Δημοψήφισμα μέσα από αλλοπρόσαλλες "κωλοτούμπες" και είπα-ξείπα υπό το βάρος της λαϊκής αντίδρασης

Και ενώ όλα ήταν αδιαπραγμάτευτα και δεν γινόταν βήμα πίσω, τώρα ο Πρωθυπουργός μιλάει για ενότητα για να έχει διαπραγματευτική ισχύ και να επαναδιαπραγματευτεί. Μιλάει για αποτυχία της Τρόικας και όχι της Ελλάδας, της οποίας οι απόψεις αγνοούνται. Πριν λίγες μέρες μας έλεγε ότι η Τρόικα προτείνει και η κυβέρνηση αποφασίζει. Έφθασε να μιλήσει για δημοψήφισμα το φθινόπωρο για την προώθηση των μεγάλων αλλαγών που έχει ανάγκη η χώρα. Προσωπικά πιστεύω ότι σε μια χώρα χωρίς εμπειρία δημοψηφισμάτων για τη διαμόρφωση πολιτικών αποφάσεων, το δημοψήφισμα που εξαγγέλει ο κος Παπανδρέου μπορεί να αποβεί ισοπεδωτικό. Μπορεί δηλαδή να τσουβαλιάσει διάφορα θέματα μέσα από μια γενικόλογη ερώτηση που θα κληθεί να ψηφίσει - απαντήσει ο Λαός. Μια ερώτηση έτσι διατυπωμένη, που να χωράει συναισθηματικά την αποδοχή της επιθυμητής από την κυβέρνηση απάντηση και να της δίνει μετά το δικαίωμα της νομοθέτησης των πάντων, καθηγιασμένων μέσα στη κολυμβήθρα του Σιλωάμ του δημοψηφίσματος. Ένα γενικόλογο δημοψήφισμα που θα τα βάλει όλα τα θέματα σε ένα καλάθι, αν γίνει, θα γίνει για να επιχειρηθεί να ντύσει με προπέτασμα νομιμότητας αντιλαϊκές πολιτικές και εκχωρήσεις. Από την άλλη ίσως αποδειχτεί και μπούμεραγκ και μαζί με τα ξερά κάψει και τα χλωρά, δηλαδή αν επικρατήσει η αντίδραση, μπορεί να αναδειχτεί η πιο στείρα μορφή της, η πλήρης και καταστροφική άρνηση. Γι' αυτό το τσουβάλιασμα σε ένα δημοψήφισμα θα βλάψει και ούτε προσχηματικά οφέλη δεν θα δώσει σε όσους τα επιζητούν. Ίσως ένα δημοψήφισμα με πολλά επιμέρους ερωτήματα να είναι μια λύση...

Ο κος Παπανδρέου έθεσε πέντε άξονες για το επόμενο διάστημα της κυβέρνησής του:

Ο κ. Παπανδρέου έθεσε πέντε βασικούς άξονες το επόμενο διάστημα:

1. Να διορθωθούν προϋπάρχουσες αδικίες που επιδείνωσε το μνημόνιο. Σε αυτό το σημείο ο κ. Παπανδρέου έκανε άνοιγμα στον κ. Σαμαρά, απευθυνόμενος προσωπικά και λέγοντας ότι «είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε νέα φορολογικά συστήματα».

2. Συνταγματική αναθεώρηση, με αλλαγές όπως στο θέμα της ποινικής ευθύνη υπουργών. Ο πρωθυπουργός προανήγγειλε σύσταση επιτροπής 20-25 προσωπικοτήτων για να επεξεργαστεί προτάσεις αλλαγών.

3. Αλλαγές στη δημόσια διοίκηση και στη λειτουργία του κράτους. Για όλα αυτά, είπε, μπορούν να υπάρξουν ευρύτερες συνεργασίες.

4. Αξιοποίηση της κινητής και ακίνητης περιουσίας του κράτους, με διαφάνεια απέναντι στη Βουλή και τους πολίτες.

5. Αλλαγές στην κοινωνική πολιτική, με ελάχιστο εγγυημένο επίπεδο διαβίωσης, δικαιότερη κατανομή των εισφορών, ιατροφαρμακευτική κάλυψη των ανέργων κ.λπ.

