Μια εναλλακτική λύση για επαναπροσέγγιση

Με βάση το αδιέξοδο στο οποίο περιήλθαν τα δεξιά, φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της χώρας στο να συμφωνήσουν στα πλαίσια της συναίνεσης που μας επιβάλλουν οι δανειστές μας για να μας πτωχεύσουν ελεγχόμενα και όχι ανεξέλεγκτα, θα ήθελα να προτείνω την εξής εναλλακτική λύση. Δεν απαιτεί να σχηματιστεί κυβέρνηση απ' όλους αλλά εξασφαλίζει ένα ελάχιστο συμφωνίας, που πιθανότατα είναι επαρκές για την διακυβευόμενη παραμονή της χώρας στην ΕΕ.

Να καλέσει λοιπόν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τον κο Σαμαρά να συνυπογράψει με όσους άλλους αρχηγούς το δεχτούν και εκείνοι, ένα επίσημο ενδο-μνημόνιο, ότι συμφωνούν να σεβαστούν τη δανειακή σύμβαση της 26ης Οκτωβρίου και τις υποχρεώσεις που απορρέουν εξ αυτής. Η εφαρμογή της δανειακής σύμβασης θα γίνει με βάση τον εφαρμοστικό νόμο που θα φέρει η όποια κυβέρνηση σχηματιστεί με βάση τις διεργασίες που γίνονται, αφού λάβει υπόψη τις προτάσεις όλων των συνυπογραφόντων το ενδο-μνημόνιο. Η κυβέρνηση αυτή δεσμεύεται να φέρει την σύμβαση και τον εφαρμοστικό νόμο ξεχωριστά προς ψήφιση στη Βουλή και τις όποιες προτάσεις δεν συμπεριληφθούν εν τέλει στο σχέδιο του νόμου, να τις φέρει προς συζήτηση κατά την ψήφιση, σαν προτάσεις τροπολογιών εφόσον δεν απορρίπτονται από τους δανειστές εταίρους.

Εφόσον σφόδρα το αρνούνται, δεν είναι υποχρεωτικό να συρθεί σε μια συγκυβέρνηση, που θα καταλήξει σε ασυνεννοησίες και συγκρούσεις, ο κος Σαμαράς και η ΝΔ για να εξασφαλιστεί η συναίνεση, που απαιτούν οι εταίροι για να εγκρίνουν την συμφωνία και να αφήσουν την χώρα στην ΕΕ (δηλαδή να μην την διώξουν μέσω του κλεισίματος της στρόφιγγας). Εάν η ΝΔ και ο Πρόεδρός της αποδεχτούν ένα ελάχιστο που θεωρούν αναπόφευκτο και δεσμευτούν επίσημα, τα όσα υπόλοιπα ζητούν κάποιοι είναι απλά νερό στο μύλο των ανθελληνικών κύκλων που απεργάζονται την αποπομπή της Ελλάδας από την Ευρώπη και εσωτερικών κύκλων, που ζητούν συνενόχους και κολυμβήθρες της Σιλωάμ. Εκεί στη Συγγρού επίσης, ας κατανοήσουν ότι πάνω απ' όλα βρίσκεται η Πατρίδα και η Κοινωνία και πάνω από τα πείσματα πρέπει να μπαίνει η λογική και ο ρεαλισμός. Αν δεν μπορούν να το κάνουν, δεν θα μένει στην κοινωνία παρά ο δρόμος της κας Παπαρήγα. Πόσο εύκολος άραγε είναι ένας τέτοιος υπαρκτός σοσιαλισμός σε μια Ελλάδα, κουτσουλιά μέσα σε έναν Ωκεανό διαστρεβλωμένου Παγκόσμιοποιημένου καπιταλισμού; Δεν μιλάμε για Σοβιετική Ένωση σε μια μεγάλη χώρα αλλά κάτι σαν νέα Αλβανία του Χότζα. Αλλά ίσως θα είναι ο μόνος εφικτός δρόμος εφόσον ουδείς ρεαλισμός διέπει τα κόμματα που διέλυσαν τη χώρα για πολλά χρόνια τώρα και ακόμα συναγωνίζονται πως να αποφύγουν να τους σκάσει η μπόμπα της χρεοκοπίας στα χέρια τους ή καλύτερα να σκάσει στα χέρια όλων μαζί...

Δεν ευελπιστώ ότι ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα έχει την τόλμη να προσπαθήσει λύσεις πέραν όσων προτείνουν οι διαχρονικοί φίλοι του. Αλλά θεωρώ ότι ο ρόλος του είναι να το κάνει. Και τα αδιέξοδα είναι τεχνητά και όχι πραγματικά. Είναι ζυμωμένα στην αντιπαλότητα και στα συμφέροντα του δικομματισμού. Ρόλος του Προέδρου είναι να τα άρει. Και τότε θα δικαιούται να λέει ότι τον αδίκησαν βάναυσα με τα όσα του είπαν στην εθνική επέτειο, που τείνουν να την κάνουν αποφράδα.

ΥΓ: Πριν από τα επεισόδια της 28ης Οκτωβρίου και πριν από τη φαιδρότητα -όπως τέθηκε- του δημοψηφίσματος- είχε κάποιος των εταίρων θέσει σαν προαπαιτούμενο της δανειακής σύμβασης, την κυβέρνηση συναίνεσης; Πως τώρα τίθεται σαν ικανή και αναγκαία συνθήκη και απ' όσο μαθαίνω με Γερμανικό Τελεσίγραφο 3 ημερών;  Προφανώς οι δανειστές επιζητούν την απόδειξη της συνέχειας του Ελληνικού κράτους αλλά κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει με τρόπους μειωτικούς όχι για την εθνική κυριαρχία που έχει ούτως ή άλλως περιοριστεί από την οικονομική ανέχεια και ανάγκη αλλά για την αξιοπρέπεια; Θα είναι τύποις η όποια συναίνεση και με Σαμαρά μέσα και με οποιονδήποτε αν ο κόσμος είναι ρημαγμένος και από πάνω και ηθικά τραυματισμένος. Η κομματική συμφωνία δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα αντανακλά και στην κοινωνία. Κάτι τέτοιο έγραφαν χθες οι TIMES της Νέας Υόρκης αναφέροντας περί λάθους των Ευρωπαίων να χειριστούν το Ελληνικό ζήτημα με την πολιτική της τιμωρίας και όχι της σωτηρίας, όσο και αν μιλούν περί του αντιθέτου ημέτεροι και ξένοι παράγοντες.

ΥΓ2: Οι εξελίξεις μας ξεπερνούν τάχιστα. Η δήλωση Όλι Ρεν ότι επιθυμούν κυβέρνηση εθνικής ενότητας άμεσα για αποκατάσταση της κλονισθείσας εμπιστοσύνης για την υλοποίηση των δεσμεύσεων, δείχνει ότι οι δανειστές μας επιβάλλουν πλήρως τις εξελίξεις. Εντάξει να βαδίσουμε το δρόμο της συνθήκης γιατί εδώ που φθάσαμε δεν υπάρχει σανίδα σωτηρίας από την χρεοκοπία αλλά να ξέρουμε ότι πια δεν μπορούμε να διαλέξουμε ούτε το κλουβί που θα φυλακιστούμε. Η χώρα δεν έχει πια ούτε πολιτική, ούτε οικονομική, ούτε νομισματική ανεξαρτησία. Αν τελικά τα βρουν οι υπαίτιοι που φθάσαμε ως εδώ, ίσως αποφύγουμε σε πρώτο χρόνο να πεινάσουμε αλλά για πολλά χρόνια δεν πρόκειται να μπορούμε να αποφασίσουμε τίποτα για τον εαυτό μας μόνοι μας. Το μη χείρον, βέλτιστον έλεγαν οι αρχαίοι. Και όσο ζούμε μπορεί να ελπίζουμε ότι ίσως κάποτε να είμαστε σε θέση να τους δείξουμε την πόρτα της εξόδου. Προς το παρόν, τι να λέμε για ανεξαρτησίες κλπ όταν κοιτάμε προς αυτούς που μας κυβερνούσαν και μας κυβερνούν, όταν κοιτιόμαστε μεταξύ μας και ντρεπόμαστε για τα χάλια μας... Για τα χάλια που μας έκαναν έρμαια και ζήτουλες.
Και ακούμε ακόμα να λένε ότι έχουν εθνική συνείδηση και απλά έκαναν ένα λάθος, ένα τόσο δα λαθάκι μωρέ, για την πορεία της χώρας και την άφησαν χωρίς παραγωγικές δυνάμεις, βορά του δόλιου δανεισμού και των δανειστών. Και τώρα σε βάρος της πολιτικής τους καριέρας, τα άμοιρα θύματα, που κυβερνώντας τόσα χρόνια δεν φταίνε αυτά για τα προβλήματα της χώρας και δεν τα δημιούργησαν εκείνα, προσπαθούν να μας σώσουν και αν τελικώς επικυρωθεί η σύμβαση, θα εμφανιστούν και πάλι σαν μέγιστοι σωτήρες και ευεργέτες της Πατρίδας.

Ως προχθές κάποιοι μίλαγαν για πείνα και αξιοπρέπεια αντί για ατίμωση και απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Οι ίδιοι τις τελευταίες μέρες φωνάζουν "Σώστε την Πατρίδα". Σώστε μας λοιπόν γιατί δεν μένει πια κάτι άλλο να μας κάνετε...