@ IWN1998 Δυστυχώς, η εικόνα και το πρότυπο του Αλέκου Παναγούλη πρέπει να μοιάζουν μακρινά και ξεχασμένα. Οι νεώτερες γενιές όχι μόνο δε θα γνωρίζουν καν τι εστί το όνομα του, αλλά ίσως να μην αναρωτούνται καν όταν κατεβαίνουν στη στάση του Mall, ντυμένες trendy για να πάνε στα village… Η ελληνική κοινωνία και πολύ περισσότερο το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να αντέξει το μέγεθος του. Ήταν και παραμένει πολύ μπροστά από την εποχή του, ακόμη και τη σημερινή. Γι’ αυτό τον έχουμε στο περιθώριο, γιατί δεν μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε, όπως θα έπρεπε. Γιατί μας φοβίζει. Ίσως γιατί συμβολίζει κάθε μορφής αντίσταση, σε όλα τα επίπεδα της ζωής. Συγκλονιστική η εικόνα ενός ανθρώπου να γράφει ποιήματα με το αίμα του μέσα στις φυλακές! Και λοιπόν; Στα βιβλία του «αυτιστικού» ελληνικού σχολείου και της ελληνικής παιδείας, δεν θα διαβάζεις ούτε ένα από αυτά. Θα πρέπει να τα αναζητήσεις σε περιορισμένα βιβλιοπωλεία, κι αν τα βρεις. Επιδεικτικά αγνοείται η ύπαρξη του. Παράλειψη, όχι φυσικά, ας μην γελιόμαστε…. Ο Παναγούλης δεν χαλιναγωγείται, δεν ελέγχεται, δεν υποτάσσεται, δε γίνεται υποτελής, δε «παπαγαλίζει», δεν διαπραγματεύεται, δεν ελέγχεται, δεν βλέπει τηλεόραση από τον καναπέ… Ο αγώνας του συγκλόνισε τη διεθνή κοινή γνώμη, τη Διεθνή Αμνηστία, ακόμη και τον Πάπα, αλλά για την Ελλάδα, αλλά για εμάς θα εννοείται ένας «αφανής» ήρωας. Από τους πολλούς… Το μέγεθος του τρόμαζε και τους «συντρόφους» του. Η Δεξιά ανέκαθεν τον κυνηγούσε, το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν ξέχασε τα περί προδοσίας, στο ΚΚΕ δεν άνηκε σαν δικό τους αγωνιστής, άρα τι μένει…; Ποιος θα τον θυμηθεί, ποιος θα τον τιμήσει; Αυτοί που του έλεγαν να μην μιλήσει, που τον απείλησαν να μην αποκαλύψει την αλήθεια; Αυτοί που βρέθηκαν αργότερα στην εξουσία; Aς μην γελιόμαστε ένα πρότυπο αγωνιστικό, είναι πάντα άκρως επικίνδυνο για τους κυβερνόντες…
ΥΓ. Μόλις έμαθα ότι «έφυγε» ο Θανάσης Βέγγος. Ακόμη πιο φτωχότεροι…
Μπράβο Ίωνα για το αφιέρωμα. Με ξαναγύρισες στην αποφράδα εκείνη πρωτομαγιά που αντίκρισα το πράσινο μιραφιόρι σφηνωμένο στην είσοδο ενός υπόγειου συνεργείου στη Βουλιαγμένης. Άδοξος θάνατος για έναν άνθρωπο αντισυμβατικό έξω από τις γραμμές των κομμάτων με μια ψυχή μεγάλη που χώραγε όλο τον κόσμο. Εντύπωση μου είχε κάνει η απάντηση του στην ερώτηση "τι άποψη έχεις για τον ξάδελφό σου που σε "έδωσε" στην χούντα μετά την απόδρασή σου για να πάρει λεφτά;" Απάντησε λοιπόν ο μεγάλος Αλέκος: "Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο ψυχικό μέταλλο. Δεν του κρατάω κακία τόσο μπορούσε δικό μου ήταν το λάθος που πήγα σ' αυτόν, ενώ τον ήξερα" Ακόμα και τον εξωνημένο χαφιέ πήρε στη μεγάλη ψυχή του. Κάθε σύγκριση με ότι συμβαίνει σήμερα γύρο μας δείχνει γιατί δεν τον προβάλλει κανείς.
@ IWN1998
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς, η εικόνα και το πρότυπο του Αλέκου Παναγούλη πρέπει να μοιάζουν μακρινά και ξεχασμένα. Οι νεώτερες γενιές όχι μόνο δε θα γνωρίζουν καν τι εστί το όνομα του, αλλά ίσως να μην αναρωτούνται καν όταν κατεβαίνουν στη στάση του Mall, ντυμένες trendy για να πάνε στα village…
Η ελληνική κοινωνία και πολύ περισσότερο το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να αντέξει το μέγεθος του. Ήταν και παραμένει πολύ μπροστά από την εποχή του, ακόμη και τη σημερινή. Γι’ αυτό τον έχουμε στο περιθώριο, γιατί δεν μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε, όπως θα έπρεπε. Γιατί μας φοβίζει. Ίσως γιατί συμβολίζει κάθε μορφής αντίσταση, σε όλα τα επίπεδα της ζωής.
Συγκλονιστική η εικόνα ενός ανθρώπου να γράφει ποιήματα με το αίμα του μέσα στις φυλακές! Και λοιπόν; Στα βιβλία του «αυτιστικού» ελληνικού σχολείου και της ελληνικής παιδείας, δεν θα διαβάζεις ούτε ένα από αυτά. Θα πρέπει να τα αναζητήσεις σε περιορισμένα βιβλιοπωλεία, κι αν τα βρεις. Επιδεικτικά αγνοείται η ύπαρξη του. Παράλειψη, όχι φυσικά, ας μην γελιόμαστε….
Ο Παναγούλης δεν χαλιναγωγείται, δεν ελέγχεται, δεν υποτάσσεται, δε γίνεται υποτελής, δε «παπαγαλίζει», δεν διαπραγματεύεται, δεν ελέγχεται, δεν βλέπει τηλεόραση από τον καναπέ…
Ο αγώνας του συγκλόνισε τη διεθνή κοινή γνώμη, τη Διεθνή Αμνηστία, ακόμη και τον Πάπα, αλλά για την Ελλάδα, αλλά για εμάς θα εννοείται ένας «αφανής» ήρωας. Από τους πολλούς…
Το μέγεθος του τρόμαζε και τους «συντρόφους» του. Η Δεξιά ανέκαθεν τον κυνηγούσε, το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν ξέχασε τα περί προδοσίας, στο ΚΚΕ δεν άνηκε σαν δικό τους αγωνιστής, άρα τι μένει…; Ποιος θα τον θυμηθεί, ποιος θα τον τιμήσει; Αυτοί που του έλεγαν να μην μιλήσει, που τον απείλησαν να μην αποκαλύψει την αλήθεια; Αυτοί που βρέθηκαν αργότερα στην εξουσία; Aς μην γελιόμαστε ένα πρότυπο αγωνιστικό, είναι πάντα άκρως επικίνδυνο για τους κυβερνόντες…
ΥΓ. Μόλις έμαθα ότι «έφυγε» ο Θανάσης Βέγγος. Ακόμη πιο φτωχότεροι…
Μπράβο Ίωνα για το αφιέρωμα. Με ξαναγύρισες στην αποφράδα εκείνη πρωτομαγιά που αντίκρισα το πράσινο μιραφιόρι σφηνωμένο στην είσοδο ενός υπόγειου συνεργείου στη Βουλιαγμένης. Άδοξος θάνατος για έναν άνθρωπο αντισυμβατικό έξω από τις γραμμές των κομμάτων με μια ψυχή μεγάλη που χώραγε όλο τον κόσμο. Εντύπωση μου είχε κάνει η απάντηση του στην ερώτηση "τι άποψη έχεις για τον ξάδελφό σου που σε "έδωσε" στην χούντα μετά την απόδρασή σου για να πάρει λεφτά;" Απάντησε λοιπόν ο μεγάλος Αλέκος: "Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο ψυχικό μέταλλο. Δεν του κρατάω κακία τόσο μπορούσε δικό μου ήταν το λάθος που πήγα σ' αυτόν, ενώ τον ήξερα" Ακόμα και τον εξωνημένο χαφιέ πήρε στη μεγάλη ψυχή του. Κάθε σύγκριση με ότι συμβαίνει σήμερα γύρο μας δείχνει γιατί δεν τον προβάλλει κανείς.
ΑπάντησηΔιαγραφή