Για τη δημόσια διοίκηση όντως υπάρχουν ευρύτερες συναινέσεις. Η αλήθεια είναι ότι το κυριότερο πρόβλημα είναι ο ίδιος ο κομματικός μηχανισμός του κυβερνητικού κόμματος και οι συνδικαλιστές του και το βαθύ πελατειακό κράτος του δικομματισμού. Αν δεν ήταν έτσι, οι άχρηστοι οργανισμοί, θα είχαν σβηστεί από τον χάρτη μέσα στον ενάμισι χρόνο που είναι στην εξουσία οι κυβερνήσεις Παπανδρέου. Και αν είχαν εκλείψει όσοι δεν προσφέρουν κοινωνικές υπηρεσίες, δεν θα κινδύνευαν τώρα με εκποίηση όσοι είναι χρήσιμοι και κερδοφόροι.

Προσέξτε πόσο επιτηδευμένα εκφράζεται το ζήτημα των αποκρατικοποιήσεων σαν αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας με διαφάνεια, όταν γνωρίζουμε ότι το πως θα γίνει, θα αποφασιστεί κυρίως από τους δανειστές μας με πιθανές λύσεις ανατολικογερμανικής Τρόιχαϊντ (που κάθε άλλο παρά επιτυχημένες τις κρίνουν ακόμα και οι ίδιοι οι Γερμανοί).

Επιτήδευση εκφράσεων ακολουθείται και για την κοινωνική πολιτική που οι περικοπές, οι μειώσεις και η υποβάθμιση, αναζητείται τρόπος να καλυφθούν πίσω από το "δέλεαρ" του ελαχίστου εγγυημένου επιπέδου διαβίωσης, που άραγε ποιος μπορεί να κρίνει αν όντως θα μπορεί να προσφέρει διαβίωση πάνω από την εξαθλίωση. Και θα υπάρχει το ελάχιστο εγγυημένο επίπεδο διαβίωσης για ανθρώπους που δεν θα έχουν πια σε μεγάλο ποσοστό, δουλειά, ασφάλιση και κοινωνική πρόνοια. Και βέβαια αν δεν υπάρχουν πολλοί ασφαλισμένοι εργαζόμενοι, θα υπάρχουν άνεργοι, τη στοιχειώδη ασφάλιση των οποίων, θα κληθούν να πληρώνουν με τεράστιες εισφορές όσοι θα έχουν την τύχη να διατηρούν την εργασία τους, με προφανή περαιτέρω μείωση των αποδοχών τους.
Το ζητούμενο είναι να περικοπεί το κράτος-επιχειρηματίας (αποτυχημένος επιχειρηματίας μάλιστα) και το κράτος-γραφείο απασχόλησης και να παραμείνει όσο το δυνατό πιο αλώβητο το πραγματικό κράτος κοινωνικής πρόνοιας. Μπορεί η κυβέρνηση Παπανδρέου να το κάνει; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Και το ζητούμενο δεν είναι να δουλεύουν οι δημόσιοι οργανισμοί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, δηλαδή με σκοπό την κερδοφορία, γιατί σε πολλές περιπτώσεις αναφερόμαστε σε μονοπωλιακές κοινωνικές υπηρεσίες πέραν του ανταγωνισμού. Και η κοινωνική υπηρεσία δεν είναι δυνατόν να στηρίζεται στο κέρδος. Αλλά προφανώς θα δημιουργεί ζημιές και μαύρες τρύπες αν είναι στο έλεος της ανεξέλεγκτης διεφθαρμένης διοίκησης. Το ζητούμενο είναι πολύ πιο απλό από το να κάνουμε το κράτος να λειτουργεί σαν ιδιωτική εταιρία. Είναι να υπάρχουν προϋπολογισμοί που εξετάζονται και εγκρίνονται όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά και κυρίως να τηρούνται αυτοί οι προϋπολογισμοί και να υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί που να επιβάλλουν την ορθή εφαρμογή τους. Το ότι έφθασε το δημόσιο σε αυτό το χάλι δεν είναι θέμα έλλειψης επιχειρηματικότητας πχ των ΔΕΚΟ. Είναι θέμα της διαφθοράς και της φαυλότητας που διαχειριζόταν τόσα χρόνια τους κρατικούς οργανισμούς.