κος Ανδριανόπουλος κλείνει την επιστολή του ως εξής:
"Στη σημερινή εποχή σαφής ιδεολογικός προσδιορισμός ενός κόμματος δεν μπορεί να είναι άλλος από την αποσαφήνιση της θέσης του απέναντι στην έκταση του ρόλου του κράτους στην πολιτική και οικονομική ζωή. Όλα τ' άλλα είναι νεφελώδεις διακηρύξεις και μεγάλα λόγια δίχως περιεχόμενο".
Είναι προφανής επίλογος για έναν ακραιφνή νεοφιλελεύθερο, που έχει παρωπίδες σε οτιδήποτε δεν αποτελεί δογματικό αντικείμενο της ιδεολογίας του. Το ίδιο κάνει και η αντίκρυ πλευρά ερμηνεύοντας τα πάντα μέσα από το ταξικό μικροσκόπιο. Η προσαρμογή στις εκάστοτε συνθήκες και ιδιαιτερότητες δεν λέει τίποτα στον κο Ανδριανόπουλο. Για παράδειγμα το ότι πιθανότατα λόγω γεωγραφικής ιδιομορφίας, το Ελληνικό κράτος θα πρέπει να εξασφαλίσει, ας πούμε, την αδιάλειπτο επικοινωνία και συγκοινωνία των νησιωτικών συμπλεγμάτων της, που θεωρεί άγονη επένδυση ο ιδιωτικός τομέας, αυτό δεν λέει κάτι για τον κο Ανδριανόπουλο, που θ' απαντούσε πως το κράτος δεν είναι επιχειρηματίας. Και αγαπητέ κε Ανδριανόπουλε, όσο και αν το κράτος μικρύνει τις παραγωγικές του δραστηριότητες, δεν νομίζετε ότι είναι εκ των ουκ άνευ ο ελεγκτικός του ρόλος, για να εξασφαλίζει ότι η ελευθερία η δική σας δεν καταπατά τα δικαιώματα τα δικά μου; Και αυτό τον ελεγκτικό ρόλο, που πρέπει να είναι δίκαιος και αυστηρός και λεπτομερής, δεν τον εξασφαλίζει καμιά ελεύθερη αγορά με άγραφους κανόνες ανταγωνισμού. Και το ελεγκτικό αυτό ρόλο, εσείς και οι ομοϊδεάτες σας δεν φείδεστε να τον χαρακτηρίζεται υποτιμητικά ως κρατικό παρεμβατισμό.
Η δεύτερη επιστολή εστάλη από τον τέως Πρόεδρο του ΚΠΕΕ κο Γιώργο Δραγώνα, και σχολιάζει τις σχετικές αναφορές που γίνονται στην αναβράζουσα Ελληνική κεντροδεξιά, στο ίνδαλμά της, τον κο Σαρκοζί. Νομίζω ότι δεν συνάδει στην τέως ιδιότητα του κου Δραγώνα να αναφέρει ανακρίβειες της πολιτικής ιστορίας για να στηρίξει κάποια ιδιαίτερα αόριστη άποψη, που αφήνει ευγενικά στον αναγνώστη να συμπεράνει. Μας λέει λοιπόν ο κος Δραγώνας ότι η τριχοτόμηση της κεντροδεξιάς στη Γαλλία την οδήγησε για πολλά χρόνια μακριά από την εξουσία και χρειάστηκε να την ενώσει στην ουσία (γιατί στην πράξη δεν ενώθηκε) ο κος Σαρκοζί για να ξαναπάρει την διακυβέρνηση της χώρας. Ξεχνάει μάλλον ο κος Δραγώνας, αν δεν κάνω λάθος, ότι η κεντροδεξιά στη Γαλλία ήδη είχε χωριστεί σε διάφορα κόμματα, πριν εκλεγεί ο Ζισκάρ Ντ' Εσταίν στις αρχές της δεκαετίας του 70 και ότι δεν την έφερε στην εξουσία ο κος Σαρκοζί, γιατί αν δεν κάνω λάθος ήταν ήδη στην εξουσία εδώ και καιρό με τον τέως πρόεδρο Σιράκ. Αλλά αν θέλουμε με ανακρίβειες να στηρίζουμε απόψεις, ας τις λέμε έστω σε ακροατήρια, που έχουν παντελή άγνοια και ας μην τις καταγράφουμε δημόσια.
Κλείνω με μια έκκληση στον κο Αντώνη Σαμαρά. Μιλάτε για υποστήριξη μιας ιδεολογίας, του κοινωνικού φιλελευθερισμού, που εν πάση περιπτώσει έχει κάποιες βάσεις συγκεκριμένες. Το να λέτε περί κοινωνικού φιλελευθερισμού και μετά να λέτε και ένα "λιγότερο κράτος" είναι σαν να πατάτε σε δυο βάρκες. Το να λέτε όχι στο κράτος επιχειρηματία είναι μεν σωστό με βάση την ιδεολογία, που ασπάζεστε, αλλά μόνον αν εξηγήσετε σαφώς ότι σε ότι αφορά παιδεία, υγεία και την ΕΥΡΥΤΕΡΗ κοινωνική πρόνοια και ασφάλεια, το κράτος έχει ρόλο να παρέχει αυτό τις υπηρεσίες σε όλους τους πολίτες, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και αυτός είναι στόχος πολιτικός. Ξεκαθαρίστε πλήρως τη θέση σας, ώστε και αν χάσετε αυτό που διεκδικείτε, να το χάσετε τίμια και με ήσυχη τη συνείδησή σας. Ξέρω ότι το αντίπαλο δέος δεν ενδιαφέρεται για τέτοια "ιδεολογικά κουραφέξαλα" αλλά για την επάνοδο στην εξουσία και μόνο. Δώστε όμως τίμια τη μάχη σας και εφόσον χάσετε, να χάσετε με το κεφάλι ψηλά. Όποιος μιλάει καθαρά και ντόμπρα στο τέλος αν μη τι άλλο κερδίζει την ηθική ιστορική αναγνώριση, που είναι ίσως πιο σημαντική απ' όλα τα άλλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου