Παραπέμπω σε άρθρο του nooz, το οποίο αναφέρεται στα προβλήματα που δημιουργήθηκαν σχετικά με τη συμφωνία συμφιλίωσης Αρμενίας-Τουρκίας. Το συνταγματικό δικαστήριο της Αρμενίας έκρινε εν γένει συνταγματικές αυτές τις συμφωνίες αλλά υπογράμμισε ότι η απόρριψη από τη Τουρκία της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων το 1915 έρχεται σε αντίθεση με άρθρο της Διακήρυξης Ανεξαρτησίας της Αρμενίας.
Η απάντηση Ερντογάν:
"Η ερμηνεία του δικαστηρίου της Αρμενίας δε μπορεί ποτέ να γίνει αποδεκτή. Αυτό θα πρέπει να διορθωθεί, διαφορετικά θα βλάψει τη διαδικασία της συμφιλίωσης"
Δηλαδή τους λέει, ελάτε να γίνουμε φίλοι αλλά με τη συμφωνία της φιλίας, σας αναγκάζουμε έμμεσα να απαρνηθείτε την ιστορία σας και τη διακήρυξη της Ανεξαρτησίας σας. Να γίνουμε μεν φίλοι αλλά όπως εμάς μας συμφέρει.
Οι φίλοι μας οι Αρμένιοι (μάλλον η ηγεσία και όχι ο λαός) δυστυχώς αγνόησαν ότι ο Τουρκικός εθνικισμός με τις κατά περιόδους εκφάνσεις του (Νεότουρκοι, Κεμαλιστές, Νεο-Οθωμανοί) δεν πρόκειται να πει ποτέ συγγνώμη για τίποτα. Έτειναν λοιπόν χείρα φιλίας ("λυκοφιλίας" από την άλλη πλευρά) στο νέο πρόσωπο της ίδιας ψυχής. Μιας ψυχής, που ουτε την απλή αναφορά του εγκλήματός της δεν ανέχεται και ζητά να παραγραφεί.
Όσο υπάρχουν εκφάνσεις των μεγαλοϊδεατισμών σαν αυτούς που δυστυχώς διαβιούν ακόμα στον 21ο αιώνα στη Βαλκανική και στην Τουρκία, δεν μπορεί να υπάρξει συνεργασία αυτών των λαών προς όφελος τους και για την απο κοινού πρόοδό τους. Όσο δεν βλέπουμε όλοι μας την ιστορία ΚΑΤΑΜΑΤΑ ώστε να δεχθούμε τα λάθη μας δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ομόνοια.
Ο Πάπας Ιωάννης-Παύλος ο Β' είχε το θάρρος να ζητήσει μετά από 800 χρόνια συγγνώμη για τις σταυροφορίες. Δυστυχώς τα εθνικά κράτη δεν μπορούν να κάνουν κάτι παρόμοιο εύκολα και μάλιστα για γεγονότα πιο πρόσφατα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου