Πάντα τις Πέμπτες και Παρασκευές πριν από την εκλογική Κυριακή, μου 'ρχεται στο μυαλό το περιστατικό της Βυζαντινής Ιστορίας, με τη στάση του Νίκα. Οι δημοτικές οργανώσεις "φιλάθλων" των ιπποδρομιακών αγώνων, που στασίασαν, ήσαν οι Πράσινοι και οι Βένετοι (Γαλάζιοι). Ακόμα και τα χρώματα συμπίπτουν με σημερινές καταστάσεις (αν και υπήρχαν και άλλες λιγότερο δυνατές ομάδες).
Τριάντα πέντε χρόνια μεταπολίτευσης δεν αρκούν για να εξαλείψουν αυτές τις Πεμπτες και Παρασκευές των πλαστικών σημαιών, της ολυμπακοπαναθηναϊκοποίησης της πολιτικής ζωής της χώρας, των πούλμαν, των "νικητών" της πλατείας ("Νίκα" φώναζαν και οι στασιαστές της εποχής του Ιουστινιανού"), των πανηγυριστών της επερχόμενης σωτηρίας της χώρας, των πολιτικών των μπαλκονιών, που από Δευτέρα θα σηκώσουν τα μανίκια για να πιάσουν δουλειά και θα είναι για όλους τους Έλληνες, ακόμα και γι' αυτούς που κατακεραύνωσαν λίγα λεπτά πριν στην ομιλία τους. Είναι οι Πέμπτες και οι Παρασκευές εκείνες που ο "οπαδός" του κόμματος κάθεται στην πλατεία όχι για ν' ακούσει μέσα στην οχλοβοή την ομιλία και τις εξαγγελίες του αρχηγού του άλλα για να προσθέσει στο πλήθος το σώμα του και να κουνήσει πιο έντονα τη σημαία του, ξεπερνώντας σε παλμό και όγκο, το μισητό αντίπαλο.
Απλά για τη διευκόλυνση του αναγνώστη για τις όποιες πιθανές ιστορικές αντιπαραβολές και ομοιότητες, αντιγράφω πιο κάτω το σχετικό εδάφιο για τους Πράσινους και τους Βένετους από την Wikipedia:
"Η Ρωμαϊκή και η Βυζαντινή αυτοκρατορία είχαν αναπτύξει οργανώσεις φιλάθλων, ειδικά για τις αρματοδρομίες, μία δημοφιλή ενασχόληση για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Υπήρχαν τέσσερις κύριοι σύνδεσμοι, καθορισμένοι ανάλογα με το χρώμα της στολής της αγαπημένης τους αγωνιστικής ομάδας. Αυτοί ήταν οι Βένετοι (Γαλάζιοι), οι Κόκκινοι (Ρούσσοι), οι Πράσινοι και οι Λευκοί, αν και κατά τη Βυζαντινή περίοδο οι μόνες ομάδες που εξακολουθούσαν να διαθέτουν κάποια επιρροή ήταν οι Βένετοι και οι Πράσινοι. Οι ομάδες και οι αντίστοιχοι σύνδεσμοι ενσωμάτωναν στοιχεία συμμοριών και πολιτικών κομμάτων, κατατάσσοντας τους οπαδούς σύμφωνα με την κοινωνική τάξη και τη θρησκεία. Οι αυτοκράτορες συχνά υποστήριζαν τη μία έναντι της άλλης ομάδας. "
Τριάντα πέντε χρόνια μεταπολίτευσης δεν αρκούν για να εξαλείψουν αυτές τις Πεμπτες και Παρασκευές των πλαστικών σημαιών, της ολυμπακοπαναθηναϊκοποίησης της πολιτικής ζωής της χώρας, των πούλμαν, των "νικητών" της πλατείας ("Νίκα" φώναζαν και οι στασιαστές της εποχής του Ιουστινιανού"), των πανηγυριστών της επερχόμενης σωτηρίας της χώρας, των πολιτικών των μπαλκονιών, που από Δευτέρα θα σηκώσουν τα μανίκια για να πιάσουν δουλειά και θα είναι για όλους τους Έλληνες, ακόμα και γι' αυτούς που κατακεραύνωσαν λίγα λεπτά πριν στην ομιλία τους. Είναι οι Πέμπτες και οι Παρασκευές εκείνες που ο "οπαδός" του κόμματος κάθεται στην πλατεία όχι για ν' ακούσει μέσα στην οχλοβοή την ομιλία και τις εξαγγελίες του αρχηγού του άλλα για να προσθέσει στο πλήθος το σώμα του και να κουνήσει πιο έντονα τη σημαία του, ξεπερνώντας σε παλμό και όγκο, το μισητό αντίπαλο.
Απλά για τη διευκόλυνση του αναγνώστη για τις όποιες πιθανές ιστορικές αντιπαραβολές και ομοιότητες, αντιγράφω πιο κάτω το σχετικό εδάφιο για τους Πράσινους και τους Βένετους από την Wikipedia:
"Η Ρωμαϊκή και η Βυζαντινή αυτοκρατορία είχαν αναπτύξει οργανώσεις φιλάθλων, ειδικά για τις αρματοδρομίες, μία δημοφιλή ενασχόληση για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Υπήρχαν τέσσερις κύριοι σύνδεσμοι, καθορισμένοι ανάλογα με το χρώμα της στολής της αγαπημένης τους αγωνιστικής ομάδας. Αυτοί ήταν οι Βένετοι (Γαλάζιοι), οι Κόκκινοι (Ρούσσοι), οι Πράσινοι και οι Λευκοί, αν και κατά τη Βυζαντινή περίοδο οι μόνες ομάδες που εξακολουθούσαν να διαθέτουν κάποια επιρροή ήταν οι Βένετοι και οι Πράσινοι. Οι ομάδες και οι αντίστοιχοι σύνδεσμοι ενσωμάτωναν στοιχεία συμμοριών και πολιτικών κομμάτων, κατατάσσοντας τους οπαδούς σύμφωνα με την κοινωνική τάξη και τη θρησκεία. Οι αυτοκράτορες συχνά υποστήριζαν τη μία έναντι της άλλης ομάδας. "
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου