Διάσπαρτες ποδοσφαιρκές σκέψεις

Έφυγε κακήν κακώς για να ανέβει ένα σκαλί στην καριέρα του και τελικά ίσως θέλοντας τα πολλά να χάσει και τα λίγα. Συμμετέχει ο Άκης Μάκος, τέως αρχηγός του Πανιωνίου, στη χειρότερη ΑΕΚ όλων των εποχών και αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση θα γίνει προφανές ότι η σκάλα οδηγούσε το Μάκο το καλοκαίρι σε λάθος κατεύθυνση, αντί για πάνω προς τα κάτω.

Ο Μάκος έγινε στον Πανιώνιο διεθνής με τις μικρές Εθνικές και κλήθηκε και στην Εθνική Ανδρών. Έπαιξε σε αρκετές διοργανώσεις του κυπέλλου UEFA και απόκτησε διεθνή εμπειρία. Έγινε αρχηγός του πιο ιστορικού συλλόγου της χώρας σε νεαρότατη ηλικία. Θέλησε να κάνει το βήμα προς το ΠΟΚ όπως ιστορικά το έκαναν πολλοί άλλοι μεγάλοι ποδοσφαιριστές του Πανιωνίου στο παρελθόν. Η μετάβαση μάλιστα αυτή δυστυχώς δεν επιχειρήθηκε με τον πιο κομψό τρόπο, δημιουργώντας με δηλώσεις και πράξεις την αποστροφή στην πλειοψηφία των φίλων του Πανιωνίου. Οι Πανιώνιοι δεν έχουν το μνησίκακο πνεύμα να μην χαίρονται για την πρόοδο των παικτών, που έχουν φορέσει τη φανέλα του ιστορικού αλλά αρκετές φορές ένιωσαν θιγμένοι και μειωμένοι από τις κινήσεις του Μάκου, που εν πολλοίς γίνονταν κάτω από την καθοδήγηση συμβούλου - μάνατζερ - συγγενή του ποδοσφαιριστή. Τώρα ο κος σύμβουλος άραγε πως αισθάνεται για τα ως τώρα αποτελέσματα των συμβουλών του; Και ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής πως νοιώθει, που τον άκουσε; Έγινε καλύτερος παίκτης όλο αυτό τον καιρό υπό την καθοδήγηση του Μπάγεβιτς.

Επειδή κινδυνεύω να κατηγορηθώ για μνησικακία εν τέλει, δηλώνω ειλικρινά ότι εύχομαι το καλύτερο για το Μάκο άσχετα αν μας στενοχώρησε το καλοκαίρι. Πάντα χαιρόμουν να βλέπω να μεγαλουργούν παίκτες που φόρεσαν την κυανέρυθρη φανέλα, έστω και αν πολλοί απ' αυτούς ανέπτυξαν το σύνδρομο του Γενίτσαρου. Δεν θα κρύψω όμως ότι και λόγω παιδικών αναμνήσεων από τη δεκαετία του 70, το ίνδαλμά μου παραμένει ο Βασίλης Μωραϊτέλης, ο ποδοσφαιριστής,που όταν οι άλλοι εγκατέλειπαν τον Πανιώνιο για να πάνε στον "άρπαγα" σύλλογο, αυτός έμεινε πιστός στη φανέλα και πήρε και με μέγιστη δική του συμβολή σε εκείνο τον μεγάλο τελικό, τον πρώτο τίτλο του Πανιωνίου, το κύπελλο του 1979 (ενάντια στον "άρπαγα"), ένα τίτλο, που σαν κατόρθωμα και σαν αίσθημα κατάκτησης δεν συγκρίνεται με ότι έκαναν οι άλλοι στον άρπαγα. Μπορεί ν' ακούγεται ρομαντικό αλλά όσοι το έζησαν το καταλαβαίνουν και αναγνωρίζουν μέσα τους ότι εκτός της ποδοσφαιρικής αξίας, πάντα ακόμα και στη δική μας υλιστική εποχή, θα μετράει και η ψυχή.

Μια άλλη σκέψη που πέρασε σήμερα από το μυαλό μου, ακούγοντας τον αποκλεισμό του Ηρακλή, που φαίνεται να μπαίνει σε περιπέτειες ξανά, βλέποντας το χάλι της ΑΕΚ και παρακολουθώντας στο κοντινό παρελθόν το κατρακύλισμα άλλων ιστορικών συλλόγων, όπως ο ΟΦΗ φερ' ειπείν, είναι ότι εμείς στον Πανιώνιο όσο και αν "γκρινιάζουμε" ή μάλλον κρτικάρουμε πολλές φορές αυστηρά,ζητώντας τη βελτίωση και θέλοντας το καλύτερο, είμαστε τελικά τυχεροί να έχουμε ένα Πρόεδρο σαν τον Κωνσταντίνο Τσακίρη, που παρά τα λάθη του και παρά την έλλειψη πηγών, που θα δώσουν μια οικονομική ανεξαρτησία στο σύλλογο, προσπαθεί να τον κρατήσει σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο και μάλιστα μπόρεσε τα προηγούμενα χρόνια να ανασυστήσει ή να στήσει εξ αρχής και πολλά από τα τμήματα του Ερασιτέχνη, που έφθασαν σε τίτλους και ευρωπαϊκές διακρίσεις.

Το blog αυτό, που μάλλον έχει συμπεριληφθεί στη λίστα αυτών που κρίνουν τα του Προέδρου και τα περί τον Πρόεδρο, αυστηρά (αλλά θέλω να πιστεύω όσο το δυνατόν αντικειμενικά), θέλει σήμερα να πει στον Κωνσταντίνο Τσακίρη ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Έτσι απλά.