Σκέψεις ενός "σχοινοβάτη"

Μπρος στο φάσμα της ανεργίας, ο καθένας μας νιώθει αδύναμος και οι υποχρεώσεις του κυρίως για όσα άτομα προστατεύει στην οικογένειά του, που ζουν από τη δουλειά του, τον ωθούν να προσπαθεί να την προφυλάξει αυτή τη δουλειά ως κόρη οφθαλμού. Η αδυναμία αυτή είναι εύκολη λεία για όσους βρίσκουν τώρα την ευκαιρία να καιροσκοπήσουν σε βάρος του μόχθου των εργαζομένων για ιδία οφέλη. Δεν είναι όλες οι περιπτώσεις έτσι. Σαφώς υπάρχουν και εκείνοι που πραγματικά αγωνίζονται για να κρατήσουν την επιχείρηση και τις δουλειές των εργαζομένων τους μέσα στη λαίλαπα που δημιούργησε στη χώρα μας το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα του "ότι φάμε, ότι πιούμε ..." και η διαστροφή του σύγχρονου καπιταλισμού με τις ποικιλόμορφες φούσκες του. Δεν είναι όμως καθόλου καθαρό ποιοι είναι ο κανόνας και ποιοι η εξαίρεση.

Κάθε τι έχει και τα όριά του. Και η ανεργία και οι μειώσεις μισθών και η ακρίβεια που δε λέει να πέσει και πως να πέσει αν γίνονται αυξήσεις σαν αυτές του Προαστειακού πρόσφατα. Οι ισορροπίες είναι λεπτές. Και εμείς είμαστε έρμαιο μιας ανερμάτιστης Κοινότητας, που κοιτάει τα δημόσια ελλείμματα και αυξάνει τα χρέη και πνίγει την ανάπτυξη και σβήνει και την ελάχιστη φλόγα οικονομικής αναθέρμανσης. Είμαστε έρμαια μιας κυβέρνησης που αν δει κερδοφόρα δραστηριότητα της πραγματικής οικονομίας, θα τρέξει με τα μπούνια να τη φορολογήσει γιατί στην παραοικονομία αδυνατεί να βάλει χέρι. Και έτσι "παγώνει" τις υγιείς οικονομικές δραστηριότητες και πυροδοτεί την ύφεση.

Όλα έχουν όρια και δεν μπορούμε όλοι να κάνουμε τους σχοινοβάτες στο τεντωμένο σχοινί των οριακών καταστάσεων που αντιμετωπίζουμε σήμερα και θ' αντιμετωπίσουμε σε μεγαλύτερο εύρος αύριο. Πολλοί θα πέσουμε από το σκοινί. Ας εύχονται όσοι μας ανέβασαν ή μας ανεβάζουν εκεί πάνω, να μην πέσουμε πάνω τους ...

Και σχοινοβατώντας αναλογιζόμαστε τους λόγους. Είναι η σωτηρία της πατρίδας, της κοινωνίας και των οικογενειών μας, που μας κάνει να ακροβατούμε, είναι για να μην γίνουμε το πούλι του ντόμινο της Ευρωπαϊκής κατάρρευσης, είναι για να σωθούν τα λεφτά των δανειστών μας, είναι για να βρεθεί μια λογική συνέχεια του οικονομικού συστήματος στην παρακμάζουσα Ευρώπη, είναι όλα μαζί και ποιο περισσότερο και σε βάρος ποιων άλλων; Γιατί παίζει ρόλο το τι προέχει για τον καθορισμό των τρόπων αντιμετώπισης του προβλήματος και ως τώρα το μάλλον φανερό είναι ότι δεν προέχουν σε αυτή τη φάση οι άνθρωποι αλλά οι αριθμοί.