Προ ημερών είχα κάνει μια ανάρτηση σχετική με την πιθανή ύπαρξη σχεδίου προς δημοψήφισμα βασισμένο σε ότι στη σύγχρονη έκφανσή της σημαίνει η δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία.
Πως έρχονται τα πράγματα και η θέση των Τουρκοκυπρίων φαίνεται να σκληραίνει και όχι μόνο αυτό αλλά οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι στις εκλογές του Απριλίου στα κατεχόμενα αναμένεται ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ θα ηττηθεί από τον πιο άτεγκτο υποστηρικτή της διχοτόμησης, Ντερβις Έρογλου (από Nooz. "...ο Ντερβίς Έρογλου δηλώνει ότι θα προσέλθει με τις δικές του θέσεις και ότι από το μέχρι τώρα υλικό των διαπραγματεύσεων θα κρατήσει ό,τι ο ίδιος θα θεωρήσει ως κατάλληλο. Επίσης, τονίζει ότι οι «κόκκινες γραμμές» του είναι η διατήρηση των εγγυήσεων της Τουρκίας , η «παρθενογένεση» και η παραμονή όλων των «πολιτογραφημένων» μέχρι τη λύση Τούρκων εκ Τουρκίας").
Η όλη αλληλουχία αυτών των γεγονότων χωράει ίσως δυο ερμηνείες.
Η πρώτη ερμηνεία είναι ότι πρέπει να εκμεταλλευτούμε τη συγκυρία της εύρεσης στην εξουσία των κατεχομένων της πλέον διαλλακτικής μερίδας και να βρούμε τα κοινά σημεία, που θα φέρουν σύντομα ένα σχέδιο, που θα τεθεί σε δημοψήφισμα προ της επικράτησης των αδιάλλακτων. Έτσι δεν θα επαναληφθεί και στην Κύπρο, το ιστορικό λάθος της Ελλάδας στο θέμα των Σκοπίων, που όταν ίσως μπορούσε να το λύσει με τους πιο διαλλακτικούς Σκοπιανούς του Γκριγκόροφ, δεν το έκανε και έχει τώρα απέναντί της, το ανελαστικό VMRO με το οποίο δεν βρίσκεται τρόπος συνεννόησης.
Η δεύτερη ερμηνεία είναι ότι υπό την απειλή της επικράτησης των αδιάλλακτων οπαδών της διχοτόμησης, το Τουρκικό / Τουρκοκυπριακό μπλόκ πιέζει τις τρέχουσες συνομιλίες ώστε υπό το άγχος της ανάγκης εξεύρεσης λύσης να διαμορφωθούν πιο ευνοϊκές γι' αυτούς θέσεις και η όποια κατ' ευφημισμό δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία να είναι κατ' ουσίαν de facto διχοτομική λύση.
Για μια ακόμα φορά η κατάσταση δείχνει να δυσκολεύει ως προς την εύρεση μιας βιώσιμης λύσης για την Κυπριακή Δημοκρατία, που θα τερματίσει την εκ του Αττίλα διχοτόμηση του νησιού. Αν προ ημερών μιλάγαμε για ανάγκη ιδιαίτερης προσοχής, τώρα δείχνουν τα πράγματα να έχουν ακόμα πιο δύσκολη τροπή, που ίσως για μια ακόμα φορά είναι έρμαιο των τετελεσμένων γεγονότων του 1974 και των εκβιασμών της Τουρκικής κατά βάση διπλωματίας, που δεν καταλαβαίνει από υποστηρίξεις για είσοδο στην ΕΕ και τέτοιες ιστορίες, όπως εις μάτην πιστευαμε.
Αγαπητέ Ίωνα,
ΑπάντησηΔιαγραφήο αείμνηστος Μιχάλης Δούντας (μάλλον από τους καλύτερους διπλωμάτες που υπηρέτησαν ποτέ στο ΥπΕξ) συνήθιζε να γράφει πως "αν η Τουρκία δεν επείγεται γιά λύση, η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να επείγεται γιά κακή λύση".
Τα χρόνια πέρασαν, το "ολέθριο δίδυμο" (όπως το αποκαλούσε ο Μ. Δούντας) Μητσοτάκη-Βασιλείου το διαδέχτηκαν οι εν Ελλάδι και Κύπρω ανανιστές, που φαίνεται πως βρυκολάκιασαν αυτές τις ημέρες. Δεν ξέρω αν γνωρίζεις το τι έχει ήδη παραχωρήσει ο κ. Χριστόφιας και για ποιό πράγμα γίνεται συζήτηση αυτή τη στιγμή, αλλά μάλλον δεν πρόκειται ακριβώς γιά "ευκαιρία" επίλυσης του ζητήματος....
Costa γι' αυτό μίλησα για κατ'ευφημισμό δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία, αλλά φαίνεται ότι οι προσπάθειες να κλείσει το θέμα θα χρησιμοποιήσουν και άλλους μοχλούς πίεσης και μέσα σε αυτούς είναι το φόβητρο των μη διαλλακτικών Τουρκοκυπρίων που έρχονται στην εξουσία και η παράλληλη σκλήρυνση της θέσης Ταλάτ. Όλα αυτά μπορεί να εμφανίσουν σαν "ευκαιρία" τη διαπραγματευτική θέση Χριστόφια πολύ περισσότερο απ' ότι μπορεί να εμφανιστεί αυτή καθ' εαυτή με βάση το πραγματικό περιεχόμενό της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ζήτημα είναι αν μπορεί ή όχι να ξαναστηθεί βιώσιμη Κυπριακή Δημοκρατία σαν ανεξάρτητη κρατική οντότητα. Και για να υπάρχει αυτή η κρατική οντότητα χρειάζεται να εξασφαλισθούν κάποιες δικλείδες ασφαλείας της, όχι με εξωτερικές εγγυήσεις μορφής προτεκτοράτου. Σε αυτές τις εγγυήσεις είχα αναφερθεί στην προηγούμενή μου ανάρτηση.
Aν θέλεις τη γνώμη μου αγαπητέ Ίωνα, κυπριακή δημοκρατία ως συνέχεια της Δημοκρατίας Ζυρίχης-Λονδίνου (η οποία εξέπνευσε de facto σε δύο δόσεις: 1963/64 και 1974), δεν μπορεί να υπάρξει. Άσχετα αν η υπάρχουσα μορφή της είναι το ισχυρότερο διπλωματικό μας όπλο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορεί να υπάρξει (εκτός αν αποτελέσει το καπέλο ενός χυδαίου μορφώματος-προτεκτοράτου, τύπου Αναν), διότι, αν μη τι άλλο, θα ήταν παγκόσμιο προηγούμενο να ανακτηθεί έστω και εν μέρει, ότι απωλέσθηκε στο πεδίο της (ουδέποτε δοθείσης ...) μάχης. Και πάντως, όχι με συμβαλλομενο μέρος την Τουρκία!
Τα υπόλοιπα, περί οικονομικής ανάπτυξης, απάλειψης των διαφορών εντός της ΕΕ, κτλ. είναι φαντασιώσεις κάποιων μεταμοντέρνων διεθνιστών. Και οι φαντασιώσεις είναι ως γνωστός ευχάριστες και απολαυστικές αλλά η προσγείωση στην πραγματικότητας είναι εξόχως ανώμαλη.
Η μόνη λύση (και όχι "λύση") θα μπορούσε να είναι η διχοτόμηση: έδαφος έναντι αναγνώρισης και συνύπαρξη δύο κρατών με δικάιωμα αυτοκαθορισμού. Αλλά και αυτό (το άκρως επώδυνο, ιστορικά και πολιτικά), δεν θα γίνει διότι η Τουρκία δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από ένα κράτος φάντασμα, ένα προτεκτοράτο. Μετά το 1974, η όρεξη άνοιξε και ανυπομονούν να κλείσουν το ζήτημα ώστε να αρχίσει και η παραγωγή κερδών στο Αιγαίο και στη Θράκη. Σταματώ όμως εδώ, γιατί μπορεί να περάσει ο κ. Ηρακλείδης ...