Χρόνια τώρα αναρωτιόμουν τι είχε γίνει το παιδί εκείνο, που σκαρφαλωμένο στην πύλη του Πολυτεχνείου, ανέμιζε την Ελληνική σημαία, την ώρα που εμπαινε το τανκς. Η πύλη γκρεμίστηκε και αυτός φάνηκε να χάνεται δίπλα στις ερπύστριες του άρματος.
Βλέπετε δεν είχα διαβάσει άρθρα, όπως αυτό του κου Λαμπρόπουλου το 98 στο ΒΗΜΑ, για τον "αντιήρωα".
Έτυχε τελικά να μάθω γι' αυτόν, 17 χρόνια μετά τον ηρωικό του θάνατο, στην πυρκαγιά του νησιού του στην Ικαρία, από άρθρο στην ίδια εφημερίδα, της κυρίας Φακίνου, αυτή την Κυριακή.
Πρόκειται για το Γιώργο Κηρύκου. Αυτός ήταν ο Ικαριώτης νέος πάνω στην κολώνα της πύλης του Πολυτεχνείου, εκείνη τη νύχτα της 17ης Νοεμβρίου. Ήταν ο ίδιος που 20 χρόνια μετά, επιβεβαίωσε στο ακέραιο, τον αλτρουϊσμό και την αυταπάρνηση του, επιχειρώντας με τους φίλους να σώσουν παγιδευμένους γέροντες στη μεγάλη φωτιά του νησιού του, το 93. Μόνο που ο άνεμος είχε διαφορετική γνώμη, γύρισε καταπάνω τους και τους έκαψε όλους.
Ο Γιώργος Κηρύκου, πέρα από τα δυο περιστατικά της ζωής του, που ξεχύλισαν από το μεγαλείο του ηρωισμού, κόσμησε τη ζωή του και με το ότι δεν "πούλησε" την παρουσία του στο Πολυτεχνείο, όπως σε πολλές περιπτώσεις συνέβη απ' άλλους. Και αναφερόμαστε σε μια παρουσία, ύψιστο σύμβολο της εξέγερσης εκείνης... Πιστεύω ότι το μεγαλείο τέτοιων πράξεων θα έπρεπε να προβάλλεται εντονότερα. Δεν γνωρίζω αν και πόσο, ο Κηρύκου και οι πράξεις του παρουσιάζονται στα σχολεία στα νέα παιδιά. Ναι, η Ακαδημία τίμησε τον Κηρύκου και τους συντρόφους του για την αυτοθυσία τους στην Ικαρία. Αλλά τα βραβεία δίνονται και ξεχνιούνται όταν δεν προβάλλονται οι στάσεις ζωής μέσα σε μια κοινωνία, που αρέσκεται σε άλλα πρότυπα και γι' αυτό οδηγήθηκε στη σημερινή της παρακμή. Πιστεύω ότι σε μια εποχή που κάνει "ήρωες" μοντέλα και αστέρες των ριάλιτι, οι πραγματικοί ήρωες με στάση αντιήρωα, όπως αναφέρει ο κύριος Λαμπρόπουλος για τον Κηρύκου, λείπουν από την κοινωνία μας. Ειλικρινά λυπάμαι που και εγώ ως σήμερα δεν γνώριζα και δεν φρόντισα να μάθω τις λεπτομέρειες αυτής της ιστορίας ή και αν της είχα ακούσει στο παρελθόν, της είχα λησμονήσει. Κλείνω με την κατακλείδα του παλιού άρθρου του κύριου Λαμπρόπουλου:
"«Οχι αδέλφια, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό».
Το ανέμισμα της σημαίας, το μάγκωμα της ερπύστριας δίπλα από το κορμί του, τα βογκητά από τον ξυλοδαρμό, τα λόγια της δικής τους γενιάς στο ικαριώτικο καφενείο, η γλυκιά μελωδία της μπαλάντας του, το πύρινο αγκάλιασμα, το τέλος, η παντοτινή σιωπή".
Μπραβο Ιωνα ομολογω πως αγνοουσα πληρως την ιστορια αυτου του ανθρωπου.Συγκλονιστηκα.Σ ευχαριστω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε εγώ το γνώριζα. Ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά εντυπωσιακή πληροφορία, νιώθω άσχημα που δεν το γνώριζα και θυμωμένος που πέρασα τόσες κενού περιεχομένου σχολικές γιορτές χωρίς έστω μια αναφορά σε κάτι που συνέβη μάλιστα όταν πήγαινα λύκειο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ κι εγώ με τη σειρά μου Ίωνα, πολύ ωραία ανάρτηση.