Προβλέψεις ΟΟΣΑ για την Ελληνική οικονομία

Σήμερα δόθηκαν στη δημοσιότητα οι προβλέψεις ΟΟΣΑ για την Ελληνική Οικονομία. Πάνω κάτω λέει αυτά που ξέρουμε εδώ και κάποιο καιρό. Δείτε για πιο λεπτομερή ειδησεογραφία επί του θέματος το http://www.nooz.gr/page.ashx?pid=9&aid=750212&cid=15.

Ένα ενδιαφέρον για σχολιασμό σημείο, το οποίο έχω και εγώ επισημάνει αρκετές φορές σε αναρτήσεις του blog είναι το πως από την πρόβλεψη για έλλειμμα της τάξεως του 3,75% φθάσαμε στο 12,75% (κατά την πρόβλεψη ΟΟΣΑ). Αναφέρει λοιπόν η έκθεση:

"...Στην εντυπωσιακή κατολίσθηση συνέβαλε, μεταξύ άλλων, και η ένταξη των χρεών του Δημόσιου, σε προμηθευτές, επιχειρήσεις και νοσοκομεία..."

Είναι σαφές ότι η νέα κυβέρνηση, λανθασμένα, κατέβαλε προσπάθεια να συμπεριλάβει όλα τα χρέη στο 2009, ενώ θα μπορούσε να αφήσει κάποια πράγματα για το επόμενο έτος. Σε αυτό το χειρισμό συνέβαλε το γεγονός, ότι θεωρούσαν πως θα μπορούσαν να χειριστούν το θέμα σε επίπεδο ΕΕ και να πείσουν τον κο Αλμούνια ότι η νέα πολιτική τους, ένα μείγμα διαρθρωτικών και αναθερμαντικών για την οικονομία και την κοινωνία μέτρων, είναι εφαρμόσιμη και με ήπιο τρόπο σε 3 χρόνια θα συγκλίνει με τους Ευρωπαϊκούς στόχους. Ο κος Νικολόπουλος από τη στήλη του στο ΒΗΜΑ της Κυριακής έλεγε και ξανάλεγε ότι ο Αλμούνια δεν είναι πρόβλημα και τι θα μας κάνει στο κάτω-κάτω, θεωρώντας αφ' ενός σωστά ότι το μεγάλο ζήτημα είναι η αντίδραση της ίδιας της αγοράς, αφ' ετέρου λανθασμένα ότι θα παρακαμφθεί ο Αλμούνια. Βέβαια από την προηγούμενη Κυριακή, η άποψή του άλλαξε ρότα...

Η κυβέρνηση λοιπόν λάθεψε και προκάλεσε τη μήνη των Ευρωπαίων με την Ελληνική στατιστική ανακολουθία, που διόγκωσε ο χειρισμός της αλλά και το γεγονός ότι μετεκλογικά και ως τώρα, 2 μήνες μετά, μόνο για παγώματα μέτρων ακούμε, που προφανώς δεν πρόκειται να συρρικνώσουν τα χρέη και τα ελλείμματα. Έστω και τα προσωρινής μορφής, μη διαρθρωτικά μέτρα της προηγούμενης κυβέρνησης, από εισπρακτικής πλευράς κάτι θα απέφεραν στο 4ο τρίμηνο του 2009.

Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι τελικά αποδείχθηκε λανθασμένη η προσφυγή στις κάλπες της κυβέρνησης Καραμανλή (αποδεικνύοντας εν τέλει και την πλήρη αμετροέπεια της), όχι βέβαια για τους "Λιάπιους" λόγους (βλέπε κράτα την καρέκλα και την κουτάλα όσο μπορείς πιο πολύ...), αλλά διότι ενώ υπήρχε έστω αυτή η αποσπασματική εισπρακτική πολιτική σχεδίαση, δεν εφαρμόστηκε εν τέλει τίποτα και πάνω από ένα εξάμηνο τώρα, η χώρα δεν λαμβάνει κανένα ουσιαστικό μέτρο και το δημόσιο εισπράττει ψίχουλα, διογκώνοντας τα δημοσιονομικά ελλείμματα. Η χώρα επίσης οικονομικά καταπονήθηκε και από το γεγονός ότι μέσα σε ένα τετράμηνο έζησε δυο εκλογικές περιόδους. Όλα αυτά χρεώνονται στην παντελή έλλειψη συντονισμού και στόχων της κυβέρνησης Καραμανλή. Ο κος Καραμανλής όφειλε, γνωρίζοντας το χάλι αυτό, να κάτσει στην εξουσία ως το Μάρτιο και την εκλογή Προέδρου και να εφαρμόσει όσο μπορούσε τον οικονομικό του σχεδιασμό, έστω και αν αυτό οδηγούσε στην πλήρη εκλογική καταστροφή του κόμματός του. Τουλάχιστον θα αποχωρούσε όχι ως φυγάς αλλά σαν αγωνιστής, που έπεσε στη μάχη και θα αποδείκνυε ότι βάζει την πατρίδα πάνω από το κόμμα. Αλλά ίσως υπήρχε μεγάλη έλλειψη αυτοεκτίμησης πλέον στην τότε κυβέρνηση και νυν αξιωματική αντιπολίτευση (;;;) και χωρίς εμπιστοσύνη στις δυνατότητές σου, προτιμάς να δραπετεύσεις,έστω και μέσω της κάλπης. Τα παραπάνω αποδεικνύουν σαφέστατα ότι τα λεγόμενα Σουφλιά περί προσφυγής στην κάλπη, γιατί βάλανε την πατρίδα πάνω από το κομματικό συμφέρον ήταν προπέτασμα καπνού, αφού και την οικονομική κατάσταση γνώριζαν και το ότι θα χάσουν γνώριζαν και την επιβάρυνση που θα έφερνε και η εκλογική και η μετεκλογική κατάσταση τους ήταν γνωστή. Προτίμησαν τη μικρότερη δυνατή εκλογική ήττα, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία γιατί ούτως ή άλλως υπέστησαν συντριβή και το πέρασμα της καυτής πατάτας στον αντίπαλο.

Για να αντιμετωπισθούν οι δύσκολοι καιροί, ο ΟΟΣΑ προτείνει :

- Να δράσει άμεσα η νέα κυβέρνηση, με διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στον δημοσιονομικό τομέα, στο σύστημα υγείας και τις συντάξεις, για την αντιμετώπιση της γήρανσης του πληθυσμού.

- Να προχωρήσει στην μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας με στόχο μεγαλύτερη ευκινησία (flexibility) και στην μεταρρύθμιση της αγοράς των προϊόντων.

- Να μειώσει αυστηρά τις δαπάνες και να πετύχει την πάταξη της γενικευμένης φοροδιαφυγής.

Άποψη μου είναι ότι η κυβέρνηση πρέπει να ξεκινήσει από το τρίτο τομέα και να δώσει εκεί έμφαση. Ο τομέας αυτός είναι και ο πλέον κατάλληλος για να ληφθούν κοινωνικά δίκαια μέτρα. Ως πότε ο μισθωτός κοσμάκης θα πληρώνει το μέγιστο των φόρων για να γίνονται ακραίες σπατάλες στο δημόσιο και για να κυκλοφορούν γύρω του οι φοροφυγάδες με τα Καγιέν και τα SUV, με τις βιλλάρες και τις πισίνες;

Ο πρώτος και ο δεύτερος τομέας μέτρων είναι τα λεγόμενα "σκληρά" για τον απλό πολίτη. Η ευκινησία της αγοράς εργασίας θα 'ναι με άλλα λόγια η μερική απασχόληση της μορφής, όποτε σ' έχω ανάγκη σε πληρώνω. Οι μεταρρυθμίσεις στον τομέα της υγείας θα συμπεριλαμβάνουν μέτρα όπως η λίστα φαρμάκων, που στην στυγνή οικονομοτεχνική της έκφανση, μπορεί να σημαίνει έλλειψη ζωτικών φαρμάκων για τους ασθενείς και τέτοια περιστατικά τα έχουμε ξαναζήσει σε παλαιότερη εφαρμογή της.
Κατά συνέπεια αυτοί οι τομείς χρειάζονται να σχεδιαστούν προσεκτικά και με τρόπο δίκαιο κοινωνικά. Και εδώ θα κριθεί η δυνατότητα παραγωγής πολιτικής από την τωρινή κυβέρνηση. Και σ' αυτούς τους τομείς υπάρχει η δυνατότητα εναλλακτικών πολιτικών. Για παράδειγμα στην κοινωνική πρόνοια και στο ασφαλιστικό υπάρχει η εισφοροδιαφυγή, που η πάταξή της είναι ένα κοινωνικά δίκαιο μέτρο. Επίσης ο έλεγχος της συνταγογράφησης των φαρμάκων μπορεί να γίνει και χωρίς τη μονολιθική και δύσκολη στη σύνταξη και συντήρησή της, λίστα φαρμάκων και σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν κάποιοι, που πληρώνονται να κάνουν αυτό τον έλεγχο και δεν τον κάνουν όπως πρέπει, χωρίς να φοβούνται καλυμμένοι από την δημοσιοϋπαλληλική μονιμότητα.

Ένα ακόμα σημείο, που πρέπει να προσεχθεί είναι πως ο ιδιωτικός τομέας είναι ήδη στα εργασιακά θέματα σε πολύ χειρότερη κατάσταση απ' ότι ο δημόσιος τομέας. Θα πρέπει λοιπόν να ληφθεί υπ' όψη ότι τα όποια μέτρα στο δημόσιο, μπορεί να αποτελέσουν χιονοστιβάδα εξ επαγωγής και στον ιδιωτικό τομέα, δημιουργώντας έναν πραγματικό εργασιακό μεσαίωνα. Οι δικλείδες εργασιακής ασφάλειας ενός κράτους πρόνοιας, όπως πχ οι επιθεωρήσεις εργασίας κλπ, έχουν εδώ και αρκετά χρόνια ατονήσει και θα πρέπει αν θέλουμε να ξαναγίνουμε κράτος πρόνοιας και δικαίου, να μην φθάσουμε σε μέτρα που ίσως πετύχουν εν τέλει την ευημερία των αριθμών και την ολοκληρωτική δυστυχία των ανθρώπων.