Βέβαια αυτά ισχύουν για τις πλέον ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, αφού η Ελλάδα έχει πέρα από τα παγκόσμια και τα δικά της "ενγενή" προβλήματα να την ταλανίζουν, οπότε και οικονομική κρίση συνεχίζει να υπάρχει (με τέτοια "φέσια" στην αγορά, που σε λίγο θα χρησιμοποιούνται από την Τουρκία σαν επιχείρημα για νέες διεκδικήσεις) και η ανεργία, παρ' ότι τα στατιστικά τη δείχνουν σε ελεγχόμενα επίπεδα ακόμα, έχει ανοδική τάση. Στην πραγματικότητα, τα στατιστικά της ανεργίας στην Ελλάδα ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα ακριβή, δεδομένης της κρυφής ανεργίας με νοικοκυρές, φαντάρους, φοιτητές κλπ.
Σε διεθνές επίπεδο, όλοι οι ειδήμονες εμφανίζονται να δηλώνουν ότι η οικονομική ύφεση τυπικά έχει τελειώσει ... αλλά ανάκαμψη δεν μπορεί να ξεκινήσει λόγω της αυξημένης ανεργίας. Είναι δηλαδή ή κατάσταση σαν το περίφημο "η επέμβαση επέτυχε αλλά ο ασθενής απεβίωσε"...
Τελευταία σχετική δήλωση από τον επικεφαλής της FED των ΗΠΑ, Μπεν Μπερνάνκι. Υποθέτουμε ότι το τέλος της ύφεσης θα συμπορευτεί με περαιτέρω μέτρα οικονομικής αναθέρμανσης από τα ισχυρά κράτη και έτσι θα ξαναδημιουργηθούν σιγά σιγά νέες θέσεις εργασίας απ' όσες επιχειρήσεις διασώθηκαν από την κρίση και απ' όσες νέες επιχειρήσεις πιθανόν να επωφεληθούν από τα τυχόν νέα μέτρα. Υπάρχει όμως ένα χρονικό "παράθυρο", από την εφαρμογή των όποιων αναθερμαντικών μέτρων ως τη στιγμή της έναρξης της απόδοσής τους και σε αυτό το διάστημα υπάρχει ο κίνδυνος να ξεφύγει ο έλεγχος της αύξησης της ανεργίας.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει προτείνει (μεταξύ των άλλων και στην Ελλάδα) σαν μέτρο τιθάσευσης της αύξησης της ανεργίας, την καθήλωση των μισθών και μάλιστα ακόμα και τη μείωσή τους κατά περίπτωση, έτσι ώστε να διασωθούν οι θέσεις εργασίας.
Το δύσκολο για μια οικονομία σαν την Ελληνική με τις πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις, είναι ότι δεν μπορείς να αναθερμάνεις την οικονομία μόνο με παροχές προς τις μεγάλες επιχειρήσεις και με πάγωμα στους μισθωτούς, που εν πολλοίς κινούν την αγορά, κυρίως δε το κομμάτι της, που αφορά τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες.
Το άλλο πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι, έχοντας πληθώρα δημοσίων υπαλλήλων και παράλληλα δημοσιονομικά ελλείμματα και χρέη του δημοσίου, που πρέπει το κράτος να καλύψει, αναγκαστικά θα πρέπει να είναι και φειδωλό στις όποιες αυξήσεις στους δημοσίους υπαλλήλους (...το ακούμε άλλωστε και στις προεκλογικές ομιλίες, απ' άλλους πιο αυστηρά, απ' άλλους πιο ευγενικά) και να παγώσει τις δημόσιες προσλήψεις, που ίσως αν γίνονταν βοηθούσαν να μην αυξηθεί η ανεργία λόγω ανέχειας του ιδιωτικού τομέα. Σημειωτέον είναι σε αυτό το σημείο ότι η πολιτική αυξήσεων και προσλήψεων στο ογκώδη δημόσιο τομέα στην Ελλάδα, συμπαρασύρει και τα τεκταινόμενα στον ιδιωτικό τομέα.
Η πολυπλοκότητα των Ελληνικών οικονομικών προβλημάτων λοιπόν φαντάζει πολυπαραμετρική και περισσότερο ιδιάζουσα από τις αντίστοιχες των ισχυρών χωρών, που ταλανίζει η παγκόσμια οικονομική κρίση, αλλά και σε σχέση με άλλες λιγότερο ισχυρές χώρες και πιο αντίστοιχες με την Ελλάδα, που είχαν όμως την τύχη να έχουν μικρότερο και λιγότερο παθογόνο δημόσιο τομέα και λιγότερο εξωτερικό δανεισμό για τον ψεύτικο ευδαιμονισμό χωρίς αντίστοιχη αναπτυξιακή δραστηριότητα, που για δεκαετίες υπάρχει στη χώρα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου